Lögberg - 08.05.1941, Síða 7

LÖGBEEG, FIMTUDAGINN 8. MAI, 1941
j^nahagur
PJóðarinnar veltur
^ útgerðinni
Fafli
úr útvarpsræöu ólafs
Thors, atvinnumálaráðherra.
, * yfirlitserindi því, er eg flutti
1 fyrra, leiddi eg athygli að
^rkilegri þróun sjávarútvegsins
a s>6iistu árum.
. sýndi fram á að þorskur-
p11 Var að hverfa fyrir síldinni.
.'rir áratug hafði hann haft 6-
gildi á við síldina í útflutn-
lnksskýrslunum. Árið 1939 var
komin upp fyrir þorskinn,
>ns,
lei
Vlsu að nokkru vegna ófriðar-
ea að mestu þó sakir djarf-
, ^rar baráttu þjóðarinnar yfir
ny svið atvinnulifsins, þegar
Un<'an tók að halla um sölu
a'ffisks. Jafnframt leiddi eg at-
'k'li að því að saman hefði far-
io
K‘:
‘•iorka og gifta þjóðarinnar i
Ssi|m efnum. úr því saltfisk-
^rkaðir lokuðust, var til bóta
af|i brást. Ef síld hefði hrugð-
Oíf
, '1 er> þorskur aflast, hefðu af
1 stafað ineiri vandræði en
ttle_nri hafa gert sér í hugarlund.
A siðasta ári hefir að vísu
^klast öll eðlileg þróun. En
er athyglisvert hversu bar-
atta
nndanfarinna ára fyrir nýj-
Urræðum í stað þverrandi
*a*ffisksölu hefir komið að góðu
einmitt nú. Og enn kem-
_ 1 ijós, að saman fer atorka og
gæfa.
j a$ eru síldarverksmiðjurnar,
^'tihúsin. kaldhreinsunar-
övarnar, en einkum og sér-
, a*ega stærri fiskiskiiiin, þau
sein • .. r
f 1 ondverðu var fleira ætlað
saltfisksveiðar, sem er grund-
. 'nrinn undir hinum mikla út-
f|1tni
aS
ningi. Saltfiskurinn skipar
, 'nsu enn virðulegan sess, en
ann sker ekki úr um afkom-
^ a- Og þar sem skýrar kveð-
a> er, að enda þótt íslending-
ar liefðu
saltf:
n>o
að vísu getað selt meiri
isk en þeir höfðu á boðstól-
j^"> eru því þó takmörk sett af
v lrr> skipakosti, sem nærtækur
^ til slíks flutnings, en hann
^er ekki úr um afkomuna. Og
r sem skýrar kveður á, er, að
^<fa þótt fslendimgar hefðu að
j^sn getað selt rneiri saltfisk en
j),lr höfðu á hoðstólum, eru þvi
^ takmörk sett af þeim skipa-
f,°sti, sem nærtækur var til slíks
ntnings, en hann er lítill.
Gömul skip.
f’að
saltf
\
er lán, mikið lán, að þegar
•skframleiðslan dregst sam-
°g þegar henni yrði varl
h0tnið á áfangastað, þótt hún
*i verið í land dregin, að þá
afnii gamlir og úreltir ryðkláf-
j... reynast þess megnugir að
°®gva af þjóðinni þann skulda-
J'itiir,
að
er margur hafði kviðið,
K, ^ynni að revnast þungur
niekk
Ifl
mr um fót á síðasta áfanga

elsisbaráttu
nnar. Það er lán,
jl)..nr bvi ha>gt er að selja síldar-
sh°i °g jafnvel líka síldarlýsi,
nii vera til í landinu margar
j^stórar síldarverksmiðjur og
er lán, að úr því hægt er að
WfS' ^stan fisií’ ba skulum við
sh. 1 eiga frystihúsin og kæli-
^nhost, er nægir þörfunum.
s, etta eiga íslendingar að láta
^kiljast.
eR 111 ntfiutningsverzlunina ^kal
Vera stuttorður.
raU f ntningsskýrslurnar eru í
11 veru sagan um afkomu
Varútvegsins á árinu. Af tæp-
milj. kr., sem út var
flutt f •
Urg. ‘yrir, er alt fyrir sjávaraf-
jSf.lr’ nema rúmar 5 miljónir.
jPSf<Ur er talinn fyrir 57 mil-
lý$.'r’ Saittisiínr um 20 milj.,
nUi Um ^ iniij- °8 freðfiskur
Uj ft milj. > Þessar tölur eru
f]., Ulr úr striðinu. Þær sýna
Uj/t^nginn gróða. út frá þeim
ú,vn« vísu ekki draga almennar
Vin tanir um framtíðarþróun at-
að niitsins, en þetta eru engu
fv,.Siður eftirtektarverðar tölur
,r fátæka þjóð.
henni stafi einhver ægilegur voði
af þessum tölum. Og satt er
það, að þær verða því aðeins til
góðs, að við kunnum fótum okk-
ar forráð.
Ef íslndingar fyllast mikil-
mensku peningabrjálæði, fer hér
auðvitað alt á kaf aftur og því
dýpra, sem úr hærra söðli kann
að vera að detta. En kunni þeir
sér hóf og lifi eins og fátækri
þjóð sæmir, geta þeir nú greitt
erlendar skuldir sínar, og loks
eftir langvarandi áhyggjur um
frjálst höfuð strokið.
Verzlunarskýrslurnar sýna, að
inn hafi verið flutt fyrir 72 milj.
kr. Ætti þvi verzlunarjöfnuður
að vera hagstæður um 60 milj.
kr. Þetta er þó mjög ófullkomin
mynd af afkomunni.
Okkur hafa áskotnast iítiljóna
tugir, sem ekki koma fram á
verzlunarskýrslunum. Auk þess
er mikið af landbúnaðarvörum
óútflutt. En við höfum líka frest-
að mörgum nauðsynlegum fram-
kvæmdum og ennfremur koma
svo einnig til drádráttar ósýni-
legu greiðslurnar. Hirði eg eigi
að freista þess að skýra það
frekar.
En hvað sem því líður, árið
1940 hefir verið íslendingum
fjárhagslega hagstæðara en dæmi
eru til. Því til sönnunar nægir
að benda á, að í landinu lágu i
árslok meiri birgðir af útflutn-
ingsvöru en í ársbyrjun. Sama
máli gegnir um nokkrar aðflutt-
ar nauðsynjavörur. Samtímis
hefir svo aðstaðan út á við breyzt
þannig, að bankarnir áttu inni
erlendis í árslok 54 miljónir
króna, en skulduðu 14y2 miljón
í ársbyrjun.
Hér er því um ekkert að vill-
ast.
En hér er þá líka bezt að setja
greinileg kapítulaskifti, því en,g-
inn veit hvað framtíðin ber í
skauti sínu.
Björg i bú.
Það er sjávarútvegurinn, sem
á árinu hefir sérstaklega fært
björg í búið, og hvað skyldi nú
bíða hans?
í heilan áratug hafði hallað
undan fyrir honum. Árið 1938
var svo af honum gengið, að
fyrir atbeina allra lýðræðisflokk-
anna var stórútgerðinni veitt
frelsi eða frestur um greiðslu
tekjuskatts til ríkisins og jafn-
framt settar skorður við útsvars-
álagningu á hana. Næsta ár,
árið 1939' fluttu svo þrir þing-
menn, hver úr sínum flokki, til-
lögu um að þessi friðindi skyldu
ná einnig til línuveiðaFa og vél-
báta að því er skifti þeirra við
ríkissjóð snerti. Eigi koin fram
nein tillaga á Alþingi 1940 um
að afnema þetta fyrirheit, enda
hafði þá útgerðin ekki af miklu
að státa.
Eftir að ísfiskverð fór að
hækka, en af því naut nær öll
útgerð landsmanna góðs, fóru
að koma fram kröfur um afnám
fríðindanna, og þegar sýnt þótti,
að flestir myndu losna úr skuld-
um, en sumir safna gildum sjóð-
um, urðu stjórnmálamenn sam-
mála um að breyta lögunum,
enda þótt lögfræðinga greini á
um hvort Alþingi hafi til þess
heimild, þar eð fríðindunum var
heitið til 5 ára. Er nú vissa
fyrir, að af arði ársins 1941
verður tekið eftir því, sem talið
verður að þörf þjóðarinnar krefj-
ist, en sennilegt að sainkomulag
náist innan stjórnarflokkanna
um skattlagningu arðsins 1940.
hörfur um sölu á hraðfrystum
fiski.
5. óvissar horfur um verðlag
og sölu á hraðfrystum fiski.
5. óvissar horfur um verðlag
o,g sölu á saltfiski. Aflist vel,
getur skapast hætta á skorti á
beitu og jafnvel líka á salti.
Bagi hvorugt, er þó að minsta
kosti óvíst um, að hægt verði að
tryggja skipakost til að koma
fiskinum á neyzlustað.
6. Stórfeld hækkun fram-
Ieiðslukostnaðar meðal annars
vegna kauphækkunar um ára-
mótin.
7. Afnám skattfrelsis ef græð-
ist.
8. Stríðsgróðaskattur á það,
sem útsvör og tekju- og eigna-
skattar kynnu að leifa.
9. Verði samt eitthvað af-
gangs, er afnuminn umráðarétt-
ur eigandans, ef varan er seld í
pundum. Var það nýverið gert
með bráðabirgðalögum, sam-
kvæmt einróma ákvörðun allrar
ríkisstjórnarinnar, þótt öllum
væri ljóst, að miklir annmarkar
væru á því.
10. Áframhaldandi lokun
veiði-svæða.
11. óvissa um sölu síldaraf-
urða, einkum lýsis, en hér ligg-
ur nú óselt lýsi úr nærfelt jafn
mikilli síld og lögð var í hræðslu
1939, og standa daufar vonir til
sölu.
12. Aflabrestur, verðhrun, ó-
höpp og óáran, er altaf getur að
steðjað.
Ma
Háar tölur.
argir leggja sig nú fram um
Sannfæra þjóðina um, að
Margvíslegar hættur.
Yfir útveginum, jafnt stærri
sem smærri vofa nú þessar hætt-
ur:
1. Innflutningstollur á ísfiski
í Englandi.
2. Hámarklsverð á isfiski i
Englandi, sem eftir siðustu
fregnum virðist alveg yfirvof-
andi.
3. Nýr útflutningstollur til
ríkissjóðs íslands á útfluttum ís-
fiski.
4. óvissar og ekki vænlegar
Utan frá og innan.
Þessar hættur eru tvennskon-
ar. Þær sem koma utan að og
við ráðum ekki yfir, og hinar,
er koma að nokkru leyti innan
frá og við höfum áhrif á.
Varðandi hinar fyrri, er eigi
annað að gera en verða vel við
þvi, sem að höndum her, og
inæta þeim eftir því sein við er
um menn til. En að því er hinar
snertir, ber að gæta varfærni.
Það ber að sýna útgerðinni nær-
gætni, og umfram alt verður út-
vegurinn að finna, að sá er vilji
valdhafanna. En útgerðin, —
útgerðarmenn, sem margir hafa
létt af sér þungu skuldafargi, en
aðrir rakað saman fé, og sjó-
menn, sem einnig hafa borið
mikið frá borði — allur þessi
hópur má líka vera minnugur
sinnar borgaralegu skyldu. Þjóð-
in verður að geta gengið að gróð-
anum, þar sem hann er. út-
gerðin verður hinsvegar að mega
treysta því, að það er ekki löng-
unin til að rýja hana, heldui
raunveruleg fjárþörf ríkissjóðs,
sem ræður álögum á útgerðina.
Megi útgerðin treysta þessu,
mun hún áreiðanlega leggja sig
jafnt í framkróka, þótt arðurinn
lengi engu síður hjá alþjóð en
henni sjálfri.
tírgggisráðstafanir.
Meginstefnan er þessi:
útgerðin verður að fá að létta
af sér skuldum. Margir eru bún-
ir að þvi, eða langt komnir.
Hún verður að fá að aafna
varasjóðum til endurnýjunar á
framleiðslutækjunum. Sumir eru
þegar vel á vegi með það. Og
loks verður hún að fá að safna
í sarpinn til þess að forðasthrun,
þegar verðfallið hefst, þvi þá
lækka afurðirnar miklu fyr en
kaupgjald og ýmis annar til-
kostnaður.
Eftir það nýtur hún sama rétt-
ar og aðrir þegnar. En þeir
verða að missa sem eiga, og þeir
að gjalda mest, sem af mestu
hafa að miðla.
En þótt útgerðin þannig ætti
eigi að þurfa að óttast banvænar
atlögur innanfrá, verður að við-
urkenna, að yfir henni vofa
margvíslegar hættur er við að
engu ráðum yfir. Allir vita, að
efnaleg velmegun als þjóðfélags-
ins veltur að langsamlega mestu
leyti á afkomu útvegsins, en af
þvi mega menn skilja, hve alt er
í óvissu um þjóðarbúskap íslend-
inga á næstunni.
Skal eg eigi orðlengja um
þetta, en aðeins bregða upp einni
einustu mynd til skýringar: Ef
innflutningurinn á árinu 1940
hefði að magni verið hinn sami
og 1939 — en nann var þá tal-
inn ófullnægjandi — og ef jafn-
framt isfisksalan hefði verið
arðlaus, eins og venja hefir ver-
ið til mörg undanfarin ár, og
orðið getur að nýju á hverri
stundu, þá myndi hafa látið
nærri, að i járnum stæðu reikn-
ingarnir út á við, svo að við enn
mættum stynja undan gjaldfölln-
um og kræfum skuldum. Svona
völtum fótum stöndum við. Við
skulum fagna því, sem unnist
hefir, án þess að sjá alt i hill-
ingum, og gæta þess að missa
ekki eggjakörfuna, eins og kerl-
ingin forðum.
.4 meríkuviðskifti.
Annars þýða lítið heimspeki-
legar hugleiðingar og vangavelt-
ur út af því, sem við höfum á
engin tök. Okkur ber að horfa
fram á veginn, og búast sem
hezt til varnar gegn hverju, sem
á kann að dynja. Sum viðfangs-
efnin blasa beint við. Það er til
dæmis augljóst mál, að á miklu
veltur að geta selt sem mest af
framleiðsluvörunni til Ameríku.
Ella er hætt við, að mikil þröng
verði á gjaldeyri til kaupa það-
an, en þangað mun helzt að
sækja ýmsar nauðsynjar okkar.
Okkur ber því gaumgæfilega að
rannsaka öll skilyrði, er fyrir
hendi kunna að vera til sölu
þangað, hvaða vöfu þeir helzl
vilja og hvernig verkaða, eti haga
okkur siðan eftir föngum þar
eftir. Þorskalýsið íslenzka selsl
fyrir afarhátt verð í Ameríku,
einnig selzt þangað saltfiskur og
niðursoðinn fiskur. Margt ann-
að kemur þar til greina, og hafa
um sumt komið bendingar bæði
frá sendifulltrúa fslands i New
York og London.
geti síðar verið sæmilega sam-
kepnisfær, miðað við að stofn-
kostnaður greiðist að fullu af
arði fyrirtækisins meðan það
nýtur verndar óvenju hárra
farmgjalda.
Mörgum leikur hugur á fram-
leiðslu tilbúins áburðar og ann-
ars þess, er innlend þörf kallar
á og hægt mun að framleiða hér.
Er vel að að þvi sé unnið, ef
kleift þykir.
Mörg önnur verkefni híða úr-
lausnar. En það er einkafram-
takið, sem hér á fyrst og fremst
að vera að verki. Hlutverk hins
opinbera ætti ekki að vera annað
en það, að standa boðið og búið
til þjónustu og fyrirgreiðslu
einkaframtakinu.
Framtiðarmál einstaklinga
og þjóðar.
Þá er að athuga um alla okkar
útflutningsvöru, hversu hún
verði unnin í landinu, og útflutt
sem aukið verðmæti frá þvi sem
nú er. Má þar t. d. enn nefna
síldarlýsið, er vissulega áður en
langt um líður verður hert hér á
landi og selt þannig hærra verði.
Er líkt um marga aðra vöru.
Þarf að vísu að leggja fram
mikið fé í stofnkostnað, bæði
vélar og byggingar, og er óvíst
að hægt reynist eða hagkvæmt a"ð
hefja sumar þeirra framkvæmda
meðan dýrtið er mest. En það
raskar ekki þvi, að einmitt nú,
á rannsóknin að framkvæmast,
svo að fyrir liggi fastar áætlanir,
og hægt verði að hefjast handa
tafarlaust, er Wrðhrun ríður yfir
og atvinnuleysi siglir í kjölfarið
Þá eiga menn nú að leitast við
að gera ér glögga grein fyrir,
hverskonar skip íslendingar eigi
að byggja eftir ófriðinn, eða þeg.
ar fært þykir að byggja. Vafa-
laust vilja margir hafa hraðann
á, þegar þær framkvæmdir hefj-
ast. En þá gildir um, að alt sé
þrauthugsað og vel undirbúið.
Til þess er nú timi, einmitt
nú, og ættu útgerðarmenn og
sjómenn ásamt lærðum bygging-
armönnum, að leggja saman
þekkingu sina á því sviði. Þarf
ekki að taka það fram, að sér-
hver sú aðstoð, er hið opinbera
gæti veitt í þeirn efnum, verður
áreiðanlga fúslega í té látin.
VeJ sýnist einnig fara á þvi,
nú, þegar margir útgerðarmenn
hafa handbært fé, að athugað
væri, hvort eigi þætti tiltækilegt
að byggja hér hið bráðasta skipa-
smiðastöð, er smíðað gæti að
minsta kosti þau skip, er ætlað
er að taki hér við af togurunum,
og jafnvel stærri skip.
Þá benda líkur til að hægt sé
að vinna sement hér á landi. Er
alveg sjálfsagt að ljúka tafar-
laust þeim rannsóknum, en hefj-
ast svo handa um framkvæmdir,
ef nokkur tök eru á. Leikur á
þvi lítill vafi, að farmgjöld verða
há um langa hríð. Er því ein
mitt á þessu sviði óhætt að leggja
fram óeðlilega háan stofnkostn-
að, ef líkur benda til, að vinslan
Þáttur rikisvatdsins.
Á sínu sviði á svo ríkið að
undirbúa sig. Það á, meðan
fært þykir, að veita le á fjárlög-
um til nauðsvnlegra fram-
kvæmda.
Knýjandi þörf er á stórhöfn
við Faxaflóa, er miðist við þarf-
ir alls landsins. Hún mun kosta
margar iniljónir. Það á að
byrja að veita fé til hennar nú
þegar. Það þarf að ljúka við
Norðurlandsbraut. Til hennar
á að leggja ríflega nú þegar.
Hér er mikil þörf margra nýrra
vita. Þeim á einnig að leggja
riflega nú þegar. Ymislegt fleira
híður óleyst, er veita þarf fé til
á fjárlögum, svo sein líka venja
er. Aðalatriðið er, að nú þegar
á að veita til nytjamálanna eftir
því sem frekast eru föng á. En
það á.ekki að nota þetta fé nú,
meðan hver hönd er að starfi.
Það á að geymast i sérstökum
sjóðum, handbært hvenær sem
til þarf að taka, þegar útfallið
hyrjar og atvinnulevsið ella
hlasir við.
Það skiftir miklu máli að hið
opinbera geri skvldu sina í þess-
um efnum. Jín þó ltíður annað
verkefni Alþingis og rikisstjórn-
ar, er miklu meira veltur á að
rétt sé skilið og fljótt og vel af
hendi leyst.
Athafnafrelsið undirstaðan.
Fyrir ófriðarbyrjun voru hér
á landi meiri hömlur á athafna-
frelsi manna á sviði atvinnulífs-
ins en títt er hjá frjálsum þjóð-
um. Síðan hefir æ verið hert á,
og má nú heita að flest sé i viðj-
um, enda þótt böndin séu enn
hvorki jafn mörg né fast reyrð
sem í síðustu heimsstyrjöld.
Eg játa, að sennilega er ekki
hægt að slaka á klónni eins og
sakir standa. Má og vera að
ekki komi verulega að sök með-
an framtakið sér hylla undir
happagróða. En það skulu
menn sanna, að eftir ófriðarlok
in, þegar baráttan við verðfall
og margvíslega aðra örðugleika
hefst, mun hæsti vinningur
happdrætti atvinnulífsins verða
of smár, til þess að hann freisti
nokkurs manns. Þá bjargar
ekkert frá atvinnuleysi og böl
nema sjálf athafnalöngunin
kraftur og eðlisþrá athafna
mannsins. En þurfi menn þá að
leita frá nefnd, sem vísar til
efndar, sem visaði til nefndar
sem vísar til nefndar, sem ætlar
að athuga málið, þurfi menn þá,
sem nú, að sækja um leyfi til
nærri sérhverrar athafnar, er
hætt við að margur kjósi frem-
ur að halda að sér höndum, en
strita sig uppgefinn við leyfis-
beiðnir, til þess svo á eftir að
þræla í þvi að tapa þvi, sem
unnist hefir.
Aldrei hefir þjóðfélaginu ver-
ið meiri þörf dugmikilla athafna-
manna, en verða mun þegar út
fallið hefst eftir ófriðinn. Fátt
er þvi þýðingarmeira en einmitt
það, að valdhafarnir hafi gert
sér fulla grein fyrir, hvað við
á að taka, og séu svo viðbúnir
með reiddu öxina til þess að
höggva sundur hlekkina, sem
framtakið um langa hrið hefir
legið i.
Með frelsinu einu, fullu og ó-
skertu atvinnufrelsi, getum við
gert okkur vonir um að vinna
bug á atvinnulysi því, er að mun
sækja þegar í stað er verðhrunið
hefst.
Að öðru leyti verða menn að
vera viðbúnir að taka hverju
sem að höndum ber, og það
getur alt að höndum borið.
Islendingar eiga að fagna þvi,
að fjárhagsafkoma ársins er
hetri en nokkrar vonir stóðu til
og fórnirnar færri. Af þessu má
að sjálfsogðu enginn ofmetnast,
en hitt er engu betra, að væla
þgar illa gengur og stynja svo
þegar í lyndi leikur. Ró, festa og
jafnvægi skifta jafnan mestu
máli. Bíta á jaxlinn þegar móti
blæs, brosa við gæfunni, og
þramma svo eins og leið fátækrar
þjóðar liggur gegn um lífið, það
er okkur flestum hollast, að
minsta kosti eins og nú standa
sakir. — (Mbl. 7. febr.).
Skemtisamkoma
“Bárunnar’’
Föstudaginn 25. apríl hélt
þjóðræknisfélagsdeildin í Norður
Dakota, “Báran,” sína árlegu
sumarmálasamkomu í samkomu-
húsinu á Mountain. Samkoman
'itti að verp á sumardaginn
fyrsta, en varð að fresta um einn
dag, vegna þeirra, sem komu
langt að til að skemta. Eins
ant er, voru ræður aðal-
atriðið á skemtiskránni, — en
lika barna- og ungmenna söng-
ur, og framsögn ungmenna á ís-
lenzku.
Fyrstu ræðua flutti Þórhallur
Ásgeirsson, ungur og glæsilegur
mentamaður frá Reykjavík, sem
fólk mun kannast vel við. Stund-
ar hann nú nám við háskólann
Minnesota. Talaði hann um
stríðið og framtíð íslands og
hinnar íslenzku þjóðar. Ræðan
var skörugleg, ihugunarverð og
alla staði hin bezta. Aðra ræð-
una flutti ung og glæsileg menta-
kona, íslenzk í aðra ætt — Mfss
Doris Thorfinnson. Stundar hún
nám við hinn sama skóla. Er
hún dóttir Matthíasar Thorfinn-
son frá Minneapolis, sem líka
flutti ræðu. Talaði Miss Thor-
finnson sérstaklega til ungra
stúlkna um að velja stöðu og
atvinnu. Var erindi hennar
stutt en gott og skemtilegt.
Þriðju ræðuna flutti faðir henn-
ar, Matthias Thorfinnson, sonur
Mr. og Mrs. Thorláks Thorfinn-
sonar á Mountain. Hann er
mentamaður, sein starfar við
búnaðardeild Minnesota háskól-
ans. Flutti hann ágætt erindi,
sem hann nefndi “Nesv Fron-
tiers.” Er hann snjall ræðumað-
ur eins og þeir bræður allir.
Fyrsta ræðan var flutt á íslenzku
en hinar tvær á ensku.
Barnakór allstór, sem þær
höfðu æft og undirbúið, Miss
Kathryn Arason og Mrs. William
Olgeirson, söng nokkur lög.
Voru það alt islenzkir söngvar,
allir fallegir og flestir vel þektir.
Nýtt lag eftir Ragnar H. Ragnar
við kvæði Davíðs Stefánssonar
um “litlu Gunnu og litla Jón”
söng kórinn. Var það skeintilegt
og fjörugt lag. Tókst söngur-
inn allur mjög vel, þó ekki væri
tíminn langur, sem lniið var að
æfa börnin. Höfðu sum þeirra
verið æfð á Garðar en hin á
Mountain. En hóparnir voru
sameinaðir til að svngja við
þetta tækifæri. Sex ungar stúlk-
ur sungu tvo íslenzka söngva.
Var einnig gerður hinn bezti
rómur að söng þeirra.
Dr. Richard Beck frá Grand
Forks, forseti Þjóðræknisfélags- .
ins stýrði samkomunni. Fer
honum ávalt slíkt verk vel úr
hendi, og að þessu sinni var
hann alveg í essinu sínu, og lét
spaugið fjúka! f sambandi við
inngangserindi sitt flutti liann
lika fagurt, nýort kvæði.
Aðsókn var hin ágætasta. Veit-
ingar 1 neðri sal samkomuhúss-
ins, undir umsjón kvenna i
þjóðræknisdeildinni voru sérlega
góðar og vel framreiddar. Mann-
fjöldinn skemti sér hið bezta
fram að miðnætti, og fagnaði
sumri með glaðværð og góðum
vonum. — x.