Lögberg - 22.01.1942, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. JANÚAR, 1942
-----------HöBbcrg-----------------------
QeflC út hvern fimtudag af
THJ£ COLUMBIA PRES8, IJMXTKD
M5 Sargent Ave., Wlimipeg, lUnltebt
Utan&skrift ritatjörans:
KDITOR LÖOBERQ, 695 Sargent A'-e.,
Winnipeg. Man.
Edltor: EINAR P. JÓNSSON
VerC f9 00 um árið — Borglst fyrirfram
The “Dögberg” is prlntea and pubUshed by
The Columbia Press, Limited, 695 Sargent Avenue,
Wlnnipeg, Manltoba
PHONE 88 327
Samvinnuátofnanir í Canada
Samvinnustarfseminni í þessu landi hefir
skilað örar áfram, en margan grunar; þjóðin
er ennþá ung, eða að minsta kosti verður naum-
ast annað sagt um Vesturlandið; og þegar tekið
er fult tillit til allra aðstæðna, svo sem dreif-
býlis, og fámennis í heild, verður það alt annað
en smáræði, sem á hefir unnist í þessa átt, og
er það góðra gjalda vert.
Norðurlandaþjóðirnar, einkum Danmörk og
Svíþjóð, voru fyrir hernámið, komnar lengst
allra þjóða á vettvangi skipulagðrar samvinnu,
þó nú sé eigi ólíklegt, að íslenzka ríkið hafi
með höndum forustu í þessum efnum.
Meðan á landnámi í Vesturfylkjunum stóð,
kom þangað margt fóik af Norðurlöndum, er
flutti með sér margvísleg menningarverðmæti
að heiman, sem sett hafa svip sinn á hérlent
þjóðlíf, og er samvinnuhugsjónin þar vita-
skuld engin undantekning.
Blaðið Toronto Star flutti nýverið íhyglis-
verða grein um samvinnumálin í Canada, og er
efni hennar slíkt, að það í rauninni varðai
allan almenning, því alt, sem miðar til bóta,
er að einhverju leyti viðkomandi öllum mönn-
um hvernig svo sem þeir kunna að líta á málin
og gang þeirra í þann og þann svipinn. Inntak
áminstrar greinar fer hér á eftir í lauslegri
þýðingu:
“Samvinnuhreyfingin, sem í rauninni átti
rót sína að rekja til smásöluverzlana á Eng-
landi, hefir skotið traustum rótum í þessu
landi, þó einkum meðal bændanna. Saskat-
chewan gengur í þessum skilningi í farar-
broddi; þar eru flest samvinnufélög, hæzt með-
limatala, og langmest árleg umsetning í kaup-
um og sölum að hætti hinnar skipulögðu sam-
vinnu.
Ýmsir canadiskir bændur selja árlega alla
framleiðslu sína fyrir atbeina samvinnustofn-
ana; slíkir bændur flytja alt korn sitt í sam-
eignar kornhlöður; alt sláturfé, eða annan bú-
pening, sem selja verður, til hlutaðeigandi
gripasamlags, og mjólkina til sameignarrjóma-
bús.
Samvinnuverzlanir hafa víða risið upp, þar
sem fjöldi bænda kaupir meginþorra lífsnauð-
synja sinna, þeim til verulegra hagsbóta, en
ýmsir kaupa alla sína olíu fyrir rekstur dráttar-
véla, sem og gasolíu frá sameignar olíustöðv-
um.
I Nova Scotia, Quebec og British Columbia,
eru um þessar mundir starfræktar þrjátíu sam-
eignar og samstarfsstofnanir meðal fiskimanna
í þessum þremur fylkjum, sem mælt er að
dafni vel. I höfuðborginni í Saskatchewan,
Regina, er starfrækt fyrirtæki, sem nefnist
Consumers’ Co-operative Refineries, Limited,
er það hlutverk hefir með höndum, að hreinsa
hráolíu og breyta henni í fyrsta flokks gasolíu.
Þá er og verið að koma á fót í Sléttufylkjun-
um þremur búnaðaráhaldasamlagi, er gengur
undir nafninu Canadian Co-operative Imple-
ments, Limited, með það fyrir augum, að
greiða fyrir bændum viðvíkjandi kaupum á
óumflýjanlegustu verkfærum til búnaðarþarfa
við eins sanngjörnu verði og frekast má verða.
Og nú, svo að segja alveg nýverið, hefir
verið stofnað til sameignar húsagerðar hér og
þar um landið, auk þess sem stofnuð hafa verið
sjúkravistarsamlög við góðum árangri.”
Af þessu, sem nú hefir sagt verið, er það
auðsætt, hve samvinnustefnan hefir fært út
kvíar í Canada upp á síðkastið, og er þess að
vænta, að slíkri þróun vaxi frá ári til árs fiskur
um hrygg, því oft var þörf, en nú er nauðsyn.
Stríðsátökin krefjast samvinnu, og þegar
friður kemst á, verður canadisku þjóðinni ekki
síður samstiltrar samvinnu þörf!
Sjálfsögð nýtni
Lögberg hefir birt undanfarandi, og birtir
enn, auglýsingar frá War Services ráðuneytinu
í Ottawa, því, er Hon. J. T. Thorson veitir for-
ustu, þar sem farið er fram á, að almenningur
auðsýni sjálfsagða nýtni á hverju því sviði, er
stríðssókninni má að gagni koma; fólk er á-
mint um, að halda til haga öllum umbúða-
pappír, öllum málmbrotum, öllum tuskum og
öllum slitnum fötum, sem eigi þykja lengur
nothæf; alt þetta kemur að margháttuðum not-
um í sambandi við stríðssókn hinnar cana-
disku þjóðar, og verður það því að teljast
hrein, og bein borgaraleg skylda, að koma öll-
um áminstum tegundum á framfæri við þá að-
ilja, er fyrir stjórnarinnar hönd, hafa umsjón
með slíkri söfnun; þetta verða allir að festa í
minni.
Tímabœr og heilbngð erindi
Eflir prófessor Richard Beck.
Pétur Sigurðsson: Sögulegasía
ferðalagið. Útgefandi: ísafold-
arprentsmiðja, Reykjavík, 1941.
Síðan hann hvarf heim til íslands fyrir
rúmum áratug, hefir Pétur Sigurðsson kenni-
maður verið sístarfandi að íslenzkum félags-
málum og mennginarmálum, með ferðalögum
og fyrirlestrahöldum víðsvegar um land alt,
auk þess, sem hann hefir ritað sæg af greinum
um áhugaefni sín í blöð og tímarit. Eru bind-
indismálin og trúmálin, á breiðum grundvelli,
mikill þáttur í þessari þörfu og þakkarverðu
starfsemi hans, en þó má með fullum sanni
segja, að hann lætur sér fátt óviðkomandi, sem
þjóðinni má verða til aukins þroska og gagn-
semdar.
í þessu riti eru eftirfarandi erindi, senj
Pétur hefir flutt í útvarpið eða við önnur tæki-
færi: “Verndarengill lífsins og hinn mikli
skaðvaldur þess,” “För óskandans á Helgafell,”
“Hugurinn og hjartað,” “Hjartað, heimilið og
félagslífið,” “Konan,” “Ættjarðarást og sigur-
sælasta vopnið,” “Æska og menning,” og “Að
vaxa gegn vaxandi erfiðleikum.” En bókin er
tileinkuð konu höfundar í tilefni af tuttugasta
og fimta hjúskaparafmæli þeirra.
Ekki er erfitt að gera sér grein fyrir því,
hvað höfundur telur “sögulegasta ferðalagið,”
en það er sjálf lífsferðin, sú ferðin, er við verð-
um öll að fara á skeiðsenda, hvort sem hún er
löng eða stutt; og hún er þeim mun sögulegri
og þýðingarmeiri, þegar sú augljósa staðreynd
er í minni borin, að engum leyfist að fara hana
öðru sinni, hvernig svo sem ferðalagið kann að
hafa gengið. Eins og*heiti erindanna gefa í
skyn, fjalla þau þá einnig um það horf við líf-
inu og vandamálum lífsins, sem höfundur tel-
ur líklegast til einstaklings- og þjóðarþroska,
og til einstaklingshamingju og þjóðarheilla.
En þetta tvent, hinn sanni þroski og hin sanna
hamingja, eru miklu nátengdari heldur en
margur sýnist gera sér fulla grein fyrir.
Hlutverk það, sem hann hefir valið sér með
þjóð sinni, skýrir Pétur í upphafsorðunum að
síðasta eríndinu í ritinu á þessa leið:
“í fornum íslenzkum bókmentum er svo
að orði kveðið, að eldur sé beztur með ýta
sonum. Og víst er það, að í köldum heimi er
gott að orna sér við eldinn. En hvar sem eg
hefi farið með skipum eða járnbrautum, þar
sem orka eldsins knýr farartækin, eða eg hefi
setið við eldinn í heimahúsum manna, þá hefi
_eg tekið eftir því, að altaf þarf einhvern til
þess að viðhalda eldinum, að bera brenni á
eldinn og sjá um, að logi glatt. — Hér á landi
þurftu konur stundum í gamla daga að blása í
eldinn, svo að tárin runnu úr augunum á þeim.
I brjóstum manna býr einnig eldur, en
hann logar misjafnlega glatt, og í hann má
einnig blása. Eg hefi valið mér það starf. Það
getur kostað erfiði og jafnvel tár, en það er
sannreynt, að áhuga manna má efla og glæða,
og það er skemtilegt starf.”
Sannarlega hefir höfundur þessara erinda
því valið sér göfugt og nytsamt hlutskifti, og
þau bera því vitni, að honum er bjargföst al-
vara með umbótaviðleitni sinni, enda hefir
hann á margan hátt sýnt það í verki. Og
eins og allir sannir umbótamenn hafa verið og
verða að vera, þá er hann fasttrúaður bjart-
sýnismaður, en raunsær að sama skapi, því að
hann er sér fyllilega meðvitandi þeirra mörgu
og miklu erfiðleika, sem verða á vegi hug-
sjónamannsins. Djúpstæð trú á sigurmátt hins
góða, djarfhuga hugsjónaást, eru meginein-
kenni þessara tímabæru erinda; þau eru borin
upp af sterkum vandlætingaranda og brenn-
andi umbótaþrá; sá hressandi manndómsblær,
sem um þau leikur, verður, eins og réttilega
hefir verið um þau sagt, “stundum að heil-
næmum stormi.” Því fjarri fer að höfundur
dragi fjöður yfir það, sem honum þykir miður
fara í lífi þjóðar sinnar eða í heimsmenning-
unni yfirleitt; annars ætti hann eigi heldur um-
bótamannsnafnið skilið. Eðlilega kunna ýmsir
að líta alt öðrum augum á þessi mál en höf-
undur gerir. Hinu munu fáir verða til að neita,
að mikil heilbrigði er í kenningum hans, holt
jafnvægi í hugsun, því að öfgarnar, hvort sem
er til lofs eða lasts, eru löngum jafnfjarri
sannleikanum.
“Vonleysið og vantraustið er hinn mikli
skaðvaldur lífsins,” segir höfundur, og hann
bætir við: “Ef vonin — hinn góði og mikli
verndarengill lífsins — varpar ekki ljósi bjart-
sýninnar á veginn framundan, verður lítið um
sigurvænlegt áræði og framsókn.” Hann tekur
undir orð hins djúpsæja skálds (Einars Bene-
diktssonar):
“Hve verður sú orka öreiga snauð,
sem aldrei af trú er til dáðar kvödd.”
Sú harmsaga er altaf að endurtaka sig 1 lífj
einstaklinga, í félagsmálum og í þjóðlífinu.
Hitt veit höfundur þessara erinda einnig ofur-
vel, og leggur nauðsynlega áherslu á það, að
menn komast ekki upp á Helgafell hugsjóna
sinna, nema þeir eigi, samhliða sigurtrú sinni
og þroskalöngun, viljann til að klífa hið bratta
fjall og fúsleikann og hæfileikann til þess að
fórna miklu, svo að þeim áfanga verði náð.
Hvað verður um
þjóðerni islendinga
eítir 50 ár?
Eftir Sigurð Einarson, dócent.
Af engu höfum vér íslendingar
miklast svo mjög, sem af þjóð-
erni voru og þjóðlegri menningu.
Vanmáttarkend sú, er lekldi af
vitund einangrunar og mikillar
smæðar, skóp sér mótvægi sitt í
stórlátuin hugmyndum um per-
sónulegt ágæti íslendingsins um-
fram aðra menn, og yfirburði
áslenzkra lífshátta umfram það,
er msð öðrum þjóðum væri títt.
Kjörunum var að vísu ærið
þröngur stakkur skorinn, en
kynið var hátiginborið í aldir
ifram. Hinir frumstæðu búnað-
arhættir vorir til sveita voru
túlkaðir sem hátindur lífslistar-
innar, þeirrar, er ein mætti skapa
hina þroskuðustu menn. Gáfur
íslendingsins, þær sem birtust í
bragsmíðum alþýðumanna og
almennri fróðleikshneigð, voru
metnar sem æðri tegund vits-
muna en hin hagnýta tækni-
kunttátta framandi þjóða. Þannig
mætti lengi telja, ef rekja skyldi
alla þá þráðu, er til skamms tíma
voru saman slungnir i sjálfs-
mati fslendingsins. En ofar öll-
um öðrum þjóðlegum verðmæt-
um var hinn ginnheilagi arfur
fornra bókmenta þjóðarinnar,
sem horið hafði nafn hennar út
um viða veröld og skipað henni
sess með öndvegisiþjóðum heims-
menningarinnar. Og tungan,
sem varðveitzt haifði í þessum
bókmentum, — heimsins eina
lifandi klassiska mál. Oft og
einatt hefi eg séð um þetta ritaö
á þá leið, sein stæðum vér svo
óhagganlega múraðir á þessum
mienningargrundvelli vorum, að
þaðan gæti oss ekkert bifað.
En er þetta satt? Mundi þetta
sjálfsmat vort standast lífsins
þungu og margvíslegu raun?
Þetta er spurning, sem holt er að
hugleiða, og það því ifremur, sem
ekki er annað sýnna en að um
þetta muni raun gefa vitni á
næstu árum og áratugum. Her-
nám landsins og styrjaldarat-
burðirnir munu sjá uin það.
Og eitt hafa hernám landsins
og styrjaldaratburðirnir þegar
leitt i ljós, siem reyndar var þeim
löngu kunnugt, sem nokkuð
höfðu svipast um að marki utan
við landsteina íslands á undan-
tförnum árum. Og það er i
stuttu máli það, að æði mikið í
þessu þjóðernislega sjálfsmati
vor íslendinga var blekking, and-
leg gervivara, óraunhæfar hug-
smíðar, fóstraðar í smæðarkend
og einangrun. En vissulega ekki
alt. Oss er alveg óhætt að lifa
upp á það, og reyndar deyja
upp á það líka, að tunga vor,
íslenzkan, er “ástkæra ylhýrft
málið og allri rödd fegra,” og
hún er málið, “sem hefir mátt
að þola meinin öll, er skyn má
greina” og að hún hefir verið
þjóðinni um langar aldir mikilla
rauna “hennar brjóst við hungri
og þorsta, hjartskjól, þegar brott
var sólin.” Og sama máli gegn-
ir um hinar fornu bókmentir
þjóðarinnar. Þær eru ómetan-
legur fjársjóður. Og ekki ein-
ungis hinar fornu, heldur og
kvæði Einars prests Sigurðsson-
ar i Heydölum, sálmar Hallgríms
Péturssonar, postilla Jóns Ví-
dalins, Nýja Testamenti Odds
Gottskálkssonar, ljóð Eggerts
Ólafssonar og þannig allar göt-
ur fram á vora daga. Þetta eru
alt undursamleg verðmæti, og
þessir og ótal fleiri eru menn-
irnir, s»em staðið hafa vörð um
hinn heilaga arin islenzks þjóð-
ernis og gegnt prestsþjónustu í
musteri íslenzkrar menningar.
Loks er þess að geta, að í sam-
búð sinni við landið og náttúru
þess hafði þjóðin á mörgum öld-
um lært vissa, heilsusamlega
háttu í aðferð sinni allri og ráði,
þar sem hófsemi, þolgæði, still-
ing og ráðsvinn gát voru í vit-
und almennings orðin að höfuð-
lögmáli alls farnaðar, þetta voru
þjóðlegar íslenzkar dygðir, sem
sannað höfðu lífsgildi sitt í
reynslu margra alda. Að sjálf-
sögðu mætti einnig telja þær
fteiri En á þessum megum vér
sízt inissa sjónar.
f þessu er fólginn hinn þjóð-
legi arfur vor, dýrmætasta sam-
eign allrar þjóðarinnar. En í
hverjum skilningi getum vér
sagt, að hann sé sameign vor
allra? Eigum vér hann í raun
og veru öll? Þá ætti öllu að
vera prýðilega borgið og engin
ástæða til þess að óttast um
þjóðerni íslendinga eftir fimtíu
ár.
En það er svo fjarri þvi, sem
mest má verða, að vér megum
við því að vera áhyggjulausir og
andvaralausir í þessum efnum.
Það hefir komið átakanlega í
Ijós, eftir að hinn mikla brotsjó
erlendra áhrifa braut á landi
voru með hernáminu, að þjóðin
er furðulega berskjölduð í menn-
ingarlegu og þjóðernislegu til-
liti. Það er hrapallegt að sjá
þjóð, sem hefir stært sig af þús-
und ára gamalli menningu,
apast og verða að hálfgerðu við-
undri á rúmu ári, þegar þjóð-
erni hennar og metnaður kemst
í verulega raun í fyrsta sinni í
allri hennar sögu. Eg skal ekki
fara að ýfa hér upp það, sem
þegar er orðið alþjóð ljóst af
skýrslu hinnar svokölluðu á-
standsnefndar. Sú saga er öll-
um kunn i sinni sorglegu nekt.
En hún er þó eitt þeirra fyrir-
bæra, sem gefa verður auga, er
vér leiðum hugann að framtíð
íslenzks þjóðernis.
Það, siem hér gerist, er í stuttu
máli það, að andspænis marg-
háttuðum og mögnuðum erlend-
um áhrifum í sambúðinni við
hinn framandi her, kemur það í
Ijós, að íslendingar eiga furðu
litið af þjóðerniskend og mikill
þorri þeirra er sem útlendingur
andspænis sinni eigin menningu,
veit engin skil á henni, þekkir
ekki auðæ'fi hennar og fegurð,
kann ekki til nokkurrar hlítar
sína eigin timgu, þekkir ekki
bókmentir þjóðarinnar né sögu
og er því í raun og veru ekki
knýttur neinum þeim ástarbönd-
um eða metnaðar við ísland og
það, sem islenzkt er, að það gefi
honum heilbrigt öryggi hins sið-
mentaða manns í sambúðinni við
útlendingana. Þetta hefir orðið
ljósara með hverjum mánuði
undanfarið. í mjög skjótri svip-
an erum vér hér að taka gjöld
þess, sem vanrækt hefir verið í
uppeldi þjóðarinnar og mentun
á undanförnum áratugum. Hinn
skólagengni æskulýður landsins
nú er flatari fyrir erlendum að-
komulýð um tungu sina og sið-
gæði en öreiga kotkarlar óskóla-
gengnir voru fyrrum fyrir ofur-
magni einokunarkaupmannanna
og fógetavaldsins danska. En
munurinn var sá, að þeir vissu
tíðum skil á göfugum uppruna
sínum og fundu sig skuldbundna
af honurn. Þeir varðveittu lengst
af með sér þann metnað, sem
reistur var á þekkingu og ást á
þjóðlegum verðmætum. Það er
oss ótrúlega lítill sæmdarhlutur,
ef vér nútimamenn verðum þar
allir, sem fyrri kynslóðir sáu
hlut sínum' borgið vanzalaust,
þó að ekki þættu mentaðir á við
oss.
Annars er bezt að hafa um
það ienga tæpitungu, heldur segja
það hreint eins og það er, að æði
stór hluti æskulýðs höfuðstað-
arins er að týna máli sínu í sam-
búðinni við hið erelnda setulið,
um leið og hann týnir þar sið-
gæði sinu og mannrænu. Sama
máli gegnir að allverulegu leyli
um hina ýmsu verkamenn. Þeir
tala hispurslaust um að vinna í
þessum og þessum “taumi”
(team), í þriðja eða fjórða
“ganga” (gang). Eg hefi í suin-
ar talið og skrásett upp undir
eitt hundrað orðskrípi af þessu
tagi, sem borið hafa fyrir eyru
min i viðtali við fólk, sem annað
hvort sækir vinnu sína til Brela
>eða unað sinn i nánari persónu-
legar samvistir við herliðið ann-
aðhvort í veitingahúsunum eða
hermannaskálunum.
Það er ekki nema gott eitt um
það að segjá, að þeir, sem tii
þess eru kjörnir, talci upp ti!
meðferðar hin sérstöku siðferðis-
mál, er af þessum ástæðum hafa
skapast.
En þessar ástæður hafa líka
leitt fram kröfuna um gagngerða
endurvakningu og endurnýjun á
uppeldi þjóðarinnar i allra við-
ustu merkingu, leitt fram kröf-
una um þjóðlegt upi>eldi og
tamningu. Oss er i þeim efnum
engin vorkunn. Vér eigum nóg-
an grundvöll til þess að byggja
á. En uppeldinu ber að haga
þannig og allri mentun æsku-
lýðsins, að þessi þjóðlegi menn-
ingararfur verði i raun og sann-
leika ástkær eign allra landsins
barna, þeirra sem manndóm eiga
og greind til þess að nema og
mannast. Vér megum ekki una
þvi lengur, sem sómasamlegum
árangri af þjóðaruppeldi voru**
og skólanámi, að sæmilega gefn-
ir unglingar, piltar og stúlkur,
standi uppi fákunnandi, mátlaus
og þjóðernislaus i sínu eigin
landi, menningarlaus og við-
námslaus foksandur í ofviðri at-
hurðanna, eins og nú er háttað.
Þá er ekki annað sýnna en að
óþarft sá að ræða um þjóðerni
fslendinga eftir ifimtiu ár, af
þeirri góðu og gildu ástæðu, að
það er þá ekki lengur til.
Vér skulum vona, að svo fari
ekki, að áminningin, sem vér nú
ihöfum fengið, megi nægja oss
til þess að vér vöknum drengi-
lega við, svo að í endurminning-
unni verði þjóðernisuppgjöfin,
sem vér nú höfum leyft oiss, eins
og svimakast við hið fyrsta á-
fall, en ekki byrjun á tærandi
uppdráttarsýki, sem dregur is-
lenzkt þjóðerni til dauða.
—(Samtíðin nóv. 1941).
---------y--------
Lundúnabréf
Frá Bjarna Guðmundssyni.
Síðastliðinn sunnudag var
haldinn fundur í fslendinga-
klúbbnum i London og var
furidurinn að venju haldinn í
húsakynnum The Strangers
Club. 25 íslendingar mættu á
fundinum og þar á meðal var
góður gestur frá öðru lands-
horni, sem hafði kornið til Lon-
don frá Hull til að sitja fund
þenna. Maður þessi var Guð-
mundur Jörgensen í Hull.
Þá voru á fundinum fimm
Vestur-fslendingar, sem eru her-
menn í her Canada, sem nú er i
Bretlandi. Þrir þeirra voru
hræður, þeir Heimir, Freyr og -
Þór, synir séra Adams Þorgríms-
soriar, Jóhann Johnson og Nor-
man Westdal.
f ráði var að fundinum yrði
útvarpað, en það reyndist ókleift
að þessu sinni. Hinsvegar voru
ávörp og ræður viðstaddra tekn-
ar á hljómplötur og verður þeim
útvarpað við fyrstu hentugleika.
Þessi fundur var sá fjölmenn-
asti, sem íslendingar hafa haldið
í London.
íslendingum hér líður öllum
vel. Pétur Benediktsson, sendi-
'fulltrúi flutti fyrsta ávarpið, og
sdðan formaður íslendingafélags-
ins, Björn kaupmaður Björns-
son.
Allir viðstaddir sendu kveðjur
heim.
Að fundinum loknum fóru
margir fundarmanna til kvöld-
verðar á veitingastaðinn “Hun-
garia.” Var þar gleðskapur fram
eftir kvöldi, en hin ungverska
hljómsveit veitingahúissins lék
lög eftir Sigfús Einarsson, Pál
ísólfsson, Sveinbjörn Svein-
björnsson og fleiri. Hljómsveit-
in lék smellna útsetningu af
laginu “Seltjarnamesið er litið
og lágt,” sem landar hér í Lon-
don syngja mikið er þeir koma
saman.
Vegna vandamanna og vina fs-
lendinga í London hefi eg leitað
mér upplýsinga um líðan þeirra.
Það er ástæðulaust að bera
neinn kvíðboga fyrir okkur, sem
hér dveljum í London. Eg hefi
engan hitt, sem ekki hefir slopp-
ið óskaddaður frá loftárásunum