Lögberg - 17.10.1946, Qupperneq 6

u
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 17. OKTÓBER, 1946
“Sem stendur læt eg mig einu gilda
um heimspekilegar ímyndanir,” sagði
hann; “músik, blóm og dans, er mér
geðfeldara. Eg held að mér muni aldei
leiðast það; stundum — en það er bara
þegar eg er alvarlegur aða þreyttur —
að mér finst að eg geti ekki hugsað til
að verða gamall. Eg get ekki hugsáð
mér, að þeir dagar komi, að hiti og feg-
urð lífsins breytist í kulda og þung-
lyndi.”
Einhver lagði léttilega mjúkan hand-
legg um mitti hennar, og mild ástúðleg
augu horfðu í andlit henijar. Það var
Lilian; hún talaði í hvíslandi málróm til
systur sinnar, ekki um blóm og músik,
ekki um fjör og gleðskap, en um eitt-
hvað langtum göfugra, sem kom tárun-
um fram í hin mikillátu augu Beatrice.
“Lily,” sagði Beatrice, “eg er ekki
eins góð og þú, en eg vildi reyna að vera
það. Lofaðu mér fyrst að skemta mér
ofurlitla stund, og eg skal vera góð,
kæra systir mín.”
Svo tók hún strax aftur gleði sína,
og parlinum fanst hún ennþá meir hríf-
andi en áður. “Það er einmitt svona
kona, sem eg óska mér,” liugsaði Lewis
Dare, og leit á Lilian—“sem getur verið
mér leiðarvísir og kennt mér. Hugsa
sér ef kvenfólkið skddi hlutverk sitt!
Þessi unga stúlka lítur út, eins og eg
get hugsað mér að engill líti út, sem
verndar okkur — eg vildi óska að hún
vildi verða konan mín.”
Jarlinn fór nú úr blóma húsinu þar
sem voru þúsundir blóma, af öllum hugs-
anlegum tegundum; hann var nú meir
hrifinn af Beatrice en nokkru sinni áð-
ur. Hann sagði við sig sjálfan, að hann
ætlaði að bíða þangað til eftir dansinn;
þá ætlaði hann að spurja Beatrice Cum-
ing, hvort hún vildi verða köpan sín.
Ef hún neitaði honum, skyldi hann fara
svo langt í burtu, þangað sem enginn
þekkti hann; en ef hún segði já, þá
vildi hann alla æfi sína vera þræll henn-
ar og verja öllu lífi sínu fyrir hana. Hún
skyldi vera drottningip hans, og hann
riddarinn hennar, ef slík blessun skyldi
falla honum ( skaut. Hugsa sér að hann
mætti kalla Beatrice sína!
28. Kafli.
Jarlinn lét óánægju sína í ljósi, er Lion-
el Lawrance kom til Elmwood snemma
næsta morgun.
“Við getum ekki tekið á móti gestum
í dag,” sagði Beatrice, dálítið óþolin-
móðlega. Mr. Lawrance hefur líklega
gleymt því að við höfum hér dans í
kvöld.”
Hann hafði ekki gleymt því. Þetta
var mjög fagur morgun glaða sólskin
og hressandi mild vestan gola. Hann
hafði hugsað að ungu stúlkurnar mundu
verða úti í ferska loftinu fyrri part dags-
iná; og bað um leyfi að fá að vera með
þeim.
Lafði Edith leizt vel á það; jarlinn
hafði orð á að hann væri þreyttur, en
hann lét þó tilleiðast að vera með.
“Takið ykkur göngutúr í gegnum
skóginn,” sagði amma stúlknanna; “og
farið þið svo njður að vatninu, svo kem
eg seinna til ykkar. Að vera nokkra
tíma úti í ferska loftinu, er ykkur góð-
ur undirbúningur undir dansinn.”
Þau gengu öll út saman. Það leyndi
sér ekki að Lawrance hélt sig hjá Bea^
trice, og jarlinn óskaði honum þangað,
sem piparinn vex.
Þau settust niður í skugga voldugs
birkitrés. Lawrance tók uppúr vasa
sínum litla bók, og spurði:
“Hefurðu lesið ‘Úndína’, Miss Cum-
ing?”
“Nei,” svaraði hún, “eg nærri því
skammast mín fyrir að hafa ekki gert
það.”
“Það er hin fallegasta og skemtileg-
asta saga sem nokkurntíma hefur verið
skrifuð,” sagði hann. “Þetta er einmitt
morgun til að lesa slíka bók. Má eg
lesa hana upphátt?”
Já, það samþyktu það allir en jarl-
inn hugsaði með sér, að hann vildi nota
tækifærið til að láta í Ijósi sína þýsku
tilfinningasemi — á þeirra kostnað.
Það var mjög yndislegt þarna. Bár-
urnar á vatninu þrengdu sér inn í gegn-
um hið háa stargresi sem var meðfram
vatninu. Laufin á trjánum skrjáfuðu
hægt fyrir golunni, og fuglarnir sungu
í greinunum.
Lionel las vel; hann hafði sterkan og
fagran málróm, svo að ekld tapaðist af
einu einasta orði af því sem hann las.
Beatrice hlustaði á, eins og í draumi.
Svipurinn á hennar stoltlega andliti
varð mildari, og hennar fögru augu urðu
viðkvæmari og vingjarnlegri. Lionel
las meir og meir — um hina fögru mær,
og hinn unga fríða riddara og ást hans,
um vatnabúann og um kofan sem Únd-
ína bjó í, um giftingu kongsins og hina
stoltu og fríðu Berthu. Báruskvampið
á vatninu og fuglasöngurinn var eins og
undirspil, sem samsvaraði orðunum,
sem voru svo auðug af tilfinningu. Svo
kom Lionel að, þar sem ást Berthu á
riddaranum er lýst — ferð þeirra á vatn-
inu, og þar sem hendi óvættisins teigðist
upp og tók demants hringina af hönd-
um hennar, meðan riddarinn var kaldur
fyrir ást hennar.
Það var eins og samhygðar hljómur í
öldunum á vatninu og söng fuglanna, er
Lionel las um hina indælu sorgmæddu
Úndínu, um hennar óhamingjusömu ást,
um sigur Berthu og giftingu hennar og
riddarans, og hinn síðasta og fegursta
þátt sögunnar, er Úndína hefur sig upp
úr brunninum og krefst ástar sinnar.
“Hversu fagurt,” sagði Beatrice og
dró þungt andann; “eg vissi ekki að
það væri til slík saga; eg gleymi aldrei
Undínu.”
Hún leit eins og ósjálfrátt til systur
sinnar, og Mr. Dare veitti því nána eft-
irtekt. “Eg veit hvað þú ert að hugsa
um,” sagði hann — “Miss Lilian er full-
komin Úndína. Eg get hugsað mér
hana með kreftar hendur og eld í aug-
um, standa mlili riddarans og Berthu,
eða sem hafandi sig, eins og í þoku
blæju, uppúr hinum opna brunni.”
“Þetta er fallegur tilbúningur,” sagði
Beatrice í mildum róm. “Lilian væri lé-
leg Úndína — hún, sem er svo siðkvæm
og blíð, svo fögur og saklaus. Eg held
eg sé líka Berthu, að mmsta kosti í því
að eg reyndi að fara minn veg og beita
mínum vilja.”
“Þetta væri tilvalin fyrirmynd fyrir
góðan málara til að mála eftir,” sagði
jarlinn, “sýninguna í bátnum — Úndina,
sem hallaði sér útyfir borðstokkinn,
með dreymandi svip á sínu fagra and-
liti; Bertha sitjandi hjá riddaranum,
stolt og fögur og hálf reið. Hugsa ser
svo hið gagnsæja vatn — Úndínu, með
hendina- ofaní vatninu, og hina stóru
fingur sem komu upp úr vatninu og
gripu hendi hennar. Eg er bara hissa
á að enginn málari skuli hafa málað
þessa sýningu.”
“Hver mundi þá eiga að vera riddar-
inn?” spurði Beatrice. “Við Lilian verð-
um aldrei keppinautar um sama riddar-
ann.”
“Málarinn mundi finna, að það væri
ekki auðvelt að mála þá mynd,” sagði
Lilian. “Hvaða búhing ætti hann að
velja fyrir eins fagra hugsjón og Únd-
inu? Síður, skrautlegur búningur, og
blaktandi fjöður, mundi eiga við fyrir
Berthu, en hvernig ætti hann að sýna
Úndínu?”
“Það erfiðasta er riddarinn,” sagði
Mr. Dare, hlæjandi.
“Því ættum við ekki að fara núna út
á vatnið?” spurði Lionel; “eg skal róa.”
“Eg hef einmitt núna verið að óska
mér að vera komin út á vatnið,” sagði
Beatrice. “Eg er viljug til að stinga
hendinni ofan í vatnið, og sjá hvað skeð-
ur.”
Það tók Lionel ekki lengi að fá listi-
bát úr bátahúsinu. Mr. Dare sá um að
fá sér sæti nálægt Úndínu sinni, og jarl-
innn hjá Beatrice.
“Róðu þangað sem vatnsiiljurnar eru,’
sagði Beatrice, “þær líta svo vel út, þar
sem þær glansa í sólskininu.”
Meðan þau réru fram og aftur um
vatnið, hvarflaði hugur Beatrice til baka
til maí morgunsins, þegar Lilian sat á
steini við sjáfar ströndina, og var að
gera uppdrátt af skipi með hvít segl,
sem var langt út á sjánum. Hvað henni
fanst langt síðan. Þá þráði hún lífið.
Nú hafði henni veitzt alt sem hún þráði
og sem lífið gat gefið henni, en þrátt
fyrir það stundi hún við. er mvndin af
Alfred Hankins brá fyrir hugsjónir
hennar. Bara að hún gæti gleymt því.
Frá hennar sjónarmíði var það ekki
annað en villimynd af ást, en það var
það sama, hún gat ekki máð þessa mynd
úr huga sér. Hún varð alvarleg á svip-
inn og stundi við, eins og þreytulega.
Jarlinn horfði skelkaður á hana.
“Gengur eitthvað að þér, Miss Cum-
ing?” spurði hann. “Eg minnist ekki að
hata séð þig áður svo alvarlega.”
Hún leit sem snöggvast alvarlega
framan í hann. Æ, ef nann gæti hjálp-
að henni, ef hann gæti komið þessari
piágandi endurminningu úr huga henn-
ar, ef nokkru sinni kæmi til þess að hún
gæti trúað honum fyrir þessu, og beðið
Aann að frelsa sig frá Alfred Hankins!
i^að var omogulegt. Nærri því eins og
svar við hugsunum hennar, fór Lionel
að segja frá tilfelli sem hafði haft mikil
áhrif á hann. Herramaður, vinur hans,
natói tagt allt kapp á að fá sér íyrir
konu, stúlku, sem var bæði fríð og gáf-
uð, en fór burt frá henni allt í einu og
sá hana aldrei framar. Ástæðan til þess
var sú, að hann uppgötvaðí að hún nefði
táldregið sig með því að ljúga að sér
áður en þau giftust. Lionel áleit að það
neiði ekKi verið rétt af honum að breyta
þannig; en bæði jarlinn og Mr. Dare
ntu ööruvísi á það.
“Eg er viss um,” sagði jarlinn, “að eg
fyrirgæfi allt annaö fremur, en lygi. Alit
sem er hraklegt og fyrirlitlegt, i mínum
augum, og sem eg hef mestan viðbjóð
á, íelst í orðinu ‘tygi.’ Bræði, ástríða,
hefnigirni — er auðveldara aö íyrirgefa.
Þegar eg kemst að því, að maður eða
kona hafa logið að mér, vil eg ekki sjá
andlit þeirra framar.”
“Eg er sammála þér,” sagði Mr. Dare,
“og kannske eg taki enn dýpra í árina.
Eg myndi aldrei fyrirgefa minstu tál-
drægni; sú sem eg elska, verður að vera
heiöarleg og einlæg.”
“Slíkur sannleiks þungi gæti valdið
því að báturinn sykki.” tók Beatrice
fram í kæruleysislega, en orð jarlsins
höfðu gengið henni til hjarta. Ef hann
bara vissi? En hann fær aldrei að vita
það. Hún óskaði, að hún hefði svaraö
hreint og undanfærslulaust, hinum al-
varlegu spursmálum föður síns.
Sá tími kom, að Lilian minntist orða
Mr. Dare, og skildi, að þau voru ekki
sögð að ástæðulausu.
Beatrice hafði tekið af sér hanskana
og hélt hendinni niður í vatninu. Hún
hugsaði um söguna um Úndínu, sem
hún hafði rétt nýlega heyrt, og vatna
óvættina — hún hallaði sér útyfir borð-
stokkinn og steyptist ofaní djúpið. Hinn
blái himinn og hin hvítu ullnu ský, hin
háu grænu tré og hin breiöu lauf, spegl-
aði sig allt í vatninu. Það greip alla í
bátnum einkennileg undrun og ótti við
það seiðmagn sem var í vatninu — hvað
skeði í djúpinu? Hvað leyndist undir
þessum litlu ójöfnu öldum? Hún kom
undireins upp, og rak upp hræðilegt
hljóð — hljóð sem skar gegnum hið
heiða sumarloft, og sem jarlinn gat
aldrei gleymt meðan hann lifði. Hann
leit á hana; hún var nábleik í andliti, og
varirnar voru hvítar, og í hennar dökku
augum var ólýsanlegt og hræðilegt æði.
“Hvað er þetta?” spurði hann og stóð
á öndinni. Hún áttaði sig brátt og
reyndi að brosa. “Hvaða bjáni eg get
verið!” sagði hún, “og það sem verra
er, að þið hlæið auðvitað öll að mér. Eg
veit að þetta var bara bláber ímyndun
og bjánaskapur; eg veit það. En eg
segi ykkur satt, er eg horfði ofan í vatn-
ið, sá eg andlit mitt þar niðri með svo
hræðilegt og fyrirlitlegt glott, að það
gerði mig hrædda.
“Það var einungis endurkast ljósgeisl-
anna sem gerði það,” sagði Mr. Dare.
“Eg get séð myndina af mér niður í
vatninu. Horfðu aftur ofan í vatnið,
Miss Cuming.”
“Nei,” svaraði hún með hryllingi; “eg
veit það er bara heimska, en það gerir
mig hrædda. Andlitið virtist að lyftast
upp úr djúpinu og brosa —en þvílíkt
bros! Hvenær get eg gleymt þessu?”
“Það var bara ósléttan á vatninu
sem breytti spegilmyndinni,” sagði
jarlinn.
Beatrice svaraði því engu, en bara
vafði þéttara að sér knipplinga sjalið
sitt, eins og að það setti hroll að henni.
“Mér líkar ekki vatnið, eg hef altaf
haft ógeð á því,” sagði hún. “Við skul-
um fara í land, Mr. Lionel; eg fer aldrei
útá vatnið aftur.”
Lionel hló, og Mr. Dare sagði að Miss
Cuming hefði heyrt of mikið um Úndinu
og vatns óvættina. Jarlinn fann að
hendi hennar skalf, er hann hjálpaði
henni útúr bátnum. Hann reyndi að fá
hana til að gleyma þessu, með því að
tala um dansinn. Hann talaði uppörf-
andi við hana, en hann veitti því eftir-
tekt, að hún skalf, eins og hún væri að
frjósa.
Er þau gengu inn í húsið, vék hún sér
við og sagði í skipandi, fremur en biðj-
andi róm:
“Það má engin ykkar segja pabba frá
því sem fyrir mig kom; honum mundi
ekki líka að heyra, að nokkur af Cum-
ing fjölskyldunni væri annaðhvort með
ímyndunar grillur, eða kveifarskap. Á
landi finn eg ekki til hugleysis.”
Amma þeirra sagði að hitinn hefði
verið of mikill fyrir systurnar, og að þær
yrðu að hvíla sig. Hún lét Beatrice
leggjast á fínan og mjúkan legubekk, í
búningsherbergi hennar, og veitti henni
nánar gætur, er hún var sofnuð. En hún
svaf mjög órólega. Amma hennar laut
ofan að henni, og heyrði að hún stundi
þungt og umlaði eitthvað um “djúpa
vatnið.” Hún vaknaði og hljóðaði upp,
að hún sæji sitt eigið andlit. Stórir
svitadropar komu út á enni hennar.
“Hvað hefur þig verið að dreyma,
barn?” spurði amma hennar. “Ungar
stúlkur eins og þú. eiga að sofa eins ró-
lega og blómin.”
“Blómin loka aldrei alveg. augunum
sínum,” sagði Beatrice brosandi. “Eg
lét augun mín aftur, en hugur minn er
samt starfandi; lítur það út eins og eg
sofi. Mig dreymdi vatnið, lafði Edith.
Draumar eru mjög undarlegir; er nokk-
uð að marka þá?”
“Eg vissi um tilfelli með einn draum
sem var að marka,” svaraði amma
hennar. “Þegar eg var ung, elskaði eg
mjög innilega unga stúlku, Minnie Rus-
sell; kafteinn Simmons sóttist mikið
eftir henni. Henni líkaði hann vel, vesa-
lings Minnie, og hún elskaði hann meir
en eg held að margar stúlkur geri. I
marga mánuði sýndi hann henni alla
mögulega aðdáun, en hann bað hana
aldrei að giftast sér — hann sá hana
á hverjum degi, sendi henni bækur og
blóm, og vann hjarta hennar með fögr-
um orðum og gjöfum. Hún hélt hann
elskaði sig í alvöru, og liún hélt aldrei
að hann væri maður sem aðeins skemti
sér við að daðra við stúlkur. Allt í einu
fór hann burt úr London, kvaddi hana
á vanalegan hátt og sagðist koma aftur
eftir fáeinar vikur; en kom aldrei.”
Fjær og nær var talað um dansinn á
Elmwood. í mörg ár hafði fólk ekki átt
kost á að sjá neitt slíkt, þar um slóöir.
Ralph lávarður var ánægður með
undirbúninginn, er hann leit yfir dans-
salinn og sá að allt það skraut af blóm-
um, röð eftir röð, var nóg til þess að
fólk kæmi langt að, bara til að sjá það.
Til og frá milli blómanna, stóðu marm-
ara styttur. Litlar marmara skálar með
ilmvatni, voru settar til og frá. Hann
stansaði við eina fegurstu blómaröðina
og hugsaði um Beatrice dóttir sína.
“Hversu mikið hún er fyrir allt sem er
fjörugt og glæsilegt!” hugsaði hann.
“Hún verður drottning dansins í kvöld.”
Er lávarðurinn stóð einsamall í lestr-
arsalnum þetta kvöld, eftir að hafa tekið
sér hálftíma rólega hvíld, var barið
hægt á hurðina.
“Kom inn,” sagði hann, og undireins
stóð fyrir framan hann eitthvað, sem
hann hélt að hlyti að vera sýn.
“Amma sendi mig,” sagði Beatrice
og roðnaði, “til þess að láta þig sjá
hvort eg tæki mig nógu ve! út í þessum
búning. Þú segir mér, pabbi, hvort þér
líkar umgerðin um demantana mína.
Er hann horfði á þessa skrautbrúðu,
varð hann hrifinn a fundrun. Gat þessi
afburða fegurð virkilega verið dóttir
Margrétar — Margrét, sem fyrir mörg-
um árum síðan, lá á hnjánum og tíndi
jarðarber fyrir herragarðinn, sem hann
átti nú?”
Hann veitti enga eftirtekt búningn-
um né stássinu; hann sá einungis hið
fríða andlit og hin fögru augu, hið mikla
hár, hinn hvíta, knarreista hnakka, og
vel lagaða handleggi. Fyrir framan sig
sá hann óglöggt ský af bleikrauðu sat-
íni, skreytt með svo fínum knippling-
um, að það leit út sem kongulóar vefur,
og Cuming demanta, sem skinu ekki
meir en augu Beatrice. Þeir samsvöruðu
henni og búningnum ágætlega vel.
“Hvar er Lilian?” spurði hann, og
hún skildi af hljómnum í málróm hans,
að liann var ánægður með búning
hennar.