Lögberg - 26.06.1947, Side 6

<5
i=
(Ensk saga)
HVER VAR
ERFINGINN?
G. E. EYFORD, þýddi
“Hvað hefurðu gert. og hvað hefir
komið fyrir þig, minn kæri Fred?”
sagði Edward.
“Eg datt, eða varð fyrir keyrsluhest-
um,” sagði Fred alvarlega.
“Þú átt við, að það hafi verið ekið yf-
ir þig?” sagði Edward; og hélt nafn-
spjaldinu upp að ljósinu.
“Hvað er þetta!” sagði hann undr-
andi. „Miss Edith Rusley! Hugsaðu þér
bara. Það er ein sú ríkasta og nafnkend-
asta hefðarmey á Englandi.”
„Hvað?” spurði Fred kæruleysislega.
“Hvað heitir hún? Hún er sannarlega
fullkomin hefðarmey,' ef nokkur slík er
til. Eg er svo þreyttur að ég vil helst
fara að sofa.”
«
17. Kafli.
Þetta var fyrstu nóttina sem Dora
var í London; þó hún væri þreytt gat
hún ekki sofið; hún var óvön skröltinu
á götunum, sem hélt vöku fyrir henni
þó þeir sem eru vanir því verði þess
ekki varir, eða geri þeim ekkert ónæði.
út af öllu sem hafði komið fyrir hana
Hún hafði líka talsverðan hjartslátt,
daginn áður, og þó hún léti aftur aug-
un komu óendanlega margar spurning-
ar upp í huga hennar í sambandi við
þá skjótu og dularfullu breytingu sem
orðið hafði á hag hennar Hún gat varla
skilið í því, að hún hefði yfirgefið Syl-
vester skóg, og að hún væri nú í Lond-
on, þessum stað, sem hún af svo mik-
illi þrá hafði dreymt um. Og svo, hve
merkileg og undarleg atvikin voru sem
leitt höfðu til þess!
Þangað til Fred Hamilton, hinn ungi
ókunni maður, hafði komið til heimiiis
hennar í skóginum, hafði hún aldrei
heyrt nefnt nafnið Lamonte, og nú átti
hún að vera í sama húsi og móðir Ge-
orge Lamonte.
Með hálf lokuðum augum, framkall-
aði hún úr huga sínum allt sem Fred
hafði sagt um George Lamonte, og það
var henni auðvelt, því hvert orð sem
hann hafði sagt var sem skrifað á hjarta
hennar, og henni fanst að hann hefði
talað um þennan George á fremur
óvirðulegan hátt, og gefið til kynna, að
hann væri ekki eins góður maður eins
og hann væri álitinn vera. Hvað hana
áhrærði, gat hún ekki neitað því, að
nærvera hans vakti einkennilega tor-
trygniskend í hjarta hennar gagnvart
honum; það var ekki beinlínis að henni
geðjaðist illa að honum heldur að það
vakti efa í huga hennar. Hún fann og
til einhvers óljóss ótta er hann talaði.
Og þrátt fyrir þetta hlaut hann að
vera góður og göfugur, því hún átti
honum allt þetta að þakka, sem nú var
að koma fram við hana. Og hafði ekki
hin taugaveiklaða móðir hans, Mrs.
Lamonte, sem Dora var þegar farið að
þykja vænt um, talað um hann, sem
góðan og göfugan son?
Æ! það brá veikum roða á andliti
hennar, og löng og veik stuna kom yfir
varir hennar — æ! Það var hinn — Fred
Hamilton, sem var slæmur; það var
hann sem hún átti að gæta sín fyrir.
Þrátt fyrir þó hún væri nú í sínum eft-
irþráða stað, fann hún loksins, er hún
sofnaði, til einhverrar hrygðar og kvíða
í hjarta sínu.
Vagnarnir, sem ekið var á sölutorg-
ið svo snemma, vöktu hana, Hún leit
undrandi í kringum sig í hinu þægilega
herbergi sem hún var í, með hinum dýra
húsbúnaði og skrautlegu gluggatjöld-
um. Hún hlustaði, eins og hún vonaðist
eftir að heyra þytinn í laufi stóru eikar-
trjánna, sem voru í kringum húsið
hennar, í Sylvester skógi. Breytingin,
sem orðin var, stóð henni nú svo átak-
anlega fyrir sjónum, svo hún hljóp upp
úr rúminu og út að glugganum. Það var
eins og allir í nágrenninu væru enn í
fasta svefni; það voru bara fáeinir smá-
fuglar sem voru fyrir utan gluggan og
heilsuðu morgundýrðinni. Hún sá vöru-
vagna sem fóru í allar áttir. og þár sem
hún heyrði þetta vagnaskrölt, þegar
hún sofnaði, varð henni á að hugsa,
hvort Lundúna-fólkið hefði engan
hvfldartíma.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26-. JÚNÍ, 1947
Hún mundi að Mrs. Lamonte hafði
sýnt henni baðherbergi, þangað sem
hún gat farið úr gínu herbergi, án þess
að ganga í gegn um önnur herbergi,
og þar sem henni var eins nauðsynlegt
kalt vatn, eins og ferskt loft, fór hún
þangað og tók sér kalt bað. Svo klæddi
hún sig og fór ofan.
Hún varð alveg hissa að verða þess
vör að allir í húsinu voru enn í fasta
svefni. Heima hafði Mr. Nichols og
aðrir verið eins snemma á fótum og
fuglarnir, og vinna byrjuð með sólar-
uppkomu.
Hún gekk hægt inn í dagstofuna og
opnaði hlerana, sem útilokuðu dagsbirt-
una, svo opnaði hún gluggana til að
anda að sér hinu hreina morgunlofti.
En henni fanst eins og loftið væri ekki
heldur vaknað, eða það kæmist ekki
inn í húsið.
Hún horfði út, og undraðist hvers
konar fólk byggi í öllum þessum hús-
um, sem hún sá allt í kring, og hugsaði,
eins og hálf dreymandi um, að kanske
Fred Hamilton ætti heima í einhverju
þeirra.
Hún vissi ekki að hann væri kominn
frá Wood Castle, því hann mundi vera
þar í nágrenni, þar til iarðarförin færi
fram.
Eins og af einhverri eðlisávísun,
gekk hún að borðinu, tók myndabókina,
sem hún hafði séð myndina af honum
í, og fór út að glugganum.
Hún opnaði bókina og fann myndina
af honum. Hvað hann var laglegur! Og
þó fanst henni að hann hefði verið
ennþá fallegri morguninn er hún horfði
á hann sofandi við tjörnina. Skömmu
síðar kom ein af þjónustustúlkunum
inn í stofuna og hljóðaði upp yfir sig,
er hún sá þessa hvítklæddu veru við
gluggann.
“Góðan daginn,” sagði Dora.
Hún lét bókina aftur og gekk til
hennar með upplyftu andliti til að vera
kyst, eins og hún var vön heima að bjóða
Mrs. Nichols góðan daginn með kossi.
Stúlkan, sem líka var ung og lagleg,
glápti á hana og virtist hálf hrædd,
roðnaði út að eyrum og stóð þar undr-
andi.
“Góðan daginn, Miss,” sagði hún hálf
skjálfandi, og flýtti sér út úr stofunni.
Dora horfði eitt augnablik á eftir, og
fór að hugsa um, hvað hefði komið fyr-
ir. Eins fögur og fríð eins og hún var,
er hún stóð þarna, hefði ekki hinn besti
málari getað óskað sér tignarlegri fyr-
irmynd fyrir hið dýrðlegasta málverk.
Hvernig stóð á því að hún hafði gert
þessa laglega stúlku svona hrædda og
hvers vegna hafði stúlkan ekki viljað
kyssa hana?
Hún gat ekki skilið þetta. Hingað til
hafði hún veri ðmeð fólki, sem stóð á
sama mannfélagsstigi sem hún, og mað-
ur getur þess vegna ekki búist við, að
hún gæti skilið, að það var brot á við-
tekinni háttprýði, að kyssa þjónustu-
stúlku.
María, en svo hét stúlkan, flýtti sér
inn í eldhúsið og settist þar á stól, og
gat fyrst í stað ekki sagt eitt einasta
orð.
“Hvað heldurðu?” sagði hún við mat-
reiðslustúlkuna. “Þessi unga stúlka —
Dora, eins og Mrs. Lamonte kallar
hana — er komin á fætur. Hún var í
dagstofunni . — Hún sagði góðan dag-
inn við mig, og kom til mín, eins og hún
— ætlaði að kyssa mig, eða fremur eins
og hún vildi að ég kysti sig.”
“Þú ert ekki með öllum mjalla, Mary,”
sagði matreiðslustúlkan undrandi.
En Mary stóð fast við það sem hún
hafði sagt, og þær komust að þeirri nið-
urstöðu, að annað hvort væri Miss Dora
ekki vel siðuð, eða hún væri engin hefð-
armey.
“En ég er þó viss um að hún er,”
sagði Mary og hinar stúlkurnar héldu
það líka.
“Ef nokkjur stúlka er sönn hefðarmey,
þá er ég viss um að hún er það, hver
svo sem hún er. Kanske hún sé nýkom-
in út úr klausturskóla.”
Matreiðslustúlkan vildi ekki trúa því.
“Út úr klausturskóla!” sagði hún,
eins og það gæti hreint ekki átt sér
stað. “Heldurðu að hún þekkti þá ekki
mismuninn á milli heldra fólksins og
þjónustufólksins? Það er það fyrsta
sem þeim er kent þar.”
Dora hafði enga hugmynd um að hún
væri neitt sérlegt umræðuefni í eldhús-
inu; gekk um í stofunni og skoðaði hina
fallegu postulíns-muni^ hin dýru mál-
verk og skrautbundnu bækur og hið
mikla píanó.
Þannig liðu einn eða tveir tímar; þá
heyrði hún að klukku var hringt; Mary
kom inn og sagði hálf ráðaleysislega:
“Mrs. Lamonte óskar eftir að þú
komir upp í hennar herbergi.”
Dora fór upp og gerði vart við sig, svo
heyrði hún sagt: “Komdu inn.”
May, sem var þjónustumey Mrs. La-
monte, hélt áfram að klæða húsmóður
sína, og Dora gekk til hinnar vingjarn-
legu, gömlu konu og kysti hana.
“Kæra barnið mitt,” sagði gamla
konan, “hefurðu verið á fötum í alla
nótt? Eg sendi Mary inn til þín til að
klæða þig.”
Dora setti upp hinn mesta undrunar-
svip og brosti.
“Til að hjálpa mér til að klæða mig?“
endurtók hún. May stóð eins og við-
undur og horfði á Dora. “Því ætti hún
að gera það? Eg hefi altaf, síðan ég
man eftir mér, klætt mig sjálf.”
Mrs. Lamonte brá ofurlítið lit.
“Eg átti við — að hún gæti hjálpað
þér til a ðsnyrta hárið þitt, og binda
borðana þína; en það er óþarft úr því
þú vilt gera það sjálf.”
“Eg vildi ógjarna gera henni það um-
stang,” svaraði Dora.
Mrs. Lamonte brosti hálf vandræða-
lega.
“Hve lengi hefurðu verið á fótum,
kæra Dora?”
“Síðan klukkan fimm,” svaraði hún
Gamla konan varð aftur steinhissa,
og May var nærri því búin að missa
greiðuna úr hendi sér.
“Síðan klukkan fimm! Kæra barn!
Já, nú skil ég; þú — þú hefir verið vön
að f^ra snemma á fætur. Eg er hrædd
um að þú venjist brátt af því. Það er
ekki venja fólks hér í London, að fara
á fætur með sólaruppkomu.”
“Þarna úti, sem við vorum, fórum
við á fætur, eins og við sögðum, með
lævirkjanum; ég er hrædd um, að ég
fái ekki að heyra neinn lævirkjasöng í
þessari stóru borg.”
“Og ég er hrædd um,” sagði Mrs. La-
monte, “að þig muni langa til að hverfa
aftur til æskustöðva þinna, kæra barnið
mitt.”
“Nei,” sagði Dora, “þú veist, að mig
langar til að sjá og kynnast hinum stóra
heimi.”
“Jæja, við skulum þá byrja í dag,”
sagði gamla konan.
Dora sat þegjandi og virti May fyrir
sér, sem með æfðum höndum snyrti
hár húsmóður sinnar, og lagaði og slétti
úr fellingunum á kjólnum hennar. Hún
var mest hissa á því, að Mrs. Lamonte
gat setið svo hjálparlaus og látið aðra
manneskju gera það fyrir sig, sem Dora
áleit að hún geti gert sjálf. Loksins var
stúlkan búin að klæða húsmóðir sína.
Mrs. Lamonte leiddi Dora ofan í borð-
stofuna til morgunverðarins.
Hið fagurskreytta borð og hinir
mörgu og breytilegu smá réttir, vöktu
undrun í huga Dora; heima hafði
morgunverður hennar altaf verið
grjónavellingur og hveitibollur. — EJn
hún mundi það sem hún hafði sett sér,
og settist við borðið, án þess að láta
nokkra undrun í ljós yfir því sem hún
sá.
Mrs. Lamonte gaf þjónustustúlkunni
strax merki um að fara út úr stofunni
og sagði, er búið var að láta hurðina
af tur:
“Dora, kæra Dora, þú veist að þaá
er mín innilegasta ósk, að þú sért ánægð
hérna hjá mér.”
Dora leit upp með þakklætisbros á
andlitinu.
“Og ég vona, ef það er eitthvað sem
þú óskar eftir, þá láttu mig strax vita
af því.”
“Eitthvað sem ég óska eftir,” endur-
tók Dora og brosti. “Gæti það verið
mögulegt að nokkur óskaði eftir meiru
en sem hér er? Mér virðist allir hlutir
vera her. Þegar þú talaðir var ég að
hugsa um, hvað faðir minn mundi
segja, ef hann sæi þetta borð, með öll-
um réttunum sem eru á því, og silfur
og glerborðbúnaðinum.”
Gamla konan gat ekki varist að brosa.
“Kæra barnið mitt.” sagði hún.
“Þetta er ekkert; mitt heimili er mjög
einfalt og viðhafnarlaust. Ef þú sæir,
sem þú gerir, þau heimili, þar sem ríka
fólkið og stórhöfðingjarnir búa, þá
mundi þér finnast að þetta, sem þér
finst vera íburður hér, er ekkert nema
vanaleg þægindi, en engin íburður.”
“En það var altaf svo þægilegt og
viðkunnanlegt á gamla heimilinu mínu,”
sagði Dora alvarleg.
Mrs. Lamonte setti kaffibollann frá
sér og sagði:
“Það var af því þú varst ekki vön
neinu betra — og — og þú mátt ekki
tala svona mikið um það líf sem þú hef-
ir hfað; Eg meina, við ókunnuga. Þeir
eru svo forvitnir, og George, sonur
minn vill ekki að allir viti, hvaöan þú
komst, og hversvegna þú ert hér.”
“Vill hann ekki?” spurði Dora, og
leit stórum augum á gömlu konuna. —
“Eg skal þá ekki tala meira um það;
en ég skil ekki —”
“Eg skil það ekki heldur,” sagði gamla
konan viðkvæmt.
“Eg er hrædd um að ég skilji hann
ekki æfinlega, en ég geri altaf eins og
hann segir mér að gera.”
Hún leit upp með þjáningarsvip á
andlitinu, og Dora hafði veitt því eftir-
tekt, að þessi svipur kom æfinlega á
andlit hennar, er nafn George var
nefnt. — Dora sat þegjandi og hugsandi
um stund, svo leit hún upp og sagði:
“Eg verð að gera eins og George La-
monte óskar. Veistu hvað hann vill að
ég geri?”
Gamla konan bara hristi höfuðið.
“Þú átt að vera mér til skemmtunar,
mín kæra Dora,” sagði hún
“Er það ekki annað en það?” spurði
Dora; „mér virðist það vera mjög auð-
velt, það er ekkert endurgjald fyrir svo
mikið. Þegar ég var heima hjálpaði ég
stundum mömmu til að búa til smjör,
og á veturna spann ég.”
Mrs. Lamonte hló. Það var gott fyrir
hana áð geta hlegið; það var svo sjald-
an að nokkur heyrði hana hlæja.
,“Smjör! Eg þori að segja að þú getiu'
ekki búið til smjör úr þessu kalkvatni,
sem við hér í London köllum mjólk; en
hvað því viðvíkur að spinna. verð ég að
viðurkenna að ég veit ekki hvað það er!
Nei, þú skalt vera mér til skemmtunar
í orðsins fylstu merkingu. Nú skaltu
koma með mér til að kaupa það sem
þig vanhagar mest um.” '
Hún hringdi klukku, og bað um að
láta koma með vagninn sinn. “Farðu
upp, barnið mitt, og taktu möttul og
legðu yfir þig, og svo skaltu fá að sjá
London eins og hún 'er.”
Dora hljóp upp á loft, og var komin
ofan, löngu áður en gamla konan var
tilbúin að leggja á stað.
Úti fyrir dyrunum stóð fínn vagn,
sem beið þeirra; þetta var í fyrsta sinn
sem Dora ók í prívat vagni, og hún
undraöist hinar mjúku sessur, og fanst
ekki að vagninn hristist hið allra minsta-
Hingað til hafði hún bara ekið í skóg-
arhöggsmanns-kerru. En hún hafði
engin orð um þann mismun.
Loksins stansaði vagninn við stóra
byggingu, sem Dora hélt að væri höll.
Framhliðin virtist vera úr gleri, sem
geislaði og glampaði í sólarbirtunni, og
inni var að sjá hina skrautlegustu dúka
í öllum litum.
Þær gengu inn í þessa skraulegu
byggingu. Alvarlegur og höfðinglegur
maður kom móti þeim, og hneigði sig
djúpt fyrir þeim, og færði þeim stóla
til að sitja á. Fyrst er Dora leit yfir alt
það skraut og fáséðu muni er þar voru
inni, fanst henni eins og allir skraut-
gripir Indlands væru þar fyrir augum
sér.
Hvílíkur munur frá því í húsinu
hennar í Sylvester skógi — hvílík dýrð!
En hún var nógu hyggin, að segja ekk-
ert orð um það, eða láta bera hið minsta
á undrun sinni. Með nákvæmri eftir-
tekt og rólegri yfirvegun, virti hún alt
það er fyrir augu hennar bar, fyrir sér.
Mrs. Lamonte keypti fáséða muni
handa sér, og svo gaf hún Dora bend-
ingu um, að koma með sér upp á næsta
loft.
Hér tók skrautbúin kona á móti þeim,
og eftir að Mrs. Lamonte hafði sagt
eitthvað við hana í lágum róm, kom
konan með marga afar fína kjóla, og
lagði á borð fyrir framan þær. Mrs. La-
monte valdi mismunandi morgunkjóla,
og tvo eftirmiðdagskjóla, og Dora undr-
aðist yfir hvað Mrs. Lamonte ætlaði að
gera með svo marga kjóla, er konan
sagði:
“Kanske að það sé betra að unga
jómfrúin fari í einhvern'þeirra til þess
að sjá, hvort þeir eru mátulega stórir,
og hvernig þeir fara henni.“
“Eg?” sagði Dora, og hrökk við af
undrun.
Mrs. Lamonte brosti, og áður en Dora
var búin að átta sig, var búið að klæða
hana í afar fínan eftirmiðdagskjól, *
staðinn fyrir hennar einfalda netludúkS
kjól, sem hún var í.