Lögberg - 17.01.1946, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGUnN 17. JANÚAR, 1946
FRA HINNI HLIÐINNI
að hefir dregist lengur en
skyldi að þakka ritstj. Hkr. fyrir
vinsemd hans í minn garð. Eg
hefi verið bundinn við vinnu
fyrir allgott kaup. Eg býst ekki
við að Hkr. hefði viljað borga
mér eins gott kaup fyrir að skrifa
um ritstj. hennar, — þó að það
væri í raun réttri meiri nauðsyn
en það, sem eg geri hér. Þess
vegna koma þessar línur í bak-
seglin. Tvö atriði frá ytra borði
séð, vóktu eftirtekt mína, þegar
eg las athugasemd ritstj. Fyrra
atriðið var það, að fyrri athuga-
semdir, sem hefðu verið gerðar
við greinar mínar voru með nafni
Heimskr. sjálfrar, en með þeirri
seinustu er breytt um aðferð,
þar er það ritstj. sjálfur, sem
kemur á hólmgöngustaðinn.
Þetta minnir mig á vísu í Þórðar-
rímum hreðu, þegar Miðfjarðar-
Skeggi bjóst í bardaga með Þórði
hreðu, sínum skæðasta óvini:
“Hef’ eg grun að gölturinn mundi
rýta,
hljóti grýsin heljar-mók.
Hann upp rís og sköfnung tók.”
Þetta virðist mér eiga að skilja
svo, að ritstj. treysti ekki Hkr.
að mæta, þó að svaðilförum sé
vön, til þess að ganga sigrandi
af hólmi í þessari sennu.
Þetta er hugsunarvilla hjá
ritstj., því að hann hefir aldrei
bardagamaður verið. Eg veit
ekki til að hann, sem einstakling-
ur, hafi barist fyrir nokkru máli,
sem haldi nafni hans á lofti fram
yfir óbreyttan alþýðumann. Að
vísu hefir hann galað um það,
sem hann nefnir “beina löggjöf,”
og þykist af, en að ryðja henni
braut í framkvæmd hefir ekkert
orðið af, — enda ekki hægt með
hans aðferð, því að áður en hún
yrði nothæf, þyrfti að kenna
okkur að starfrækja beina lög-
gjöf; annars sækti í sama horfið
og Ólafur pá sagði forðum: “Því
fleiri heimskra manna ráð, því
verra.”
Hér er ólíku saman að jafna,
ritstj. Hkr. og henni sjálfri.
Heimskr. hefir barist í 60 ár, fyr-
ir bæði réttu máli og röngu, með
aðstoð margra þeirra beztu hæfi-
leikamanna, sem komið hafa
vestur um haf, frá íslandi.
Annað, sem mér fanst kynlegt
frá ytra borði séð, var það, að
athugasemd ritstj. var lengri en
grein mín. Hvað auga fyrir ytra
formi snertir virðist þarna koma
til greina öfugugga-skapur í
blaðamensku. Til þess að fá ein-
hvern stíl í þetta, hefði farið
betur á því, að setja athugasemd-
ina á undan grein minni, svo að
alt hlutfallið hefði orðið öfugt.
Með öðrum orðum: það er betra
öfugt sanmræmi en ekkert sam-
ræmi.
— Enn eitt, sem eg vil minn-
ast á, áður en eg loka þessari
hlið málsins, er sem fylgir:
Merkur Bandaríkja ísl. skrif-
aði mér eftirfarandi athugun,
eftir að hafa lesið at hugasemd
ritstj. Hkr. við grein mína:
“I hérlendri blaðamensku sjást
aldrei athugasemdir eftir rit-
stjórana sjálfa, því að það er á-
litin ókurteisi af þeim. En beri
það við, að einhver annar fetti
fingur út í greinar frá ýmsum,
taka þeir það í blöðin, án þess
að segja nokkuð um hvor rétt-
ara hafi fyrir sínum málstað.
Þetta er svo vel skiljanlegt, því
að réttu lagi eiga kaupendur
blaðanna að dæma um rithátt
eins og annars. Enginn getur
skrifað svo öllum líki”-----Ef
ritstj. fatast svo á yfirborði við-
urkends forms, er hætt við að
ýmislegt verði bágborið við innra
smíðið, sem meiri hæfileika þarf
til, svo að lag sé á. — Þar reynir
fyrst á vit og manndóm.
Mér datt ekki í hug, að ritstj.
Hkr. fyndist það athugavert, þó
að eg segðist þekkja Hkr., sem
eg hefi lesið í 30 ár. En hann
huggar sig við það, að eg þekki
illa sjálfan mig. En hvað sem
því líður, ætla eg að sýna honum
fram á, að eg standi honum fylli-
lega jafnfætis í sjálfsþekkingu.
Rökin, sem ritstj. færir fyrir því,
að eg þekki sjálfan mig illa, eru
ekki takandi til greina. Eg hefi
ekki sagt að á orðum Hkr. væri
ekkert mark takandi. En eg hefi
sagt, að hún héldi fram annari
hlið af tveim, eins og fyrirsögn
greina minna sýnir: Frá hinni
hliðinni. Ritstj. gerir mér þarna
upp orð, sem hann sjálfur ber
ábyrgð á, og er það eitt af hin-
um algengu .brestum í blaða-
mensku hans.
Ritstj. finst heldur en ekki
hankast á fyrir mér, að undan-
skilja ritdóm um bók mína, sem
Heimskr. birti, og segir: “að eg
hafi smjattað af ánægju yfir í
bréfi til Heimskr.” — Ekki gat
hann sagt rétt frá þessu. Eg
skrifaði ritstj. sjálfum það bréf,
en ekki Heimskr. Eg skal fús-
lega við það kannast, að sá rit-
dómur var — fyrir utan alt
“smjattandi hól,” svo vel skrif-
aður, og í honum birtist svo ó-
vanalega næmur skilningur á
túlkun kvæðanna, að sumir efuð-
ust um, að ritstj. Heimskr. hefði
skrifað hann. En af því að hann
var birtur á ritstjórnar-síðu, bár-
ust böndin að honum með fað-
ernið. Þessvegna skrifaði eg
honum nefnt bréf.
Annars held eg að ritstj. hefði
verið hollara að sleppa þessu
með bréfið, því að það var svo
barnskaparlega persónulegt. En
í þess stað að koma yfir á mína
hlið, eins og þroskaður maður
með sköfnung sinn og brjóta
hana niður — af því að það er
hans áhugamál að bera sigur frá
borði.
Ritstj. má sjálfum sér um
kenna, að með þessari aðferð
sinni, gefur hann mér tilefni til
þess sama, sem eg hefði að öðr-
um kosti aldrei beitt. “Óvandaðri
er eftirleikurinn.”
Svo að eg taki mér orð ritstj.
í munn, hánkast á fyrir honum
þegar hann gefur mér heildar-
vitnisburð í sinni löngu athuga-
semd. Og heildarlýsingin er
þessi:
“Sjúkur maður, með rýting f
erminni, andstæður öllu, sem
góðir menn telja gott og heilagt.”
Jæja, það gat varla verra verið.
Fyrir nokkrum árum gaf eg út
ljóðakver, ófullkomið að flestu
leyti öðru en því, að í því lágu
til grundvallar ákveðnar lífs-
skoðanir til vinstri hliðar.
Þetta kver sendi eg Stefáni
Einarssyni ritstjóra Hkr. í til-
efni af því skrifaði hann mér
bréf, og í því bréfi stóð: “Það
hafa ekki bækur komið með
meira viti inn á Heimskr.” —
Þetta voru hans óbreytt orð.
Nokkru seinna var gefin út önnur
ljóðabók eftir mig, með sömu
skoðunum í heildardráttum, og,
þá kom þessi ritdómur, sem rit-
stjóranum var eignaður, og hann
nú itelur eftir.
Eg vil biðja góðfúsa lesendur
— og hina líka að veita því at-
hygli, að í báðum þessum ljóða-
bókum mínum og greinum: Frá
hinni hliðinni liggja sömu lífs-
skoðanir til grundvallar; og þá
er eg aftur kominn að því, sem
eg sagði hér að framan, að eg
ætla með allri virðing fyrir ritstj.
Hkr. að bjóða honum byrginn í
sjálfsþekkingu.
Takið eftir, góðir hálsar. Ritstj.
segir um fyrri bók mína: “Það
hafa ekki komið bækur með
meira viti inn á Hkr.” Hann seg-
ir á ritstjómarsíðu Heimskr. —
eða einhver með hans samþykki,
um seinni bókina: “að á sum
kvæðin glitri eins og smaragða.”
En svo hefði enginn tekið til
orða, ef hann hefði ekki álitið
að heilbrigt mannvit stæði á bak
við kvæðin. En um greinarnar
frá hinni hliðinni — sem sama
mannvit er í — hvorki betra né
verra: “Sjúkur maður með rýt-
ing í erminni, andstæður öllu,
sem góðir menn telja gott og
heilagt.” Hafi nokkurntíma
nokkur maður komist í aðrar eins
mótsagnir við sjálfan sig, ætti
hann að gerast sálufélagi ritstj.
Hkr. í sjálfsþekkingu.
Merkur maður, sem er ekkert
hræddur við að láta nafns síns
getið, ef á þarf að halda, segist
hafa talað við ritstj. Hkr. fyrir
nokkrum árum síðan, og þá hafi
hann haldið fram þeirri skoðun
að ekkert nema kommúnisminn
gæti bjargað þessum heimi.
Nú á seinni tímum hefir hann
týnt saman og látið prenta í
Heimskr. frumsamdar og þýddar
greinar, sem eru beinar og óbein-
ar dylgjur um mannfélagsskipu-
lag Rússa. Svo langt hefir verið
gengið í greinum þessum, að því
hefir verið lýst yfir, að síðasta
stríð hefði verið upprunalega
þeim að kenna, hjá þeim hefði
Hitler fengið fyrirmyndina. Eins
og nú er málum komið er spurs-
mál, hvort nokkur maður geti
unnið meira óhappaverk, þegar
allra málavaxta er gætt.
Dagblöð hér hafa af miklum
áhuga rætt það mál, að viðskifti
milli Canada og Rússlands væru
eitt af þýðingarmestu viðfangs-
efnum fyrir þróun og framtíð
Canada.
Sökum þeirra miklu vandræða,
sem England nú er í, muni áætl-
un þeirra vera sú, að hefta verzl-
unarviðskifti sem mest við þetta
land, því til óbætanlegs tjóns.
Svipuð höft er búist við að verði
á viðskiftum við Bandaríkin. Af
þessu hafa margir hugsandi
menn í þessu landi áhyggjur, og
fyrsta ráðið, sem þeir gefa cana-
diskri þjóð, er að efla vináttu-
samband við Rússa, og jafnvel
ganga svo langt, að vilja stofna
hér skóla til þess, að kenna fólki
að skilja fyrirkomulag þeirra.
Að þessu athuguðu, verður að
líta svo á, að sá ritstj., sem tínir
upp óhróðursgreinar um þessa
nú voldugustu þjóð veraldar, sé
að reyna að veikja fremur en að
efla slíkt vináttusamband.
Til áréttingar, skal eg fræða
ritstj. Hkr.-um það, ef hann veit
það ekki — eða vill ekki vita
það — að margir ætla að Rúss-
land sé í nútíma-tækni og öllum
framförum 25 árum á undan
Bandaríkjunum, sem á því sviði
hafa verið þjóða fremst.
Annað, sem eg skal fræða
ritstj. um, ef hann veit það ekki
— eða vill ekki vita það, að
margir óttast að til styrjaldar
dragi milli hins vestræna heims
og Rússlands, vegna fjarskyldra
lífsskoðana og mismunandi þjóð-
skipulags.
Vitrir menn, sem þaulhugsað
hafa málið, segja að þriðja ver-
aldarstríð taki veröldina til baka
um 1000 ár. Allir þeir, sem kynda
undir ófriðareldi við Rússa, eru
að leggja fram sinn skerf til þess
að þriðja veraldarstríð verði háð.
Til skilningsauka á sálarstandi
ritstj. Hkr. vil eg, lesendur góð-
ir, segja ykkur smásögu.
Málsmetandi íslendingur var
á ferð í þessu landi, þegar Rúss-
ar stóðu í heitasta eldinum í
stríðinu við Þjóðverja. Á þeim
tíma stóð veröldin á öndinni, því
að öllum réttsýnum mönnum var
það ljóst, að ef Þjóðverjar sigr-
uðu þá, væri öllu frelsi lokið um
langan tíma. — Maður þessi gisti
hjá nafnkendum íslending, sem
meðal annarar gestrisni, sem
hann sýndi þessum landa sínum,
bauð honum að hlýða á stríðs-
fréttir í útvarpinu. Fréttir af
vestur-frontinum komu fyrst, og
hlustaði húsráðandi á þær með
áhuga. En þegar rússnesku frétt-
irnar komu, lokaði hann radió-
inu, og sagði að það væri ekkert
meira að heyra.
Þetta er ein af harmsögum
ölindrar hlutdrægni, sem ekki
skilur hið sí-kvika lögmál breyt-
inga þróunarinnar — og bíður
ósigur þegar guð sjálfur birtir
mátt sinn og vilja á jörðu hér, í
henni. Þessi dæmda hlutdrægni,
snýr ritstj. Hkr. eins og vind-
hana á burst, svo að á honum
hrýn fyrirsögn á sögu, sem
Guðm. á Sandi samdi: “Maður-
inn, sem minkaði.”
Þegar ritstj. Heimskr. kemur
að þeim rökum, sem eg færði fyr-
ir því, að viturlegra hefði verið
fyrir íslendinga að skrifa undir
hjá stórþjóðunum, gengur hann
gersamlega fram hjá ástæðum
þeim, sem eg færði fyrir mínu
máli. En í þess stað snýr hann
sér að mér með persónulegu
skítkasti. Sú aðferð hans, frá
öllum hliðum séð, er lítilmann-
leg, ódrengileg og heimskuleg.
Lítilmannleg er hún, af því að
hann kennir sig ekki mann til
þess að mæta mínum rökum.
Ódrengileg er hún • af því, að
hann grípur til þeirrar tilhneig-
ingar, sem jafnan hefir verið tal-
in ein af þeim verstu í mann-
legu eðli, það er — rógsins.
Hann segir, “að eg gangi með
rýting í erminni og sitja á svik-
ráðum við íslenzka þjóð.”
Heimskuleg er hún að því leyti,
að hann skilur ekki rök mín. Svo
aumur er hann, að honum dett-
ur ekki í hug að minnast á tákn-
söguna um Baldur og mistiltein,
sem eg set fram til styrktar máli
mínu. Hann virðist ekki hafa
hugmynd um það, að hún er ó-
dauðlegt, sálrænt listaverk, sem
bregður upp mynd af lögmáli
mannlegs lífs, og er sígildur
sannleikur um allar aldir. —
þessi maður þykist vera að teygja
sig upp í íslenzkar bókmentir.
Sama heimskan og skilnings-
leysið mætir manni, þegar hann
segir að eg vilji siga Isl. út í her-
dansinn, og setur upp langa ræðu
um rétt Isl. til að fá að vera í
friði, og hverfur langt aftur í
aldir á meðan.
Eitt ísl. skáld hefir sagt um
mannlega ástríðu þegar hún nær
stjórnartaumum af vitinu: “Hún
vörn og eiða tætir milli handa.”
Heldur ritstj. Hkr. ef miljóna-
þjóðirnar væru í stríði á Islandi,
fremstu skotgröf norðursins, að
ekki þyrfti annað en senda Stefán
Einarsson ritstj. Hkr. til þeirra
og segja: “Við höfum rétt aftan
úr öldum til þess að fá að vera
í friði. Eg skipa ykkur að fara
héðan?
Ritstj. er búinn að lifa tíð
tveggja veraldarstríða og skilur
ekki eðli þeirra betur en 10 ára
gamalt barn, þessvegna stendur
tillaga mín óhrakin enn, að eina
úrr æðin væru að starfað yrði
að því, meðan tírni er til, að láta
ekki stríðsástríðuna ná yfirráð-
um.
Það er sannfæring mín, að það
hafi verið einlæg viðleitni San
Francisco frmdarins, að safha
atkvæðum þjóða, sem kostur var
á, að ísl. meðtöldum — til þess
að styrkja framkvæmd í því máli.
Af þeirri ástæðu hafi stórþjóð-
irnar beðið íslendinga að skrifa
undir, en ekki til þess eins og
ritstj. snýr því, “að æða út í her-
dansinn.”
Eg tók það fram í grein minni,
að væri þriðja veraldarstríð ó-
umflýjanlegt, biðu ísl. sömu
eyðingarörlög, hvort sem þeir
skrifuðu undir eða ekki. En einu
vil eg bæta við. Eg skil eðli ís-
lendinga þannig, að á úrslita-
stund dauðadansins mundi þeim
vera meiri dægrastytting í því, að
taka þátt í honum, en bíða dauð-
ans grafnir inn í eitthvert fjall-
ið.
Norræn ætt segir ekki afhendis
sér á einum 1000 árum. Enn lifir
í kolunum, það sem Skarphéð-
inn sagði: “Ekki hræðist eg
dauða minn. En eg kýs fremur
að vega með vopnum, en vera
svældur inni sem melrakki í
greni.”
Ritstj. varð að bera sr. Guðm.
sál. Árna^on fyrir sig sem skjöld,
þegar hann fór á móti guðspek-
inni. Grein Guðm., sem hann
vitnar í, er skrifuð fyrir mörg-
um árum. En síðan hafa margir
merkir menntamenn vestrænir,
kynt sér guðspekina vísindalega
með meiri árangri en nokkur
önnur trúarbrögð hafa að bjóða.
Eg var svo heppinn að eiga kost
á að ræða þetta mál við sr. Guðm.
þegar hann fór sína seinustu
fór til Mikleyjar. Hann leit svo
á, að Sambandskirkjan þyrfti að
öðlast vísindalega þekking á
dulmæli, til þess að verða meira
ágengt. Eg skal einlæglega játa
það, að hugmyndina, sem ritstj.
hneykslast mest á, hafði eg frá
honum upprunalega.
Eg sagði honum frá minni ó-
fullkomnu kynningu af þessari
speki. Og eg veitti því eftirtekt,
að þá var sem leiftri brigði fyrir
í augum þessa ágæta manns, og
hann sagði eins og við sjálfan
sig: “Hvar get eg fengið réttu
bækurnar í þessari fræði?”
Eg held að ritstj. Hkr. hafi
gert eitt af sínum axarsköftum,
að draga hann inn í þetta mál.
Tútni ritstj. Hkr. út eins og
tilberi, geri einhver athugasemd
við músarholu efnishyggju hans
er honum það sjálfum verst og
mun eg ekki ónáða hann oftar,
ef hann lætur mig í friði.
I grein minni, sem ritstj. skrif-
aði á móti, eru tvær prentvillur:
Þ. G. á að vera Þ. E., ög í vísunni
eftir hann, “næsti” á að vera
“mesti.”
J. S.frá Kaldbak.
Á 58. Afmœli Stúknanoa
Heklu og Skuld
Forseti, og kæru Bræður og
Systur, og boðsgestir:
Við höfum yfirstigið eitt árið
enn. Ár, sem hefur fært heim-
inum meiri sigur, en nokkurt
annað ár síðan kristni hófst. Ár
sem ætti að geta fært sanna
gleði inn í hvers mannshjarta.
Því þó margir hafi mist mikið,
og sumir aleigu sína, þá samt
hefir enginn lagt fram líf sitt
eða heilsu fyrri stærri sigur, síð-
an Kristur gaf sitt eigið líf til
að frelsa heiminn. Huggist því,
bræður og systur, því guð elskar
þá sem syrgja. Okkar hjörtu eru
full af þakklæti til þeirra, sem
hafa sigrað, og við bjóðum þá
alla velkomna sem eru svo
heppnir að koma heim aftur.
Á þessu liðna ári hafa börn, af-
komendur hinna fyrstu íslenzku
foreldra þessa lands, sem urðu
til þess að stofna bindindisfé-
lagsskap í sinni nýlendu, Argyle,
unnið stóran sigur, í vínbanns-
bardaga í sveit sinni. Beztu þökk
fyrir ykkar framsýni, Glenboro
landar. Ykkar nafn stendur
einna hæst allra borgara Mani-
toba-fylkis. Þið getið lesið
“Faðir vor” í réttum anda.
Hugsið ykkur þá, sem biðja:
“Faðir vor þú sem ert á himn-
um, ” og greiða svo sitt atkvæði
með vínsölunni og dýrka þá
verzlun sem setur svartan blett
á mannslífið.
“Helgist þitt nafn,” og greiða
svo sitt atkvæði með því að
leggja skatt og söluleyfi á verzl-
un, sem misbrúkar Guðs nafn
með blótsyrðum og syndum.
“Til komi þitt ríki,” og greiða
svo sitt atkvæði með Satans ríki,
vínsölukránum, svo það megi
halda áfram, svo lengi sem það
getur borgað þann skatt, sem
stjórnendum lands og þjóðar
þóknast að leggja á þau.
“Verði þinn vilji,” og greiða
svo sitt atkvæði fyrir vínsalann,
svo hann geti borgað fyrir sitt
leyfi og borgað sinn skatt, sem er
sú mesta hindrun að Guð nái til
að framkoma sínum vilja á jarð-
ríki.
“Gef oss í dag vort daglegt
brauð,” og greiða svo sitt atkvæði
með því að löggilda það, sem
tekur brauðið frá þúsundum af
sveltandi mæðrum og hjálpar-
lausum börnum.
“Leið oss ekki í freistni,” og
greiða svo atkvæði sitt, með
ginnandi eyðileggingu vínsöl-
unnar, að hún megi halda áfram
með stjórnarleyfi.
“Heldur frelsa oss frá illu,” og
greiða svo sitt atkvæði með því,
að þjóðin megi halda áfram á-
fengisbölinu, bæði heima og til
heiðingjaþjóðanna. Ef þeir bara
borga inn í stjórnarhirzluna nógu
mikla blóðpeninga fyrir leyfi og
skatt.
Getið þið gert þetta ofan-
skráða, og svo sagt af öllu hjarta,
“Amen.”
Eg er viss um það, að margir
landar okkar í Argyle, hafa kom-
ið svo fram í þessum bardaga í J
haust, að það verði auðvelt fyrir
þá og þær að segja með gleði,
“Amen”, eftir vel unninn sigur.
Það meiðir, þegar æðstu ieið-
togar kristindómsins, eins og H.
E. Saxton, biskup engelsku kirkj-
unnar í Victoria, B.C., gerði í
sumar er leið, að mæla með ó-
háðri sölu á áfengi í landinu,
þegar stjórnir lands og fylkja,
sýna meiri gróða af vínsölunni
en nokkru sinni áður í sögu
Canada. Og hans eigið föðurland
— England — “braggar” yfir því
nýlega, að inntekt landsins sé
meiri og stærri frá vínsölunni
en nokkru öðru. Þeir seldu til
Bandaríkjanna vínföng fyrir 70
miljón pund sterling á einu ári.
Það tóku nokkrir í sama streng
og biskupinn, héldu sér væri það
óhætt að fylgja svoleiðis fyrir-
rennara.
Þar til í október, að séra J. P.
Hicks, sem hefir átt heima í
B.C. í 50 ár, svaraði honum, og
leiddi hann í allan sannleikann.
Hann sagði honum, “að hans orð
á stólnum, hefðu meitt marga af
þeim sem þektu hann bezt og
virtu. Það, að heyra leiðtoga
kirkjunnar fara út fyrir sinn
verkahring, til að vera forvígis-
maður þessarar voðalegu áfeng-
isverzlunar, sem er meiri orsök
að tárum, fátækt, eyðilögðum
heimilum, kynferðissjúkdómum,
og glæpum, bæði í þessu landi
og mörgum öðrum. Þá er biskup-
inn var að tala, var sagt að einn
maður hefði verið tekinn hjálp-
arlaus drukkinn á tröppum dóm-
kirkjunnar. Um okkur bindindis
vini, sagði biskupinn, að við
værum hræsnarar og falsarar.
Svo hann ætti ekki að reiðast
þó við notuðum sömu aðferð,
sem er ekki vani okkar. Þó það
sé mjög einkennilegt að heyra
guðfræðing nota svoleiðis orð
um þá, sem ekki nota vín, og
halda fram bindindi og vínbanni.
Hann heldur því fram að hreint
vatn sé aðeins drykkur fyrir
skynlausar skepnur. (Ekki mikil
virðing sýnd þeim, sem skapaði
vatnið svo við gætum lifað).
Séra Hicks gefur tölur sem
sýna að vínbannið í B.C. hefir
lokað 4 tukthúsum á vínbanns-
tímabilinu.
1916, árið á undan vínbanni,
var áfengissalan $12,000,000
1920 Vínbanns 909,884
1922, Fyrsta vínsöluárið 6,344,617
Settir í fangelsi fyrir drykkju-
skap:—
1916, Undir vínsöluleyfi 2,327
1918, Undir vínbanni........778
1930, Undir stjórnarsölu 3,524
Settir inn fyrir glæpi: —
1916, Undir vínsöluleyfi 3,175
1918, Vínbann ..... 845
1919, Vinbann 686
1925, Undir stjórnarsölu 1,514
1931, Undir stjórnarsölu 3,741
Svo bætir séra Hicks við: “Eg
þekti 4 presta, sem hafa mist
hempuna í borginni Victoria,
fyrir drykkjuskap, allir svo færir
og vel gefnir, að þeir hefðu get-
að tekið þátt í dómkirkju stóln-
um; tveir af þeim dóu undir þeim
áhrifum.” Þeir voru menn, sem
héldu fram hófdrykkjunni, sem
biskupinn er svo trúaður á, og
heldur svo kröftuglega fram í
sinni ræðu, sem hefir verið út-
greidd svo vel, sem eini sann-
leikurinn.”
Það er svo mikið illt, sem leiðir
af áfengissölunni, að enginn vel
hugsandi maður, og síst leiðtog-
ar kirkjunnar, ættu að vera
blindir fyrir því.
Biskupinn hefir ekki svarað
þessu, og eg býst ekki við að sjá
það á ritstjórnarblaðsíðunni í
Free Press, eins og hans ræða
var skrásett.
Það er eftirtektarverð sjón, að
sjá raðirnar af bæjarfólki, kon-
ur sem menn, standa í röðum
fyrir utan vínsölubúðir stjórnar-
innar, í öðrum eins kulda eins
(Frh. á bls. 3)
J