Lögberg - 26.06.1947, Qupperneq 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. JONl, 1947
7
Rannveig K. G. Sigbjörnsson:
A vormorgni lífsins
Bdærinn andaði blíðlega yfir
jörðinni. Sólin skein í heiði.
Himinhvolfið var yndislega
blátt.
Litir jarðarinnar voru svo
margir þýðir og fagrir, að gufu-
hvolfið var fylt blárauðri móðu.
Jörðin var græn og skógarnir
þÖktu stórar breiður með blakt-
andi, grænu skrúði. Blómin
spruttu í knyppum, breiðum eða
einstaklingsverum og krýndu
sig ósjálfrátt litfegurð loftsins.
Blátt, yndislegt smáblóm
úraup í djúpu grasi og sveiflaði
um sig grænni skykkju svarðar-
ms. Það undi sér vel í skjólinu
°g brosti við sverðinum en ilm-
aði ekki, bara draup; en í skjól-
Jnu skapaði það yndismyndir
fyrir augað og í smáum, drjúp-
andi ilmlausum en fríðum blöð-
um sínum, geymdi það endur-
skin af ódauðleika geislanum,
læknisdómi, sem varð ótal alda
leyndarmál.
Sólargeislinn hafði falið því
að bera kveðjuna í blævæng sín-
Urn. Það gerði það þó langt
v®ri enn þar til mennirnir kunnu
að lesa hana, því blómin höfðu
ekki einu sinni verið nefnd með
nöfnum enn og samband þeirra
Vlð sólargeislann heldur ekki
^esið.
Rautt, forkunnar fagurt blóm,
°x sterkt og mikið fyrir sér,
þrungið af sínu eigin blóði. Það
ilmaði sterklega um geiminn, en
Þyrnar þess stungu alt lífs, er
nálgaðist það. En ilmur þess var
SV0 sætur, litur þess svo yndis-
iegur, vöxtur þess svo fríður, að
'það dró lífið að sér í stórhópum
eða einstaklingsverum, jafnvel
þó það vissi af þyrnunum og þó
þ^i — aðkomna — blæddi til
ólífis við það að nálgast blómið.
Hvítt, tignarlegt blóm, auð-
najúkt, aðlaðandi og frábærilega
agurt, óx mót himni eða draup
oöfði í smærri gerð.
Loft, láð og lögur og ljósið
sjálft, lituðu og mynduðu ótelj-
andi útgáfur af þessum höfuð-
Úum, er vara munu meðan jörð
er til.
í morgunmund risu dýrin af
lund. Tónar ótal radda svifu
0rn í morgundýrðinni. Fuglar,
i®ddir litskrúði himins, hauð-
Urs °g lagar, flögruðu um skóg-
mn og svifu í loftinu, bygðu sér
reiður og sungu dýrðarsöngva
nfsins.
Ljónið öskraði eftir bráð og
!fuðkindin hvarf í gin þess.
lgirisdýr komu fram á völlinn,
f'Pu hérann á stökki og rendu
°num niður. Og þegar tígris-
ynð og ljónið höfðu fengið sig
Saóda, lögðust þau niður og gáfu
i sínum að sjúga og sofn-
u 1 allri dýrðinni.
^egar rökkrið féll á skóginn,
JUkt, þungt og sefandi, kom
Usin á kreik. Kötturinn vakn-
1 af dagsvefninum og hreif
usma sér tn saðnings Gaup_
en SÍtt að sækJa Þarna líka.
hun var stærri og erfiðari við-
afUgs, svo kisi byrjaði bara á
urlimunum og hirti því ekki
ermg hún emjaði.
Adam 0g Eva kon
vangmn að morgni
0ru forkunnarfögur.
aerri 0g sterklegri.
mamýkri og yndisle^
uifUln' ^*au lasu ávex
d^Jér tU Ufs viðu
ix.rsu\Vat" Úr lind
a- -^au undu sér v
SVerfið’ blómin, f
s annað sem fyrii
na, djúpa fegurð
J"1® Þeim. Þau skoSu
var^ag" •í'31"1* Þeear
klörv eta veir>andi
^PPuSu >au saman ,
alveg exns og þeg,
hlupugeUðahrbafnÍnn ga
br‘» ^
Þau áttu töluvert af gleði en
ekki fullan skilning.
Þau syntu í vötnunum, klifruðu
í trjánum, hlupu um völlinn,
sváfu í hlé við tréin eða úti á
bersvæði eftir því sem verkast
vildi. Eva hafði sérstaklega gam-
an af að skoða skóginn og neyta
þess er hún sá þar einkum nýrra
ávaxta. Adam hafði mest gaman
að hlaupa með dýrunum. Þau
gerðu þeim aldrei mein. Friður,
þungur, höfugur, órjúfandi, virt-
ist hvíla svo djúpt í sálum þess-
ara tveggja mannvera, að ekkert
orkaði að hagga honum. Leikir
þeirra voru sem barna, er enn
eru í óviti um lífið og allan virki-
leik tilverunnar. Ekkert risti
djúpt í meðvitund þeirra nema
yfirborðsyndi umhverfisins og
eitthvað af sársauka þeirra
sjálfra. Þegar Eva sá dýrin rífa
þau smærri í sundur og helkval-
ir þeirra særðu og deyjandi, bár-
ust henni að eyrum, þá hló hún
og klappaði saman höndunum;
en fyrir hvern mun vildi hún
hlaupa um skóginn. elta fiðrild-
in og fuglana, hlaupa um grund-
irnar og rjóðrin í kapphlaupi við
dýrin.
Hún synti árnar og vötnin
eins vel og Adam. Hún klifraði
trén öllu fimlegar og sat þar uppi
studum saman, stundum á þeim
greinum sem voru of veikar til
að bera hann og hirti ekkert um
það, hversu mikið sem hann
beiddi hana að koma ofan.
„Þú átt að nefna blómin í dag.
Eg hefi nefnt dýrin“, sagði hann
við hana einn góðan veðurdag.
En hún sinti því ekki. Hún undi
sér svo vel í blíðviðrinu með
dýralíf og jurta umhverfis sig,
sem hana langaði ekkert til að
skilja frekar en hún gerði né erf-
iða við. Hún fann frið og full-
nægingu í því sem hún sá. Svo
hún bara hljóp í skóginn.
Adam undi lífinu á svipaðan
hátt og hún nema hann sýndist
þrá nærveru hennar meir en hún
gerði hans. Hann var einnig
minna gefinn fyrir að leita að
aldinunum, þó ókunna staði
vildi hann kanna. Tímum sman-
an undi hann hag sínum í frið
og ró, einkum ef hún var hjá
honum en einnig þá hún væri á
hlaupum um skóg og völlu.
Hann neytti tíðum af þeim
aldinum sem hún færði heim, át
þau liggjandi undir trjánum, alt
sem hún kom með eða sem hún
í barnslegum gáska henti til hans
°fan úr trjánum. Hann undi því
líka vel, að aldinin dyttu af trján-
um í munn hans.
Og fuglamir sungu og blikuðu
um skóginn og loftið í öllum
regnbogans litum. Blómin sindr-
uðu dýrðinni í sólargeislunum,
drupu höfgu höfði í dögg eða á
nóttu, og ilmuðu, þau er ilmað
gátu, í morgundýrðinni. Stjörn-
urnar sindruðu á næturhimnin-
um og móninn kastaði fölvum
töfrageislum á láð og lög.
Svo rann dagurinn á ný, fríður,
tiginn, með heiða brún og heil-
aga þrá í svölu lofti. Alt í aldin-
garðinum vaknaði á ný af næt-
urdvalanum og tók á sig venju-
legar hreyfingar.
,,Þú átt að nefna blómin í dag“,
sagði Adam við Evu, en hún
sinti því ekki, en hljóp á skóg-
inn að vanda.
Dagurinn var heitur, er á sótti.
Eva fór langt inn í skóginn. —
Bæði var það eðlisávísun henn-
ar er kallaði hana í svalann, svo
langaði hana einnig að vita,
hvað hún fyndi þar inni í myrk-
viðnum. Hún fór lengra og
lengra inn í dimman skóginn. I
skjóli þar inni sá hún einkenni-
legt dýr, sem hún hafði aldrei
séð fyrr. Það var grænt á lit og
langt í lögun. Það hafði öðruvísi
göngulag en nokkurt hinna, er
hún hafði séð út á víðavangi. —
Það sveiflaði sér inn á milli
trjánna með óskiljanlegum fim-
leik, svo brá fyrir grænum
skrautlitum á milli kjairsins, er
það þaut áfram. Eva horfði hug-
fangin á þetta dýr jafnvel þó nú
vaknaði hjá henni ótti, sem bæði
hún og Adam höfðu fundið
glögglega, er þau komu nærri
þessum slóðum.
Eva hélt áfram að fylgja dýr-
inu, hugfangin af hreyfingum
þess og litum. Loks vafði það
sig utan um eitt feikna mikið tré
í miðjum myrkviðnum og hóf
sig upp eftir því, með undra
hraða og hreyfingum. Loks sá
Eva dýrið staðnæmast upp undir
krónu trésins. Hún var feikna
viðamikil og alþakin ávöxtum,
slíkum sem hún hafði aldrei séð
áður. Snókurinn neytti ávaxt-
anna með mikilli fýkn, hringaði
sig svo til jarðar aftur.
Eva stóð hugfangin enn um
stund. Það var eitthvað óttalegt
við þennan stað, óttin fór um
huga hennar jafnvel gleggra en
nokkru sinni fyr. En ávextirnir
á þessu tré voru yndislegir og .it-
ur og fimleiki dýrsins, sem farið
hafði þarna upp, tók öllu fram,
að henni fanst, því er hún þekti.
Hún gat líka farið þarna upp,
ef hún bara þyrði. — Já, ef hún
bara þyrði. Eva skimaði í kring-
um sig. Alt var þögult hér, alt
var kyrt. Aðeins þetta eina, ein-
kennilega dýr, sem sveiflað
hafði sér á þessum trjám og
þessum undirviðum svo sem
ekkert væri og sótt sér þenna
dýrðlega ávöxt, er þarna var
uppi. Nú var þétta dýr beint
fyrir framan hana, hálf upprétt
og horfði seiðmagns augum á
hana. Alt gleymdist ungu kon-
unni, nema þessi seiðandi augu,
þessi gljáandi. skrautlegi skrokk-
ur, sem eins og seiddi hana til
þess að gera það sama og hann
hafði gert. Eva brá sér upp í
myrkvatréð og sótti þar aldinin,
fögru og miklu, sem sólin hafði
náð að skína á. Þau voru yndis-
lega fögur á að líta. Hún las
nokkur með sínum náttúrlega
fimleik og nevtti. Hún fleygði
fáeinum til Adams, sem nú var
kominn á eftir henni inn í myrk-
viðarskóginn og forvitnaðist um
ferðir hennar. Hann tók eplin
upp í snatri og neytti þeirra.
III.
Adam engdist af kvöl. Aldrei
hafði hann þekt þetta fyrr.
Eva var fárveik láka. Einhver
ægileg skelfmg hafði gagntekið
sálir og líkami þeirra beggja.
„Það er alt henni Evu að
kenna“, sagði hann í kvölum
sínum. “Hún gaf mér þenna
myrkviðarávöxt”.
“Höggormurinn sagði mér
þetta”, sagði hún með andköfum
rauna sinna. Hann var svo fim-
ur , og fagur, að alt sem hann
gerði fanst mér töfrandi. Hann
neytti ávaxtarins með því líkri
lyst. Mér fanst ekkert í tilver-
unni vera eins yndislegt og þessi
myrkviðarávöxtur, hvorki í sjón
né bragði”. Eva grét og engdist
af margvíslegri kvöl. Líkamir
þeirra urðu sjúkir og sárir hið
innra og hið ytra. Eitthvað sér-
stakt hafði snert sálarmeðvitund
þeirra líka, því ekki aðeins sval-
inn sem lék um þau, olli þeim
sársauka, heldur hafði eitthvað
snert sálarmeðvitund þeirra,
sem þau þektu ekki fyr. Þau
fyrirurðu sig fyrir að vera nak-
in. Það höfðu þau aldrei þekt
áður.
Og nú dundi yfir þau dómur-
inn.
Jafnvel í laufþyt trjánna
heyrðu þau talað til sín ávítunar
orðum. Þau höfðu aldrei skilið
laufþytinn áður.
Þau bjuggu sér til lauf kyrtla
til þess að hylja nekt sína. En nú
var svo um breytt að kuldi og
óviður kom yfir þau þarna og
graskyrtlarnir dugðu ekki. — Þá
tóku þau til með miklu striti og
heilabrotum, sem og líkamlegu
erfiði að búa sér til skinn kyrtl-
ana.
Öllu þessu fylgdu margbrotn-
ar hörmungar. Þau heyrðu nú
þrumur og eldingar, sem þau
höfðu lítinn gaum gefið áður.
Hiti, kuldi og öll náttúrunnar
fyrirbrigði, bitu svo margfald-
lega á þau nú við það sem áður
var. Þau hræddust óargadýrin og
fundu ekki nærri eins mikið
yndi af samverunni við þau
meinlausu eins og þau höfðu áð-
ur gert. Þeim hálf bauð við þeim.
Þau voru sí og æ gagntekin af
ótta, veikindum og kvöl af ein-
hverri tegund. Loksins skildist
þeim það til fulls, hvað um var
að vera. Þau voru færð úr aldin-
garðinum.
„Þó er kvöl mín meiri en þín“,
sagði Eva, er hvorugt þeirra gat
veitt henni björg. „Og það er þér
að kenna“, bætti hún ávalt við.
„Eg vil komast í burtu frá þér,
Iþangað, sem ég sé þig aldrei
aftur“.
Rétt fyrir innan garðshliðið,
laut Drottinn niður að eyra Evu
og hvíslaði einhverju að henni.
Svo var garðshliðið opnað og
þeim hleypt út. Verðir með blik-
andi sverð voru settir þar, en
ungu hjónin stauluðust fáklædd
hnuggin og sjúk, út.
“Mér þykir .sárast um litlu dýr-
in, sem þau stóru rifu í sig. Eg
hefði viljað vera þar kyr, bara
til þess að hjálpa þeim, sem bágt
eiga þar — í aldingarðinum okk-
ar,” sagði Eva.
“Okkur var ekki gefið það
fyrri en um seinan, að skilja,
hvers við þurfti þar“, sagði hann.
“Ó,- Eden — ó, þú yndisfagra
Eden”, stundi Eve. Hún grét og
barmaði sér. Persónuleg kvöl
hennar skygði á alt annað rétt
þá.
“Það er þér að kenna", sagði
hún og kom orðunum varla upp
fyrir kvöl. ,
“Ekki er það”, sagði hann. “Þú
gafst mér ávöxtinn“.
“Við skulum snúa til baka til
garðsins, freista þess að komast
•inn”, sagði Adam.
“Það er ekki til neins”, stundi
hún upp. “Það eru vopnaðir
varðenglar við hliðið”.
“Svo, er það”, ansaði hann með
ólýsanlegri hrygð. “Við erum um
eilífð rekin þaðan út. Það er
ekkert fyrir framan okkur nema
kuldinn, myrkrið —”.
“Já, og kvölin — þjáningarnar
ólýsanlegu”, tók hún fram í.
“Eva“, sagði hann í hikandi
róm.
“Hvað var það, sem Drottinn
hvíslaði að þér fyrir innan garðs-
hliðið,”
Hún leit snöggvast á hann, en
svaraði ekki.
Eva fór inn í sk.garlund og ól
barn sitt ein sér með harmkvæl-
um þeim, er á hana höfðu verið
lagðar. Hún lagði barnið á brjóst.
Þetta höfðu skógardýrin gert í
Eden. Hér var ekkert annað. —
Svo sneri hún aftur til manns
síns.
Þau þreyttu sína þjáningar-
fullu göngu. Þyrnarnir stungu
þau, skógurinn reif þau. Auðnin
synjaði þeim matar og drykkjar.
Hitinn brendi þau. Barnið grét
og kveinaði.
Loks komu þau í skógarlund
með nægum gróðri. Þar voru
bláu blómin í þykkum knyppum,
rauða blómið með sterka ilmin-
um óx í þungaviðjum þyrnanna
og hvíta blómið andaði að þeim
tign og friði aldingarðsins. Það
hafði gula, yndislega stjörnu að
innri byggingu, sem minti þau
á, hve yndislaga stjörnurnar
höfðu tindrað í augum þeirra, er
þau áttu heima í friðnum og
helginni.
áva lagði barnið grótandi á
bláa blómabeðið. Það virtist
friða það, að finna íðilmýktina
við höfuð sér.
“Þú skalt heita Fjóla”, sagði
Eva við blómið. “Þú ert fögur
auðmjúk og friðandi. Við þinn
yndislega barm hlaut barn mitt
huggun.“
Eva gekk beint á þyrnirunn-
ann skamt frá þeim. Hún greip
það rauða blómið og hirti ekk-
ert um, þó þyrnarnir stingju
hana til blóðs. Hún plokkaði
þyrnana af legg blómsins, fékk
svo barni sínu blómið. Barnið
brosti, er það fann ilminn fyrir
vitum sér.
“Þú skalt ‘heita Rós,” sagði
Eva um blómið. “Þinn er er.g-
inn líki að hrifandi fegurð og
ilmi.”
Síðar, er þau höfðu lengi hrak-
ist um ókunna staði, Eva eignast
annað barn og þau höfðu loks
sest að í friðsælu haglendi, þá
kom dauðinn og tók annað barn-
ið þeirra. Þeim varð þetta báðum
ólýsanlegur harmur.
Er þau höfðu borið hann af
banastaðnum og lagt hann til
heima fyrir, gekk Eva enn í
skógarlund. Hún fann hvíta
blómið með gyltu stjörnunrii. —
Hún tók það og lagði við enni
síns dána barns.
“Þú skalt heita Lilja,” sagði
hún um blómið. “Sakleysi þitt
og tign finst aðeins í Paradís.”
“Hvað er þetta, er þú mælir
svo mikið um?” spurði maður
hennar.
“Það er kóróna sonar míns,”
svaraði hún.
Adam athugaði blómið. Loga-
gylt stjarna brosti við honum úr
blóminu.
“Stjarna. — Paradís. Svona
voru stjörnurnar á næturhimni
Aldingarðsins Þó virtist mér ein
fegurst, en hana sá ég aðeins
einu sinni. Og eigi hefi ég séð
hana á næturhimninum síðan.”
“Hvenær var það?” spurði
hún.
Hann þagði. Hún varð aftur
enn mæðulegri og lagði liljuna
á höfði þess dána.
“Paradís aðeins? segir þú, —
Stjarnan. — Von. Stjarnan brá
fyrir augu mín þegar dómsorðin
dundu yfir okkur. — Eg sá hana“,
hvíslaði hann viknandi. “Eg sá
hana, en svo hvarf hún mér.”
Eva hélt áfram að handfara
höfuð barns síns.
“Eg sá hana,” hélt hann áfram
í lítið eitt öruggari róm. „Hún
tindraði á næturhimninum, ó,
svo fagurlega, — Það ljómaði af
henni, svo skært, svo bjari, Jíkt
og af blómkrónunni þarna, að-
eins mikið skærari, sterkari
geislarnir. — Nú segir þu mér
að í Paradís aðeins finnist tign
hennar og helgi.”
“Já, og ég er viss um að það
er satt ” sagði Eva döpur.
“Það þýðir að til er von fyrir
okkur Eva, — Eilíf von. Við kom
umst aftur í Aldingarðinn — Ald
ingarðinn; — Aldingarð sælunn-
ar.”
“Drag þú ekki sjálfan þig á
tálar, Adam.”
Eva hristi höfuðið og mótþró-
inn skein af andliti hennar.
“Þessi von, sem þú talar um,
var knýtt við mig og afkomend-
ur mína. Nú er hinn ástúðlegi
sonurinn liðið lík og út af bróð-
urbana sprettur ekki von um
viðreisn. Fleiri börn ætla ég nú
ekki að eiga, því því fylgja þján-
ingar, sem ég stendst ekki að
horfa í augu við.”
Það dofnaði yfir Adam við að
heyra þetta. Hann gekk að
drengnum sínum dána, snerti
enni hans og sagði: “Konunnar
sæði skal höfuð þitt meria. Þann
ig var talað til óvinarins.” En þú
skalt hæl þess merja.”
“Sonur minn. Þú hefir orðið
í hælnum. — Getur það verið að
þú sért dáinn — Þú — þú, sem
áttir að merjh höggormsins höf-
uð. — Hún segir að alt það sé
búið.”
Adam varð litið á liljuna á
höfði piltsins enn. — “Sakleysi
— Tign — Paradís — Stjarnan.
— Eg held að eitthvað sé enn
eftir.”
Enn ferðuðust ungu hjónin um
erfiða og ókunna vegu. Vegu
þyrna, þistla, hungurs og kulda.
Um eyðimerkur undir steikjandi
sólarhita og blindandi sandi. —
Eyðimörku er enga næringu
hafði að bjóða.
Eva varð aðframkomin.
“Adam,” hvíslaði hún með vör-
um, er dauðafölvinn hafði gagn-
tekið: “Eg elska þig betur en
lífið. — Það var gjöfin sem mér
hlotnaðist fyrir innan Garðs-
hliðið.” * k
Adam féll á kné og hrópaði til
lífsins Herra um náð handa
henni. Blóðið streymdi í varir
hennar aftur og Eva varð allra
kvenna elst og fegurst. t
ALVEG SÉRSTÖK KJÖRKAUP!
Á fögrum myndum í viðeigandi römmum
BYRJAÐI A MANUDAGS MORGUN HJA
Little Gallery
MEIRA EN 2000 MYNDIR A BOÐSTÓLUM
Á meðal þeirra eru myndir sem hafa verið á sýningum i
Vestur Canada
Hópmyndir, myndir sem skarta í setustofum, borðstofum og svefnherbergj-
um. — Margir, nettir, ávalir og kringlóttir rammar, með meistarabrag.
ÞESSAR MYNDIR OG RAMMAR SELJAST MEÐ HEILDSÖLUVERÐI
OG MINNA FRÁ 1 3 TIL Vi AF VANALEGU VERÐI
Verksmiðju verð til kaupenda
á speglum, myndum og eftirstælingum í litum
20 prós. AFSLÁTTUR Á MYNDARÖMMUM MEÐAN SALAN STENDUR
YFIR
Dragið ekki að koma og kaupa á meðan vöruvalið er sem best
Little Gallery — 317 Rennedy St.
Rétt fyrir norðan Hydro-sýningarsalinn. Sími 94620