Lögberg - 01.08.1946, Side 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. ÁGÚST, 1946
11
A FERÐALAGI UM SPAN
Grein sú, sem hér jer á eftir
er þýdd, úr enska blaðinu “The
Listener.” Fjallar hún um
ferðálag ensku konunnar
\Laurie Lee um Spán vorið
1936. Greinin er örlítið stytt
í þýðingunni.
PYRIR TIU ÁRUM ferðaðist
-*• eg 'um Spán. Þá hafði borg-
arastyrjöldin enn ekki valdið því
að landið yrði á hvers manns
vörum, heldur var yfir því
rómantískur blær og leynd. Um
eins árs skeið fór eg um Spán
þveran og endilangan. En eg
mun þó ekki geta gefið ykkur
nema örlitla augnablikshugmynd
um þau áhrif, sem það ferðalag
hafði á mig. Því að hver einasti
dagur á því ári var svo við-
burðaríkur, að um hann mætti
segja sérstaka sögu.
Eg steig á land í Vigó á norð-
urströndinni. Það er hafnarbær,
sem stendur milli hárra tinda við
hina skerjóttu Galicíaströnd.
Þetta var fyrsta útlenda borgin,
sem eg hafði séð um ævina. Eg
hafði alist upp til sveita á Eng-
landi, og Vigó hafði geisilega á-
hrif á mig við fyrstu sýn. Hún
virtist vera svipuð skipafiota úti
við sjóndeildarhringinn, ókunn
og ögrandi eins og klettarnir að
baki hennar. Allt kom mér þar
ókunnuglega fyrir. sjónir, næsta
óhugnanlega þögult. Eg steig á
land í borg, sem var lauguð í
kvöldsól og með angan sjávar-
seltunnar fyrir vitum mínum.
Þarna lá fólkið sofandi úti fyrir
dyrum húsanna og á bekkjum
garðanna. %Sumir lágu niður við
ströndina, eins og þeim hefði
skolað á land.
Þetta var í júlímánuði, og nú
var eg allt í einu stödd á Spáni.
Eg var með fjögur pund í vesk-
inu og hafði ekki keypt mér
neinn farmiða til baka. Eg var
einnig með ferðatösku, ullará-
breiðu, fiðlu, vegakort og hafði
lært eina setningu í spænsku,
sem þýddi: “Viljið þér gera svo
vel að gefa mér eitt glas af
vatni?” Svo hélt eg inn í borg-
ina. Fyrstu nóttina lét eg fyrir-
berast í mánaskininu uppi á hæð
einni skammt frá ströndinni. Og
þar söfnuðust utan um mig villtir
hundar. Alla nóttina var eg að
stugga þeim frá mér og kasta í
þá grjóti, en fékk engan svefn-
frið þrátt fyrir allt. Einu sinni
hafði mér verið sagt, að þarna í
Galicía væru úlfar. Eg hélt, að
þetta væru úlfar, og með tilliti
til þess, sem eg komst að raun
um þarna, hugsa eg, að þetta hafi
verið úlfar.
♦
Daginn eftir lagði eg af stað
yfir fjallið í áttina til Zamorra.
Uglur og lævirkjar flugu um yfir
höfði mér, en hvergi varð eg
mannaferða vör. Eg vissi ekki
vel, hvar eg var stödd og fylltist
ákafri heimþrá. En eftir að eg
hafði ferðast um hálendið viku-
langt og látið fyrirberast á grjót-
inu um nætur, komst eg til fyrsta
þorpsins, og það er mér minnis-
stætt. Eg verð að segja frá þessu
þorpi, því að í því speglaðiist
landið allt. Þarna hafði eg náð
fyrsta verulega áfanganum. Eg
stóð á hæð nokkúrri að kvöldi til
um sólarlag; húsin fyrir neðan
mig minntu á ferstrenda sykur-
mola. í miðju þorpinu reis göm-
ur kirkja og í turni hennar
glumdi bjalla svo kvað við í eyr-
um manns langar leiðir frá. Eg
gekk tröppuslóða niður að þorp-
inu og ákvað að beiðast gistingar.
Dökkhærðar konur ,sem stóðu í
húsdyrunum, ráku upp undrun-
aróp, þegar eg gekk fram hjá.
Á húsi einu við torgið voru
stórar hurðir járnbentar og yfir
þeir letrað: “Posada de Nuestra
Senora” (Greiðasölustaður Vorr-
ar Frúar). Eg afréð að opna
hurðina og sá þá, auk fjölda
manna, mikið af ösnum og múl-
dýrum. — -Mennirnir voru há-
værir í meira lagi, og börn voru
þarna að leikjum. Dýrin virtust
óþolinmóð, spyrntu fótum og
hneggjuðu. Gömul kona bogr-
aði yfir eldstó í einu horninu og
'hrærði í súpupotti. Eg snéri mér
að henni, nefndi orðið, sem þýddi
“rúm” og gaf henni í skyn, að
eg þyrfti gistingu. Án þess að
svara hellti hún fulla ausu af
súpu og bar að munni sér. Eg
þefaði af súpunni. Hún var
brennheit og lyktin ekki sem
bet. Konan horfði á mig yfir
eldtungurnar og reykinn úr
stónni. Hún var lotin, hrukkótt,
skeggjuð og næstum því blind,
— hún hlýtur að hafa verið
himdrað ára gömul. Eg sagði
“ágætt” á ensku. Hún saup sjálf
það, sem í ausunni var, — varir
hennar voru næfurþunnar og
augun starandi í fjarskann. Síð-
an kastaði hún sprekum í eldinn
og kallaði eitthvað upp, skræk-
um rómi. Hávaxinn og grannur
drengur, sem aðeins var klæddur
skyrtubleðli, kom í ljós, tók við
farangri mínum og vísaði mér
til svefnherbergis.
♦
Síðar um kvöldið, er eg sat
niðri í veitingastofunni og beið
eftir matnum, kom hár og feitur
maður með rautt andlit, eigandi
greiðasölunnar, og tók að baða
einn sona sinna upp úr drykkjar-
þrónni, þar sem ösnunum og múl-
dýrunum var brynnt. Allt í einu
fékk hann þá hugmynd að halda
drengnum undir vatnsyfirborð-
inu, — eins og til þess að reyna,
hvað skeði. Strúkurinn reyndi
að brjótast um, en hafði ekkert
a fl á við föðurinn, og að lokum
gafst hann upp og virtist þá mátt-
laus. Þegar faðirinn sá, að sym
inum lá við köfnun og var byrj-
aður að sökkva, lyfti hann hon-
um upp úr þrónni og bar hann
afsíðis — sigri hrósandi. Eg hugsa
að barnið hafi ekki verið nema
á öðru ári.
Eg át máltíðina ásamt fjöl-
skyldu gestgjafans. Hvert okkar
hélt á stórri brauðhleif; og súp-
una átum við öll úr einu stóru
fati og bitum brauðið með. Gamla
konan tinaði höfði sínu í áttina
til mín án afláts og hvatti mig
til að borða eins og eg frekast
gæti. Eg tróð í mig ung eg stóð á
blístri. Meðan á máltíðinni stóð,
gengu tveir ungir hjarðsveinar
inn í krána, haldandi á fláðum
kindarskrokk, er þeir köstuðu
á borðið um leið og þeir heimt-
uðu vín. — Síðan tóku þeir að
skera stykki úr skrokknum og
gleypa, en litu um öxl öðru
hvoru, eins og þeir byggjust við
því, að verða hnepptir í varðhald
á hverju augnabliki. Þeir átu
græðgislega og bruddu öíl bein.
Enginn í kránni skifti sér af
þeim. Eg geri ráð fyrir, að þeir
hafi verið hreinræktaðir sauða-
þjófar.
Þegar hér var komið sögu, var
eg orðin yfir mig södd af brauði
og súpu, og hafði hresst mig
með víni. Eg fann til einhverrar
vellíðunar og fannst eg vera
heima. Mér þótti sem hvert ein-
asta andlit umhverfis mig, hver
einasta rödd, sem eg heyrði
þarna, minnti allt á það, sem eg
átti að venjast heima; hjarð-
sveinarnir, ökumennirnir, kon-
urnarð börnin og óframfæmir
sveitadrengirnir. — Mér fannst
eg vera orðin barn á ný meðal
f jölskyldu minnar.' Eg hugsa, að
öllum hafi sömuleiðis fundist eg
vera ein úr þeirra hópi, því það
var dekrað við mig eins og smá-
bam.
Að lokum skreiddist eg á brott
og inn í herbergið mitt. Þar
voru komin sex rúm, og í þeim
öllum láu sofandi karlmenn.
Fuglar höfðu gert sér hreiður á
bitum uppi í loftinu, og gamall
SARGENT FLORIST
Blómin tala sínu máli, sem hljómar þýtt í þraut og gleði.
Þau eru œfinlega fáanleg hjá Sargent Florist,
739 Sargent Avenue, Winnipeg.
Pantanir afgreiddar með litlum fyrirvara.
SÍMI 26 575
Geo. Gilhuly óskar íslendingum til gæfu og
gengis á þjóðminningardag þeirra
á Gimli þann 5. ágúst •
* Cjilhuly’s Drug Store
SELKIRK .... 1 MA NIT O B A

MEÐ HEILHUGA ÁRNAÐARÓSKUM
TIL ÍSLENDINGA
Á ÞJÓÐMINNINGARDEGI ÞEIRRA
Á GIMLI 5. ÁGÚST, 1946
m)t
©atigerftelb
ftotelö
(Jlíclllaren
ICelattít
OHarettbon
maður lá þvert yfir gólfið með
sína geitina bundna við hvorn
fótinn. Og þarna svaf eg. Þetta
var aðeins ein nóttin af mörgum,
ein sú fyrsta á þessu ferðalagi
mínu, og eg man vel eftir henni.
Upp frá því varð för mín eitt
áframhald með flótta undan
steikjandi sólarhitanum, þang-
að sem forsælan var, og hungri
og þorsta. Þetta var spánskt
sumar.
Kastalar og fagurlitaðir turn-
(Framh. á bls. 15)
THOS. JACKSON & SONS
LIMITED
FUEL and BUILDERS’ SUPPLIES
Pantið kol yðar fyrir veturinn nú strax.
Það er ekki seinna vænna.
SÍMI 37 071
37p COLONY STREET
WINNIPEG, MAN.
|H
Beztu árnaðaróskir til
Íslendinga á jDj’óðhátíð
þeirra að Gimli, 1 946x
HJ
'M. £&>. Parbal
Jfuneral ^erbtce
Vér óskum íslenzkum viðskiftavinum
vorum til heilla á þjóðminningardegi
þeirra á Gimli 5. ágúst 1946.
Manitoba
Rolling Mills
Company, Limited