Lögberg - 05.07.1945, Qupperneq 2

2
JLÖGBERG, FIMTUDAGINN. 5. JÚLÍ, 1945
eitthvað verra orðið hlutskipti Miss Rose, en
að giftast mér.”
Hún svaraði honum ekki strax, það var eins
og hún væri að missa allan styrk úr líkama sín-
um. Hún hallaði sér upp að girðingunni og
horfði á hann, með svo hjálparlausu augna-
ráði, eins og lítill fugl, sem er fastur í snöru.
“Eins falleg og mikillát, og þú ert, lafði
Damer,” sugsaði hann, og brosti að hugsun
sinni, “hefi eg þó bugað þig.”
“Mr. Eister,” sagði hún í veikum róm, “mundi
það vera til nokkurs að biðja þig um að hafa
meðaumkun með mér, og þú takir peninga,
gimsteina, eða hvaða helst dýrgripi, sem eg á,
til að frelsa dóttur mína, og sjálfa mig?”
Robert kveinkaði sér.
“Það er hart fyrir mig að segja nei, lafði
Damer, við svona góðu boði, en eg tek ekki
annað en það sem eg hefi farið fram á — dóttir
þína.”
“Eg er viss um að eg hefi heyrt, að þú sért
trúlofaður ungri stúlku, þar sem þú átt heima.”
“Já, eg hélt það einu sinni, eg hélt að eg
elskaði hana; en þegar eg sá dóttur þína þá
sá eg, að fáfróð og ósiðfáguð sveitaþorps stúlka,
var mér með öllu ósamboðin.”
Hvorugt þeirra heyrði ofurlítið skrjáf, sem
var í hinu þétta skógarlimi á bak við þau.
“Ef þú bara vildir láta af þessari fölsku
ímyndun þinni,” sagði lafði Damer, “og fara
heim til þín og giftast þessari stúlku, sem þú
segist hafa elskað einu sinni, þá skyldi eg gera
þig ríkari mann.”
“Með því móti losaðist þú við mig á þægi-
legan hátt,” svaraði hann glottandi. “Eg held
að eg gæti nú ekki einu sinni notað þá stúlku,
sem þú talar um, fyrir vinnukonu, eg vil ekki
framar líta á hana.”
Þetta voru síðustu orðin sem hann sagði, og
þau heyrðust svo vel í hinni djúpu kyrð næt-
urinnar, sem hvíldi yfir öllu umhverfinu. Stjörn-
urnar blikuðu á himninum, og laufin á trján-
um bærðust ekki. Robert stóð upp við girðing-
una. Hún leit upp til að svara honum, henni
varð bylt við er hún sá í andlit honum, náfölt
og æðislegt, í túnglsskininu.
Það sem hún ætlaði að segja, var aldrei
sagt, á sama augnabliki heyrðist skothvellur,
og hræðilegt hljóð. Blóðið spýttist á kjólinn
hennar og á hendur hennar —; Robert Elster
riðaði og féll dauður að fótum hennar.
Fyrst varð hún alveg sem steini lostin; hún
vék sér frá honum þar sem hann lá á grúfu;í
grasinu. Óttaslegin stóð hún þar skamt frá sem
þessi plagari hennar lá nú steindauður. Hún
heyrði að skrjáfið í greinunum og að einhver
væri þar á ferð. Hún stóð þar, án þess að skilja
neitt í þessu öllu. Að síðustu hljóðaði hún upp,
“Ó, guð minn, hvað er þetta?”
Hún sá blóðið á höndunum á sér, og blóð
sletturnar á hvíta kjólnum sínum, hún varð
svo hrædd, að hún gat ekki hreift sig, og stóð
ekki áttað sig á hvað hafði skeð, hún gat ekki
skilið að hann var dauður. Það var eins og
hræðilegur draumur — eitthvað hræðilegt, sem
ekki gæti átt sér stað. Hvað var það? Hvað
meinti þetta skot, sem kom svo óforvarað. Hvað
var þetta, sem rann ofan hendur hennar og
klæði? Því lá hann þarna hreifingarlaus? Ó,
guð, hvað var skeð?
Hún gekk að honum og talaði til hans, en
hann svaraði ekki. Hún laut ofan að honum
og lyfti höfði hans ofurlítið, og sá í mánaskin-
inu, dautt andlit, og í því hræðilega dauðans
angist.
Hún hljóðaði upp, og flúði þaðan eins fljótt
og hún gat, út á milli trjánna, gegnum blóma-
garðinn og inn í húsið, og upp í herbergi sitt.
Hvað hún var heppin að enginn var þar.
Hvernig hefði hún átt að mæta þar manninum
sínum, eða þjónustu stúlkunni, með blóðugar
hendur og fötin sín? Hún læsti hurðinni og
stóð á gólfinu, alveg komin að því að springa
af mæði og ótta, eins og hundelt dýr.
1 húsinu var alt hljótt; nema er stöku sinn-
um heyrðist gleðihlátur til Damers lávarðar.
Hún heyrði þá, og nötraði af hræðslu, og svo
datt hún aflvana á gólfið.
“Guð minn, hjálpaðu mér, annars dey eg!”
Allur hugsanamáttur hennar var horfinn —
hún gat ekkert tekið til bragðs; hún var dösuð,
eins og hún hefði fengið slag á höfuðið. Loksins
kom henni þó til hugar að hún yrði að reyna
að ná blóðblettunum af sér, því hvað mundi
maðurinn hennar segja, ef hann sæi hana
svona.
Hún stóð skjálfandi á fætur og tók af sér
hina dýru skrautmuni, og því næst fór hún úr
kjólnum, sem var allur með blóðblettum að
framan. Hún vafði hann saman í flýti, og lét
hann í eitt hornið í fataskápnum, því næst
reyndi hún að þvo blóðið af höndunum á sér,
en vatnið var kalt, og henni heppnaðist ekki
að ná því af sér.
Það var ekki um annað að gjöra en hringja
og láta herbergisstúlkuna færa sér heitt vatn;
henni lá á að vera búin að ná af sér blóðina,
ef maðurinn hennar kæmi inn.
Stúlkan, sem kom með heita vatnið, horfði
agndofa af hræðslu á hið fagra, en líkbleika
andlit húsmóður sinnar, hið langa og fagra hár
hennar, var nú í hinu mesta ólagi..
“Á eg að kalla á þjónustustúlkuna þína?”
spurði stúlkan.
“Nei, nei, hún þarf ekki að koma; eg sagði
henni að hún þyrfti ekki að bíða eftir mér.
Komdu með heitt vatn, eins fljótt og þú get-
ur.”
Hún reyndi að skýla hendurnar svo að stúlk-
an sæi ekki blóðið á þeim, en árangurslaust.
Stúlkan kom strax með vatnið, setti það frá
sér á þvottaborðið, og sagði “góða nótt”, en
hún var eins hræðilega nábleik í andliti eins
og lafði Damer.
Hún helti vatninu í þvottaskálina, og þvoði
hendurnar, en hún varð hrædd við að sjá
hvernig vatnið blóðlitaðist. Loksins var hún
búin að ná blóðinu af höndum sér, og þær
voru hvítar og mjúkar, sem áður.
Allt í einu fékk hún aðkast af svima, henni
sortnaði fyrir augum, og lá og veikluleg stuna
kom yfir varir hennar, svo féll hún ofan á
gólfið við rúmið sitt, meðvitundarlaus. Það var
gott fyrir hana þá stundina, að allt var gleymt
og grafið.
55. KAFLI.
Þegar Damer lávarður, litlu síðar kom inn í
herbergi konu sinnar, og sá hana liggja með-
vitundarlausa á gólfinu, varð hann afar hrædd-
ur; hann tók hana í fang sér og lagði hana
mjög varfærnislega upp í rúmið.
“Florence, elsku Florence mín, hvað hefur
komið fyrir þig?”
Strax eftir að hún var komin upp í rúmið,
opnaði hún augun við að heyra hinn kæra
málróm mannsins síns, en hið æðislega útlit
hennar gerði lávarðinn afar hræddan.
“Ó, Florence, hvað hefur komið fyrir þig? —
Þessi veisla; Þú hefur alveg gengið fram af
þér við undirbúninginn, eg get ekki fyrirgefið
mér, að eg skuli hafa lagt þér svo mikil um-
svif á hendur.”
Hún sneri höfðinu frá honum. Bara að hún
fengi nú að deyja í faðmi hans, áður en allt
þetta hræðilega yrði opinbert.
“Er nokkuð, sem eg get gert fyrir þig?” spurði
lávarðurinn. “Eg skal kalla á herbergis stúlk-
una þína.”
Hún bara þrysti sér nær honum.
“Nei, Karl, lofaðu mér að vera einni hjá
þér; þá líður mér betur; eg var fjarska þreytt,
og svo leið yfir mig.”
Hún hvíldi höfuðið við brjóst hans, og hann
lét svo vel að henni, eins og hún væri lítið barn.
“Elsku Florence mín, elsku konan míh! Ó, ‘
hvað eg vildi óska að við hefðum ekki efnt til
þessarar veizlu. Því fórstu að leggja svona hart
að þér? Hope hefði hjálpað þér; og Isabel hefði
gert það líka. Þú ert ekki nógu sterk til að
takast á hendur svo mikla fyrirhöfn og um-
svif. Ef þú verður ekki betri á morgun, verð-
urðu bara að liggja í rúminu — ekki fyrir öll
verðmæti heimsins skalt þú fara á fætur til að
taka á móti gestunum, þú einasta elskan mín,
sem ert mér allt.”
Það var eins og þessi innilegu kærleiksorð,
svæfðu hana, þar sem hún hvíldi í faðmi hans,
það var augnablik er hún mundi ekki hvað
hafði skeð — eitthvað hræðilegt, eitthvað, sem
hafði lamað hjarta hennar og sál. Hún lagði
sína hvítu og mjúku handleggi um háls manns
síns.
“Karl, þykir þér vænt um mig?”
“Já, meira en hægt er með orðum, að lýsa,
Florence.”
“Eins og fyrir mörgum árum síðan, er þú
giftist mér?” hvíslaði hún.
“Já, meira, elsku Florence — tíu þúsund
sinnum meira.-Þú varst brúði mín þá, Florence,
sú elskulegasta og fegursta brúði, sem nokkru
sinni hefur verið til — en nú ert þú mér ennþá
kærari en þá. Þú ert búin að vera í svo mörg
ár, mín elskaða og virta eiginkona. Þú ert
drotning míns hjarta, heimilisprýðin í húsi
mínu, og móðir minna elskulegu barna. Florence
eg get ekki elskað þig innilegar en eg geri nú,
hvað mikið sem eg reyndi.”
Hún horfði á hann með ólýsanlegri angur-
blíðu í augunum.
“Talaðu nú ekki meira,” sagði hann, “þó mér
sé Ijúft að heyra þig tala og hlusta á þig. Þú
verður að hvíla þig, og njóta rólegheita. Eg
vil ekki heyra nefnt að þú farir á fætur á
morgun, nema þú sért orðin alveg frísk.”
Hún vildi gjarnan hafa sagt meira. Hana
langaði svo til að spyrja hann, hvort hann
mundi sig, ef ólán eða blettur félli á nafn sitt
og sóma. En það var eins og hún gæti ekki
hugsað — allar hennar hugsanir urðu óljósar og
þokukendar; hún hallaði sér út af á koddann,
það var ekki að hún svæfi, eða gleymsku, sem
breiddi friðarblæju yfir hugarstríð hennar; nei,
hún var glaðvakandi. Hefði einhver sagt henni,
fyrir nokkru síðan, að Robert Elster hefði verið
skotinn til bana við fætur hennar, þá hefði
glíkt ekki valdið henni mikils sársauka. Hún
vissi ekki hvort leyndarmál sitt var orðið opin-
bert. Hún gat ekki gert sér grein fyrir, hvers-
vegna að hún stóð þarna undir furutrjánum.
Það lagðist einhver ómynnisþoka yfir hugsana
kraft hennar. Hún lokaði augunum, og það eina
sem hún gat hugsað í þessu hugarstríði sínu,
var að biðja af öllum mætti sálar sinnar, að
hún mætti deyja.
Þannig lá hún alla nóttina, þar til fór að
birta, og hún heyrði morgunsöng fuglanna.
Hún fór að geta munað, og hugsun hennar
hvarflaði að því, hvort Robert lægi enn á
grúfu í grasinu, þar sem hann féll niður.
Nú var kyrð og myrkur næturinnar rofið,
og dagurinn, með öllum sínum ógnum og skelf-
ingum, lá nú framundan fyrir henni. Bjartur
sólargeisli skein inn í herbergið í gegnum
gluggan — hún mundi nú eftir veizlunni —
þar var hinn skrautlegi búningur sem hún
átti að bera, við það viðhafnarmikla tækifæri,
í einu horni fataklefans, ataður blóði.
Hver mundi verða þess fyrst var? Hver mundi
fyrst finna líkið? — Hver mundi verða fyrstur
til að segja frá því? Hvernig átti hún þá að
geta verið róleg, eins og hún vissi ekkert um
það?
Æ, að sólin skuli skína í dag! Hún huldi
andlitið í koddanum. Hvað var framundan?
Hvaða hörmungar biðu hennar? Hvað var það
sem heltók hjarta hennar, sem ís, og nærri því
stöðvaði það?
Hún hlustaði eftir, ef hún heyrði fótatak
nokkurs, sem kæmi að segja henni, að þar við
hliðið hefði fundist dauður maður. En það
kom enginn, þar til seinna að Damer lávarður
kom.
“Elsku Florence, eg sé að þér líður ekki betur
í dag, svo þú verður að vera í rúminu. Þú
mátt ekki láta fá á þig, það sem eg ætla að
segja þér; en eg vildi helst segja þér það sjálf-
ur, því þjónustufólkið gerir æfinlega svo mikið
úr því. Það liggur dauður maður rétt hérna
í skógarjaðrinum, eg ætla að fara sjálfur og
gæta að hvernig það er, því eg vil helst að
það verði ekki neinum kunnugt í dag; það
mundi spilla veizlugleðinni.”
Þegar hún 'opnaði augun, var hann farinn,
og Hope stóð þar og virti undrandi fyrir sér
andlit systur sinnar.
“Elsku Florence, Karl sagði mér að þú værir
veik, þú lítur út rétt eins og þú sért dáin.”
Við að heyra hið milda mál systur sinnar,
misti lafði Damer allan þrótt. Hún fékk svo
mikinn ekka, að það var hræðilegt að heyra.
“Ó, Hope, komdu og hughreystu mig.”
Hope lét hana halla höfði sínu að brjósti
sér, og reyndi að hughreysta hana.
“Elsku Florence, hvað hefur komið fyrir?”
Lafði Damer leit í hið milda og móðurlega
andlit systur sinnar, en gat ekki sagt henni,
að- leyndarmálið, sem hún hefði gert allt, sem
mögulegt var til að dylja, væri nú komið upp.
Hún gat bara sagt.
“Hughreystu mig Hope!”
Og Hope kysti hana, eins og hún hafði gjört,
er lafði Damer, var lítil.
Nú kom herbergisstúlkan innj^náföl í andliti,
og vildi verða hin fyrsta til að segja frá því,
hvað hefði skeð.
“Ó, hefurðu heyrt þessar hræðilegu fréttir?”
“Lafði Damer er veik,” sagði Miss Hope. al-
varlega, þetta er ekki tími til að segja henni
ljótar fréttir.”
Lafði Damer lyfti ofurlítið höfðinu og spurði:
“Hvað er það? Segðu frá því, eg vil fá að
heyra það.”
“Einhver herramaður hefur verið myrtur úti
í skógarjaðrinum.”
“Myrtur”, sagði lafði Damer, og nú fyrst flaug
henni í hug það sem hún hafði ekki hugsað um
áður.
“Myrtur, segirðu?”
“Já, lafði; það er sagt að hann hafi verið
skotinn í hjartað.”
“Hérna í skóginum,” greip Miss Hope fram í.
“Hann fanst við endann á lyndistrjáalundin-
um, alveg við hliðið, og Damer lávarður segir,
að hann sé búinn að vera dáinn í fleiri klukku-
tíma.”
“Hve hræðilegt,” sagði Miss Hope. “Eg býst
við að það hafi verið veiðiþjófur; sem hefur
kannske orðið fyrir einhverjum skógarvarð-
anna.”
“Nei, hann var enginn veiðiþjófru,” sagði
stúikan, og var eitthvað undarleg í andlitinu.
“Lávarðurinn hélt það einnig í fyrstu, og
vildi ekki leyfa að hreift væri við líkinu, áður
en lögreglan kæmi. Það er einhver sem lávarð-
urinn þekkir.”
Miss Hope leit nú upp, og var steinhissa. Hún
vissi ekki neitt um það, áem hafði skeð.
“Virkilega, hver er það þá?”
“Lávarðurinn kallaði hann Elster, og sagði
að hann væri bróðir Mr. Verner Elster, sem
var í heimsókn hérna fyrir skömmu.”
Stúlkan hafði ekki meiri fréttir að segja, og
fór út.
56. KAFLI.
Þegar Damer lávarður kom ofan frá konu
sinni, hafði hann hvíslað að Hope, að Florence
væri veik, og hún væri ósköp þreytt, og bað
hana að færa henni morgunverðinn.
Isabel Damer, með sinni glöggu athyglisgáfu,
var ekki lengi að veita því eftirtekt.
“Hvað segirðu, Karl? Florence þreytt? Það
er slæmt. Hún þyrfti að vera uppi á sitt bezta
á svona hátíðisdegi, og líta vel út.”
Lávarðinum líkaði ekki í hvaða tón hún sagði
þetta.
“Lafði Damer lítur altaf vel út,” sagði hann
kuldalega, og Isabel glotti kæruleysislega.
Isabel sneri sér að Mrs. Tempest, sem sat
hægra megin við hana, og var að tala í ein-
kennilega ásakandi róm, um hvað Damer lá-
varður elskaði konuna sína mikið.
“Eg er viss um,” sagði hún, “að hann getur
ekki séð neina galla á henni; í hans augum
e^ hún sú fullkomnasta kona, sem hugsast get-
ur,” sagði Isabel.
“Svo á það að vera,” svaraði Mrs. Tempest.
“Eg vona að maðurinn minn hugsi eins um
mig.”
“Já, auðvitað,” sagði Isabel, “en þessir eigin-
menn, sem sjá ekki sólina fyrir konunum sín-
um, gera þær að hjáguði, líkar mér ekki. Eg er
altaf hrædd um, að eitt eða annað komi fyrir
þá, sem straff fyrir slíka hjáguða dýrkun.”
Mrs. Tempest reyndi sem snöggvast að setja
upp bænadags andlit, eins og hún væri í kirkju,
en það var til einskis, og henni fanst nú, að
Isabel væri ekki eins göfug kona, eins og hún
hafði haldið.
Meðan þær voru að tala saman, kom þjónn
inn í stofuna, og hafði sagt nokkur orð við
Damer lávarð. Það var auðséð að honum brá við
það er þjónninn sagði honum, en hann stóð
upp og gekk út úr stofunni eins rólegur og
hann átti að sér. En er hann sá þjónustufólkið
vera að stinga saman nefjum og hvíslast á, gekk
hann til þess.
“Hvað er um að vera?” spurði hann; “hvað
hafið þið fundið?”
“Mann, sem hefur verið skotinn til bana.
Hann fanst fyrir hálfum tíma, liggjandi við
hliðið, við hrísskóginn.”
“Dauður?” spurði lávarðurinn.
“Já, kaldur, og dauður fyrir löngu síðan.
“Sendið þið strax boð eftir lögreglunni, og
látið ekki hreifa við líkinu fyr en hann kem-
ur. Skulu hafa verið veiðiþjófar á ferð hér í
nótt?”
Skógarvörðurinn hafði ekki orðið þess var.
Það var eftir þetta sem lávarðurinn fór upp
til konu sinnar, að segja henni þessar fréttir,
því hann var hræddur um, að ef stúlkurnar
segðu henni það fyrst, að hún mundi yfirdrífa
það, og slíkt hefði vond áhrif á lafði Damer,
og gjöra hana hrædda.
Hann vildi. ekki fara þangað, sem dauði mað-
urinn var fyr en lögreglumaðurinn kom, en
hann þurfti ekki að bíða lengi, þar til deildar-
foringi Ayton kom, með tvo lögregluþjóna með
sér. Svo fóru þeir, ásamt nokkrum þjónum,
þangað sem líkið fanst.
Skógarvörðurinn, sem hét Robert, var þar,
og hálf hulið í hinu háa grasi lá líkið, ósnert,
því hann hafði staðið þar á verði.
Lögregluforinginn lagðist á kné og velti lík-
inu við, svo hann gæti séð andlit þess.
“Þetta er enginn veiðiþjófur,” sagði hann.
“Þetta er morð, kúlan hefur farið í gegnum
hjarta hans.”
“Eg veit hver maðurinn.er,” sagði lávarður-
inn; hann er bróðir ungs herra, sem hefur verið
í heimsókn hjá okkur. Það er Robert Elster.
Hvaða erindi hefur hann átt hingað, og hver
hefur drepið hann?”
“Já, það verðum við að finna út,” sagði lög-
reglumaðurinn; “hann er búinn að liggja hér í
marga klukkutíma. Hvað eigum við fyrst að
gera.”
Það varð niðurstaðan að líkið var flutt í
hús skógarvarðarins, og átti að vera þar, þar
til líkskoðun færi fram.
“Það hefur verð vel miðað skot,” sagði lög-
reglumaðurinn.
Damer lávarður, var hinn rólegasti, en hann
var fölur í andliti og leið illa; honum þótti
afar leiðinlegt að morð var framið svona nærri
heimili hans.
“Heldurðu að það standi í sámbandi við
þjófnað eða rán?” spurði lávarðurinn. “Eg get
ekki skilið hvernig á svona ódáðaverki stend-
ur.”
“Nei, rán hefur það ekki verið,” sagði lög-
reglumaðurinn, “því hér er engin vöntun á
peningum,” og leitaði í vösum dauða mannsins.