Lögberg - 27.06.1946, Qupperneq 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. JÚNÍ, 1946
Frá Kvöldvökujélaginu “Nemo” á Gimli
Æfintýrið
á landamaerum Argentínu lýðríkisins
í Suður Ameríku
Ejtir W. S. Parjett
Eftir nokkurra mánaða dvöl
í efri fylkjunum í Argentinska
lýðríkinu í Suður Ameríku —
segir höfndurinn, enskur verk-
fræðingur — komst eg í lok
marz mánaðar til bæjarins Rós-
ario, sem er höfuðbærinn í Santa
Fé fylkinu, þar ætlaði eg að nema
staðar meðan eg biði eftir bréf-
um frá Norður álfunni.
Bær þessi stendur við Parana
ána, og stofnaður af Spánverj-
um 1725, og hafði litla þýðingu
til 1852, er skipaferðin óx eftir
ánni er flutti innflytjendur frá
Norðurálfunni. Á þeim árum
urðu gufuskip mjög almenn, og
gerðist Rósario uppgangs bær og
mestur verzlunarstaður á bökk-
um Parana árinnar, og nú þegar
þetta er skrifað eru þar 16’—20,000
íbúar. Þar safnast saman fjöldi
innflytjenda til þess að fá flutn-
ing með Central Argentisku
járnbrautinni sem nú er ný opn-
uð til skozku nýlendunnar við
Fraila Muerto.
Eg hafði haldið þar til aðeins
í tvo daga þegar Franskur maður,
Mr. Maustier að nafni, heimsótti
mig, hafði hann meðmælingar-
bréf frá einum vina minna í Bue-
nos Ayres; hann var ungur að
aldri og af góðum ættum, en
vegna stjórnmála, hafði hann
verið knúður til að fara úr landi
og leita sér bústaðar í Argent-
ínu lýðríkinu; þegar hann kom
til Buenos Ayres, var honum
ráðið til að gerast hjarðmaður,
og með það í huga hafði hann
keypt hjarðbýli með góðu verði,
er var dönsk ferhyrnismíla að
ummáli, með húsi úr sólþurkuð-
um leir, fáeinar mílur frá baén-
um Rio Querta, við samnefnda
á, en þessi eign hafði stöðugt
verið í hættu fyrir árásum Ind-
íána. Þetta var nú öllum kunn-
ugt, en af auðskildum ástæðum
hafði eigandinn ekki séð sig
knúðann til að geta þess við söl-
una. En þó varð maður til að
segja þessum nýja eiganda frá
vandkvæðum þeim' er eignin var
undirorpin, og ráðlagði honum
að halda sig í hæfilegri fjarlægð
frá þessari nýju eignarjörð sinni,
og láta fénaðinn eiga sig þar til
að stjórnin hafði sent herdeild
þangað, sem búist var við; en
þegar hann heyrði að Mr. Mou-
stier var ákveðinn í að flytja
þangað, réði hann honum til að
fá aðstoð mína, sem öllu ástandi
í landinu var kunnugur.
Þessi franski maður sem
skýrði mér frá þessu var ungur
maður um þrítugt, einlægur á
svip og fjörlegur, og að lokinni
sögunni, og eftir að hann hafði
sýnt mér uppdráttinn þar sem
bújörðin var merkt, fékk eg svo
mikið traust til hans, eins og
eg hefði kynnst honum í mörg ár.
Þegar eg svo hafði hugsað mál
þetta, fór eg fram á að hann hætti
við ferð þessa, af því mér var
kunnugt að Indíánarnir höfðu
sézt mannmargir þar í nágrenn-
inu, þá litlu áður við Traila Mú-
erto, en þaðan voru 40 mílur út
til landeignarinnar, og frá einu
hjarðbýlinu (Estansia) þar sem
eg hafði verið, höfðu þeir, þá
fyrir litlu síðan, rænt öllum
kvikfénaðinum. En — allt fyrir
þetta sat hann fastur við sinn
keyp, svo eg komst ekki undan
að bjóða honum fylgd mína út
til Traila Muerto, en þaðan var
dagleið út að hjarðbýlinu. Hann
tók*boðinu fegins hendi og not-
uðum við daginn tíl að búa okk-
ur imdir ferðína. í stað þess sem
greiðviknir menn og velviljaðir
í Buenos Ayres, höfðu útvegað
honum, svo sem yfirhöfn. ábreið-
ur, hatta, byssur m. m., keypti
eg handa honum valdar skamm-
byssur, hnakk góðann, með til-
heyrandi beyzli, ábreiðu, skamm-
byssu-belti og peninga-, veiði-
hníf, skotfæri o. s. frv., og sama
fyrir mig, svo við gætum lagt af
stað morguninn eftir.
Um kvöldið, er eg var sofnað-
ur, vaknaði eg við skammbyssu
skot, og fylgdu því óp og óhljóð;
eg sveipaði að mér einhverjum
fötum og flýtti mér ásamt Mr.
Moustier upp á flatt húsþakið,
voru þar komnir fleiri húsbúar;
gat þá að líta þaðan ákafann bar-
daga á strætinu milli drukkinna
íra og Gauchora utan af sléttun-
um. Þeir síðarnefndu beyttu
löngum sveðjum, og höfðu þá
drepið einn írann, og saset aðra,
en er írarnir sáu að hér var um
alvörumál að ræða, fóru áhrif
vínsins að smá fjara, og þeir að
verða markvissari með skamm-
byssunum. Tveir féllu af Gouch-
oerum, en fleiri særðust, og af-
gangurinn lagði á flótta. Þegar
hér var komið kom lögreglan
og handtóku tvo sem höfðu verið
áhorfendur, en engann þátt höfðu
tekið í róstunni, og báru þá
dauðu og særðu burtu. Þessi
hreða virtist engin áhrif hafa á
bæjarmenn; þeir voru slíkum
atburðum vanir. Morguninn eft-
ir lögðum við upp í ferðina til
Fraila Muerto.
Central Argentina járnbraut-
in, sem innan lítils tíma verður
lengsta brautin í Suður Amer-
íku, byrjar í Rosarió. Árið 1868
var hún fullgerð til Villa Nuea,
en er nú komin til Cordova, og
fyrirhugað að hún liggi yfir And-
es fjöllin til Copaipo í Chili.
Brautin er einföld og hvílir ekki
á þverbitum, heldur eru teinarn-
ir festir á steyptar stálplötur,
sem flestar eru lagðar á jörðina;
vagnarnir eru gerðir eftir Banda-
ríkskri fyrirmynd með dyrum
á báðum endum, er liggja út á
pall með grindum í kring; þar
heldur vagnstjórinn til, svo hann
geti litið eftir hemlunum, en
framan á dráttarvélunum er
“kúaskör.”
Við fórum fram hjá stórum
bændabýlum, þar næst var hald
ig út á Santa Fé slétturnar. Lest
in öslar með litlu millibili gegn-
um villihjarðir nauta og hesta,
og virtust þau óttalaus, sem þó
var ólíklegt, svo þegar við nálg-
uðumst Cordova fylkið rékust-
um við á hópa af strútum og rá-
dýrum, og á síðustu 4—5 mílun-
um til Traila Muerto, lá brautin
í gegnum runna af Algoroba,
Tala Quebracho og öðrum trjá
tegundum, sem allir iðuðu af
fuglum á öllum stærðum og lit-
itn, frá örninni til Kolibria fugla.
Klukkan 4% komum við svo á
leiðar enda og þar á brautar-
stöðinni beið okkar miðdegis-
verður.
Járnbrautarstöðin var V\ úr
mílu frá bænum; þar leigðum
við okkur vagn til að flytja á
farangur okkar. Vegurinn lá
yfir brosandi grassléttu, stráða
smáviðarrunnum, og þess á mill-
um stærri trjáa þyrpingum of-
an til árinnar Tercera, sem er
þar mjög straumhörð; upptök
hennar eru í Kordilla fjöllunum
nálægt Cordova, þá leggur hún
leið sína til þess hún kemur
miðja vegu milli bæjanna Rós-
ario og Parana, og fellur þá í
ána Parana. Þar er hengibrú úr
jámi; þegar komið er yfir hana,
er maður kominn til bæjarins
Fraila Muerto, hafði iþetta fyrr-
um verið bær índíána, en nafn-
ið þýðir: “dauður munkur,”,
dregið af því að þar höfðu Ind-
íánarnir drepið munk tilheyr-
andi Jesúíta reglunni, sem þang-
að var sendur til þess að snúa
þeim til kristni, svo seinna þeg-
ar Spánverjar voru orðnir nógu
liðsterkir, og brutust lengra inn
í landið, tóku þeir bæ þenna her-
skildi, en Indíánarnir náðu hon-
um þó aftur, og gekk svo lengi að
ýmsum gekk betur, en að lok-
um tókst Spánverjum að búa
svo um sig að þeir gátu haldið
honum, en fáeinum mánuðum
áður en hér er komið sögu, höfðu
þó índíánarnir gert áhlaup á
bæinn, drepið nokkra íbúana í
útjaðri bæjarins og rænt hest-
um og nautgripum. Áður en
járnbrautin kom, var bærinn
ekki annað en fáeinir leirklíndir
kofar (ranchos), var hver um
sig hringgirtur af 6—7 feta djúpri
gröf til varnar gegn Indíánunum
sem mjög sjaldan fara af baki
hestum sínum, til að ráðast á
sjálf húsin er höfðu þenna um-
búnað. Nú voru þar bygð vana-
leg hús og garðar í kring og
margar umbætur aðrar, má
þakka þetta dugnaði skozku
innflytjendanna. Seinustu árin
hefir fjöldi af þeim sezt þar að.
Við fengurn ágætar viðtökur á
hótelinu (Fonda), sem Itali
stjórnar, og kynntumst mörgum
þessara Skota, og komst eg ekki
hjá að lofa að heimsækja þá áður
en við snérum aftur til Buenos
Ayres. Af því að við höfðum
ætlað að halda áfram daginn
eftir, fór eg að spyrjast fyrir
um leiðsögumann eður Vaque-
ano, og fékk hann bráðlega, en
bæði var hann ljótur og fráhrind-
andi, og hafði auk þess á sér
versta orð; réðu Skotarnir okkur
fastlega frá að ráða hann í þjón-
ustu okkar, en við áttum ekki á
öðrum völ, en svo var óttinn við
índíánana mikill, að við ákváð-
um að fylgdarmaðurinn kæmi
með fimm nesta, og búinn til
ferðar morguninn eftir. Um
kvöldið skemtum við okkur hjá
skozku nýlendu-mönnunum og
þar næst settum við ferðarúmin
upp úti í garðinum, til þess að
vera lausir við 'blóðþyrst skor-
kvikindi nokkur, og vöknuðum
við fyrstu geisla sólíuinnar
morguninn eftir.
Við ætluðum, ef mögulegt væri
að komast til ensks bónda er hét
Mr. Bell, en til hans voru 42
mílur. Leið okkar lá í suðvestur;
en að svo miklu leyti sem við
komustum næst, var öll leiðin
til landeignar Mr. Moustiers um
140 mílur enskar. Veðrið var
fagurt um morguninn, loftið
svalt og hressandi, og við vor-
um svo lánsamir, að á var dálítil
gola er dróg úr mesta hitanum
um miðjan daginn. Við héldum
svo áfram leið okkar hindrunar-
laust, til þess um miðjan dag að
við komum að dálitlu vatni, uxu
þar fáein tré; þar hvíldum við
í tvo klukkutíma. Þegar við höfð-
um stigið af hestunum, heppt-
um við þá, svo við værum ó-
hultir fyrir að þeir strykju frá
okkur, síðan slepptum við þeim
á gras þar skammt frá, svo borð-
uðum við og hvíldum okkur. Úr
þessum áningarstað sást hvergi
skógur, vatn eður hæð á þessari
þögulu óbygðu heiði, og sama
var seinni hluta dagsins. en um
kvöldið komum við til Estanciu
(heimili Mr. Bells bónda(. Hvergi
sáust takmörk fyrir þessari til-
breytingarlausu sléttu, þar sem
jafnvel grasstráin sýndust jafn-
há, og ekkert minnti á áttir nema
manns eigin skuggi og áttavitinn.
Það var aðeins tilviljun ef við
sáum fáeina strútsfugla og ugl-
ur er sátu fyrir dyrum á jarð-
göngum sínum, og horfðu til
ferða okkar með lygndum augum.
Hér er það sama og í Norður
Ameríku, að þær búa í sátt og
samlyndi við sléttu hundana,
Bisachana, eins og þeir eru
nefndír hér, og búa saman í hóp-
um; eitt slíkt félagsbú tók yfir
1(4 tunnu af landi (tunna er íVt
ekra).
Við fengum ágætar viðtökur
hjá Mr. Bell, og glöddustum við
þær góðu frqttir að engin hætta
stafaði af Indíánunum, þeir hefðu
allir hrokkið yfir ladamærin, er
þær fréttir bárust út að her-
flokkur yrði gerður út á hendur
þeim, en þrátt fyrir það, réði
hann okkur til að hafa sterkar
gætur á leiðsögumanninum, sem
oft hafði verið grunaður um að
bera Indíánunum fréttir. Morg-
uninn eftir skoðuðum við húsið
nánar. Húsið var sem venja var
til, bygt úr sólbökuðum leir og
girt í kring með torfgarði, og á
honum lágu 2 litlar og stuttar
kopar fallbyssur (Haubitrer).
Bóndi sagði að þær hefðu komið
að góðu liði í síðasta áhlaupi
Indíánanna. Með því þeir sáu
engann mann á ferli, höfðu þeir
orðið djarfari og komið nær, en
‘venja þeirra var, til að stela
tveimur hestum er hann hafði
egnt fyrir þá utan við gröfina,
en bóndi hafði hlaðið byssurnar
með naglarusli og hleypti a Ind-
íánana er þeir voru komnir í
skotfæri. Margir menn og hest-
ar þeirra höfðu særst illilega og
þeir flúið samstundis. Bóndi
gerði ráð fyrir að þeir í bráð
myndu ekki gera sér nýja árás.
Húsinu var skipt í þrjú hólf:
Bóndinn svaf á loftinu, en á gólf-
voru tvö herbergi, annað var
haft fyrir forðabúr og gestaher-
bergi þegar á var regn eða ó-
friðar von, því annars sváfu
ferðamenn undir beru lofti; hitt
herbergið sem var til hliðar,
hafði áður verið setu og borð-
stofa, og var í henni saman rek-
ið sterkt borð og fylgdu því 10
stólar, sem allir voru meira og
minna skaddaðir, en bættir eftir
lands venju með uxahúðum.
Gamall skápur stóð í einu horn-
inu, í öðru risu upp marghátt-
aðir riflar og sumir með byssu-
stingum; í þriðja horninu voru
allskonar verkfæri Veggirnir
voru prýddir litmyndum, og
sumar undir gleri og í umgerð-
um; þar voru einnig skammbyss-
ur, reiðsvipur og sporar. Innan
um alla þessa dýrmætu hluti,
kom eg auga á nýtt og fallegt
gullúr með gagngerða gullfesti.
Úrið hafði átt sjóliðsforingi, sem
farið hafði út á heiðarnar til að
veiða púmur (ljón Suður Am-
eríku); á einni slíkri ferð hafði
hann verið staddur í skógi nokkr-
um, en þá réðist á hann jagúar;
honum tókst að bjarga sér heim
í 'húsið, en dó af sárum daginn
eftir; hafði trékross verið stung-
ið ofan í leiðið.
Utanundir húsinu var kofi lít-
ill, sem bæði var eldhús og heim-
ili hjóna, sem voru þar á vist með
bónda sem vinnuhjú, hann sem
verkamaður úti við, en hún sem
matselja; og enn lengra frá hús-
inu voru tveir leir kofar; þar
voru vinnumennirnir.
Kringum öll húsin lág djúpur
skurður sem gang planki lág yfir,
var hann dreginn af á hverju
kvöldi með sólsetri. Utan með
skurðinum var svo plöntuð girð-
ing úr þyrnóttum kaktus, sem
með skurðinum gerði ágæta
vörn gegn aðsteðjandi fjand-
mönnum. A nóttunum var svo
fénaðurinn hafður í afgirtu svæði
fast við húsið. I stóru útihúsi
voru vinnumennimir að berja
mais úr hýði sínu, sem var ný-
fluttur heim af akrinum.
Hér sýndist allt vera í röð og
reglu og efnahagurinn góður,
en tilbreytingarleysi hvíldi yfir
staðnum, sem 'hlaut að leggjast
sem farg á ferðamanninn, en
Mr. Bell kvaðst ekkert finna
til þess, og ekkert hafa af óyndi
að segja. Um miðjan d’aginn
kom nágranni og kunningi Mr.
Bell, og þegar veiðisögur fóru
að berast á góma, stakk hann
upp á því að við yrðum kyrrir
um daginn, og færum í veiði-
ferð til vatns nokkurs ekki langt
í burtu, og líkur fyrir að þar
mætti veiða púmur.
Úr miðjum degi stigum við
svo allir f jórir á hestbak og kom-
um til þessa ákveðna staðar
tveimur tímum fyrir sólsetur.
Vatnið var stórt og bárulaust, og
lág skógur og kjarr að því öilu
megin. Hestarnir voru bundnir
í rjóðri í skóginum, en við tróð-
um okkur í gegnum undirskóginn
tíl þess að við námum staðar á
sandfjörunni við vatnið. Urðum
við tafarlaust varir við nýstígin
spor eftir púmu og þegar við
höfðum rannsakað sporin til
fullnustu, fullyrti Mr. Bell að
dýrin hlytu að vera að minsta
kosti þrjú fullorðin þar í grend,
sem áreiðanlega kæmu ofan að
vatninu um sólsetrið. Við réð-
um því af að bíða þar sem við
vorum komnir, en skiftum okk-
ur. Mouster og Bell klifu upp
í tré og földu sig á milli grein-
anna, meðan að við hinir tveir
bjuggum um okkur í undirskóg-
inum þar niður undan; þar bið-
um við þegjandi til þess sólin
náði sjóndeildarhringnum, en—
þá skifti um; skógurinn sem til
þessa hafði verið þögull, varð
nú allt í einu sem lifandi, allstað-
ar spruttu fram fuglar; skógur-
inn endurkvað af páfagaukum
og skrækjum kardinála fuglsins.
Eg var að horfa á Kolibrýja
fugla sem flögruðu kringum
stórt villublóm, þegar félagi
minn vakti eftirtekt mína á
hreifingu í undirskóginum, við
vatns endann, og í sama bili
stukku nokkur rádýr með
hræðslusvip miklum fram úr
skóginum. Þau námu staðar og
hlustuðu með æstri eftirtekt og
titruðu af auðsæum ótta, ráku
upp einkennilegt hljóð og stukku
á sund út í vatnið, og stefndu
yfir það. I sama bili kom Púma
fram á milli trjánna, um 40 fet-
um frá því er við vorum staddir.
Við höfðum ekkert heyrt til þess,
og mun okkur því hafa orðið
hverft við. Dýrið gekk áfram
að vatninu og sýndist vera á
báðum áttum hvort það ætti að
leggja til sunds og elta flótta-
dýrin, en í þess stað lagðist það
niður. Eg leit upp í tréð og sá
að Bell gaf bendingu um að við
mættum ekki skjóta. Ofurlítið
seinna heyrðist skrjáfa í kjarr-
inu, og önnur Púma kom í ljós,
og gekk ofan í fjöruna, þar sem
hin lá, en sem stóð þá upp og
færði sig með skyldugri lotn-
ingu fyrir hinu, dálítið aftur á
bak. Bæði dýrin voru karldýr.
Tvö kvendýr komu svo en fram,
var annað með hvolpa; hlupu
þeir tafarlaust útí vatnið, og
byltust þar um.
Við höfðum gert það með okk-
ur, að við sem vorum í kjarrinu
ættum að skjöta fyrst. Eg hvísl-
aði að félaga mínum að hann
skyldi skjóta fyrst og taka að sér
fyrra Púmu-dýrið, en eg ætlaði
mér hitt; um leið og hann skaut
féll dýrið dautt, en eg var ekki
jafn heppinn, því um leið og eg
ætlaði að hleypa af, hrökk eg
við af hljóði frá mönnunum sem
voru í trénu, og um leið varð eg
var við að eitthvað hált og mjúkt
straukst ofan eftir bakinu svo
eg tapaði byssunni úr réttu miði;
var þetta slanga sem hafði leynst
í trénu yfir höfðum félaga okkar,
en varð hrædd við skot félaga
míns og lagði á flótta. Þegar við
svo eftir þessa litlu töf fórum
að líta eftir veiðinni. voru báðar
kvenn-púmulrnar horfnar út í
skóginn, og stóra dýrið hökti
með eldingar hraða á eftir, hafði
skotið brotið annan framfótinn.
Þegar við höfðum brotist inn
í undirskóginn til að elta dýrin
urðum við að gefa upp leitina,
því dagur var að kvöldi kominn
og mál að halda héim. Tveir
okkar sóktu hestana, en hinir
fláðu skotna dýrið, hafði skotið
farið í gegnum hjartað; var það
frá trýninu og aftur á enda hal-
ans, 5 fet og 10 þumlungar.
Daginn eftir kvöddum við
þennan gestrisna bónda og héld-
um áfram ferð okkar og stefndum
í suðvestur. Það var einmana-
legt ferðalag, og bar ekkert mark-
vert fyrir augu. Þegar við höfð-
um borðað og hvílt okkur um
miðjan daginn og vorum lagðir
af stað, veitti eg því gætur að
fylgdarmaðurinn hafði breytt
stefnu, og hélt nú í suður. Eg
spurði hver væri ástæða fyrir
því, en hann sagði að það væri
til þess að komast fram hjá flóa
er væri í leiðinni. Eg sagði það
væri nægur tími þegar við hefð-
um komið auga á hann, dróg
upp byssuna og sagði í hótunar-
róm, að eg skyti hann umsvifa-f
laust, ef eg sæi hann breyta
stefnunni aftur, eður sýndi lýk-
ur fyrir að vilja svíkja okkur.
Næstu nótt áttum við að sofa
undir beru lofti, og er við höfð-
um borðað kveldverð, vöfðum
við ábreiðunum utan um okkur
og sofnuðum áhyggjulausir. Eg
vaknaði við það að mig dreymdi
að fylgdarmaðurinn hafði breytzt
í ógurlega Púmu, og um leið og
eg settist upp, varð mér ósjálf-
rátt litið þangað er þessi ill-
ræmdi ferðafélagi hafði búið um
sig með hnakkinn undir höfðinu,
en allt var horfið. Hestamir voru
á beit nokkur hundrað fet í
burtu, og er eg hugði betur að,
sýndist mér einn þeirra vera
laus, og vera á leiðinni til okkar,
og það var áreiðanlega, því eg
fór þá að sjá að félaginn leiddi
hann við hönd sér. Það var nú
augljóst að harfn hafði illt í
hyggju; eg hugsaði mér því að
liggja kyr með skammbyssuna
í hendinni, viðbúinn að skjóta
hvenær sem hann sýndi sig í
svikráðum. Hann var nú kom-
inn í 10 skrefa fjarlægð frá okk-
ur, þá sleppti hann taumnum,
og skreið til Mr. Moustier sem
var nær honum en eg, og fór að
draga ofan af honum ábreiðuna
til þess að stela vopnum hans
og peningum. Eg var að búa mig
undir að skjóta, þegar sofandi
maðurinn rumskaðist, stóð þá
leiðsögumaðurinn upp, og í
sömu svipan hafði hann þrifið
hníf sinn, og laut svo aftur 'nið-
ur, en þá skaut eg. Kúlan hafði
lent í öxlinni, því hann sleppti
knífnum, og handleggurinn lafði
ofan með síðunni, en áður en
eg gat skotið aftur hafði Mous-
tier hlaupið upp og stóð nú á
milli okkar. Þrátt fyrir sárið,
tókst manninum að komast í
hnakkinn, áður en við gátum
fest hendur á honum, og var
samstundis horfinn út í myrkrið,
og auk þess með viðlaga hestana
líka, sem hann hafði verið búinn
að leysa úr höftum. Eg sá að
gagnslaust var að elta hann, svo
við héldum kyrru fyrir til þess
að dagaði. Þegar við höfðum í
flýti borðað morgun matinn, réð-
um við ráðum okkar hvað gera
skyldi, og urðum ásáttir um, að
úr því við værum komnir svona
langt áleiðis, væri bezt að halda
áfram. Með því eg hafði átta-
vita og uppdrátt, bjóst eg við að
geta ratað til Rio Quarto og þar
gætum við fengið nýjan fylgd-
armann. Svo lögðum við af
stað.
Þennan dag fórum við fram
hjá stóru vatni og víðáttumikl-
um skógum; hér uxu fagrar
plöntur af Suður Ameríkönskum
aloe og kaktustegund þeirri er
gengur undir nafninu “Nála-
Perutréð,” ávöxturinn er einn sá
bezti sem fæst í landi þessu, á
bragðið líkist hann sætum stik-
ilsberjum, en lögun og stærð
nálgast hann meira perum. Um
daginn er við hvíldum okkur, sá-
um við Beltisdýr; við reyndum
að ná því, og tókst að ná haldi
á rófunni, þegar það var að skjót-
ast ofan í holu sína. Eg vissi að
rófan mundi slitna fyr en það
yrði dregið öfugt út úr holunni,
svo Moustier gróf moldina frá
í kringum það með stóra hnífn-
um sem leiðsögumaðurinn hafði
skilið eftir þegar hann gekk úr
vistinni nóttina áður. Þegar við
höfðum banað dýrinu, suðum við
það í sinni eigin skel að hætti
Indíána; var það mesta sælgæti
og á bragð líkt og feitur grís.
Um kvöldið náttuðum við okk-
ur á bersvæði í háu grasi með
hvítum blómum. Það var blæja
logn og hvergi heyrðist nokkurt
hljóð og hvergi sást nokkur
breyting frá þessari óbyggðu
sléttu. Þegar við höfðum borð-
að, gætti eg að hestunum, og til
(Framh. á bls. 7)