Lögberg - 28.12.1944, Page 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 28. DESEMBER, 1944
“Hefurðu átt í nokkru hugstríði, sem hefir
spilt heilsu þinni?”
Það brá roða á hið nábleika andlit hennar, og
varirnar bærðust, en hún gaf ekki frá sér neitt
hljóð. Miss Hope stóð við hlið henni og brosti.
“Hin stærsta og síðasta sorg sem hún hefir
orðið fyrir, var yfir brúðu sem var brotin fyrir
henni,” sagði systir hennar. “Síðan hefur hún
ekki orðið fyrir neinu mótlæti né sorg.”
Við þessi orð systir sinnar gaf Florence frá
sér aumkunarlega angistar stunu, sem gekk
lækninum mjög til hjarta.
“Þú sérð,” sagði Miss Hope, “Hún er svo
máttfarin og hrædd, og þarf að fá einhver hress-
andi og uppbyggjandi meðöl.”
Læknirinn horfði aftur, rannsakandi, í andlit
ungu stúlkunnar, þar sem kvíði og ótti voru
máluð skýrum dráttum.
Læknirinn, sem var sérstakt góðmenni, snéri
sér að Miss Hope, og spurði hana, hvort hún
vildi gera svo vel og fara ofan og fá eitt vel
hrært egg, og láta það út í vínglas af sherry?
Það mætti auðvitað biðja um það héðan, með
því að hringja eftir einhverjum þjónanna, en
það meinti bara að fá það ekki fyr en seint og
síðar meir, eða aldrei.”
Miss Hope laut yfir systir sína, og strauk
frá enni hennar hina þykku hárlokka, er huldu
það, og kysti hana á ennið. Það var. eins og
hrollur færi um ungu stúlkuna, og að hún vildi
ekki þýðast svo hjartanlega og móðurlega blíðu.
Læknirinn sagði ekkert fyr en fótatak Miss
Hope heyrðist ekki lengur í stiganum. Þá
snéri hann sér með alvarlegu yfirbragði og
hrærðu hjarta að sjúklingnum.
“Vesalings barnið mitt, hvernig er þetta, og
þú svo ung,” sagði hann—svo ung—já, næstum
barn ?”
Hún leit hinu líkföla andliti til hans. “Veist
þú leyndarmál mitt?” spurði Tiún með skjálf-
andi rödd:
“Já, vesalings barn; eg veit það, og innan
skamms vita það allir.”
Hún néri saman höndunum í einhverju ó-
skapa æði, og hljóðaði svo aumkunarlega, að
iækninum rann slíkt aldrei úr minni.
“Ó, doktor, hjálpaðu mér að deyja,” sagði
hún með ákefð. “Þú þekkir hvernig það má
bezt gera án þess á beri — hjálpaðu mér ! Eg
þori ekki að lifa! Þú skilur hversvegna. Það
er kærleiks verk að hjálpa mér til að deyj^.
Eg get ekki hugsað til að lifa. Ó, doctor, í
kærleikans nafni, í mannúðarinnar nafni,
hjálpaðu mér til að deyja.”
“Það get eg ekki,” svaraði hann ákveðið. “Það
er Guð sem einn á með að kalla oss héðan.—Það
er ekki lagt undir vilja mannsins. Ef einhver
tekur lífið af sér sjólfur, þá er það morð !”
“Hvað á eg að gera?” kveinaði hún, “ó, hvað
á eg að gera? Eg hef liðið svo í fleiri mánuði,
að eg hef verið sem næst viti mínu fjær; eg
er viti mínu fjær á þessari stundu. Má þá ekki
manneskja, sem er eins óhamingjusöm og eg,
eins undirtroðin og töpuð, leita eftir að hún sé
öllu og öllum gleymd? Gleyma öllum þjáning-
um sínum og sorgum? Getur þú enginn hjálpað
mér?”
Hið göfuga og góðmannlega andlit læknisins
var orðið nábleikt, og ekki laust við að tár
kæmu fram í augu hans.
“Þú ert svo ung ennþá,” sagði hann með
innilegri samúð. “Veit systir þín hvernig er
ástatt fyrir þér?”
“Nei, alls ekki, og hún má aldrei fá að vita
neitt um það. Hún mundi deyja af harmi og
blygðun. Hún hefur verið mér bæði systir og
móðir. Hún er af góðu fólki komin, — strang
heiðarlegu fólki. Systir mín gæti ekki afborið
það.”
Læknirinn horfði á hana með innilegri hlut-
tekningu og samhygð.
“Mér leið ósköp illa í járnbrautarvagninum,
og systir mín vildi ekki að við héldum áfram.
Eg vissi ekki að hún fór að sækja lækni, ef
eg hefði vitað það, þá hefði eg fyrirfarið mér
meðan hún var í burtu. Það var mitt áform að
deyja í nótt.”
“Aumingja barn Vesalings óhamingjusama
barn! Svo ung, og svo fögur!
“Eg er svo hrædd, svo kvíðin fyrir því, að
þetta verði ekki mér að bana. Ó, sýndu mér nú
hluttekningu læknir, og hjálpaðu mér til að
deyja! Það er sú einasta hjálp og velvilji, sem
nokkur getur sýnt mér. Ó, dauði, komdu til
mín! Ó, náðugi himinn láttu mig deyja!”
Hún lyfti upp handleggjunum og rak upp
skerandi neyðarhljóð, sem læknirinn virtist
hann heyra eftir mörg ár, og eftir það féll hún,
sem dauð væri ofan á gólfið.
Hann tók hana upp, og lagði hana upp í
rúmið og vafði sjalinu eins vel og hann gat
utan um hana, og beið svo þar til að Miss Hope
kom. Hann gerði enga tilraun til að vekja hana
til meðvitundar; hann áleit betra fyrir hana að
vera í þessu ástandi dálitla stund.
2. KAFLI.
“Eg er búin að vera lengi í burtu,” sagði
Miss Hope, ofur rólega, þegar hún kom irth.
“Það er ekkert áhlaupaverk .að fá, þó ekki
sé nema eitt egg. En hvernig líður Florence?”
Hún sá hana liggja eins og dauða í rúminu,
og læknirinn náfölur og alvarlegur.
“Hefir henni versnað?” Hvað hefur komið
fyrir?” spuðri hún óttaslegin.
“Það leið yfir hana,” svaraði hann. Þú þarft
ekki að vera hrædd um hana.”
Miss Hope gekk hljóðlega að rúminu, og fór
að hagræða þykka sjalinu, sem var vafið utan
um systir hennar.
“Eg get ekki skilið hvernig Florence þolir
þetta þykka sjal utan um sig, en hún vill hafa
það þannig, en eg er viss um að það er of heitt
fyrir hana, og gerir hana alveg máttlausa.”
“Hreifðu ekki við henni, Miss Hope, eg er
búinn að komast að, hvað veldur sjúkdómi systir
þinnar, og þarf að tala við þig um það. Við
skulum fara inn í annað herbergi, svo hún
heyri ekki til okkar, ef hún skyldi ranka við
sér.” ,
Miss Hope fylgdi lækninum inn í annað
herbergi, henni fanst sem hún hefði aldrei á
ævinni verið í slíkum vandræðum, svo hjálpar-
laus, svo hrygg.
“Eg veit það sem þú ætlar að segja mér,”
sagði hún, og horfði fast í andlit læknisins.
“Veigraðu þér ekki við að segja það, eg hefi
sterkt hjarta og taugakerfi, hamingjunni sé lof.”
Læknirinn ansaði engu því sem hún sagði.
“Þú ætlar sjálfsagt að segja mér, að systir
mín sé að tærast upp; það er sem eg hef verið
hrædd um, eg skal gera allt sem eg get fyrir
hana. Er það ekki leyndarmálið, Dr. West?”
“Já, bara það væri; eg veit ekki hvernig eg á
að koma orðum að því, að segja þér eins og
er. Þú segir að systir þín sé aðeins átján ára?”
“Já, hún varð átján ára í maí í vor,” svaraði
Miss Hope.
“Fyrirgefðu spurninguna, hefur hún altaf
verið með þér?”
“Já, þangað til fyrir fjórum mánuðum, að hún
fór í heimsókn til vinafólks okkar, sem býr
norður í landi. Það var hrætt um að hún
væri að verða veik, og skrifaði mér að koma
og sækja hana.”
“Eg verð aftur að biðja þig að fyrirgefa nær-
göngula spurningu; á hún kærasta, eða einhvern
sérstakan aðdáanda?”
Miss Hope brosti við þessari spurningu.
“Nei als ekki,” svaraði hún. “Þú gleymir því
að hún er bara unglingur ennþá.”
“Eg vil biðja hamingjuna að hjálpa ykkur
að bera það sem eg nú verð að segja.”
“Þú gerir mig hrædda, hvað er um að vera,
læknir?”
“Eg vildi heldur líða eitt eða annað, heldur
en að segja þér það, og þar eð það gengur mér
svo til hjarta, hversu nærri þér mun það þá
ekki ganga?”
“Þú veist það,” sagði Miss Hope, “að óviss-
una er harðast að bera.”
“Hamingjan veit að eg geri það nauðugur að
segja þér það, en þú verður að fá að vita það.
Sannleikurinn er sá, að systir þín —”
Hann leitaði eftir viðeigandi orði, og þagnaði
alt í einu.
“Segðu það eins og það er,” bað hún. “Eg
þoli betur að heyra það, en þessa óvissu.”
“Sannleikurinn er sá, að systir þín hefur lík-
lega gifst leynilega, því innan tveggja daga,
má hún vonast eftir að verða léttari.”
Læknirinn talaði hægt og skýrt, með sam-
hygðar tilfinningu; en hvert orð skar Miss Hope
í hjartað, sem sverðstunga. Hún gaf ekkert
hljóð frá sér, stundi ekki, barmaði sér ekki, en
hún varð náföl í andliti. Hún sat hreifingar-
laus, eins og dauðadæmdur maður, og er sér
ekki sjálfs méðvitandi.
“Ertu viss um það?” spurði hún að síðustu,
í svo breyttum róm, að læknirinn gat varla
kannast við hann.
“Já, eg er alveg viss, annars hefði eg ekki
sagt það, hefði eg verið í nokkrum vafa um
það. Það er óttinn fyrir því að þetta leyndar-
mál komist upp, sem er að eyðileggja hana,
það er ekkert annað, sem gengur að henni.”
“Eg get varla trúað því, og eg veit ekki
hvað eg á að gera.”
“Þér sárnar náttúrulega mjög við systir þína,
en Miss Hope, þú mátt ekki láta hana merkja
það. Þegar hún er komin til heilsu aftur, þá
getur þú sagt henni hvað sem þér þá sýnist
um þetta, en mundu að hlífa henni við öllum
ávítunum þangað til. Þú verður að sýna henni
alla ást og umhyggju, eins og þú hefur gert,
og láta sem ekkert hafi komið fyrir, því ann-
ars deyr hún, og tvö líf farast.
“Guð hjálpi mér,” sagði Miss Hope, sem var
alveg sem steini lostin út af þessum óvæntu
tíðindum. Læknirinn fann og sárt til með henni
og vorkendi henni.
“Þú veist ekki, getur ekki skiliðj, hvað'a
reiðarslag þetta er á mig. Eg hefi fórnað lífi
mínu fyrir Florence. Eg er seytján árum eldri
en hún; eg var elst af stórum barnahóp, hún
yngst; faðir minn, móðir mín og öll börnin eru
dáin. Florence var fjögra ára þegar móðir okk-
ar dó, og hún fól mér hana til umsorgunar.
Fyrir mörgum árum síðan, kyntist eg manni,
sem eg elskaði, og hann elskaði mig einnig af
alhug; en eg varð, nauðug, að neita honum er
hann bað mig að giftast sér, því eg vildi ekki
skilja við Florence litlu. Eg hefi fórnað öllu
lífi mínu fyrir hana; og nú segir þú mér hvað
hafi hent hana, eg hefi á allan hátt gætt henn-
ar, þetta barn, sem las bænirnar sínar við kné
mín, þangað til fyrir fjórum mánuðum. Svívirð-
ing! hræðilegt! Það getur ekki verið satt. Litla
Florence mín? Guð hjálpi mér! Hún er bara
barn ennþá. Heima hjá mér eru leikfóngin
hennar.”
Hún yfirbugaðist, og féll á kné og grét ákaf-
lega.
“Jú, það er eins og eg hef sagt þér,” sagði
læknirinn; þú finnur hugarléttir í tárunum.”
“Bara eg finni aldrei framar til, vonar né
gleði, sársauka né sorgar; þetta hefur sundur-
tætt hjarta mitt og steingjört það fyrir alla
ókomna tíð,” sagði Miss Hope.
“Nei, það er ekki tilfellið. Þú ert sú eina,
sem hún á að í heiminum. Ef þú fjarlægir þig
henni — ef þú verður ströng og köld og hörð
gagnvart henni — þá verður hún viti sínu fjær
af vonleysi og fyrirfer sér.”
“Hún er af fjölskyldu, sem aldrei hefur liðið
fyrir neina vansæmd,” sagði Miss Hope, með
þungum ekka. “Eg vildi óska að eg hefði heldur
dáið, en þetta skyldi hafa komið fyrir.”
“Það er allt annað sem við verðum nú að
hugsa um,” sagði læknirinn; “við skulum ekki
dæma þetta tilfelli of hart. Við þekkjum ekki
atvikin, sem þessu hafa valdið fyrir systur
þinni. Þegar maður lítur í hið elskulega andlit
systur þinnar er lítil ástæða til, og alveg ólíkt
henni, að hún sé svo afvegaleidd, eins og þú
heldur. Það getur skeð að hún sé gift.”
“En hvernig hefði hún getað táldregið mig
svo, að láta mig ekki vita af því? Hvers vegna
duldi hún ást sína, eða giftingu fyrir mér?”
“Hún segir þér allt eins og er seinna,” sagði
læknirinn vingjarnlega, og svo fór hann aftur
að tala um hversu mikla þýðingu það hefði, að
sýna henni velvild og innilega hluttekningu í
sorg hennar, þar til hún kemur aftur til fullrar
heilsu.
“Vesalings Florence! Vesalings barnið!” sagði
Miss Hope.
“Eg veit að þú vilt gera allt fyrir hana, sem
þú getur til að hjálpa henni,” sagði lækmrinn,
“bæði sem kærleiksskyldu, og umburðarlyndi
með æsku hennar og hrösun.”
“Eg skal gera það,” svaraði hún.
“Farðu nú inn til hennar, og eg kem aftur
seinna í kvöld. Eg ætla á meðan að útvega
rólegan verustað, sem ykkur mun líka vel.”
“Ó, hvað góður maður þú ert; það var mikil
hamingja fyrir mig, að eg heyrði nafn þitt
nefnt og fá að vita hvar þú byggir.”
“Þú verður að gjöra þér það ljóst, Miss Hope,
að líf systur þinnar er algjörlega í þinni hendi.
Ef þú sýnir henni kærleika og þolinmæði, þá
er von um að allt fari vel; ef ekki, þá er úti
um hana.”
“Eg skal ekki gleyma því,” svaraði Miss Hope,
og þegar læknirinn var farinn, fór hún strax inn
til sinnar óhamingjusömu systur.
“Florence svaf. Af og til heyrðist hún stynja
þungt, og gefa frá sér eymdarlegt hljóð, sem
gerði Miss Hope órólega; það var órólegur óráðs-
svefn, sem hún svaf, og krampa teygjur afmynd-
uðu hið fríðd andlit hennar af og til.
Hún settist við rúmið sem sjúklingurinn lá í,
og starði lengi á hana. Bara fyrir fáum rrián-
uðum henni fanst það svo — var Florence svo
hamingjusöm, full lífsgleði og vona. Hljómur
hennar mildu hlátra, var enn í eyrum hennar.
Hún leitaði ávalt til hennar ef eitthvað kom
fyrir, og lagði hendurnar um háls henni og
beiddi hana að segja sér fallega sögu; nú lá
hún þarna eins og liðið lík, þetta sama andlit,
sem nú var nábleikt, með krampakendum þján-
ingarmerkjum, hafði verið sólskinið á heimili
þeirra svo mörg ár.
Reiðin og sársaukinn, sem fyrst gripu hana,
er hún heyrði þetta hræðilega, hvarf smátt og
smátt úr huga hennar, er hún sat og horfði á
hinar titrandi varir systur sinnar, sem eins og
ósjálfr%átt hreifðust í svefninum. Djúp og inni-
leg samhygð fylti hjarta hennar. Hvaða harmur
og sorg hafði svo heltekið það hjarta, sem hún
hafði skoðað sem áhyggjulaust barnshjarta?
Hvaða leyndardómur lá hulinn í þessari barns-
legu sál, sem hún hafði ímyndað sér svo hreina
og saklausa, eins og ný útsprungið blóm? Hver
hugsunin rak aðra í huga hennar. Mundi hún
nokkurntíma koma aftur til heimilis síns, og
vera þar meðal vina hennar, sem hún hafði alist
upp með frá blautu barnsbeini? Mundi Florence
nokkurntíma geta látið sjá sig þar? Hún var
yfirkomin af blygðun og skelfingu að hugsa til
þess.
Hún hafði lifað svo rólegu og hreinu lífi.
Hún hafði heyrt um slík sorgartilfelli sem þetta,
að æskulíf var eyðilagt, fögur andlit sem ekki
þorðu að líta upp, vegna óhamingju líkrar sem
þessarar, en að slíkur skuggi skyldi falla á
heimili þeirra það virtist henni aldreilis óhugs-
anlegt.
Systir hennar, sem hún elskaði svo innilega,
leið nú fyrir æsku óvarkárni sína, er svifti hana
von og gleði. Hún skyldi það nú, að þó hún
hefði hallað höfði sínu að brjósti sér, hafði þó
hugur hennar tilheyrt einhverjum öðrum. Hún
hafði kyst hana með vörum sem rétt áður
höfðu verið þrýst að öðrum. Hún hafði hlegið
sínum barnslega gleðihlátri, þegar hugur henn-
ar var fylltur kvennlegum tilhneigingum til ásta.
Litla systir hennar, hið yndislega og elskulega
barn. Herra minn! er það mögulegt, að þetta
fagra höfuð þurfi alla ævi að vera niðurlútt af
blygðun og smán? Ekki meira en átján ára og
allt hennar líf eyðilagt! Höfð að háði, bæði af
mönnum og konum! Var mögulegt að koma
í veg fyrir þetta? Að dylja leyndarmál hennar?
Að hjálpa henni til endurreisnar?
Miss Hope heyrði veikt hljóð koma yfir varir
systur sinnar, hún laut ofan að henni.
“Eg er svo hrædd, elskan mín!” hvíslaði sjúkl-
ingurinn hluttekningarlega, “Hope deyr þegar
hún kemst að því.”
Hver var það, sem hún kallaði “elskuna sina”?
Vesalings saklausa barn, hver hafði unnið henn-
ar unga hreina hjarta, og eyðilagt það líf, sem
lofaði svo miklu?
Miss Hope formælti honum í huga sínum Lát
hann vera hver helst sem hann er, hún bann-
færði þann mann sem hafði eyðilagt svo gjör-
samlega líf hennar elskulegu systur, eins og
stormbylur rífur blöðin af fögru blómi.
3. KAFLI.
Allt í einu hrökk Miss Hope saman, eins og
eitthvað óttalegt hefði borið fyrir augu hennar;
Florence lá vakandi í rúminu. Augu hennar
voru opin og ótti og skelfing skein úr þeim,
sem ekki verður með orðum lýst.
“Hvar er hann?” spurði hún.
“Meinarðu læknirinn, Floy? Hann er farinn
elskan mín; það leið yfir þig meðan hann var
hér.”
Hún sneri sér frá systur sinni, og stundi við.
Síðustu kvöldsólargeislaxnir skinu inn í her-
bergið, og köstuðu friðarblæ á hið unga og föla
andlit Florence. Samtímis vaknaði ný tilfinn-
ing í hjarta Hope; það var engin reiði framar,
allur sársauki var horfinn; nú var þar einungis
ást, fórnfýsi og hluttekning af hinni fyllstu
einlægni og ósérplægni. Hún féll á kné við hlið
systur sinnar og lagði hennar þreytta höfuð að
brjósti sér. Sólargeisli sem féll á andlit hennar,
geislaði eins og ljósbaugur um höfuð henni
“Floy, elsku Floy,” hvíslaði hún svo undur
blítt, þér er óhætt að bera fullt traust til mín;
eg er bæði systir þín og móðir — þú mátt ekki
gleyma því.”
Florence, eins og ósjálfrátt sneri sínu nábleika
andliti að systur sinni.
“Eg verðskulda ekki að þú elskir mig, Hope.
Þú veist ekki, ó, eg aum! Ef þú vissir mundir
þú ekki halda í hendina mína, þú mundir draga
að þér hendina og ekki snerta mig, þú mundir
fleygja mér sem lengst í burtu frá þér.”
“Nei, það skyldi eg aldrei gera. Elskan er
rík af náð og miskunsemi, elsku systir mín;
hún á hluttekningu, og það er hinn sanni kær-
leikur, sem kemur frá himnumi og það er sá
kærleikur, sem eg ber til þín.”
Hún néri saman höndunum, eins og hún þyldi
ekki þann sársauka, sem þessi orð gerðu henni.
“Færðu höfuðið þitt nær mér Floy. Þegar
þú varst lítil og komst til mín, með þínar litlu
barnslegu sorgir, þá varstu vön að koma í faðm
minn, og leggja hendurnar þínar um hálsinn á
mér. Þú 'mátt ekki forðast mig, elsku barnið
mitt; eg skal segja þér nokkuð. Eg veit leyndar-
málið þitt, Floy.”
Florence brá svo við að heyra þetta, að hún
þaut upp í einhverju æsingar ofboði, og reyndi
til, alt hvað hún gat, að slíta sig úr faðmi systur
sinnar, en Hope hélt henni svo hún gæti ekki
farið.
“Hlustaðu á mig elsku Floy; eg veif það, Dr.
West hefur sagt mér það, og þú sérð að eg er
ekki reið við þig; eg bara vorkenni þér, og eg
skal hjálpa þér allt sem eg get. Reyndu ekki
að fara burtu frá mér. Þú ert, eins og þú hefur
verið, litla systir mín, hugsaðu um' það, elsku
barnið mitt. Þó allir væru þér kaldir og for-
smáðu þig, þá skal eg elska þig, eins fyrir
það!
Þannig kvíslaði hún í eyra hennar ástar og
kærleiks orðum, sem gætu friðað hana, og
gefið henni von og traust.
“Litla Floy mín, treystu mér, eg skal aldrei
bregðast þér.”
Þegar hún fann að hinar litlu og mjúku hend-
ur systur sinnar gripu um hendur sér, eins og
er hún var barn, og hinar sársaukakendu stun-
ur hættu, og að Floy’s köldu varir snertu sínar,
skildi Hope að ofurlítið vonarljós hafði glæðst í
hinu örþjáða hjarta systur sinnar.
“Dr. West hefur sagt mér, að þú munir bráð-
lega eignast barn.”
“Og þú hatar mig ekki, Hope? Þú ætlar ekki
að yfirgefa mig, og reka mig frá þér?” •