Lögberg - 25.01.1945, Blaðsíða 6

f)
Dulin fortíð
Hún heilsaði þjónunum vingjarnlega, og svo
fóru hjónin inn í biðsalinu; þjónarnir voru allir
sammála um það, að þessi Lafði Domer, væri
sú fegursta sem þeir hefðu séð á Avon-Wold, og
margir þeirra höfðu verið í þjónustu ættarinnar
í fjölda mörg ár.
“Það eru nokkrir vinir hér, sem vilja heilsa
okkur og bjóða okkur velkomin heim,” sagði
lávarðurmn við konuna sína; þau heyrðu manna
mál, og er hún leit á manninn sinn, sagði hann:
“Andrey Domer og kona hans; manstu ekki
að eg talaði um þau. Eg vona að þér geðjist að
Mrs. Domer.”
Þegar þau komu inn í samkvæmissalinn, var
þar margt fólk, sem vildi heilsa þeim og bjóða
þau velkomin; það horfði strax á Lady Domer,
með mestu undrun. Lávarðurinn kynnti Mrs.
Domer og Lafði St. Julian, með vel völdum orð-
um; og því næst Mr. Andrey Domer og prest-
inn, Mr. Freneh. ísabel heilsaði Lady Domer,
kalt og óvingjarnlega; hún var hrædd um að
þessi Lady Domer mundi eyðileggja fyrir sér
aliar vonir um, að maðurinn sinn yrði nokkurn-
tíma erfingi að Avon-Wold.
Lafði St Julian kysti Lafði Florence inni-
lega, og bauð hana velkomna.
“Væri nokkur brúður lík þér mundi eg aldrei
þreytast á að horfa á hana,”
“Við komum nokkuð seint,” sagði lávarður-
inn; “nú er hringt í fyrsta sinn til kvöidverð-
ar, svo þú hpfur ekki mikinn tíma til að
skipta fötum, Florence.”
“Eg skal ekki vera lengi að því,” svaraði
hún.
Mrs. ísabel sneri sér að henni með kulda-
legu glotti.
“Heyrðu Florence,” sagði hún.
“Já, eg vona að þér líki það.”
“Það nafn hefur aldrei verið í okkar ætt áð-
úr; eg er ekki viss um hvort mér geðjast að
því eða ekki. Það er svo skáldlegt, og minnir
mig á þriggja binda skáldsögu.”
“Eg býst þó við, með tíð og tíma verðum
allra bestu vinkonur,” sagði Lafði Domer bros-
andi.
“Eg er í engum vafa um það,” svaraði Mrs.
Domer, og ilskusvipurinn hvarf að nokkru af
andliti hennar.
“Á eg að vísa þér til herbergja þinna, Lafði
Domer? Herbergis þernan þín er þar sjálfsagt,
býst eg við.” ,
Þær fóru, en karlmennirnir voru eftir í sam-
kvæmissalnum, og ætluðu aldrei að geta hætt
að hrósa brúðinni.
“Þú beiðst nokkuð lengi, Karl,” sagði Andrey
Domer, “en það geta nú al'lir séð að þú beiðst
ekki árangurslaust.”
Lávarðurinn þakkaði þeim fyrir þeirra fögru
orð um konuna sína og sagði þeim einnig, að
hann héldi að hann væri sá hamingjusamasti
maður, sem til væri.
9. KAFLI.
Mrs. Domer var glögg á að gagnrýna, og við
fyrsta augnatillit var hún vön, að fella dóma
sína um fólk. Hún var ekki lítið forviða og æst,
þegar hurðin að búningsherberginu opnaðist, og
Lafði Domer kom út, klgedd fyrir borðhaldið.
“Það skal ekki taka mig langan tíma að sjá
hve smekkleg hún er í búnaði,” hugsaði þessi
illkvitna kona; en er hún var búin að gagn-
rýna búnað hennar, gat hún ekki fundið neitt
til að setja út á. Hún var ekki búin í neitt
sérstakt stáss til að gera sig sem mest áberandi.
Búningurinn var, eins og Florence sjálf, í alla
staði smekklegur. Hún var í hvítum silkikjól;
í sínu fagra gulbrúna hári bar hún perluband,
og perluband um annan úlnliðinn. Allur bún-
ingurinn samræmdist svo hennar fríða andliti
og fögru líkamsbyggingu. Mrs. Domer, varð að
viðurkenna að hún hefði aldrei séð svo fallega
unga konu — fegurð hennar var ólýsanleg með
orðum.
Mrs. Damer hafði hið besta tækifæri til að
virða Lafði Domer fyrir sér, en hún fann ekkert
til að setja út á, hún varð að játa með sjálfri
sér, að hún bæri langt af öllum konum, sem hún
hafði séð.
Samræðurnar við borðhaldið voru bæði fjör-
ugar og skemtilegar, og var það ekki hvað
minnst Lafði Domer að þakka; það var eins og
hún hefði lifað alla ævi sína í hinu fína og fágaða
félagslífi. Sem húsmóðir kunni hún svo vel skil
á öllu, sem hægt var að krefjast af húsmóðir
í svo virðuilegri og vandasamri stöðu.
Hún talaði við Mrs. Domer, létt og óþvingað,
af kunnugleika á lífi og lifnaðarháttum aðals-
stéttarinnar; við Lafði St. Julian talaði hún
um hvernig gott heimili yrði skipulagt; vð Mrs.
Andrey talaði hún um hann sjálfan og nýustu
framfarir og uppfindingar; við séra Franch,
um kirkjuleg málefni.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 25. JANÚAR, 1945
Maðurinn hennar hlustaði hugfanginn á hana,
hve gáfuð hún var, og hve mikið lag hún hafði
á að halda uppi fjörugum og skemtandi sam-
ræðum, í samkvæmi. Hvað hann hafði verið
hamingjusamur að finna svo elskulega konu.
Máltíðinni var lokið, en ennþá stöfuðu lágir
kvöldsólargeislarnir á fagurgrænu sléttuna fyr-
ir framan höllina. Florence vék sér að manni
sínum, og sagði.
“Þetta er sá támi dagsins, sem mér þy.kir
yndælastur.”
“Þá skulum við nota þessa dýrðlegu kvöld-
stund,” sagði Lávarðurinn. “Eg skal sýna þér
fallegu tréin hérna á Avon-Wold, Florence;
slík tré eru hvergi annarsstaðar til. ísabel vilt
þú koma með okkur? Það er ekki kalt; Lafði
St. Julian, treystir þú þér að koma með okkur?”
“Já,” svaraði hún, “eg er svo hrifin af náttúru-
fegurðinni hérna á Avon-Wold, Lávarður Domer
eg sé hvergi annarsstaðar slík tré, og skemti-
leg blóm.”
“Þau gengu svo út á grænu grasflötina. Til
og frá á himninum sáust eldrauð ský, sem
köstuðu aðdáanlegum rósrauðum blæ á gömlu
lynditréin, og í laufi þeirra sungu fuglarnir
sína fögru kvöldsöngva, Lady Florence, hljóð-
aði upp af undrun, er hún sá þessi tignarlegu
tré, og maðurinn hennar brosti að fögnuði
hennar.
“Hvað þau eru tignarleg, og hve einkenni-
legum blæ sólargeislarnir kasta á þau. Ó, Karl,
við skulum gasiga -ofan eftir til þeirra; það er
fátt í náttúrunni, sem mér þykir fegurra og til-
komumeira, en kempuleg tré.”
Þau gengu yfir sléttuna, þar til þau komu
að linditrjánum.
“Hvað Hope verður hrifin, af þeim,” sagði
Lafði Domer. “Eg er viss um að þetta verður
hennar uppáhalds staður.”
Þegar hún veitti eftirtekt, hinum kalda for-
vitnis svip á andliti ísabel, bætti hún við:
“Hope er systir mín, Mrs. Domer; hún hefir
• verið mér bæði systir og móðir, hún kemur
hingað til að vera hjá okkur.”
Andlit Mrs. ísabel, varð illskulegra og fölara,
við að heyra þetta.
“Ein ennþá að troða sér hér inn,” hugsaði
hún, “ein enn, sem ætlar að taka sinn hluta af
því sem við héldum að mundi, með tíð og
tíma, verða okkar allt saman.”
Þau stóðu við innganginn að hinum yndis-
legu linditrjám. Frískur kvöldsvali blés um
hinar voldugu laufkrónúr þeirra, svo greinarn-
ar sveigðust sarnan. Það var eins og þau væru
að heilsa og bjóða velkomna hina ungu hús-
móðir á Avon-Wold, og hún brosti til þeirra
eins og gamalla vina sinna.
“Það er rétt eins og þessi lauf séu að fagna
mér, og bjóða mig velkomna,” sagði hún, og
maðurinn hennar hló að þessari ímyndun henn-
ar.
“Eg vona að Lafði Domer, sé hvorki svo
taugaveikluð, né hjátrúarfull, að hún leggi
mikinn trúnað á gamlar munnmælasagnir.”
“Nei, eg er ekki taugaveikluð,” svaraði hún;
eg ték ekki heldur mikið mark á gömlum
munnmælasögum.”
“Þá befur þú kannske gaman af að heyra
gamla spádóma, og um reimleika hér á Avon-
Wold; eg er viss um, að það eru ennþá reim-
leikar hér á Avon-Wold.
“Eg er ekkert hrædd um mig fyrir reimleik-
um,” sagði Florence. Mrs. Domer vék sér að
Lávarðinum, og sagði:
“Lafði St. Julian gerði okkur öll hrædd í
dag; hún sagðist hafa heyrt þunga regndropa
falla ofan á steinstéttina í nótt.”
“Domer láverður varð alvarlegur á svipinn,
og Lafði St. Julian gaf henni bendingu um
að þegja, en Mrs. Domer lét sem hún sæi það
ekki.
“Það er ein hjátrúin hér á Avon-Wold,” hélt
hún áfram, “og það er ekki bláber ímyndun,
það er staðreynd.”
“Og hvað er það?” spurði Lafði Domer, og
leit á þá sern hjá henni voru.
“Eg veit ekki hvenær þessi saga varð fýrst
til,” sagði Mrs. Domer, og horfði kuldalega í
andlit Florence, “en sagan er svona:
“Áður en nokkur ólukka, vanvirða eða nokk-
ur skuggi fellur yfir Avon-Wold, heyrast regn-
dropar falla á steinstéttina. Er það ekki undar-
legt? Og þó er það þannig.”
“Heyrðist þá þetta virkilega í nótt?” spurði
Lady Florence í lágum róm.
“Já,” svaraði Mrs. Domer.
“Fyrst varð eg skelkuð, en við skulum vona
að þessi fyrirboði rætist ekki, að þessu sinni.”
Voru það skuggarnir af linditrjánum, sem
allt í einu tóku allan lit úr andliti Florence?
“I nótt,” endurtók hún — Nóttina áður en eg
kom til þessa nýja heimilis míns — er þetta
fyrirboði? Mér þykir þetta svo leiðinlegt, Karl.”
Lávarðurinn leit reiðilega til Isabel.
“Það hefði verið sómasamlegra af þér ísabel,
að segja ekki konunni minni slíka sögu, það
erti ekki allir eins tilfinningalausir eins og
þú.”
Með sjálfri sér var ísabel, hæst ánægð með
það sem hún hafði sagt — en lést sjá eftir því,
og leit aumkunar augum til Florence.
“Eg bið þig svo mörgum sinnum að fyrirgefa
mér, Lafði Domer; það var ekki meining mín
að hræða þig, því ættir þú að vera hrædd?
Það getur ekki verið neitt samband milli fyrir-
boða, sem er gefin Domers, —og þín.”
“Auðvitað ekki,” sagði lávarðurinn, eins og
til að slétta úr þessu.
“Eg get ekki hughreyst þig með að segja:
Legðu engan trúnað á það. Því miður hefir
slíkur fyrirboði ávalt reynst sannur. En mín
elskulega Florence, það áhrærir þig ekki.”
Hún leit með þakklætisfullu augnatilliti tii
hans, en hún var náföl í andliti.
“Koma þín hingað, til þessa framtíðar heimilis
þíns, er heiður og vegsemd fyrir Domer fjöl-
skylduna, og óðalið Avon-Wold,” sagði hann.
“Það getur engin óhamingja staðið í sam-
bandi við það. Forlögin ein vita hvað framtíðin
ber í skauti sínu; en eg er viss um eitt, og það
er, að fyrir þig, Florence, hafa þau ekkert nema
það sem er fagurt og fagnaðarríkt.”
“Eg er svo sár við sjálfa mig, að eg fór að
minnast á þetta,” sagði Isabel, með uppgerðgr
yðrun; “það var fjarska hugsunarlaust af mér,
að gera það, og eg get ekki fyrirgefið mér það,
fyr en eg sé Lafði Domer aftur, með sínum
elskulega gleðiblæ.”
“Þú færð ekki, Florence, að heyra fleiri sög-
ur sem ganga um Avon-Wold,” sagði maðurinn
hennar brosandi. “Þú ert of ung til að heyra
þær.”
“Eru þær svo hræðilegar og ljótar?” spurði
hún, með hryllingi.
“En eftir minni meiningu, eru fallandi regn-
dropar eitt af því blessunarríkasta í náttúr-
unni,” bætti hann við. “Mér er æfinlega stór
unun i að horfa á þá.”
“Ekki þegar þeir boða sorg og vonbrigði,”
“Eg meina ekki reimleika regndropa — þá
hef eg aldrei heyrt. Það hefur verið sorg, já
djúp sorg, hér á Avon-Wold, Florence, en eg
má vera þakklátur fyrir að smán og vansæmd
hefur ekki flekkað ætt vora — við þekkjum
varla það orð.”
Lávarðurinn leiddi nú konu sína ofan að
gróðrarhúsinu, og Mrs. Domer fór með þeim;
hún hafði ekki augun af Lady Domer, og
veitti því nána eftirtekt hve seint að Florence
náði sér aftur, og að hún virtist vera annars
hugar.
Síðar þetta sama kvöld fann hún Lady Domer,
eina í gróðrarhúsinu. ísabel gekk fyrirvaralaust
inn til hennar, og sá að Florence hafði verið
að gráta.
10. KAFLI.
“Þú getur hlegið Andrey, auðvitað hlærðu
altaf að uppgötvunum mínum, eins og þú kallar
það; en bíddu við. Ef eg hef ekki rétt fyrir mér
núna, skal eg aldrei framar gera kröfu til að
eg sé kölluð vitur.”
“Allt kvennfólk er líkt hvað öðru,” sagði Mr.
Andrey, kæruleysislega, “þær geta aldrei haldið
sér frá að hugsa og tala illa hver um aðra, það
virðist að vera þeim meðfætt.”
“Eg segi ekki að eg hugsi illa um hana, þú
gerir of mikið úr því; eg segi bara að eg sé
viss um að hún búi yfir einu eða öðru leyndar-
máli.”
“Já, segjum að svo sé, hvað kemur okkur
það við?”
“Það getur vel verið að okkur komi það ekki
við, en það gæti verið þess eðlis, að þú gætir
orðið erfingi herragarðsins.”
“Isabel, þú talar ógætilega, hugsaðu bara
hverjar afleiðingarnar mundu verða, ef Domer
lávarður heyrði þetta,” sagði maðurinn henn-
ar, fokreiður.
“Nei, þá mundi eg auðvitað ekki segja orð
um það. Eg er að tala við þig Andrey, og þú
getur hlegið að mér eins og þér sýnist; en sú
tíð mun koma, er þú segir: Konan mín hafði
á réttu að standa.”
Það lá við að þessi fullvissa konunnar hans,
hefði ill áhrif á hann.
“Þegar eg hugsa til baka,” sagði hann við
sjálfan sig, “þá hafa áreiðanlega sumir spádóm-
ar hennar ræst; því gæti þá þessi ekki einnig
ræst?”
Það greip hann löngun til að komast að hvað
konan sín meinti með þessu.
“Kannske að það sé eitthvað í þessu, sem þú
varst að segja, ísabel; eg get ekki svona í fljótu
bragði reiknað fólk út, sem er mér alveg ókunn-
ugt. Hvað heldurðu um þessa nýju elskulegu
Domer?”
“Mrs. Domer brosti, sigurbrosi.
“Eg er sammála þér um það, að hún er
mjög elskuleg; en eg meina, að það er ekki
allt gull sem glóir. Þrátt fyrir hve hún er ung
og fríð, held eg að það liggi í vitund hennar,
eitthvað heimulegt — dularfullt — leyndar-
mál.”
“Ekki verra en það? Segðu mér Bella, af
hverju heldurðu það?”
“Þú varst ekki með okkur undir linditrján-
um, þegar eg sagði lávarðinum, að Lafði St.
Julian hefði heyrt svo greinilega regndropana
falla á stéttina. Lafði Florence skildi það ekki,
svo eg sagði henni söguna um hvað það meinti.”
“Nú, nú, og hvað meira?” sagði Mr. Domer,
er hún stansaði.
“Ef einhver hefði sagt mér þá sögu, þó eg
væri óviðbúin, hefði eg líklega verið vantrúuð
á hana, sem markverða, kannske fundist sagan
óþægileg, en mig hefði langað til að heyra hana
samt, sem áður; en eg hefði ekki látið neinn
sjá að eg væri hrædd við hana.”
“Varð Lady Domer hrædd?”
, , , •
“Ja, hun varð alveg óttaslegin; hún varð alveg
náhvít í andliti, og þó hún reyndi gat hún ekki
komið í veg fyrir það. Eg held, án þess að
hrósa mér, að eg sé býsna eftirtektarsöm, og
eg spurði mig sjálfa: Hvers vegna varð Lady
Domer, svo óttaslegin? Ef líf hennar er eins
hreint og skínandi, sem vatnsflötur — ef hún
hefur engu að leyna, ekkert að óttast — því
varð hún þá svona hrædd?”
“Hún er kannske taugaveikluð, og viðbrigða
gjörn.”
“Þegiðu, Andrey. Eg veit hvað er hræðsla, og
eg sá hræðsluna í andliti hennar. Það var engin
missýning; það var blátt áfram dauðans ótti
sem var uppmálaður á andliti hennar, en engin
taugaveiklun, eða þess háttar, þú mátt reiða
þig á, að það er eitthvað í fortíð hennar, sem
var þessu valdandi.”
“Segjum sem svo, að það sé einhver ástæða
fyrir þessum athugunum þínum, hvað heldurðu
þá, að það sé?”
“Það er spursmálið; kona getur haft hundrað
leyndarmál, og enginn getur gizkað rétt til
um þau. Það getur skeð að hún hafi gift sig fyrir
peninga, en elski annan. Það getur skeð að hún
hafi elskað einhvern, sem nú er dáinn, eða
eins og eg hef sagt, það getur verið eitthvert
enn skuggalegra leyndarmál — kannske þess
eðlis, sem gæti valdið því að þú yrðir löglegur
erfingi óðalsins.”
“Eg vil ekki heyra þetta, nefndu það aldrei
framar á nafn! Það er enginn sanngirni í því.
Eg get ekki skilið því þú talar svona um hana.
Hún er ung, já barnung ennþá.”
“Hún er 24 ára, þó hún líti ekki út fyrir að
vera eldri en 18 ára.”
“Þess vegna geturðu séð, hve heimskuleg
tortryggni þín er, Bella; hún er ekki nógu
gömul til þess að eiga neitt stórt leyndarmál.”
“Þú skalt, þó seinna verði, fá að sjá það. Svo
var og annað, sem eg sá. Hún hefur gifst inn í
eina elstu fjölskyldu Englands. Hún hefur allt
sem hún vill óska sér; hún á eina systir, sem
kemur hingað til að vera hjá henni. Maður
skyldi iþá ímynda sér að hún væri ánægð óg
hamingjusöm; og þó er hún það ekki, því í
gærkvöldi, fann eg hana í blómahúsinu, með
andlitið fljótandi í tárum. Eg mátti aftur
spyrja mig, því hún drægi sig svona út úr, til
að vera ein sér, að gráta út sorgir sínar, því
það var af sorg sem hún grét.”
Nú hló Andrey Domer.
“Það gat eins verið að hún hafi grátið þakk-
lætis og gleðitárum; eg hefi heyrt um slík til-
felli. Það stafar af mildu og göfugu innræti.”
“Láttu mig ekki heyra neina fávisku og
bull, Andrey”, sagði Isabél, óþolinmóð. “Það
sem karlmennina vantar, er heilbrigð skynsemi
og dómgreind. Eg vil ekki meira um þetta
tala, en það skaltu vita, að eg skal stöðugt
hafa nákvæmar gætur á henni. Ef það er um
nokkurt leyndarmál að ræða,” þá skal því ekki
verða haldið leyndu fyrir mér; eg held eg megi
segja um- mig, að eg sé jafn snjöll hverjum
leynilögreglumanni, að komast eftir því, sem
leynilegt á að vera. — Eg hef tímann fyrir
mer.
“^.ð svo mæltu yfirgaf þessi lævísa kona
manninn sinn, sem varð fegin að vera laus
við að hlusta á hennar illkvittnislegu getgátur
og aðdróttanir.
Meðan hjónin, sem voru gestir á Avon-
Wold, áttu þetta samtal um Plorence, gekk
hún um á sínu skrautlega heimili, þar sem
hún nú var húsmóðir. Hún var alveg hissa á
allri þeirri dýrð, sem hún sá, og gladdist yfir
því. Hina stóru sali, skreytta ótal málverkum
og listaverkum. Allt sem fyrir augu hennar
bar, vakti undrun og aðdáun. Á veggjunum i
lestrarsalnum héngu myndir af allri Domers
ættinni. Fríðar, já, aðdáanlega fríðar konur.
Síðust í röðinni var mynd af Karli lávarði, hans
fríða og göfuga andlit bar af öllum hinum;
næst hans mynd var autt rúm fyrir mynd.
Lávarður Domer kom inn og gekk til henn-
ar. Fyrir hvaða mynd heldurðu að þetta auða
rúm sé ætlað?” spurði hann.
“Eg veit ekki,” sagði hún.
“Fyrir konuna mína. Veistu það Florence?
Eg var vanur að koma hingað inn, og horfa
á þetta auða rúm, sem engin brjóstmynd var í,
og eg var að hugsa um, ef nokkurntíma mundi
verða þar mynd, við hliðina á myndinni af
mér. Eg efaðist um hvort eg mundi nokkurn-
tíma kynnast 9túlku, sem eg gæti elskað og
fengið fyrir konu. Eg virti oft fyrir mér í
huganum, þær stúlkifr, sem eg þekkti, og
reyndi að finna meðal þeirra einhverja sem
mér litist á, en árangurslaust. Eg sá aldrei
andlit, sem eg gat elskað, fyr en eg sé þig.”
Hún leit sínum fögru augum á hann.