Lögberg - 23.04.1942, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. APRÍL, 1942
Á SKARÐSHEIÐUM
Linden var mjög dapur í bragði út af þessu
og fréttinni um athafnir Ivans, og hann leit
þreytulega út. Strax og kvöldverði var lokið,
héldu gestirnir á burt, hver sína leið. Smala-
liðið stóð einnig upp frá borðinu og fór út í
svefnklefa sinn. Linden benti Philip á að
verða eítir, og hann settist niður aftur, er
hinir voru farnir. Joan og Carrie settust þá við
borðið til síns seinfengna kvöldverðar.
“Phiiip,” sagði Linden svo, “gripasendingin
núna fer til Omaha. Hvernig litist þér á að
fara með Clarke á gripalestinni. Omaha er
ekki langt frá Chicago, og þú yrðir því næstum
kominn heim. Og það sparaði þér fargjaldið til
Omaha. Mér þykir leitt hvernig fór með póst-
flutninginn. Eg hefði gjarnan viljað hafa þig
áfram. Þú hefir orðið hér að góðu liði. En
eg hefði bara ekkert handa þér að gera hér í
vetur.”
Philip nuddaði sér eins og hálfvandræða-
lega um hökuna. “Við þetta er ekkert að at-
huga, Mr. Linden,” sagði hann svo.
Linden leit þá á Joan, og mælti enn: “Á
morgunmálinu getur þú, Joan, keyrt með mig
inn í þorpið, svo eg nái í póstvagninn. Eg ætla
að fara yfir til Idaho.”
Joan leit upp stórum augum með kvíða-
svip á andlitinu. “Hvert þangað?” spurði hún.
“Upp í Sawtooth heiðarnar. Eða þá leið-
ina. Þangað sem við A1 Roberts fórum í veiði-
för fyrir fáum árum. Það er bezta gripaland-
ið, sem eg hefi nokkurn tíma séð: kafgresi,
óþrjótandi vatnsból, nægilegt engjaland til
heytekju. Þar eru engir dundurverapiltar enn
sem komið er. Það er undravert —”
“Pabbi!” Joan lagði frá sér hnífaparið.
“Hvað ertu að brjóta heilann um?” sagði hún.
“Þú veizt hvað mér er í huga. Eg ætla að
flytja héðan og vil engri mínútu eyða til ónýtis.
Fer nú yfir til Idaho í þeim erindum að sjá
mig um þar syðra.”
Áttundi kapítuli.
Joan horfði með kærleiksþrungnum við-
kvæmnissvip á föður sinn. “Elsku pabbi,”
sagði hún, “við getum ekki gert þetta. Þú
veizt sjálfur, að við getum það ekki. Geturri
ekki — byrjað alveg að nýju til.”
“Hvers vegna, þætti mér gaman að vita.”
Linden horfði á hendur sér fyrir framan sig
á borðinu. Þær báru sáraör eftir sífelt hnjask,
sumir fingurnir sem stubbar einir og hinir
bæklaðir eftir margra ára þrautastarf. “Þú
heldur ef til vill að eg sé orðinn of gamall. En
eg er það nú samt ekki. Eg get ekki sætt mig
við að vera hér lengur, eins og alt horfir nú
við. Ef til vill er eg of gamall til að byggja
upp annað eins bú og þetta, en ekki of gamall
til að freista þess. Ekki of gamall til að koma
upp einhverskonar heimili, þar sem eg fengi
að deyja rólegur og í friði, að minsta kosti
laus við allan tildurslýðinn, stjórnargarða-
þjónana og hitt alt, er slíku fylgir.”
Joan starði enn nokkra stund ástúðaraug-
um á föður sinn. “Setjum nú svo,” sagði hún
loks, “að Ivan selji ekki land sitt, þá gætum
við haldið áfram lífinu hér á sama hátt og
áður, er það ekki, pabbi? Verið öll saman kyr
hér í dalnum?”
Linden klóraði sér í höfðinu. “Auðvitað,
Joan. En hvað kemur þér til að—”
“Ef til vill selur hann ekki.”
“Hvernig veiztu það?”
“Mér er það vel kunnugt.”
“En eg reiði mig ekki á það. Eg þekki
Ivan vel og — þrályndishausinn hans. Með
morgninum legg eg á stað.” Linden stóð upp
úr sæti sínu við borðið og mælti enn: “Eg
kaupi ekkert í þessari ferð. Fer aðeins nú tit
að sjá mig um. Ef Ivan í millitíðinni breytir
áformi sínu, þá þeim mun betra. Nu fer eg
að leggja mig. Og vakna árla í fyrramálið."
Svo, gekk hann inn í setustofuna. Joan og
Philip horfðu á þreklegu herðarnar hans unz
hann hvarf þeim inn í stofuna. Svo heyrðu
þau hann ganga þreytulega upp stigann.
Philip stóð upp einnig, gekk út úr borðstofunni
og í hægðum sínum, sem annars hugar, yfir i
svefnhús hjarðsveinanna.
Hann fór upp í kassarúm sitt, afklæddi sig,
togaði ábreiðuna upp yfir herðarnar og sneri
sér til veggjar.
Hann ætlaði heim — skilja við hið nýja líf
sitt, til þess að samlagast aftur hinu fyrra, er
hann hafði svo nýlega flúið frá. Og til þess
langaði hann ekkert.
Af öllu hjar’ta og þeirri tilfinning hugans,
er hann bjó yfir, fann hann sér óbærilegt að
hugsa til burtfararinnar.
Á því var enginn skuggi í huga hans.
Hann elskaði Joan af öllu afli sínu, án nokk-
urrar stjórnar eða fyrirhyggju. Og nú án
vonar.
Joan hafði ekki hitt Ivan síðan daginn sem
hann reið á harða brokki í burtu frá henni
eftir hik hennar í að svara giftingartilboði hans
í annað sinn. En nú, á leið sinni heim frá
Barston eftir að hafa flutt föður sinn þangað
urn morguninn, ætlaði hún að koma við hjá
Ivan.
Þangað ætlaði hún nú til að færa honum
svar sitt. Og svarið átti að vera já.
Það hafði hún nú fastlega ákveðið í eigin
huga. Gifting hennar og Ivans myndi ráða
fram úr vandræðunum, sem ekki aðeins stóðu
við hennar eigin heimadyr, heldur allra í daln-
um. Ivan myndi þá ekki selja land sitt. Það
hafði hann sagt henni. Til þess hafði hann
boðist.
Hún batt hestana við kvíagirðinguna, gekk
að eldhúsdyrunum og drap léttum höggum á
hurðina.
lvan opnaði dyrnar.
“Joan!”
“Hello, Ivan!” Joan smeygði sér fram hjá
honum inn í eldhúsið.”
“Jæja, jæja, Joán,” var Ivan að segja í
undrunartón. “Viltu borða morgunmatinn með
mér, Joan?”
“Já,” svaraði Joan.
“Mér þykir vænt um að þú komst hingað
yfir um, Joan. Á eg að steikja egg handa þér? ’
“Aðeins eitt. Eg geri ráð fyrir þú vitir
það, Ivan, að öllum er nú kunnugt — um allar
íyrirætlanir þinar. Jenkins og David og Joe
Moran komu alir til pabba í gærkveldi.”
“Ivan hló. “Eg vissi, að ef eg hefði orð á
því við Jenkins, giiti það sama eins og opinber
yíirlýsing. Nú, allir voru að láta smaia hjá
sér, og eg vildi að þeir sendu út frá sér til
markaðar alla þá gripi, sem þeir byggist ekki
við að geta alið vetrarlangt á eigin heyjum.
Eg sagði þér að eg myndi segja þeim frá fyrir-
ætlunum mínum í tæka tíð. Og — eg heyrði
ekkert frá þér, Joan, um — hitt efnið okkar
á miili. Eg sagði þeim um tilvonandi söiu
landsins á næsta vori, og um elgsdýrahirðing-
una og alt þar að lútandi, því eg hélt að alt
samband milli okkar, að því er giftingu snerti,
væri ekki lengur ujn að tala. Eg reyndi svo
að gleyma því. Og hagaði mér eins vel og eg
gat í því sambandi.”
Já.”
“Mér þykir leitt, að eg þaut frá þér á þann
hátt er eg gerði seinast, en þú verður að minn-
ast þess, að eg hafði verið að hugsa um þetta
svo árum skifti, Joan, og af framkomu þinni
sá eg að þetta væri vonlaust fyrir mig og mér
ieið mjög illa út af því. Eg hélt þó að ef til
vildi snerist þér hugur og — en hvað um það,
þá er þetta nú útkljáð mál, Joan, og eg er að
útrýma því úr huga mér, og eg vona að það
hafi engin áhrif að því er snertir vinfeng;
okkar á sama hátt og ávalt hefir átt sér stað
frá því fyrsta. En hvað landsöluna snertir—”
Ivan leit um öxl sér og glotti þaðan sem hann
stóð við eldfærið að steikja eggið handa henni.
“Hvað höfðu þeir að segja um það? Hvað sagði
Jenkins?”
“Hann sagðist vera til í að selja sitt land
og Moran sagði sitt lánd gæti þeir tekið fyrir
sköttunum.”
Ivan veifaði hendinni óþolinmóðlega og
sagði enn því nær í gremjutón. “Jæja. eg get
ekki gert við því, ef þeir líta á þetta alt irá
röngu sjónarmiði. Geti þeir ekki komið því
inn í hausa sína, að alt sá að breytast hér, þá
þeir um það. Eg sá hvað var í aðsigi. Eg sá
það fyrir löngu, og er að færa mér það í nyt, í
stað þess að sporna móti því. Eg er að nota
heiiann í þessum efnum, Joan.”
“Svo hefir þú áður sagt.”
“Hvað sagði faðir þinn?”
“Eg kom rétt frá því að flytja pabba niður
í þorpið. Hann tók sér far með póstvagninurn
út yfir skarðið.”
“Hvert er hann að fara?”
“Upp í Sawtooth hálendið.
“Til hvers ætlar hann þangað?”
“Hann er að líta sér eftir hjarðverssvæði.”
Ivan ýtti steikarapönnunni aftar á eld-
færið, settist við borðið og leit með ygldri brá
til Joan. “Einmitt það,” sagði hann. “Það
eru bara látalæti.”
“Eg vildi að eg gæti haldið það, Ivan.”
“Og ef hann skyldi finna sér hentugt hjarð-
lendi, færir þú auðvitað með honum.”
“Já. Eftir nokkra stund færir þú ef til
vill að átta þig á því, Ivan, hvaða þýðing þetta
hefði fyrir okkur öll. Eg vona bara, að þú
sjáir það ekki of — of skyndilega.”
- Ivan leit á hana, sneri sér svo undan og
hló glettnislega.
“Hvað sem því líður,” sagði hann, “þá
geri eg í alvöru ráð fyrir, að þetta bindi enda
á alt, að því er okkur viðkemur.” Hann stóð
upp frá borðinu og fór yfir að eldavélinni,
lauk við að steikja eggið, ásamt fleskflögun-
um og helti kaffi í tinbollana.
“Það bindur nú ekki að sjálfsögðu enda a
það alt,” sagði Joan.
Ivan nam staðar með bollana í höndum
sér. “Við hvað áttu?”
Joan talaði eins kyrlátlega og henni var
unt. “Daginn sem við töluðumst seinast við
uppi á hólnum þarna, sagðist þú skula hætta
við alt, ef eg vildi — Ivan. Nú tek eg þig á
orðinu, sé það ekki um seinan. Eg kom yfir
hingað til að segja þér, að við gætum gift okkur
ef þú kærðir þig nú um mig.”
Ivan leit á hana eins og hann skildi varla
hvað hún væri að segja. Svo birti yfir svip
hans. “Þú átt við — ef eg vildi hætta við öll ,
þessi áform mín?”
“Já.”
Ivan tók sér sæti. “Auðvitað yrði eg að
uppfylla samningana um heyið í vetur. Þeir
eru þegar undirskrifaðir.”
“Eg veit það. Eða hygg svo sé, að minsta
kosti. En þú yrðir ekki að selja landið. Þú
þyrftir ekki að skrifa undir þessi blöð, sem
Jenkins sagði að þú hefðir hérna.”
Ivan hallaði sér fram á borðið. “Ef ekkerl
af þessu hefði noku'rntíma komið til orða, Joan,
myndir þú þá hafa gifzt mér, hefði eg mælzt
til þess við þig?”
“Eg held —”
“Kærðu þig ekkert um að geta þess hvað
þú haldir. Segðu mér beran sannleikann. Eg
vil ekki láta þá hugmynd vakna hjá mér, að
þú gerir nú þetta aðeins vegna — einhverrar
sérstakrar aðstöðu. Ertu að því?”
“Nei,” svaraði Joan tafarlaust. “Nei, Ivan.
Eins og til hefir hagað um lífsafstöðu okkar,
held eg að þetta sé hið bezta, sem við getum
gert. Það væri náttúrlegt og — hið skynsam-
legasta.”
“Samt sem áður varð faðir þinn að leggja
i:pp í landskoðunarferð til þess að sannfæra
þig um þetta.”
“Stundum á maður örðugt með að fast-
ráða huga sinn, nema eitthvað sérstakt komi
fyrir, Ivan.”
“Jæja þá,” sagði Ivan; “jæja þá.” Hann
stóð upp og gekk umhverfis borðið. “Þetta
dugar mér, Joan. Eg skal gera það, Joan. Eg
er viljugur til þess, Joan, því eg elska þig. Þú
trúir því, er það ekki?”
“Auðvitað geri eg það.”
“Nú, æja, eg geri það líka. Það getur þú
markað af því hverju eg fórna nú til að þókn-
ast þér, Joan.” Hann gekk til hennar, tók um
handlegg henni og togaði hana á fætur. “Kysstu
mig nú,” sagði hann.
Hún kyssti hann.
“Elskar þú mig, Joan?”
“Já, eg — já.” Hún leit upp til hans bros-
andi og tár stóðu í augurn henni. “Mér þykir
svo vænt um, að þetta er nú afráðið, Ivan.”
Ivan togaði hana fast að sér aftur. “Eg
vil að við giftum okkur strax. Eða bráðlega,
Joan.” Hann þrýsti henni að sér, og kyssti
hana.
“Með vorinu,” sagði Joan. Hún losaði sig
úr faðmlögum hans og tók sér aftur sæti. “Eg
hefi svo margt að gera — búa mig undir gift-
inguna, Ivan. Auk þess væri ekki ráðlegt aö
þú opinberaðir trúlofun okkar og — segðir
þeim um þann ásetning þinn að selja ekki
landið, hvorttveggja svo að segja í sömu and-
cánni.”
“Hví ekki?”
“Af því — fólk léti sér kannske detta i
hug —” hún þagnaði, og stokkroðnaði. “Því
dytti ef til vill í hug það, sem þú ímyndaðir
þér.”
Níundi kapííuli. •
Ivan horfði harðneskjulega til Joan. Tók
svo tóbak og vindlingablöð upp úr brjóstvasa
á skyrtu sinni, vafði sér vindling og kveikti í
honum. “Eg skil það,” sagði hann og hló stytt-*
ingslega. “Nú, gott og vel, við skulum hafa
þetta eins og þér þóknast. En eg segi þeim
ekkert um landið, fyr en faðir þinn kemur
heim aftur.”
“Hví ekki?”
“Eg vil ekki að sú hugmynd breiðist út,
að hann hafi verið að leika á mig til þess eg
hætti við landsöluna. Hann finnur ef til vill
engan hentugan hjarðversstað, og það gerði
okkur auðveldara fyrir um þetta. Eg hefi nú
fengið einlægt loforð þitt, er ekki svo, Joan''
Um gifting okkar með vorinu, á eg við.”
“Já, það hefir þú. Ekkert gæti breytt því,
Ivan.”
Joan stóð upp, án þess að líta til hans.
“Nú verð eg að komast heim. Piltarnir leggja
á stað með morgninum til að reka gripina út
um skarðið að brautarendanum.”
“Hverjir þeirra fylgjast með gripunum tii
Omaha?”
“Philip og Slim.”
“Philip? Hvaða þekkingu hefir hann á
slíku ferðalagi?”
“Hann er að fara út — til dvalar. Veru
hans hér er lokið, og frá Omaha fer hann til
Chicago. Við náðum ekki í póstflutnings-
verkið. Akers fékk það.”
Ivart hló ögn góðlyndislega. “Gott og vel,
látum hann þá fara.”
Joan horfði fast framan í Ivan. “Það ska'
eg gera. Eg ætla að láta hann fara.”
Hún fór þegar út og Ivan með henni þang-
að sem léttivagn hennar stóð og hestarnir j
bundnir við girðinguna. Hún leysti hestana
og fór upp í vagninn.
“Þú kemur bráðum aftur,” sagði hann.
“Það geri eg, Ivan. Vertu nú sæll.”
Löngu áður en hún komst heim, fór hún
að heyra beljandann í gripunum á beitinni
og raddir smalanna, af og til, er unnu nú að
því að tína úr markaðsgripina.
Hún keyrði heim að hlöðunni, tók aktýgin |
af hestunum og fór inn í húsið.
Bob Crew var í eldhúsinu, að tala við
Hector. Hann heilsaði Joan, með sólskinsbrosi
á andlitinu. '
“Hvað heldur þú um þetta?” sagði hann.
Joan ypti öxlum. “Hvað er nú um að vera?”
“Við fengum póstflutninginn.”
“Við — hvað?”
‘Tengum póstflutningsverkið,” endurtók
Crew og ískraði í skinninu af ánægju. “Akers
kallaði hingað í símanum. Hann sagðist nú hafa
afráðið að taka verkið ekki. Þeim hjónunum,
honum og konunni, reiknaðist svo til í gær-
kveldi, að þau hefði ekki nægileg tæki tii að
fullnægja kröfum samningsins, og það kostaði
of mikið að afla sér þeirra. Hann sagði að
okkar tilboð hefði verið Tiið næsta í röðinni
Svo við fáum verkið.”
Joan strauk hönd um enni sér og sagði:
“Eg vildi að pabbi 4-”
“Hafðu engar áhyggjur út af þessu, Joan.
Það er mánuður enn til stefnu. Verði faðir
þinn þá ekki kominn heim, skal eg sjá un'<
allar framkvæmdirnar. Hann myndi að lík’
indum hvort sem er fá mér það alt í hendur,
alveg eins og hann gerði næst áður. Eg hefi
. allareiðu sagt þeim Philip og Alvarez að þeir
geti verið hér áfram, ef þeir vilji.”
“Vildu þeir það?”
“Auðvitað. Alvarez ypti bara öxlum, en
Philip fór á handahlaupum um svefnklefann.
TRAUST
Engan þarf eg óttast voða,
eigi’ hin dekkstu þrumuský.
Gegn um lífsins brim og boða
ber mig drottinn faðmi í.
Þegar hinzta brotnar bára,
brýt eg skip við, feigðarströnd,
framhaldslíf í fegra heimi
fel eg, guð, í þína hönd.
—Erla: Hélublóm.
AÐ L Ý S A
Maður nokkur kom með eldspýtnahylk*
meðal annara muna, sem hann gaf konunni
sinni, er hann kom úr ferðalagi. Það var húð-
að með fosfór að utan, og átti því að lýsa 1
myrkri. Þegar hann rétti konunni sinni það.
slökti hann ljósið. En alt var dimt.
“Hvað á þetta að þýða? spurði konan.
“Nú, það átti að gera dálítið. sem það gerir
nú ekki. En hve það er líkt mönnunum!” 0.4
hann ályktaði því, að hann hefði verið svik-
inn.
Þegar konan hans fór að athuga það næsta
dag, kom hún auga á örsmátt letur —-
reyndist það að vera frönsk áletran. Hún fór
með það til einhvers, sem kunni frönsku, og
fékk að vita að það þýddi: “Ef þú ætlast til að
eg lýsi á næturnar, láttu mig þá vera í sól-
skini á daginn.” Hún setti það því út í sól-
skinið.” ,
Eftir kvöldverðinn kom hún inn með hylk'
ið, slökti ljósið og birtan ljómaði frá hylkinU-
“Hvernig stendur á þessu?” spurði maðui'-
inn.
“Eg komst að leyndarmálinu.” svarað;
konan.
♦
Ef þig langar til að lýsa á myrkum stað.
verður þú að dvelja í sólskininu, þú verður
að vera þar, sem sólskin Guðs skín á þig.
“Eins og faðirinn hefir elskað mig, þannig
hefi eg elskað yður, standið stöðugir í elsku
minni.”
“VarðveitW yður sjálfa í kærleika Guðs.”
—Bjarmi.
HVER ER MIKILL?
Það voru tveir drengir í enskri fjölskyldu.
Eldri drengurinn ætlaði að vinna ætt sinni
virðing og heiður, og honum hepnaðist að
verða þingmaður. Yngri bróðirinn fórnaði sér
algjörlega fyrir kristniboðsköllunina og helgaði
Kína líf sitt. Kristniboðinn dó elskaður, virtur
og heiðraður. Nafn hans var þekt um allan
heim. Um bróður hans standa eftirfarandi
línur í enskri alfræðiorðabók: Bróðir hins
fræga Kínatrúboða, dr. Hudson Taylor.
—Bjarmi.