Lögberg - 13.10.1938, Síða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. OKTÓBER 1938
7
Islenzka kvöldið
á tónlistamótinu
í Kaupmannahöfn
Dönsku blöðin fara yfirleitt við-
urkenningarorðum um íslenzku
hljómleikana, sem fóru fram á laug-
ardaginn á norrænu tónlistarhátið-
inni i Kaupmannahöfn, en eru þó
ekki öll á einu máli.
“Politiken” segir, að það hafi
verið sérstakur merkisviðburður, er
íslenzki kórinn söng í Kaupmanna-
höfn fyrir nokkru, en hið sama hafi
ekki verið unt að segja um þessa
hljómleika, sem hafi engu að síður
átt fullan rétt á sér. Blaðið segir,
að á íslandi sé hljómlistarlífið að
vísu ungt, en þó með fullu lífi, og
þjóðin beiti öllum sínum kröftum
á því sviði.
Tónverk Jóns Leifs eru allmjög
gagnrýnd. Um söngrödd Maríu
Markan eru höfð þau orð, að hún
sé fersk og full af heílbrigði. Páll
ísólfsson er talinn það tónskáldið,
sem vakið hafi mesta athygli, og
segir 'blaðið, að ef skoða eigi tón-
listarkvöld sem sýnishorn hinnar
nýrri tónlistar íslendinga, þá beri
að telja Pál ísólfsson þar fremstan
i flokki.
“Berlingske Tidende” segir um
hina íslenzku tónlist, að hún beri
vitni um öflugt og alvöruþrungið
hugmyndaflug. í tónverkum Jóns
Leifs telur blaðið fram koma á-
hrifamikið hugarflug, og um hann
sjálfan er farið þeim orðum, að
hann sé fjörmikill hljómsveitar-
stjórnandi. Fegursti þáttur kvölds-
ins segir blaðið að verið hafi þjóð-
lög Sigfúsar Einarsso^ar, útsett af
Felumb. Yfir verkum Páls ísólfs-
sonar er talinn hvíla of mikill skóla-
stíll (þau eru talin “noget for
akademisk”).
“Natiónaltidende” fer talsverðri
gagnrýni um verk Jóns Leifs. Aftur
á móti lætur blaðið í ljós hrifningu
af lögum Karls Runólfssonar, Sig-
fúsar Einarssonar og einkum þó
Passacaglíu Páls ísólfssonar. Telur
það Pál eftirtektarverðasta tón-
skáldið. María Markan er sögð
hafa bjarta sópranórödd og örugga
hljómlistarkend.
Socialdemokraten” birtir allharða
gagnrýni á Jóni Leifs, en telur
Passacagliu Páls ísólfssonar merk-
asta tónverk kvöldsins og segir, að
hann gefi góð loforð um framtíð
islenzkrar' tómlistar. Hinn mikla
viðburð kvöldsins telur blaðið söng
Maríu Markan, sem það kallar söng-
konu í stórum stíl. Segir blaðið, að
hún ætti í rauninni að taka við af
söngkonunni Tenna Kraft við Kon-
unglega leikhúsið.
Blaðið “Börsen” fer viðurkenn-
ingarorðufn um þá Jón Leifs og Pál
fsólfsson. Önnur blöð birta yfir-
leitt lofsamleg ummæli um lög Sig-
fúsar Einarssonar, Sigurðar Þórð-
arsonar, Karls Runólfssonar og
annara, en þó einnig gagrýni.
f tilefni af tónlistarhátíðinni voru
fánar allra Norðurlanda dregnir við
hún á Konunglega leikhúsinu, Odd-
fellowhöllinni og fleiri byggingum.
—Vísir 6. sept.
Minningarorð
Hinn 2. okt. s.l. andaðist á Win-
nipeg General Hospital íslendingur-
inn Runólfur Bergvinsson Isman.
Nafn hans hafði í álfu þessari orðið
á vörum flestra Alec Isman. Hann
var fæddur að Fossvöllum f N.-
Múlasýslu 18. des. 1871. Foreldrar
hans voru Bergvin Kristjánsson og
Ingibjörg Þorláksdóttir. 1875 kom
hann með föður sínum til Ameríku
og settist að í Minneota^ en eftir
tvö ár var faðir hans dáinn. Móðir
Rögnvaldar, sem kom að heiman
tveim árum seinna en maður henn-
ar, átti við erfiðleika að stríða svo
Rögnvaldur þá sex ára, fór til dval-
ar hjá frændfólki sínu, Mr. og Mrs.
Arngrímur Johnson í Minneota
Á árunum frá 9-12 ára aldurs naut
hann nokkurrar afþýðufræðslu, en
eftir það varð hann að vinna fyrir
sér. Um tvítugt hafði hann full-
numað sig í málaraiðn í Minneapolis
og stundaði hana æ síðan. Frá því
skömmu eftir 1890 til 1919 átti
hann heima í Duluth, Calumet, Wis.,
Ashland o.* fl. borgum, farnaðist
vel og naut virðingar í iðn sinni.
Konu sína misti hann eftir 3 ára
samleið. Aleigu sinni tapaði hann
eitt sinn í bankahruni. Heilsa hans
bilaði fyrir “lead poisoning”; samt
gat hann með þrautseigju og elju
verið sjálfstæður efnalega til þess
síðasta. Þrjár systur á hann í þessu
landi: Mrs. C. M. Batsford, Detroit,
Mich.; Mrs. Dr. J. H. Lockwood,
Henry^South Dakota og Mrs. Þór-
dís Jónsson ekkja Kristjáns B. Jóns-
son fyrrum bónda við Brú í Argyle
í Manitoba. Mr. Isman var fáorður
og fáskiftinn, en vinur þeim er hann
tók vinfesti við; kjarkmikill og
þrekríkur; iðn sína kunni hann vel,
og meðan sjón bilaði ekki kom fram
list í starfi hans. Síðan 1919 hefir
hann dvalíð mest af nálægt Wáwa-
ngsa og Argyle og stundað iðn sína
En siðastliðið ár ágerðist sjúkleiki
sá er dró hann til dauða 2. okt. s.l.—
Hann var jarðsettur 3. okt. í graf-
reit Fríkirkjusafnaðar að áflokinni
útför frá Brúarkirkju, að viðstödd-
um nánustu ættingjum og vinum.
Fyrir örlög, sem enginn má renna,
var hann einbúi mest af æfinni, svo
sem móðurbróðir hans Jón Run-
ólfsson ; fylgdu honum því til grafar
tónar sálmsins, er Jón þýddi: “Skín
Ijósið náðar.”
Séra E. H. Fáfnis jarðsöng.
“Brúin yfir hafið”
Eftir dr. Richard Beck.
(Ræða flutt í kveðjusamsæti fyrir
Jónas alþingismann Jónsson
7. október 1938).
Mér er ljúft að verða við þeim
I tilmælum, að flytja heiðursgesti
vorum þakkir og velfarnaðaróskir
Islendinga í Norður Dakota og jafn-
framt sérstaklega af hálfu Þjóð-
ræknisfélagsins. Gestur þess hefir
hann verið á ferðum sínum hér, þó
að hann hafi auðvitað í víðari og
dýpri merkingu verið gestur allra
Islendinga í Vesturheimi.
Við þetta tækifæri hvarflar hugur
vor eðlilega að íslandi og þeim
böndum blóðs og erfða, sem tengja
oss við ættjörðina og heimaþjóðlna.
I því sambandi kemur mér i hug
eftirfarandi saga, og það gerir eng-
an mun, þó að sum yðar kunnið að
hafa heyrt hana:—
Jóhann Magnús Bjarnason rit-
höfundur kom eitt sinn í heimsókn
til Stephans G. Stephanssonar
skálds. Sýndi Stephan gestinum
ættargrafreit, er hann hafði látið
gera á landareign sinni. Stephan
hafði valið sér stað í reitnum þar
sem honum skyldi búinn hinsti
hvílustaður. Það var i norðaustur
horninu. Jóhann Magnús spurði
Stephan hversvegna hann hefði
valið sér þennan stað. Stephan
svaraði: “Af því að hann er næst
íslandi.”
Ýkjulaust held eg megi segja, að
ailur þorri Islendinga í landi hér.
sér í lagi í hópi hinnar eldri kyn
slóðar, beri í brjósti svipað hugar-
þel til ættlandsins eins og Stephan
skáld. I því efni taka þeir fúslega
undir með öðru góðskáldi íslenzku:
“Þar er mitt draumaland.” Þeir
tala ósjaldan um ísland sem “landið
lielga” á norðurvegum. Og vissu-
lega megum vér kalla þá jörð
“helga,” sem vígð er sveita og blóði
feðra vorra og mæðra um aldaraðir.
Því eru oss engar fréttir hug-
þekkari en fregnir af íslandi, sér-
staklega góðar fréttir úr þeirri átt;
engir gestir eru oss heldur kær-
komnari en’ þeir, sem þaðan koma.
Þeir flytja með sér hressandi blæ
íslenzkra f jalla og stranda, og angan
íslenzkra dala.
Gagnkvæmar heimsóknir Islend-
inga heima og hérlendis eru miklir
máttarviðir “brúarinnar yfir hafið,”
sem ræktarsamir Islendingar beggja
ntegin hafsins vilja gera sem traust-
asta. — “Sé eg hendur manna

INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS
Amaranth, Man.............B. G. Kjartanson
‘ Akra, N. Dakota..........B. S. Thorvardson
Árborg, Man...........................Elías Elíasson
Árnes, Man......................Surparliði Kárdal
Baldur, Man.........1.........O. Anderson
Bantry, N. Dakota.......Einar J. Breiðfjörð
Bellingham, Wash..........Ami Símonarson
Blaine, Wash. ............Arni Símonarson
Bredenbury, Sask...............S. Loptson
Brown, Man.....................J. S. Gillis
Cavalier, N. Dakota......B. S. Thorvardson
Churchbridge, Sask..............S. Loptson
Cypress River, Man.............O. Anderson •
Dafoe, Sask...............J. G. Steþhanson
Edinburg, N. Dakota......Jónas S. Bergmann
Edinburg, N. Dak..........Páll B. Ólafsson
Elfros, Sask......Mrs. J. H. Goodmundson
' Foam Lake, Sask...........J. J. Sveinbjörnsson
Garðar, N. Dak............Páll B. Ólafsson
Gerald, Sask....................C. Paulson
Geysir, Man..........................Elías Elíasson
Gimli, Man...................F. O. Lyngdai
Glenboro, Man..................O. Anderson
Hallson, N. Dak............Páll B. Ólafsson
Hayland, P.O., Man------.Magnús Jóhannesson
Hecla, Man...............Gunnar Tómasson
Hensel, N. Dakota............John Norman
Hnausa, Man..........................Elías Elíasson
Husavick, Man..............F. O. Lyngdal
Ivanhoe, Minn.....................B. Jones
Kandahar, Sask.............J. G. Stephanson
Langruth, Man.........................John Valdimarson
Leslie, Sask. ................Jón Ólafsson
Lundar, Man. ..................Dan. Lindal
Marke^ville, Alta. .........O. Sigurdson
Minneota. Minn....................B. Jones
Milton, N. Dak. ..........Páll B„ Ólafsson
Mountain, N. Dak. .........Páll B. Ólafsson
Mozart, Sask...........J. J. Sveinbjörnsson
Oakview, Man................Búi Thorlacius
Otto, Man...................Jón Halldórsson
Point Roberts, Wash...........S. J. Mýrdal
Red Deer, Alta................O. Sigurdson
Reykjavik, Man................Árni Paulson
Riverton, Man........................Björn Hjörleifsson
Seattle, Wash. ...............J. J. Middal
Selkirk, Man..............Th. Thorsteinsson
Siglunes P.O., Man......Magnús Jóhannesson
Silver Bay, Man.............Búi Thorlacius
Svold, N. Dak.............B. S. Thorvardson
Tantallon, Sask.............J. Kr. Johnson
Upham, N. Dakota........Einar J. Breiðfjörð
Víðir, Man. ................Elías Elíasson
Vogar, Man..........................Magnús Jóhannesson
Westbourne, Man.........................Jón Valdimarssor.
Winnipegosis, Man....Finnbogi Hjálmarssor.
Winnipeg Beadh..............F. O. Lyngdal
Wynyard, Sask.............J. G. Stephanson

WE’RE ALL NUTTY
HERE AND THERE
Ky P. N.
mynda meginþráð yfir höfin bráðu,”
kvað Matthías. Lesi eg ekki öll
himintákn eins og kölski ritning-
una, eru framangreind orð hins
spaka skálds sannari nú en nokkru
sinni áður, að því er snertir aukin
samskifti Islendinga austan hafs og
vestan.
Tröllkonan í þjóðsögunni taldi
íslandsála vera væða, þó djúpir séu
Reynslan hefir sýnt, að henni rat-
aðist rétt á munn, eða eins og Matt-
hías orðaði það fagurlega: “en
frændsemin skal brúa saman lönd-
in.” Sá skilningur er nú, góðu
heilli, að verða drjúgum almennari
en áður var, að íslendingum heima-
fyrir og hér sé hvorumtveggja það (
fyrir beztu, að samböndin og sam-
skiftin þeirra á milli séu sem fjöl-
þættust og vrðtækust. Oss Islend-
ingum hér vestra er það sérstakt
fagnaðarefni og hvatning í þjóð-
ræknisstarfsemi vorri, að vakning
hefir áreiðanlega hafist á íslandi í
þá átt, að efla sem mest andlega
sambandið milli íslendinga austan
j hafs og vestan. Einn af helztu for-
ystumönnum þeirrar vakningar, að
ekki sé dýpra tekið í árinni, er heið-
ursgestur vor hér í kvöld. Og tal-
andi vottur þess áhuga hans er
| heimsókn hans hingað á vorar slóð-
1 ’r’
I Hann hefir verið oss hinn mesti
aufúsugestur. Hann hefir flutt oss
ógleymanlegar kveðjur heiman af
ættjörðinni. I íturhugsuðum erind-
um hefir hann brugðið upp/ljóslif-
andi myndum af andlegu lífi og at-
hafnalifi þjóðar vorrar, af sjálf-
stæðis- og framsóknarbaráttu henn-
ar. Með þeim hætti hefir hann
1 aukið oss trúna á framtíð hinnar ís-
lenzku þjóðar, þó að hún eigi nú,
•sem aðrar þjóðir, við margvíslega
örðugleika að glíma. Hann hefir
aukið oss trúna á sjálfa oss, á sig-
urmátt hins norræna ættareðlis..
Fyrir þennan boðskap hans erum
vér honum hjartanlega þakklátir, og
þá ekki síður fyrir ríka samúð hans
með menningarlegri og þjóðernis-
legri baráttu vorri i landi hér við
andvíg kjör. Og vér erum þess
fullvissir, að sú samúð lendir eigi
við orðin tóm, heldur finnur sér
framrás í raunhæfum framkvæmd-
EARLY everybody has a habit
of watching for the coming of
the postman. We notice as we
go along the street that front doors
are opening here and there and
folks are coming out and taking a
look in the letter bo: , to see if the
postman has been along and if he
has left anything for them.
Folks like to get letters, but most
of them are not so keen on answer-
ing letters and are careless about
doing little jobs some letters ask
them to do. I reckon there are lots
of heartaches, too, when thé post-
man goes by without leaving a letter.
‘Member that old, pathetic song,
“The Letter That Never Came.” It
was quite likely written by someone
who was longing for a letter. But
the postman brightens life a lot with
the letters he brings.
* * *
THERE. are far too many man-
slaughter cases in the courts just
now. Quite a few of them should
be charges of wilful murder. It’s
much too easy to get it set down as
manslaughter. Any civilized person
knows that it is not right to swing
a sharp ax around in a crowd same
as he would swing a gold club.
Quite a lot of folks get licenses to
drive cars and they don’t give a hoot
what happens—to the other fellow.
And, that’s no lie. They swing cars
around on the streets and highways
without any regard for the public
safety.
* * *
WHAT’S the difference between
swinging an ax or a golf club
to the public danger and swing-
ing an automobil& The car is a
heavier instrument of murder, that’s
all the difference. And, when an ir-
responsible driver makes a murder-
ous attack, why should he be allowed
to resort to the manslaughter stuff.
And, these thugs whq are commit-
ting these crimes, and geting away
with them, are not all cruel, “igno-
rant foreigners,” as that term is so
glibly used. Just as many of those
who are swinging cars around to
!he public danger have had lots of
jack wasted on their education. But,
by far too many of them are getting
away with murder, to use another
colloquial remark.
* * *
IF THE streets and highways are
ever going to be made safe there’s
going to be a lot more licenses
revoked and cars impounded and
confiscated than has been done in
the past. There are a lot of teeth
required in the Highway Traffic
laws, if folks are not to be holding
their lives in their hands all the
time, on account of the little murder
gang among drivers.
The good drivers have always in
mind that eternal vigilance is the
price of safety. The other drivers
wíll have to be taught that—or be
put where they belong, which iS not
on the streets or highways.
* * »
NOW that going on relief has got
to be so popular, they are start-
ing to throw monkey wrenches
into the cogs of the relief system.
The Ontario government seems to
have decided that if lads and gals
are on strike they are not uríemploy-
ed and eligible for relief. So they
are watching their jobs a little better
down in Ontario, where, not so long
ago, people were “too proud to beg”
—or take relief, if you know what
I mean.
• * *
UP IN Brandon, the other day, a
member of the legislature re-
fused to be a candidate for
parliament. Maybe he thought a
bird in hand is worth a couple (or
a brace) in a bush.
* * *
“Tell me, my dear, how do you
manage to get the maid up so early
in the moming?”
“It was ratner clever of me. 1
introduced her to the milkman.”
* * *
THERE was some mention in this
column recently about the great
service to the world of the British
prime minister in the part he took
in averting the war. Praise for Mr.
Chamberlain does not please a lot
of folks who clamor for war, folks
who were not in the last war, would
not be in the next war, but have to
talk a lot of “what Britain should
do” to every other nation, or any
nation. The millions who came
through the last war do not want
another war. They know something
about war. They know that the
actual cost of one day’s warfare in
the middle of 1917 was as follows:
Great Britain $33,360,000
France 21,000,000
Germany ........ 31,000,000
Russia 47,000,000
That’s the kind of horror, as well
as saving millions of lives, that the
premier of Britain saved the world
when he went to Munich. The only
folks who want war are fools.
* * *
THERE’S a letter here, from a
reader of this column, who says
he was glad to see praise for
Chamberlain in a recent column. He
says nobody wants war, everybody
wants peace, exceoting a few. who
would commercialize war or do not
know what war means. He was
through the last war, and for three
mont.hs was a nrisoner in Germany.
He found the Germans fine Deople,
very much the same as the Britishers
and as anxious for the peace of the
world. His views are worth while
as he has been through a war and
he knows what another such war
means. He is glad Chamberlain
averted the war and brought peace
to the world.
um.
Vér þökkum Jónasi alþingismanni
innilegú fyrir komuna og óskum
honum heillar heimferðar. Vér
biðjum hann fyrir þau skilaboð til
heimaþjóðarinnar, að oss Islend-
ingum í Bandaríkjunum eigi siður
en í Canada, sé það mesta alvöru- og
áhugamál, að “brúin yfir hafið”—
austur um slandsála — standi sem
traustustum fótum, reist á grunni
aukinnar samvinnu beggja aðila.
Og fyrst eg tala hér að öðrum
þræði fyrir hönd íslendinga í Norð-
ur Dakota, vil eg, með örlítilli orða-
breytingu, kveðja vorn ágæta gest
með orðum Dakota - skáldsins
snjaila:—
“Biðja skal þig síðsta sinn:
Svani og bláum fjöllum ,
hóli, bala, hálsi, kinn
heilsaðu frá oss öllum.”
“Þankar um
Stephan G. Stephansson
og ljóðmæli hans’’
(Framh. frá bls. 3)
Það er rétt, tilfinningin ræður
sínum hlutföllum í þessum mikla
kvæðabálk ( ekki síður en í öllum
hinum) og átti líka að gera það I
Yyrkusefnið heimilaði stærri skamt
af tilfinningu en vanalegt kvæði,
þar sem yrkisefnið var mesta harma-
saga, stærsta ógæfu-áfall mann-
kynsins, — vit og tilfinninga átak
hið mesta að setja það saman, og
ófæra öðrum en mikilmenni. Vísan,
sem hér fer á undan er kveðin til
“helstefnumanna” þeirra, sem til
stríðsins stofnuðu. Þeirra vit og
tilfinningar var eins og Oleson vík-
ur að i ritgerð sinni (helstefnu)
“yfirráð yfir heiminum.”
Hermennirnir hefðu aldrei lagt út
í þessa ógæfu, ef þeir hefðu vitað
um hvað átti að berjast. Þeir voru
vélaðir í bardagann með heimsfrið-
arhugmynd------“Helstefnumenn”
brúkuðu hana að skálkaskjóli til að
koma hugmynd og vilja sínum í
framkvæmd.
Kvæðið “vopnahlé” sem Oleson
þykir ofkveðið eða vankveðið, hlaut
skáldið verðlaun ,fyrir frá Bók-
mentafélagi íslands 1915.
Það er illvígasti misskilningur
þeirra, sem hann hafa, að Stephan
hafi borið nokkrar sakir á her-
mennina, á hvoruga hliðin, í “Víg-
slóða,” eða annarsstaðar. Og vita
það allir, sem misskilja ekki skáldið,
viljandi eða óviljandi. Hið marg-
tugða Kains-merki þýðir bana-ráð
þau, sem brugguð voru, löngu áður
en stríðið skajl yfir, af brjáluðum
“helstefnu” valdavörgum, og skáld-
ið vissi af þessu “Kains-merki”
undir hverri blóðstorku á líkama
hinna sviknu, föllnu og saklausu
hermanna.
Oleson þykir litið koma til þýð-
inga Stephans; setur upp sýnishorn
á einu erindi eftir hann og Einar
Benedil^on, úr kvæði Longfellows,
á maður víst að dæma um hver þýði
betur.
Það er satt; það er ekki mikið
sem liggur eftir hann í þýðingu.
Enda skorti hann ekki efni í hin
frumlegu kvæði sín. Og hann gekk
æfinlega svo frá þýðingum sínum,
að maður verður var við meistara-
tökin og handbragðið, því þýddu
kvæðin urðu oftast álika að gæðunr
og hans efgin. Eg veit ekki frá
hvaða sjónarmiði O'leson dæmir1
þýðingar. Hitt mun óhætt að full-
yrða, að Stephan hafi talið það
sæmilega þýðingu hjá öðrum, ef
kvæðið var þýtt orðrétt, án þess að
skemma hugmynd þess. Ef kvæðið
var þýtt orðrétt og hugmyndin
skemd, mundi hann kalla það slæma
þýðingu. Sjálfur þýddi hann sjald-
an orðrétt, tók úr alla hortitti og jók
stundum í, þar sem hugmyndin var
jfrjó — orti hann fram þar sem þess
var kostur, skifti urn líkingar og
búning svo að þýðingin leit út sem
frumsamið kvæði og með hans hand-
bragði. Þangað er til að rekja
úrfellingu hans á kvæði Longfel-
lows. Eg veit að minn kæri Oleson
hefir athugað “Stökur úr stefjum
Schillers” (I. bls. 35) ;
“Reifabarn, þín rugga er rúm sem
loftið yfir—
Þröng mun veröld verða þér vaxirðu
upp og lifir.”
Og næsta kvæði á eftir (eftir Bliss
Carmen) “Svo ræddi hún vilja við
rós” o. s. frv. Annars mun Stephan
hafa þýtt að tilmælum annara
stundum, og má þar til nefna
“Skeljabobbann” (IV. bls. 287).
Oleson afneitar því að Stephan
sé torskilinn, eins og sumir halda
fram en telur sum kvæði hans stirð.
Sjálfur hallast eg að þeirri hlið, að
erfiðara sé að átta sig á hugsjóna-
djúpi sumra kvæðanna — en hvað
önnur séu stirð — þvi vil eg helzt
neita, því um leið og búið er að
skilja við hvað skáldið á, er kvæðið
leikandi liðugt. Eg hefi heyrt mann
segja, að hann hafi lesið Stephan i
10 ár, og ekki skilið nema rúmlega
helminginn af orðunum, og allan
þann tima hafi kvæðin verið sér
næstum þvi dauður bókstafur. “Það
er þannig með Stephan að hvað ofi
sem maður les hann, lærir maður
eitthvað nýtt.” Nú hittir minn kæri
Oleson hjarta og heila. Því þegar
við erum hættir að læra eitthvað
nýtt við lesturinn, kunnum við
kvæðin og megum þá heita full-
komnir í skilningi á skáldinu — og
ættum þá að geta tekið próf í skáld-
legri lnigsjónafræði “lífstefnu-
manna.” En því er ver, við nenn-
um ekki að lesa svo vel. Svo þekki
eg engan né veit af neinum próf-
dómara þegar þar að kæmi.
Með vinsemd,
Jak. J. Norman.
27-9—’38-