Lögberg - 07.04.1938, Blaðsíða 6

6
LÖGrtíJblRG, FIMTUDAGiNM 7. APKÍL, 1938
|j Hundur kaíteinsins jj
1!===========«
“Ó, frú!” sagði Jeanneton. Hjarta
hennar var viðkva'tnt og sálin óspilt, þótt ekki
vajri það ætíð ljóat. “Sjáðu hvað hann er
magur, beinin skrölta í bjórnnm!”
“Já,” sagði Lise, þegar hún sá hvernig
hann leit út. Svo bætti hún við: “Hg liefði
aldrei liugsað að það hefði svona mikil álirif
á mig. Eg kenni svo í brjóst um vesaling-
inn!”
Tillit og svipur liundsins þar sem hann
lá svo hra'ddur, svo aumingjalegur, hvort-
tveggja áhrifameira en nokkur ræðuliöld,
gekk henni til hjarta, sem járn-fleinn. Iðrun-
in lét til sín taka.
“Hvað eg hefi hlotið að vera vond við-
liann, úr því hann hræðist mig svona!”
Hún kallaði á hann.
Zero reis upp eins og hann ætlaði að
koma til liennar, en eins og hann tryði ekki
.sínum eigin eyrum, lagðist hann aftur niður.
Unga konan skildi hvað hann hugsaði.
“Þú það!” sagði hún, og röddin var við-
kvæm og lokkandi. “Eg ætla að koma til þín
úr því þú vilt ekki koma til mín.”
llúii gekk hratt yfir um til hans. Zero
lagðist flatur niður, liræddur. En til þess
að hughreysta liann, tók hún stóra höfuðið
milli hinna fínu, fallegu handa, höfuðið, sem
ekki hafði fríkkað við ferðalagið; en sem
altaf bar merki um vitið mikla; klappaði á
það og kjassaði eigandann með allra handa
gælu-nöfnum, sem liann aldrei hafði verið
nefndur áður; hann, sem ekki hafð'i þekt
frá hennar hendi nema atyrði og fyrirlitn-
ingu.
tíreytingin var svo mikil, að'Zero, sem
var vanur því gagnstæða, hlaut að vantreysta
henni fyrst í stað; gat ekki trúað því að hún
meinti alt þetta kjass. Hann horfði á þessa
ungu konu tvisvar, hvað eftir annað, til þess
að reyna að fá vissu um að henni væri alvara.
Smátt og smátt sannfærðist hann samt,
og þegar hortum skildist að alt væri með
feldu, fór hann að sleikja á henni hendurnar
og horfði á liana þakklátum augum, sem
sýndust segja:
“Þú meinar það f Þú myndir ekki vilja
svíkja hund, sem aldrei hefir gert þér meinf ”
Jeanneton opnaði eldhúsið og Zero
sýndi með augunum hvað hann langaði ó-
stjórnlega mikið til að fara inn. En liann
hikaði samt enn, ló lireyfingarlaus á sama
stað, og mændi vonaraugum inn í þetta skín-
andi hús, þar sem honum hafði liðið svo vel
fyrrum og þaðan sem hann hafði verið svo
harðneskjulega rekinn.
“Komdu! Við skulum koma!” ^agði
frúin, sem gat sér til um livað hann hugSaði,
og vildi nú fá fyrirgefningu á gerðum sínum.
Hún fór inn og hann á eftir.
En liann var svo máttlaus af liungri og
þreytu að undir eins og hann kom inn fyrir
þrepskjöldinn í eldhúsinu, kastaði liann sér
niður, eins og hann gæti ekki staðið né gengið
geti lengra.
“Ilanri er að deyja úr hungri,” sagði
hin góðhjartaða Jeanneton.
Lise tók heilan brauðhleif og braut í
þrent, sem var þykt, og braut livern part í
smáa bita og gaf Zero. Hver biti var bara
munnbiti. tíitarnir hurfu eins og þeir hefðu
sokkið í hyldýpi. Hann hefði gleypt í sig
allan hleifinn, ef hann hefði haft tækifæri
og Lise hefði sjálfsagt verið ánægð með að
gefa honum það; Jeanneton vissi betur.
“Þetta er nóg, frú mín góð,” sagði mat-
reiðslukonan. “Hann má ekki éta of mikið,
eftir svona mikið hungur. Hann dæi úr melt-
ingarleysi. Eg skal gefa honum góða súpu
bráðum! ’ ’
Zero, sem hafði nú fengið næringu, íor
nú að sýna að Jiann hefði hjarta. Hann
liorfði hátt og lágt í eldhusinu eftir einhverju
merki um húsbóndann, sjáanlega.
Hann fór og nusaði að fötum kafteins-
ins, sem Jeanneton hafði látið á stól kvöld-
inu fyrir, nærri reykliáfnum, og hann fann á
lyktinni, sjáanlega, að þessi föt tilheyrðu
húsbóndanum.
Hann sannfærðist af fötunum að hús-
bóndinn hlaut að vera í nágrenninu og horfði
nú aftur og aftur upp stigann, sem lá upp í
svefnherbergi kafteinsins, eins og hann
vildi biðja um leyfi til að fara upp.
“Ó,” sagði Jeanneton við frúna, “livað
kafteinninn verður glaður. Hann sem hefir
verið svo órólegur!” Hún néri saman hönd-
unum af ánægju. Hún tók líka þátt í þessu.
“Já!” svaraði Lise. “Hann verður það
sannarlega og eg vil ekki fresta hamingju
hans. . . . Opnaðu dyrnar liægt; það er Zero
sem skal vekja hann.”
Zero hafði hlustað á samræðuna, eins
og hann skildi hvað þær væru að tala um.
Hann fór gætilega á eftir vinnukonunni upp
stigann; en varla hafði hún opnað hurðina
þegar liann kastaði sér á pilsin hennar og
atti a hætiu að detta um þau, og ruddist inn.
Hann sá húsbonda sinn, hljóp að rúminu,
stökk upp og kastaði sér rétt ofan á brjóstið
á honum. Aldrei hefir nokkur maður vakn-
að fljótara en tíigault þá. Kafteinninn rak
upp dalitið Jiljóð, jafnvel áður en Jiann opn-
aði augun, og iiundurinn, sem hélt að Jiann
Jielði meitt vin sinn, stökk nú niður eins
fijótt og Jiann hafði stokkið upp. Jean
Pigault,' sem nú var alvaknaður, leit í kring-
um sig, og sá þann, sem hann liéit vera
iiinum megm á linettinum, í Jierberginu, og
spurði sjálfan sig hvórt liann væri ekki að
dreyma. En Zero stökk nú í annað sinn
upp i rúmið og sannfærði kafteininn með
þyngd sinni að Jiann væri þarna virkiiega.
Olmandinn og gieðin og fieðulætin tóku af
allan efa. Hver annar en Zero gat sýnt slík
vinahót; Jiver annar gat látið sér þykja
svona vænt um að sjá hann afturf Eliginn
maöur mætir tVeimur liundum eins og Zero,
á sinni lífstíð.
Kafteinninn tók báðum sínum breiðu
liöndum á kaf niður í húð og hár Zeros. Hann
haíði ekki þvegið sér síðustu dagana, en hann
liorfði stöðugt vinaraugum á Iiúsbónda sinn.
“Hvar hefirðu veriðf” sagði kafteinn-
inn loksms. “Þú varst ekki fallegur fyrr-
um og ert ekki enn, en gæðin og vitið er
Jivorttveggja það sama sem fyr. Hvernig
komsiu Jnngaö ?”
Zero hefði viljað geta svarað öllum
þessuin spurningum, en Jean Pigault talaði
frönsku en hundur sem hafði tilfieyrt Nor-
kind van der Tromp talaði auðvitað aðeins
Já-þýzku, eins og þeir í tíerlin kalla það.
Hann varð að gjöra sig ánægðan með að
sleikja Jiendur liúsbónda síns og horfa á hann
með öllum þeim vináttumerkjum sein Iiund-
um er mögulegt að sýna.
Frú Pigault hafði álitið rétt að fara ekki
upp strax meðan stæði á mesta fögnuðinum,
— vildi lofa vinunum að fagna í næði. En
hún vildi heldur ekki láta bíða lengi eftir
sér. llún kom nú inn kát og brosandi. Það
var engin uppgerð fyrir konu, sem þótti vænt
um mann sinn og fagnaði með lionum.
Þegar kafteinninn sá konu sína koma,
tók liann fyrst eftir því að Zero var ekki sem
þokkalegastur. líúmið bar þess merki. Og
til þess að forðast ofviðri, sem gæti dregið
skugga yfir hinar fyrstu fagnaðarstundir,
sem gætu þá endað sorglega, sagði hann.
“Viltu nú fara niður þrjóturinn þinn?”
og tók um hálsinn á hundinum. “Þú hefir
ekki tekið eftir því að við þvoðum þessar
voðir í gær. ’ ’
“Lofaðu honum að vera,” sagði Lise,
sem hafði heyrt álengdar, hvað sagt var.
“Þið eruð svo ánægðir, svo sælir, að það
borgar sig vel að þvo voðirnar. ”
Þessi orð voru í svo mikilli mótsögn við
atliugasemdir hennar um Zero fyrrum, að
kafteinninn hrærður en forviða, horfði á
konu sína hvað eftir annað, til þess að ganga
úr skugga um að henni væri alvara.
Lise skildi tillitið en svaraði ekki síðustu
orðum kaftensins en sagði:
“Það er eg sem fann hann og færði þér
Jiann aftur; fástu ekki um smámunina við-
víkjandi voðunum. Eg vil ekki á nokkurn
hátt skerða þessa gleðistund okkar þriggja.”
Okkar þriggja? Heyrði eg rétt ?” spurði
kafteinninn, sem gat ekki trúað eyrum sín-
um.
“Já, öllum þremur,” svaraði frú Pigault
greinilega. “Eg hefi verið harðbrjósta
stundum við vesalings skepnuna,” bætti liún
við og lagði fallegu, hvítu, nettu liendina á
höfuðið á Zero, sem hafði aldrei áður hlotnast
slík sæla. En vinur minn, skilurðu það ekki?
Það var ekki algerlega mér að kenna; þú
lézt þér þykja of vænt um hann. ”
“Kæra mín; mér þótti mikið vænt um
skepnuna; en hvað var það í samanburði við
ást mína til þín ”
Hinar fögru, marmgra-h-vítu kinnar
frúarinnar roðnuðu sem rósir og bláu augun
Jitu upp til lmns, en síðan niður.
, “Eg verð að segja alt sem mér býr í
brjósti,” hélt Lise áfram. “Fyrrum þótti
mér hann ljótur; nú sýnist mér hann ljóm-
andi fallegur. ”
“Sem sýnir að ástin er blind,” sagði
kafteinninn og hló mikið, eins og honum var
Jagið; “því nú er greyið ljótari en hann var
nokkru sinni áður!”
“I stuttu máli, ef hann er nú fallegur í
mínum augum, þá máttu ekki draga þá álykt-
un af því að eg sé virkilega vond kona, ” hélt
unga konan áfram. “Þú veizt mjög vel að
mér þykir ósköp vænt um þig. Þar að auki
veit eg nú fyrir víst að þér þykir vænna um
mig en nokkurt gjálfrandi grey, þótt eg gæti
ekki áttað mig á því fyrrum. ”
“Og enn kemurðu með það, Lise!”
—“Og þegar eg sá að þú varst viljugur
til að senda hann í útlegð mín vegna, þá
breytti það skoðun minni alveg . . . og eg rak
hann út úr liúsi, aðeins fyrir að missa af
tveimur eggjum, þar sem eggin frá mat-
fangasalanum voru hreint ekki slæm. Það
var lítilfjörlegt. Og þegar eg sá hvað fjar-
vera hans bakaði þér milda hrygð, og sá
livað þú reyndir að harka þetta af þér og
láta ekki á neinu bera við mig, þá fór eg að
iðrast fyrir alvöru. Mór var fyllilega al-
vara. Ef eg liefði vitað hvar hundinn væri
að finna, hefði eg farið, leitað að honum og
komið með hann til þín, — te>Tnt Jiann fast
a totum þér. Og nú þegar hann er lolcsins
kominn aftur, þá þarftu ekki að óttast að eg
sendi hann burtu aftur. Eg vildi bara að
lionum gæti þótt eins vænt um mig og þig.
Ileldurðu að það sé mögulegt?”
“Hann mun bara tilbiðja þig. Láttu
þér ekki detta annað í hug. Það er áreiðan-
legt að nú verður það eg sem hefi orsök til að
vera afbrýðissamur.”
“ó, hvað við verðum þá hamingjusöm,
öll þrjú saman!” sagði Lise og klappaði sam-
an liöndunum af kátínu,, litlu, nettu hönd-
unum, og leit til manns síns.
Hún hafði rétt fyrir sér. Ajdrei hefir
meiri friður og saklaus gleði ríkt á neinu
lieimili, en í hvíta húsinu á hæðinni, er hund-
urnn var kominn aftur. Zero, sem var mjög
magur þegar hann kom, fitnaði fljótt og var
nú líkur sjálfum sér, fyrrum, og með þægð
sinni, viti og velvildar atlotum, Jijálpaði hann
til að gjöra hjónin hamingjusöm, sem honum
þótti nú jafn vænt um bæði. Það leit jafnvel
út fyrir að honum þætti vænna um frúna; en
maður hefir rétt til að ímynda sér að það
hafi komið af kurteisi við kvenmanninn, því
maður sá það löngum að hann leit til liús-
bóndans eins og hann vildi segja:
“Það er altaf þú sem mér þykiv vænst
um. Láttu þér ekki detta neitt aimað í liug.
En við verðum ætíð að smjaðra dálítið fyrir
kvenfélginu.”
Jean Pigault sá að Jiundurinn hafði rétt
fvrir sér og datt aldrei í hug að kvarta.
IX
Afturkoma hundsins til Jivíta liússins
varð bráðlega hljóðbær. Til þess hjálpaði
Jeanneton með ákafa sínum og mælsku.
Sagan flaug um allan bæinn Ilonfleur og út
um nágrennið. Jeanneton þótti svo vænt um
þennan vitra hund, þennan sendisvein sinn,
ekki síður en liúsbændunum, að hún þagnaði
áfdrei við að segja allra handa undrasögur
af Zero.
Matreiðslukonan Jeanneton hafði fremur
litla landfræðilega þekkingu. Hún sagði alls-
staðar að Zero hefði synt heim alla leið frá
Sénégal, og til áönnunar því væri það, að
liann hefði verið sjó-rennandi votur, þegar
þær madaman og liún sjálf fundu hann við
dyrnar.
'ril voru sjómenn, sem ekki trúðu þessari
útgáfu af sögunni; þeir sögðu að það væri
svo löng leið að ómögulegt hefði verið fyrir
hundinn að ná sér í mat á allri þeirri leið, og
vildu ekki trúa slíku afreksverki jafnvel af
Zero.
Margir fengu óstjórnlega löngun til að
sjá þennan undra hund. Átta daga sam-
fleytt var liúsið alt af fult af gestum. Spurn-
ingarnar 'voru óenda^ilegar; menn :spurðu'
“hvernig” og “liversvegna. ” Hvaðan kom
hann? Hvert fór liann? Var það mögulegt
að hann rataði alla þessa leið einn ?
Pigault svaraði alt af því sama.
“Spyrjið mig ekki að neinu, því eg veit
ekki neitt. Hann fór og hann er kominn
heim aftur, og okkur þykir mjög vænt um
Það. Það er alt sem eg get sagt ykkur.
Hveriiig hann fór að, það veit eg ekki. /Mér
þætti vænt um ef einliver vildi skýra það fyrir
mér, því eg skil það ekki sjálfur; og þarfnast
því einmitt þessara upplýsinga, sem þið
viljið fá.
■ Einmitt þessar upplýsingar fékk eigandi
Zeros þegar hann átti sízt von á því.
Það var einn dag að hann var á gangi
með liundi sínum um skipakvíarnar; hundur
inn fylgdi honum nú altaf eins og skugginn
l'.ans. Þá stanzaði liann við ljósliúsið þar
sem hann mætti Pierre Paris, sem var kaf
teinn á skipinu Utile, falleg skonnorta, sem
liélt sig í höfninni d’Isigny.
Zero gekk beint að Jionum eins og liann
þekti liann, án þess að sýna nokkur fleðu-
læti þó, heilsaði honum á sína vísu.
Mennirnir tveir, gamlir sjómenn, þekt-
ust vel; höfðu oft fengið sér mat og drykk
saman og rabbað rólegir á kaffiliúsum og
víðar. Þeir fóru að tala saman.
“Svo þú þekkir þá hundinn minn,” sagði
Pigault eftir að hafa rétt hinum hendina.
“Dálítið; það er að segja eg þekki hann
og þekki hann þó ekki. En skil ekki hvernig
hann getur verið með þér, úr því eg færði
þér hann elcki sjálfur.
“Eg þakka fyrir góðviljann, en það
þýðir ekki að tala um það. Hann kom alveg
einn,” sagði Pigault og hló liátt .og lengi.
“Það máttu reiða’þig á. En viltu gjöra svo
vel að segja mér Irvernig þú mættir honum?”
“Það er nú skrítin saga. Hlustaðu nú
á: Eg var búinn að vera sex vikur að Mar-
selile, eg hafði farið þangað með smjör, þeg-
ar eg mætti einn dag stýrimanni á skipinu
Deux-Amis, sem hafði komið frá Sénégal.
Hundurinn þinn var með honum. Hann var
mjög niðurlútur, alveg eins óg maður, sem
Jiggur illa á. Stýrimaður og eg fórum og
fengum olckur hressingu á kaffihúsinu Orient.
Hundurinn fór með okkur, auðvitað. Þegar
við settumst niður, settist hann niður líka og
liorfði á okkur eins og hann vildi segja:
“Jæja, livernig er það með ykkur? Ætlið
þið að stanza lengi ? Sjálfur vildi eg fara
sem fyrst af stað.”
Mér sýndist hann svo skrítinn og svip-
urinn allur svo ygldur, að eg gaf honum
sykurmola. Hann lagði trýnið á linéð á mér
eins og liann væri að þaklca mér, og vildi
segja: “Eg þakka þér.”
“Er þetta þinn hundur?” sagði eg við
stýrimanninn.
“Hann er minn og elcki minn,” svaraði
hann. “Það lítur út sem hann tilheyri öllum
og engum.”
“Hvernig er það?”
“Það er mjög einfalt. Þegar við fórum
frá Sénégal fylgdi hann sjómanni frá Hon-
fleur, án þess nolckur vissi hversvegna. Sjó-
maðurinn var annar stýrimaður á skipinu
Deux Amis. Þðtta var einmitt mitt sldp.
Þessi aðstoðar-stýrimaður var mesti hunda-
vinur og kallaði á ‘hundinn, og hann fór með
honum. En þessi maður, sem vildi hæna
þennan hund að sér dó á liafinu utanvert við
Gíbraltar. Þá varð hundurinn húsbónda-
laus og tillieyrði núphum og éngum af skips-
höfninni. Öllum þótti vænt um liann, því
hann virtist bæði vitur og góðgjarn. Hann
var jafn við alla; fór með hverjum sem var,
lilustaði, horfandi, nusandi alstaðar eftir ein-
hverjum; en fann ekki. Eg hefi aldrei séð
neinn hund stara svo á þá sem komu, eins og
þennan. En nú er nóg komið af masinu,”
sagði kafteinn Paris, við leggjum af stað ó
morgun til Oran. Eg má ekki missa eina
mínútu meira. , . . þótti vænt um að sjá þig.”
Þarna fór þá stýrimaður af skipinu
Deux-Amis og hundurinn með lionum. Að
minsta kosti leit svo út sem hann ætlaði ao
fylgja honum; en það var samt auðséð, að
hann var ekkert hrifinn af að vera með þess-
um manni. Einni klukkustund seinna fór eg
út á mitt skip. Þegar eg sneri mér við sá eg
mér til undrunar að Jitli hundurinn þinn var
á hælunum á mér.
“Nú,” sagði eg við sjálfan mig, “hér
er Iiundur, sem vill heldur fara til Normandy
en Afríku.”
Þetta virtist mér alt svo skrítið, að
hann bað um far með þessu skipi, en svo rétt
á eftir á öðru skipi, — framúrskarandi skrít-
ið. Eg var viljugur að gefa lionum far með
mínu skipi, alveg eins og hann liefði verið
ineð hinu skipinu, Deux-Amis. Það leit ekkí
út fyrir að það yrði erfitt að fæða hann. Það
leit út fyrir að hann væri ánægður. Hann
var kyr um borð með mér.
Fjórum dögum seinna fórum við til Caen
með olíu. Eg var stoltur af þessum nýja
vini mínum. Mér þótti vænt um að geta lof-
að honum að liðka sig á höfninni; en næsta
dag var liann farinn án þess að hafa gefið
nokkurn fyrirvara, og úr því eg vissi ekkert
iivað af honuin varð liugsaði eg ekki ineira
um ]iað, — gleymdi lionum alveg. En úr því
banií kom nú liér í morgun með þér og lætur
svo lítið að látast þekkja mig, þá var svo sem
sjálfsagt að eg tæki kveðju Jians em kunn-
ingi.”
Um leið og kafteinn Paris sagði þetta,
rétti liann hramminn (þessa stóru, þykku
liönd) að Zero í annað sinn. Zero svaraði
með því að rétta fram löppina.
“Nú skil eg alt saman,” sagði Pigault,
“eg sendi liundinn með kaftein Tantin.”
“Með skipinu Jeune-Alix ?”
“Einmitt með því; Tantin fór með
mann til Sénégal. l>ar mætti hann mannin-
um frá Honfleur, sem Jiann hefir þekt, og
liugsaði sér að komast með honum lieim. Eft-
ir að sá maður dó hefir hann fylgt hverjum
sem var í von um að nálgast Honfleur. ”
—“Og ef hann liefði mætt kafteini, sem
var á leið til Kína, þá hefði hann eins vel
farið með lionum. Það er mögulegt, eftir
alt.”
“Alt er hugsanlegt. Ef hann hefði far-
ið þá leið, hefði hann farið alla leið í kringum
hnöttinn, með einhverju móti; en eg er viss
um það, að hann liefði ferðast tíu ár til þess
að finna húsbónda sinn.”
“Jæja; það mun vera rétt. Þú veizt að
okkur þykir vænt um trygga hunda og þeim
um okkur,” sagði kafteinn Paris af skipinu
L’Utile. . . . En frá Caen hingað, hvernig
hefir hann komist það?”