Lögberg - 21.01.1943, Síða 6

6
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 21. JANÚAR, 1943.
R U F U S
Efíir Grace S. Richmond
Nancy létti við þetta svar. Hún fylgdi gestin-
um strax inn. Hann gekk eins hægt og hljóð-
lega, eins og feitur maður getur gert, og rödd
hans var ekki eins há og áður, þó hún væri
stöðugt voldug og mikilfengleg.
“‘Jæja, Lynn Bruce! Eg gat nú ekki farið
fram hjá þér aftur, án þess að líta inn. Það
er leitt, að sjá þig veikan. En það er nú bara
um stund, og þér batnar auðvitað fljótt. Eg
sé, hvað þú hugsar, Lynn, — þú gagnskoðar
mig: “Þú ert orðinn of feitur, Olly-” Eg veit
það, já, eg veit það, maður minn. Hver veit
nema þú getir gefið mér ráð til að hætta að
fjtna.”
Nancy leit á dr. Bruce, hann var brosandi,
og svipurinn í hans “gagnskoðandi” augum
var fjörlegri en hún hafði nokkurntíma séð
hann. Hendi hans hvarf alveg inn í hendi
Olivers, þegar þeir tókust í hendur. Hún fór
og skildi þá eftir saman.
Hver sá, sem Lynn frændi tekur þannig á
móti, hlýtur að finna, að hann er velkominn að
dvelja hjá honum. Hún athugaði farangur hr.
Olivers, um leið og hún fór yfir ganginn, og
hún sá, að þrátt fyrir ótal merkimiða, sem
voru límdir á hann, bar alt vott um, að eig-
andinn væri vandlátur í vali. Hún bað Pat
að segja frú Cóon, að hún mætti búast við
miðdegisgesti og ef til vill næturgesti. Að
þessu loknu fór hún upp á loft, þar sem frú
Bruce var að skifta um kjól, áður en hún
kæmi niður til miðdegisverðar, til þess að búa
hana undir að mæta hinum nýkomna gesti.
XXVIIII. '
Patrick Spense átti tal við frú Coon:
“Það verður herra hér til miðdags, frú Coon.
Meðal annara orða segist hann hafa komið
hér áður — en ekki síðan eg kom hér. Hann
heitir Oliver.”
Frú Coon: “Oliver? Humphrey Oliver?
Hamingjunni sé lof, að loksins kom þó karl-
maður — maður, sem doktorinn getur haft
ánægju af. Herra Oliver er góður vinur hans
— og húsvinur hér. Hann er bæði gjöfull á
peninga og vinsamleg orð. Það líður yfir frú
Bruce — það gæti borgað sig að fara niður
til að sjá hana.”
Pat: “Hann er gríðar stór maður og blátt
áfram í framkomu. Það lá við, að eg ræki
hann burt og leyfði honum ekki að koma inn.
Eg hélt, að það væri einhver, sem vildi selja
majórnum eitthvað, hlut í olíunámu eða eitt-
hvað af því tagi.”
Frú Coon: “Einmitt það — ertu tortrygginn,
þegar um karlmenn er að ræða, Patrick Spense
en berð fult traust til kvenna. Herra Oliver
er meira virði en allar glaðar ekkjur með sitt
andlitsduft.”
Pat: “Altaf að stagast á þessu “púðri”. Þaö
var gott að þú fórst ekki í stríðið — það hefði
nú gert út af við þig.”
Frú Coon: “Eg býst við, að þér þyki gaman
að því.”
Pat: “Nei, en mér finst þú vera svo skrítin,
frú Coon, ef eg má bara segja það. Má eg
spyrja, hvaða gafla á að nota í kvöld? Það
eru tveir í viðbót við það vanalega, og eg
býst við að þú munir, að eitt er karlmaður.”
Frú Coon: “Sannarlega skal hann fá góðan
miðdag. Það er of seint að byrja að steikja
kiöt, en góður hryggjarbiti með ætisvepparós
er uppáhaldsmatur herra Humphrey Olivers.
Eg verð að láta senda mér það samstundis.”
Pat: “En hvað ætlarðu að hafa til miðdags.
eí eg má spyrja?”
Frú Coon: “Rifjasteik úr kálfi — varði þig
um það — og það er alveg forsvaranlegur
matur handa hverjum sem er.”
Pat: “Hvers vegna þá ekki að hafa það handa
herranum? Hann er orðinn of feitur, heyrði
eg hann segja, þegar hann kom inn til Lynn.
Hryggjarsteik með ætisveppsrós verður of
freistandi fyrir hann að eta of mikið.” — Frú
Coon virðir hann ekki svars.
XXX.
Um leið og frænka María heyrði hver kom-
inn væri, varð henni hverft við. Hún settist
þunglamalega niður og svipurinn bar vott um
skelfingu. “Humphrey Oliver! Hann er þó ekki
kominn hingað! Hamingjan góða! Eg vildi
eins vel mæta skrattanum! Þú mátt ekki leyfa
honum að setjast hér að, Nancy.”
“Lynn frændi virtist mjög glaður. þegar
hann kom, María frænka. Við getum ekki
komið í veg fyrir, að hann bjóði honum að
vera. Mér þykir leitt að þér er andstætt að
sjá hann.”
“Andstætt að sjá hann! Ruddalegur, venju-
legur ferðalangur — í mesta máta þolir hann,
býst eg við. Amma þín lét hann vera heima-
gang hér, hvers vegna, skildi eg aldrei, eg
býst við, að það hafi verið af því, að Lynn
vildi hafa það.”
Hún hélt áfram að tala skammir um Hump-
hrey Oliver. Nancy gat ekki komist að því,
hvað hún ásakaði hann um. “Hann er rudda-
legur og óþægilegur,” sagði hún upp aftur og
aftur. “Hann talaði of hátt og hló of mikið.
Hann var of ríkur samanborið við stöðu hans.
Eyðslusamur. Var alt af á stjái um heiminn.
Enginn gat gizkað á, hvaða óþokkamenni
kynnu að vera vinir hans. Hann var vel ætt-
aður, því var ekki hægt að neita — að minsta
kosti fremur vel” — bætti hún við í öfundar-
róm. “En hann var ættleri — hinn svarti
sauður fjölskyldunnar. Þannig lét hún dæluna
ganga. Þegar Nancy skildi við frænku sína,
hafði hún hlustað á marga sleggjudóma við-
víkjandi herra Oliver, en þeir höfðu allir snú-
ist honum til málsbótar í meðvitund hennar.
Það, sem hana nú langaði til að vita, var, hvað
Oliver hugsaði um Maríu frænku.
Þegar hún kom aftur niður stigarin, var
farangur heimsækjandans horfinn. Hún fékk
fljótlega að vita hjá Pat, að dr. Bruce hefði
sagt svo fyrir, að Oliver, vinur hans, fengi þav
herbergi og alla aðhlynningu. Auðsjáanlega
var alveg vonlaust um, að góðgjarnir ættingjar,
sem höfðu ógeð á honum, gætu rekið hann
á dyr, úr því svona var komið. Jæja, hugsaði
Nancy, frændi Lynn ætti vissulega að hafa
leyfi til að hafa hann í kring um sig, eins lengi
og hann langar til. Ef María frænka tekur
því illa, þá má hún búast við að fá mig upp á
móti sér, frænda míns vegna.
Það vildi svo til, að Nancy heyrði hvað
Humphrey Oliver sagði, þegar honum var
sv.gt, að frú Bruce væri gestur í húsinu. Hún
var kominn inn á þröskuldirín á skrifstofunni,
án þess að eftir henni væri tekið, og hún varð
að snúa við inn í dagstofuna, til þess að geta
latið hláturinn brjótast út og setja andlitið í
réttar stellingar aftur, áður en hún færi inn
í skrifstofuna.
“Þér þykir gaman að vita, Oliver, að María
frænka er hér,” sagði Lynn. “Eg vona, að það
breyti engu um veru þína hér.” ,
“Breyti?” Nancy gat ekki séð framan í Olivex
en hún heyrði á rödd hans, að hláturinn
brauzt um í honum. “Nei, nú læt eg ekkert
breyta fyrirætlun minni. Eg skemti mér alt af
við að sjá framan í hana, þegar hún virðir mig
viðlits. Það gerir veru mína enn skemtilegri.
Eg hlusta ekki á ussið og sé ekki bareflið reitt
að mér. Skyldi eg ekki einhverntíma ná mynd
af afturendanum á henni, þegar hárin rísa á
höfðinu? Eg ætla að reyna það. Það verður
gaman að hitta hana og lenda í orðakasti við
hana. Eg hlakka bara til þess!”
Meðan á borðhaldinu stóð, skemti Nancy
sér betur en hún hafði nokkurntíma gert,
síðan hún kom í þetta hús.
Hún sá að herra Oliver flýtti sér upp í
herbergið sitt, rétt áður en gengið var að
miðdagsborðinu. Eftir stutta stund kom hann
aftur í kvöldjakka með svart bindi um háls-
inn. Ermarnar voru dálítið ósléttar, en að öðru
leyti var klæðnaður hans óaðfinnanlegur.
Oliver vann með einu augnatilliti vináttu
Pats. Það gekk líkt til og með Nancy, Pat var
fús á að gera alt sem húsbónda hans var að
skapi, en sjálfs sín vegna vildi hann vera í
vináttusambandi við gestina. Pat hafði óðara
í vörzlum sínum fötin, sem Oliver fór úr og
lofaði að pressa þau og skila þeim fyrir hátta-
tíma. Það tók herra Oliver ekki langan tíma að
koma sér fyrir á þessum nýja dvalarstað, og
engum mislíkaði nærvera hans, nema Maríu
frænku — ekki einu sinni frú Coon, sem mundi
vel eftir honum og þó einkum, hve þakklátur
hann var fyrir matinn, sem hún bjó til handa
honum.
Herra Oliver kunni að hneigja sig fyrir kon-
um, það varð Nancy að játa. Þegar hann
mætti Maríu frænku, sneri hvirfill hans, með
þykku, grófu malbornu hári, heint að henni
og hælarnir voru í réttri línu. Hann rétti
henni ekki höndina, -en lagfærði stólinn hennar,
tok upp perlupokann hennar, sem hún hafði
nxist, og hann svaraði kurteislega spurningum
hennar um, hvaðan hann bæri að. Framkoma
hans öll var hin æskilegasta. Aftur á móti var
tæpast hægt að sýna meiri ókurteisi en María
frænka sýndi honum, en hann lét sem hann
sæi það ekki.
Nancy skemti sér við að hlusta á tal hans.
Þeir, sem víða fara, eru venjulega skemtilegir
í viðræðum. Seinna um kvöldið sat hún klukku-
tima inni í skrifstofunni og hlustaði með ó-
bJandinni ánægju á frásagnir hans af sjóferð-
um, sem hann nýverið hafði farið til Austur-
landa, og samtímis gaf hún sjúklingnum nán-
ar gætur, hvort frásagnirnar þreyttu hann
ekki. Framan af voru engin þreytumerki sjáan-
leg, en þegar fram í sótti, voru þau greinileg,
og var Oliver jafnfljótur henni að taka eftir
því.
Hann stóð upp og sagði um leið: “Jæja, Lynn,
sé þér það ekki móti skapi, ætla eg að fá mét
göngutúr og reykja mér vindil. Þegar eg kem
aftur, fer eg beint upp í herbergið mitt og
hátta, án þess að gera nokkrum ónæði — geti
eg gengið fram hjá hurð Maríu frænku, án
þc-ss að setja eitthvað um. Við skulum svo á
morgun líta á Afríkukortið og fá okkur dálítið
ferðalag um hana, ef þú hefir ekkert á móti
því. Þar var eg eitt ár, eins og þú veizt. —”
“Hvar í Afríku?” spurði dr. Bruce, um leið
og hann rétti úr sér með ákefð í rómnum.
“Nei, þetta tekst þér ekki,” sagði Oliver
hiæjandi. Þú færð mig ekki til að byrja á
Afríkuferðunum í kvöld, gerði eg það, mundi
frú Ramsey reka mig tvöfaldan á dyr, eins og
hana langaði til, þegar hún sá mig fyrst. Mér
er enn ekki ljóst, því hún gerði það ekki.”
XXXI.
“Nei, maður minn,” sagði Humphrey Oliver,
um morguninn þriðja daginn, sem hann vai
hjá dr. Bruce. “auðvitað get eg ekki sezt hér
upp, eins og eg héldi að þú værir hótelhaldari.
Eg ætla að vera á Endcott-gistihúsi, meðan eg
er í bænum — eg býst við að verða hér. nokkr-
ar vikur. En eg kerri til þín eins oft og þú óskar,
það máttu vera viss um.”
“Vissulega verðurðu kyr hér,” maldaði sá i
móinn, sem sat í hjólastölnum. “Hvað er því
til fyrirstöðu?” Það kom skrítinn svipur á
kringlótt andlit Olivers, er hann svaraði: “Vær-
ir þú í hópnum, sem situr við mahogniborðið
þarna úti, þá mundir þú verða þess var, að það
er töluvert erfitt fyrir frú Ramsey að halda
Ö31u í skefjum. Eg og frænka þín, María, erum
líkust hundi og ketti. Hún hefir svo mikið
dálæti á mér, að athygli hennar beinist næst-
um eingöngu að mér. Það gerir mér auðvitað
ekkert til, en frú Ramsey líður fyrir það. Þaö
er ekki í hennar eðli að hafa gaman af að
horfa á bardaga; hún leitar allra bragða til að
ganga á milli svo ekki verði úr því rispur.
Hún gefur sér tæpast tíma til að njóta mál-
tíðanna, og að sjá hana leggja af þess vegna,
er mér mjög á móti skapi. Hún er mátulega
holdug eins og hún er nú — blessunin.”
“Eg vildi eg vissi hvernig eg ætti að hafa
hana í burtu,” sagði dr. Bruce og stundi við.
“Hafa hana í burtu!” endurtók Oliver. “Er
það alvara þín, að þér þyki ekki meira vænt
um hana en þetta?”
“Vænt um hana! Þú skilur, að eg meina
Maríu frænku.”
“Nú fer eg að skilja það.” sagði Oliver, um
leið og hann hagræddi sér í stólnum. “Sá, sem
vildi losna við frú Ramsey, væri —. En svo
við snúum okkur aftur að Maríu frænku. Held-
urðu að hún sé ráðin í að vera hér til ársloka?”
“Hún er aldrei vön að vera minna en tvo
til þrjá mánuði. Eg get ekki rekið hana í
burtu, hún var systir móður minnar. Hún fer
aldrei meðan Nancy er hér, og Nancy fer ekki
fyr en hún er farin — svona standa sakir.”
“Svona standa sakir — og þú getur lofað
* hamingjuna meðan frú Ramsey er hér, hve
dýru verði, sem þú kaupir það. En — það
æcti að vera hægt að hafa Maríu frænku i
burtu. Eg er ekki vanur að setjast niður að-
gerðalaus, þegar eitthvað þarf að færa í lag
— eg verð að finna upp á einhverju, sem dugir.
Og ef þú vilt endilega að eg sé hér nokkra
daga enn, þá getur vel verið að það sé betra
tækifæri fyrir mig að finna eitthvað upp hér
heldur en ef eg færi.”
“Eg vil að þú sért hér meðan þú dvelur í
bænum,” sagði dr. Bruce og augu hans hvíldu
lijngunrafull á vini hans, sem varð hrærður
á svipinn. “Ef þú getur þolað mig,” bætti
sjúklingurinn við.
“Þolað þig, maður minn!” Meira sagði Oliver
ekki, en hann greip báðar hendur sjúklingsins
í sínar og hristi þær — látalæti, sem gaf til
kynna tilfinningar hans málinu viðvíkjandi.
Hann var tuttugu og fjóra klukkutíma að
brjóta heilann um þetta, og meðan á því stóð,
sinti hann engu. Næsta morgun byrjaði hann
að hreyfa nýjum málum, viðvíkjandi undir-
róðrinum. Engum hafði hann trúað fyrir leynd-
armáliun.
“Nú, jæja,” byrjaði hann næsta rnorgun,
þegar þau voru að borða morgunverð, og leit
um leið út um gluggann, “Það er meira ferða-
lagið, sem eg hefi hugsað mér að fara í dag.
Hvorki meira né minna en hundrað og fimtíu
mílur í lokuðum vagni — niður til New Haven.
Snjórinn er að hverfa af veggjunum, svo það
ætti að geta orðið skemtileg ferð — og koma
svo aftur annað kvöld.”
Frú Bruce leit á hann. Fyrir tveimur dögum
hafði hún getið þess, að hún ætti vini í New
Haven, sem hún ætlaði sér að dvelja hjá um
tíma, þegar hún færi þar um á leið til New
York. Eftir bréfi að dæma, sem hún hafði
nýlega fengið frá þeim, ætluðu þeir að leggja
af stað til Englands innan hálfs mánaðar. En
henni fanst hún hafa dvalið of stuttan tíma
hjá frænda sínum, ef hún færi strax til þeirra.
Þar að auki var Lynn að gera lækningatil-
raun við hana, og af því varð hún að missa,
ef hún færi strax. Hvort ætti hún að meta
meira? Milly Judson var nú hálfgerður auli,
en hún var alt af að skipta um fatnað —
selja dýrar loðskinskápur fyrir hálfvirði til
vina sinna. Það sannarlega borgði sig að heim-
sækja hana.
Þetta hafði fest sig í minni Olivers, einkum
vegna þess, að hann sá svipbrigðin, sem komu
á andlit frá Ramsey, þegar þetta var sagt.
“Hverskonar vagn takið þér?” spurði frú
Bruce. Það vildi ekki oft til að hún beindi
spurningu að Oliver. Hún sagði þetta, eins
og hún yrði að lítillækka sig mjög mikið, til
þess að virða hann viðtals.
“Vinur minn lánar mér bifreiðina sína, eg
man ekki hverskonar bifreið það er. Öku-
maðurinn hans verður með hana. Eg verð einn
að byltast í henni, nema eg sitji hjá bifreiða-
stjóranum, sem eg líklega geri, eg er svo mikiö
fyrir félagsskapinn.”
Hann bauð engum að fara með sér. Hann sat
og afhýddi peru. En enginn efi var á, að frú
Bruce lét sig málið skipta. Honum kom fyrst
til hugar að bjóða báðum konunum að fara
með sér, en við það hætti hann. Hann vildi
ekki óhreinka Nancy á því, að gera hana
meðseka í frekari fyrirætlunum hans.
“Gaman, lítið þið á sólskinið!” sagði hann
eftir litla stund og leit aftur út um gluggann.
Hann var að tala um alt annað við frú Ramsey,
meðan frú Bruce sat í hugleiðingum án þess
að segja orð. Oliver gat séð í huganum, hvað
hún gekk í gegnum, þetta augnablik. “Eg verð
að fara að flýta mér. Bara að Lynn Bruce væri
fær um að fara með mér — eg býst við að
það sé árangurslaust að minnast á það.”
“Já, eg vildi óska þess,” sagði Nancy. “Eg
er stundum að vona, að sá tími komi, að hann
verði fær um, að ferðast í vagni.”
. “Það er vonandi. Jæja, þér afsakið mig, frú
Ramsey —.” sagði hann um leið og hann stóð
upp af stólnum.
Nú varð María frænka að taka orðið: “Ætt-
uð þér þægilegt með að taka farþega, herra
Oliver?” spurði hún derringslega. “Eg á vini
í New Haven, sem —
Hann sneri sér að henni og svaraði sam-
þykkjandi, án þess að fram kæmi, að eftir
þessu hefði hann verið að bíða. “Já, vissulega,
frú Bruce — glaður að hafa yður með. Ef til
vill frú Ramsey —” vogaði hann að segja,
fullviss um hverju Nancy mundi svara.
“Vinir mínir eru að búa sig af stað í ferða-
lag,” flýtti frú Bruce sér að segja, “Eg mundi
nú samt ekki vera ánægð að taka pláss frá
þér, Nancy.”
“Eg gæti als ekki farið.” flýtti Nancy sér
að segja, “eg þakka yður fyrir, herra Oliver.
En það verður gaman fyrir Maríu frænku. Eg
ætla að fara upp með þér og hjálpa þér til
að láta niður í ferðatöskurnar, ef það er flýtii’
á herra Oliver.”
“Hafið yðar hentisemi — hafið yðar henti-
semi,” sagði Oliver um leið og hann leit á
úrið sitt. “Eg verð hér eftir hálftíma eða svo,
frú Bruce. Takið þér nóg með yður, megi
eg gefa yður ráð. Það gæti komið fyrir að
eg tefðist einn eða tvo daga — get ekki um
það sagt fyr en þangað kemur. En New Haven
er skemtilegasti bær eftir því, sem mig minnir.”
Hann flýtti sér í burtu. En fyrst fór hann
inn í skrifstofuna, til að kveðja dr. Bruce.
“Bjart sólskin í dag, Lynn, finst þér það
ekki?” sagði Oliver um leið og hann greip
hendi læknisins í sína. “Það getur orðið bjart-
ai-a á morgun. Eg hefi engar áhyggjur út af
því. Eg hefi þá ánægju að hafa frú Bruce
með niður til New Haven. Þú hefir ofurlítið
írí meðan við erum í burtu. Notaðu það sem
best. Eins og þú veizt, þá mundi eg næstum
því vilja vinna til að verða að sitja í hjóla-
stól, til þess að hafa víst fólk í kringum mig.”
Andlitið tók á sig einkennilegan svip um leið
og hann sagði þetta, og hann nærri því hvísl-
aði því. “Jæja, í guðs friði, þar til þú sérð mig
næst.”
Forstofuhorðlfl skeltist á eftir honum, þegar
hann fór út. Hálfum klukkutíma seinna ók
lokaður vagn að dyrunum. Nancy athugaði
hann út um gluggann og sýndist hann alt
öðruvísi en einkabifreiðar gerast, en hann leit
út fyrir að vera þægilegur. Henni fanst líka
heldur ólíklegt, að einkabifreið væri lánuð öðr-
um til afnota. Það leit út fyrir að vera mikið
notaður vagn og líklega eign einhvers kaup-
sýslumanns, hafður til ýmsra ferða til hlífðar
öðrum betri vagni, og var því nokkuð óhreinn
að sjá og slitinn.
Oliver studdi frú Bruce niður dyraþrepin og
að vagninum. Pat bar farangur hennar, Nancy
stóð á pallinum og horfði á. Alt gekk í fart-
inni og þau þustu af stað, Oliver og frú Bruce
í aftursætunum. Nancy sneri við inn í húsið
og var nú létt af henni fargi. Tvo daga að
minsta kosti var hún laus við skrjáfandi silki-
kjóla, sem liðu um stofurnar, laus við að
þurfa að taka sérstakt tillit til veru, sem settist
þunglamalega hér og hvar í húsinu og beið
þess, að henni væri skemt. Hún sendi Hump-
hrey Oliver hlýjar hugsanir fyrir að hafa veitt
þeim þessa hvíld.
Næsta morgun fékk dr. Bruce símskeyti:
“Vagninn brotnaði — verð hér kyr —
bréf á leiðinni — sendið ferðakistuna.
M. C. Bruce.”
Dr. Bruce og frú Ramsey litu hvort á annað,
sameiginleg ánægja í beggja svip, en mikil
undrun kom fram í málróm þeirra. þegar þau
tóku til máls.
“Það er þessi vinur vor, Oliver,” sagði Bruce,
og lagði áherzlu á orðin.