Lögberg - 11.11.1937, Blaðsíða 5

LÖGBHRG, FIMTUDAGINN 11. NÓVEMBER, 1937
5
WE'RE ALL NUTTY
HERE AND THERE
.fíy P. N. Britt_
THE other day I noticed an old
wood truck going by, making a
heck of a noise, like a garage
door or a back gate on one hinge dur-
ing a windstorm. Twisting and
screeching, you know what it’s like.
Ten saw-sharpeners at work in an old
shed could not make a more discon-
certing hullaballoo.
I seemed to recognize that old
truck. It recalled some old memories.
I was sure of that. Once before I
had heard a truck or seen a truck
grinding out those tunes as peculiar
as a hurdy-gurdy with the monkey
caught in some of the cogs.
Sure enough it was the same old
truck. We had met it first about
seven years ago. We had just got a
new car, and it was standing quietly
at the curb, far from a street inter-
section, waiting for one who had
gone to visit for a moment.
It was just after one, on Saturday,
and folks were hurrying home. The
old truck was hurrying home, too,
coming down the avenue hell-bell
for its half-day rest. At the street
intersection a fruit-peddler was
crossing slowly and the old truck
suddenly swerved. The truck escap-
ed the fruit rig by an eye-lash, but
before it could straighten away the
truck hit us head-on.
We all escaped injury fortunateiy,
but the truck did forty dollars’ dam-
age to our car. The truck had no
insurance, but the owner was a
decent chap—he paid the bill.
I knew the other day the screech-
ing was familiar. It was the same old
truck, making the same old noise.
And, I wondered how much noise it
had made and how much fuel it had
carried along the streets in the last
seven years. I would not like to
meet that old truck in a dark alley
or somewhere if it was in a hurry.
I would be afraid.
♦ * *
In a couple of weeks it will be only
a month till Christmas.
• * *
SOMETIMES newspapers p r i n t
weird tales. Often sound as if
the reporter must have been on
a bat or something. But, maybe
readers of the papers may get on
bats, too, and don’t notice lots of the
weird stuff. Someone said she saw
a story, where a woman was telling
about being at a dance hall in Win-
nipeg and she counted four hundred
women playing bingo in the main
casjno and she estimated that at least
another four hundred were playing
on the stairs and in tt^ hallways.
That surely was a gang of women.
Must have bedh as a sale of pyjamas
or something at half-price, and the
scene gets wild with one woman
hanging onto a pair of mauve pants
and another woman with a death
grip on the mauve coat, and the
pyjamas no good to either on account
of the deadlock. And the same with
the tan and pink sets.
Not knowing anything about bingo,
I asked the folks what kind of a
game it was, to draw such a crowd—-
whether it was played with knives
or balls or rackets or bats or clubs
or what? But nobody seemed to
kriow anything about the game. We
must be back-numbers and would
not have known anything about
bingo drawing the women like a
mustard-plaster if that woman
hadn’t been there and counted the
four hundred and estimated the other
four hundred. Just think of the four
hundred gals playing on the stairs
and under the piano and everywhere.
Counting a crowd like that wouldn’t
leave much time for dancing in the
dance hall. Besides, it must have
been hard to hear the orchestra.
* * *
MAKES quite a difference having
the hockey games on the air
again on Saturday evenings.
More folks spend the evening at
home.
* * *
DOWN at the train last Monday,
a Toronto fellow got off, wear-
ing his heavy overcoat and toting
an umbrella. When he got outside
the depot and saw the sunshine he
took off the overcoat and threw it
over his arm. “Gee,” he said, “I had
no idea you had such swell weather
out here.” He walked over to a
newsboy at the curb and handed him
the umbrella. ”Take this home.” he
said. But the boy wouldn’t take it.
Said we didn’t use ’em out here.
* * *
SOME folks worry all the time,
Others don’t much care—
Just go ’long and lilt a rhyme,
Are welcome anywhere.
» * *
GEORGE BERNARD SHAW says
he has written one play during
the time he might have wasted
shaving.
* * »
EVERY time I meet this woman
she has a complaint about some-
thing. Now, she tells me Winni-
peg is a terrible gambling centre,
and she is going to see that gamb-
ling is stopped. I asked her if she
ever thought it would not be easier
to move out to Portage la Prairie or
Toronto or somewhere where there’s
no gambling—where they never take
a chance, they always are sure
everything is airtight. Maybe she
will.
* » *
Must be tough out in Alberta!
Fréttabréf frá Vogar
Þá er nú sumariS liÖið, og vetur-
inn genginn í garS. Ekki er hægt
aS segja aS hann hafi byrjaS illa, þvi
bezta veSur var fyrsta vetrardag, og
síSan hefir mátt kallast góS tíS, aS-
eins einu sinni snjóað, en þá aðeins
litað jörS, en tók aftur næsta dag.
Frost hafa veriS mjög væg til þessa.
svo aSeins hefir lagt ís á lítil stöSu-‘
vötn, en varla orðiS vart á Mani-
tobavatni. Fiskimenn óska því eftir
frosti, því innan fárra daga, io. þ.
m., er leyft að leggja net i Mani-
tobavatn. Eru nú fiskimenn fluttir
út í verstöSvar sínar og bíÖa þess
með óþreyju aS hægt verði að byrja
veiði. Þó er nú fremur óhugur í
þeirn, því veiSar heppnuSust illa j
fyrravetur, og má búast viS líkum
árangri í vetur. Hafa því margir
kostaS minna til útgerSar en áður.
SumariS rnátti teljast meS þeim
beztu fyrir landbúnaS, á þessum
stöðvum. Grasvöxtur mun yfirleitt
hafa verið i góðu meSallagi, en nýt-
ing með bezta móti. Hitar og
þurkar voru aS sönnu helzt til mikl-
ir og töfðu nokkuS grasvöxt, en þó
stórum minni en í fyrrasumar, því
þá spratt gras of snemma, en skemd-
ist mjög af ofþurki i ágúst, og varS
því létt til fóSurs. Heybyrgðir
bænda munu vera með mesta móti,
enda áttu margir mikiS hey frá fyrra
ári.
GarSrækt mun hafa heppnast i
meSallagi, en akuryrkja í betra lagi,
þar sem hún er stunduð í þessum
bygÖum, sem er minna en vera ætti.
AS sönnu er land hér grýtt og illa
lagað til kornyrkju, en þó mætti vít^a
afla fóSurkorns til heimilisnota, ef
rétt væri aS fariS. f norSaustur-
hluta þessarar bygSar eru víða all-
góð lönd til akuryrkju, og hafa þau
gefiS góSa uppskeru í sumar.
Efnahagur bænda hér í sveit mun
yfirleitt vera likur og áSur. VerÖ-
lag á afurSum gripabúa hefir aS
sönnu veriS heldur hærra en áSur,
en litlu munar það. Aftur hafa
flestaor búðarvörur veriS hærri í
verÖi, svo jöfnuðurinn mun verða
likur. Margir bændur hafa nú stór-
um mun meira hey en þeir þurfa að
nota sjálfir, og nú er mikil eftir-
spurn eftir heyi vestan úr landi. En
sú sala verður að litlum notum fyr-
ir þá, sem mest hafa heyin, því þeir
eiga svo langan veg að flytja til
járnbrautar. Þeir, sem búa 25—40
mílur frá járnbraut fá aðeins 2 doll-
ara fyrir tonnið af bezta heyi, ef
það er selt eftir mælingu í stakkn-
um. Þeir, sem nær eru járnbraut
fá $8.50 fyrir tonnið bundiS og af-
hent í járnbrautarvegni; en lítil!
hluti af heyi nær því verði. Þá gef-
ur heysala þem góðar tekjur sem
búa nærri brautum, einkum þeirri
sem hafa áhöld til að binda heyiÖ
sjálfir. En fáir geta notiS þess i
þessari bygð.
Heilsufar manna hefir veriS í all-
góðu lagi hér í sveit í sumar, engin
umgangsveiki sem tjón hefir gjört.
Mislingar hafa að vísu gengið all-
viSa, einkum í börnum, en þeir hafa
veriS mjög vægir. — Nýlega eru
tvær aldraÖar konur dánar hér í
sveit. Önnur var Ólína Torfadóttir
kona Ansgafs Sveistrups bónda við
Vogar P.O. Hún var ættuS úr
BreiÖaf jarðar dölum, systurdóttir
Torfa skólastjóra í Ólafsdal. Hin
var María Jónsdóttir frá Þverá,
ekkja eftir Sigurgeir Pétursson frá
ReykjahlíS. VerSur þeirra beggja
minst síÖar í þessu blaði.
Þeim fækkar nú óSum gömlu
mönnunum, sem komu aS heiman
fullþroskaSir. BráSum verðum við
allir horfnir. En gott útlit er á aS
íslenzki þjóðflokkurinn haldi velli í
þessari bygð næsta mannsaldur. Hér
er álitlegur hópur af ungu fólki, af
komendur landnemanna, sem nú eru
aS hverfa, Margt af þessu yngra
fólki hefir að sönnu horfiS burtu úr
bygSinni og tekiS sér bólfestu á
ýmsum stöðum, en nógu rnargt er
þó eftir til aS fylla sæti gömlu
mannanna. Margt af þessu unga
fólki er nú farið aS búa, og margt
af því hefir gifst síðastl. ár, og er nú
við því búið að taka viS stjórninni j
af ellimóSum foreldrum. Ekki |
nenni eg aS teljá þær giftingar hér,
enda hefir þeirra allra verið getið i I
blöSunum. Fleslar eru þær íslenzk- .
ar frá báSum hliSum, svo útlit er |
fyrir aS islenzki kynstofninn haldist .
lítiS blandaður næsta mannsaldur í
þessari bygð. Vonandi verður ís-
lenzk tunga töluS hér næsta manns-
aldur.
Guffm. Jónsson,
frá Húsey.
Þar sem máfarnir
horfalla
(Frá Kínverjum)
Nýlega er komin út bók á Hirsch-
sprungs-forlagi eftir verzlunarmann,
sem verið hefir 25 ár í Kína (Carl
Crow: 400 Millioner Kunder) og 1
þekkir Kínverja vel, andlegt lif
þeirra, daglega breytni og alt sálar-
ástand. Eá lesendur bókarinnar ótal
sannanir fyrir því, hve geysimikill
munur er á öllum hlutum aS kalla
má þar eystra, í samanburði viS þaS,
sem maður á að venjast hér í Ev-
rópu.
Þó Kínverjar séu löngu orÖnir
þáttur í heimsviðskiftunum og hafi !
aS vissu leyti dregist inn í hringrás
viSskiftalífsins, þá halda þeir enn ;
dauSahaldi í hugmyndir, kenningar
og lífsvenjur, sem stinga mjög í stúf
við alt, sem menn venjast undir á-
hrifum vestrænnar menningar.
Svo hjátrúarfullir eru Kínverjar
t. d. enn í dag, aS þeir taka ekki aS
sér starf við neitt fyrirtæki né í
neinu húsi, án þess að einhver dul-
spekingurinn hafi grenslast um það
hjó vemdaröndum mannsins, hvort
staðurinn sé heppilegur og honum
sé óhætt að hafast þar við. Ef menn
koma stundvíslega á skrifstofu sína
þar eystra, geta þeir átt von á þvi,
aS Kínverjar missi alt álit á þeim.
Margt er einkennilegt í daglegum
viðskjftum manna þar eystra, að því
er höfundur segir.
Þegar húsmóðirin fer á sölutorg
að morgni dags til að kaupa sér fisk
i soðiS, þá geta fiskkaupin gengið
greiSlega. En þegar að þvi kemur
áð hún ætlar að fara með fiskinn
með sér, þá heimtar fisksalinn stór-
fé fyrir snærisspottann, sem hún
þarf í fiskhönkina til aS bera fisk-
inn heim meS sér.
Sparsemi og nýtni þeirra Kínverja
er öllum Evrópumönnum undrunar-
efni. Um það skrifar höf. m. a.
svohljóðandi kafla í bók sína, er
hann nefnir “Þar sem máfarnir hor-
falla“:
Kunningi minn einn heimsótti eitt
sinn “paradís smyglaranna,” Daire,
og varS hrifinn af því, hve efnahag-
ur manna væri þar blómlegur. Hann
gat ekki um annaS talað í rnarga
daga. Hann sagði, aS allir væru þar
svo dæmalaust vel klæddir. Og svo
væri rikidæmið mikiS á þeim slóð-
um, aS maður ræki oft augun í vind-
ilstúfa á götunum. Þar nentu menn
ekki aS hirða slíkt.
f Kinverjahverfi Shanghai sjást
aldrei vindlastúfar á götunum. Þar
sem annarsstaÖar reykja Kínverjar
vindla svo upp til agna, að ef þeir
tækju sér eitt sog í viðbót, brendu
þeir á sér varirnar. Ekkert er eftir
af vindlunum, sem heitið getur.
En útlendingar i Kina eru eyðslu-
samari. Þeir fleygja vindlinum,
þegar eftir er af honum hálfur
þumlungur eða meira. Árvakrir
gamlir menn ganga um göturnar
meS broddstafi, tína upp stúfana og
safna þeim í blikkdósir. Þegar rign-
ing er og vont veSur, taka þeir stúf-
ana, hreinsa af þeim öskuna og
gera vindlinga úr tóbakinu. Þetta
er gróSavænlegur atvinnuvegur —
áhættulaus. Og meS þessu móti er
götunum haldiS hreinum.
Þegar Japanir réSust á Shanghai
áriÖ 1932 notuðu þeir feiknin öll af
skotfærum, stórum sprengjum og
vélbyssukúlum, sem rigndi yfir
borgina. Útlendingar í Shanghai
litu sumir svo á, að Japanir hlytu aÖ
hafa öll ósköp af gömlum skotfær-
um, sem þeir hefðu ákveSið aS nota
í æfingar viS aS skjóta til marks
á Kínverja. Þeir t. d. jusu skotum
yfir Hongkew alveg takmarkalaust
og tilgangslaust, aS því er virtist,
nema ef um skotæfingar væri aS
ræSa.
Engir kínverskir hermenn voru í
Hongkew og hafa aldrei veriS þar,
en japönsku hermennirnir miðuSu á
alt sem lifSi þar og hrærðist og voru
rnjög lagnir á að skjóta í gegnum
hús Kínverja án þess japönsk hús
sakaði, sem voru rétt hjá. Margir
saklausir Kínverjar, sem aldrei
höfðu snert á byssu, biSu bana. Og
kettir voru strádrepnir.
Er Japanir hófu þenna blóðuga
leik sinn flúSu íbúarnir.^ Lögreglu-
stöSvunum var lokað. Göturnar voru
mannlausar, nema hvaS japanskir
hermenn voru þar á sveimi.
Þó var þar ein stétt manna, sem
aldrei yfirgaf Höngkew. Það voru
sorphreinsunarmennirnir. Þeim
hafði veriS skipað á burt. En þeir
hlýddu ekki þeirri skipun. Þeir
skriðu í felur altaf meSan mest gekk
á. En undir eins og “skotæfing-
um” Japana linti, komu þeir aftur
á kreik, með sópa sína og ilát, til
þess að tína saman skothylkin og
aðrar leifar af hinum japönsku skot-
færum. Þetta var einstakt tækifæri
fyrir þá í lífinu. Aldrei höfðu þeir
áður getað tínt neitt upp af götun-
um, sem var nokkurs virði. Altaf
eru einhverjir komnir á undan þeini
til þess aS tína alt upp, svo ekki er
svo mikiÖ sem pappírssnifsi eftir
handa þeim. En hér var mikil “upp-
skera” alt i einu — og engir sem
keptu við þá um fenginn.
Þegar Shanghai-“ófriSurinn” var
úti hópuðust menn að til þess að ná
í einhverja minjagripi, eitthvað sem
minti á árásir Japana. En þeir
fundu ekki svo mikiS sem eitt einasta
patrónuhylki. Alt hafði veriS týnt
upp, borgin öll hreinsuS eins og ný-
þvegið eldhúsgólf'.
Höfnin í Shanghai er ekki aðeins
einhver hin stærsta í heimi. Hún er
lika sú hreinasta. Því þar flýtur
aldrei neitt skran í vatnsyfirborÖ-
inu, eins og ræflar af ávaxtakössum,
pokadruslur, appelsínubörkur eða
sprek. Alt, sem hægt er aS nota til
einhvers er óÖara veitt upp. Því alt-
af er þar sægur “björgunarbáta” á
sVeinri. ’ Margiý ferðanierín, sem
þarna koma, kalla þetta betlarabáta,
eða “sorpbáta.” En þetta eru altof
óvirSuleg nöfn. Því verk þaS, sem
þessir “björgunarbátar” vinna, er
ekki óvirðulegra en verk margra
annara, svo sem hluthafa og for-
stjóra hinna stóru skipafélaga. ÞaS
er bara mikill stærðarmunur á far-
kostum og munur á skipshöfnum.
Bátar þessir eru flatbotna, einrónar
kænur. Skipshöfnin er hjónin og
börn þeirna, sem’venn eru svo smá-
vaxin, að þau geta ekki fengiS at-
vinnu í landi. Fjölskyldan er þarna
saman komin til þess aS taka þátt í
b j örgunarstar f inu.
Svo nákvæm er björgunarstarf-
semi þessi, aS engir máfar sjást í
Shanghaihöfn. Þessir nytsömu fugl-
ar þrífast og dafna viS strendur
Skotlands, þó þar sé hin mesta spar-
semi og nýtni um hönd höfð. En
kæmu þeir þarna, myndu þeir hor-
falla. í
Sagan segir, að þegar þaS vill til
aS máfur villist til Shanghai, þá fari
hann þaðan sem fljótast aftur, til
þess aS korna boSum til félaga sinna
fyrir alla muni aS hætta sér ekki
þangaS í bjargarleysiS.
—Lesb. Morgunbl.
í heimspólitikinni og um þeirra af-
skifti og áhrif í stjórnarfari flestra
landa veraldarinnar.
Ef fólk les þetta rit, á þaS fremur
hægt með að dæma um hvort þetta
rit sé falsaS eða ekki falsaS, sér-
staklega þegar tekið er tillit til þess
sem Protocols fjalla um, og þess
sem er aS gerast i veröldinni á sviði
f jármála og stjórnarfars hinna ýmsu
landa heimsins, en þó sérstaklega
meÖal hinna kristnu þjóSa.
Einnig vil eg benda á hákristilegt
mánaðarrit, sem bregður björtu
ljósi á þetta stór-alvarlega veraldar-
spursmál. Rit þetta heitir "The
Defender Magazine.” Ritstjóri þess
er Gerald B. Winrod, D.D. Þetta
rit er gefiÖ út í Wichita, Kansas,
U.S.A. . . . Einnig gæti eg bent á
fleiri blöð óg bækur, sem fjalla um
þetta mikla málefni, en eg þori ekki
aS biSja ySur, herra rjtstjóri, um svo
mikiS pláss í yÖar velliSna blaSi. Eg
finn aÖ það er skylda mín að draga
athygli landa minna að þessu mikla
málefni ,og þaS gæti eg gert, ef eg
mætti geta um þessi blöS og þessar
bækur í Lögbergi.
Frá sjálfum mér kæri eg mig ekki
um aS segja mikiS um þetta spurs-
mál; heldur vil eg lof'a góðum,
kristnum mönnum víða um lönd, að
telja^fram sannanagögn í stærstu
veraldar vandræðunum, sem sé JúSa
yfirdrotnan veraldarinnar.
Má vel vera aS allir þeir menn séu
ekki visvitandi ósannindamenn, sem
um þetta málefni rita.
AS endingu vil eg benda á “Tal-
mud.” "The Talmud” er ritning
JúÖanna og er f jandsamlegri gagn-
vart kristnu fólki en jafnvel “Proto-
cols” eru. Svo þótt Protocols séu
fölsuð, þá vitnar Talmud um þaS,
sem Júðarnir munu eiga erfitt með
aS telja fals og svik.
Yðar virSingarfylst,
G. S. Johnson,
Glenboro, Man.
til athafna hugurinn ötull og fús
meS ættlandsins fortíSar horfi.
Þeir breyttu skjótt auSninni i blómg-
aðan reit
og bygðirnar risu upp og hjarSir;
sem víkingar unnu þeir sókninni og
sveit —■
og sólverndar ræktuSu jarSir.
í auSninni var þó oft viðskiftafátt
og vantaSi andlegan gróSur,
þeir treystu á starfsins og styrkleik-
ans mátt,
í stórskóga hjuggu þeir rjóSur.
En basliS og stritiÖ þeim benti þó
fljótt
á brautir aS fegurri gæðum,
þeir söfnuSu viti og vilja og þrótt
úr Vínlandsins frjóvgandi æSurn.
Og svo þegar liÖu hin líSandi ár
í landinu n *a og frjóa,
rnenn lærðu þaS fljótt aS þá liSi
þeim skár,
ef lýðmentun fengju aS þróa.
í fornaldar bókmentafræSin sín dýr
þeir forSann hinn andlega sóttu,
svo jafnan var gáfan til skilningsins
skýr
og skemti um útlegSar nóttu.
Menn bjuggu að þeim arfi viS út-
legSar stjá,
í ókunna landinu nýja,
er sóttu þeir eilífu Eddunum frá,
svo ei þurfti hugar aS frýja.
Nú landnema fylkingin fallvona er
er framtiðar þrautir ei ægSu,
og menningin nýja þaS nothæfir sér
er námfúsu stórmennin plægSu.
Og öndvegisskip eru sokkin í sæ
og sókndjarfir formenn í grafir,
en vorhugalýSurinn vakir þar æ
sem vörður um feSranna gjafir.
M. Jngimarsson.
Landnemaljóð
Þeir íslenzku vikingar vestur um haf
sér voguÖu, djarfir og prúðir,
J>eir áttu svo margt er þeim eflingu
gaf,
af ættanna goðmagni knúðir.
’
Um VinlandiS dýra var göngunni
greitt,
aS gullepla fegurstu lundum,
og hér var þeim blessaða búsældin
veitt,
er bezta þá dreymdi . . . á stundum.
Þeir stofnuÖu bú og þeir bygðu sér
hús
úr bjálkum og leirnum og torfi,
Setning Álþingis
Framh. frá bls. 4
varaforseti: Gísli Sveinsson meS 11
atkv.; Finnur Jónsson hlaut 8 atkv.
Emil 1, en 12 seðlar voru auðir.
Kommúnistar, sem altaf skiluðu
auðu, kusu nú Finn.—2. varaforseti:
Finnur Jónsson með 18 atkv., 14
seðlar voru auðir.
Skrifarar Nd.: Eiríkur Einarsson,
Vilmundur Jónsson.
Efri deild.—Eorseti Ed.: Einar
Árnason með 9 atkv., 7 seðlar auðir.
1. varaforseti: Magnús Jónsson meS
6 atkv.; Sigurjón Ólafsson hlaut 3,
en 7 seðlar voru auSir. 2. varafor-
set: Sigurjón Ólafsson meÖ 6 atkv.;
9 seSlar auðir. Skrifarar: Bjarni
Snæbjörnsson og Páll Hermanns-
son.—Morgunbl. 12. okt.
Bref
Herra ritstjóri Lögbergs,
Winnipeg, Man.
Eg vil biðja yÖur, herra ritstjóri,
að birta línur þessar í yðar heiðraða
blaði.
Vegna þess að það hefir veriS
minst nokkuð á svonefnd “Proto-
cols” í blaði yðar, ekki alls fyrir
löngu, þá er vel líklegt að fólki, sem
les Lögberg leiki hugur á aS vita
eitthvaÖ meira um þetta merkilega
rit. MeS því aS skrifa til P. O. Box
2I33,. Winnipeg, Man., fæst þetta
rit sent hverjum, sem þess óskar,
fyrir 50 cents. Protocols eru fund-
argerðir öldunganna af Zion og
fjalla um stefnu og tilgang JúÖanna
Búið til í Canada
Bætið lýsingu yðar með
HYDRO
“Long Life” Lamps
Þeir eru eins og frystir
aS innan, og veita full-
komnustu birtu, án þess
að ofreynt sé á augun.
SEX í PAKKA
25, 40, 60 watts
$1.20
VerÖ á öSrum hlutum
veitt samkvæmt fvrir-
spurn.
ViS sendum lampaglösin C.O.D., eða leggjum verð þeirra viS
næsta ljósareikninginn.
Símið 848 131
ATHYGLI! Allir l.jósah.jálmar, sem Hydro selur
eru búnir til í Canada.

Boyd Building
/