Lögberg - 03.07.1947, Blaðsíða 6

Lögberg - 03.07.1947, Blaðsíða 6
(i 1- (Ensk saga) HVER VAR ERFINGINN? G. E. EYFORD, þýddi “Það er ekki erfitt að velja kjóla sem fara þessari ungu stúlku vel,” sagði búðarstúlkan; “Þessi er svo alveg mátu- legur og fer henni svo adáanlega vel.“ “Sjáðu þig í speglinum þarna,” sagði Mrs. Lamonte; Dora sneri sér að stór- um spegli og varð alveg steinhissa. Hún sá háa stúlku, klædda í silki og flos; kjóllinn fór henni eins vel og hann væri steyptur á hana og á kjólnum var hældrag, átján þumlunga langt. Hún gat varla þekt sig sjálfa fyrst í stað; hún leit alt öðru vísi út. Hún sneri sér að Mrs. Lamonte, sem horfði undrandi á hana, og sömuleiðis búðarstúlkan. “En — en”, sagði Dora, “þetta er ekki handa mér?“ “Það máttu ekki segja, mitt kæra barn; jú, það er handa þér. Netludúks kjóllinn þinn er mjög laglegur, en hér í London verður maður að vera í öðru- vísi kjólum, þú kemur til með að skilja það.” Dora var klædd í einn hinna yndis^" legu kjóla sem lágu fyrir framan hana, svo sneri hún sér að speglinum, og nú undraðist hún ekki minna en áður. Hún gat varla trúað að það væri hún sjálf, er hún virti fyrir sér í speglinum; þessa háu og yndislegu mynd, í þess- um fína búningi. Hún fór með skjálf-, andi hendi að hneppa hann frá sér, er gamla konan sagði: “Þú átt að vera í honum, Dora; netlu dúkskjólinn þinn sendum við heim, — með hinum kjólunum.” Svo var valið handa henni fínt knippl ingaherða sjal, í staðinn fyrir heima- tilbúið sjal, sem hún hafði, og stráhatt- urinn, sem hún hafði að heiman var nú lagður til hliðar, en í hans stað val- inn hattur af nýjustu gerð. Búðarþjónn, sem kom þangað er þær voru og bar skrautlega öskju í höndum sér, nálgaðist hana, eins og hún væri prinsessa, og hefði viljað falla niður að fótum hennar. Hann virti vandlega fyrir sér hendur hennar, og valdi svo hanska úr öskjunni er hann var með. “Sex er alveg sérstakt, madame,“ sagði hann mjög virðulega við • Mrs. Lamonte, sem brosti að því sem hann sagði. Dora leit á þau með forvitnis aug- um. “Hvað er þetta,“ spurði hún loksins. „Ekkert, kæra barnið mitt. Bara þú hefur svo litlar hendur” — og hún var rétt búin að segja — “og svo nettar og fallegar,” en hún hikaði við. “Já,” sagði Dora, eins og til afsök- unar.” Alt búðarfólkið horfði undrandi á þessa stúlku en Mrs. Lamonte, sem ekki kærði sig um að Dora væri veitt svo mikil eftirtekt, fór strax með hana út úr búðinni. Er Dora fór ofan búðartröppurnar, sá hún sig í speglum sem voru á báðar hendur er gengið var út úr búðinni, og hún undraðist hvaða mismun slík- ur viðhafnarbúningur gæti gert, en hún sagði ekki eitt einasta orð um það fyrr en þær voru komnar inn í vagninn og lagðar af stað. Þá lagði hún hend- ina á handlegg gömlu konunnar, og horfði spyrjandi á hana, og sagði: “Því gerðirðu alt þetta — því hefurðu keypt þessa skrautlegu búninga og svo margt annað handa mér? Eg skil alls ekki í því?” Mrs. Lamonte brosti, og þrýsti sam- an vörunum. “Eg veit ekki að það sé nein sérstök ástæða til þess, mín kæra Dora,” og bætti svo við eftir litla þögn,” nema að mér líst svo vel á þig, og — og þú verður að vera vel búin í fínum kjól. — George” — og hún þagnaði sem snöggv ast, eins og hún væri að hugsa um eitt- hvað með sjálfri sér — “ég held, að George vilji hafa það þannig.” Dora horfði sem snöggvast á hana; svo leit hún ofan fyrir sig og hugsaði með sér. Hvers vegna skyldi George Lamonte ekki láta sér vera sama um, hvort hún væri vel búin eða ekki? Hvað LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. JULÍ, 1947 gerði það honum til, hvort hún væri í gamla netludúks kjólnum sínum og með stráhattinn sinn og enga hanska eða klædd í þennan dýrindis búning, sem Mrs. Lamonte hafði keypt handa henni? “Gat það verið mögulegt, að George • Lamonte —” hugsaði hún og roðnaði í andliti. Sagði hann,” spurði Dora éftir litla þögn, “að ég ætti að vera í svona dýr- um búningi?” “Nei, barnið mitt, nei; en ég held að hann hafi meint það; og ef hann hef- ir meint það, þá var það ekki nema rétt og sjálfsagt af mér að gera það. Þú verður að taka þátt í samkvæm- islífinu með mér, skilurðu, og þá hæf- ir það ekki, að félagsmey mín sé í lé- legum búningi.” Ef Dora hefði verið veraldarvanari, hefði hún efast um gildi þessarar skýringar; en henni fanst þetta sVo eðlilegt, að hún brosti og þrýsti hina þunnu og mögru hendi Mrs. Lamonte með þakklæti. “Eg hefi gaman af heldrafólkssög- um og æfintýrum,” sagði hún, “en ég' hefi aldrei lesið neina undarlegri og fallegri en þetta.” Gamla konan hristi höfuðið; hún skildi víst ekki hvað Dora sagði. “Lofaðu mér að sýna þér hvernig þú átt að láta hanskana á þig, kæra barn- ið mitt,” sagði Mrs. Lamonte. “Já, þú hefir smáar og fallegar hendur; það er altaf ljóst merki um góða ætt og gott uppeldi.” Dora brosti, og sagði: “Kanske ég sé umklædd prinsessa. Nei, ég er dóttir skógarhöggsmanns, klædd eins og prinsessa. Það er það sem ég er.” Mrs. Lamonte horfði forvitnislega á hana. “Þú skammast þín ekki fyrir að yera dóttir slíks manns, Dora,” sagði gamla konan; “en kanske — sá tími komi, að þú gerir —.” Dora leit stórum augum á hana, svo hún þagði. “Skammast mín?” endurtók hún hálf hissa. “Því ætti ég að skammast «iín fyrir það?“ “Eg — ég veit ekki, en hugsaðu ekki um það, barnið mitt,” sagði gamla kon- an, og vagninn stöðvaðist fyrir fram- an húsið hennar. “Þú ert kynlegt barn — og — og þú segir svo kynleg orð, á svo eðlilegan hátt, að ég veit. — er ekki viss um, hvernig ég á að tala við þig,” sagði Mrs. Lamonte. 18. Kafli. Bráðlega fór Mrs. Lamonte að skilja hið saklausa, einarða og hreinskilna lundarfar Dora, sem sonur hennar hafði á svo einkennilegan og undarleg- an hátt falið henni til umsjár; hún lærði að skilja hana og elska hana, og smátt' og smátt hvarf allur kvíði hjá gömlu konunni fyrir því, að hafa Dora í návist sinni. Hún eins og ósjálfrátt fékk meira og meira traust á Dora, sem með alt sitt sakleysi og þekkingarleysi á heimin- um, var svo vingjarnleg, róleg og sjálf- stðeð, að Mrs. Lamonte fór bæði að elska hana og virða. Hún hafði ekki heyrt neitt fra Ge- orge; hún var vön því að hann skrifaði henni ekki, og það var eins og hún kviði fyrir að fá bréf frá honum; það gat eins vel verið að hann skrifaði henni, að Dora ætti að fara burt frá henni. Hún vissi ekki að sonur sinn væri orðinn herra og erfingi að Wood- Castle og öllum hinum mikla auð, Art- hurs Lamonte. Dora vissi ekki að Fred Hamilton væri kominn til London; og er hún hugsaði til foreldra sinna úti í skóginum, var það ávalt með yndislegri og traustri von um, að þeim liði vel, því hún var svo viss um, að ef eitthvað kæmi fyrir þau, léti faðir sinn sig strax vita um það. Hún hafði enga. hugmynd um, að litla húsið þeirra væri nú autt og mannlaust. En henni gafst ekki mikill tími til að hugsa. Dag eftir dag fékk hún tækifæri til að sjá og skoða. alt hið merkilega og skrautlega sem hægt var að sjá í London. Þær óku um borgina á hverjum degi í hinum skraut- lega vagni, og Mrs. Lamonte sýndi henni svo margt af því merkilega sem var að sjá í borginni. Dora varð mjög hrifin af öllu því sem hún sá, en hún lét ekki í ljós neina undrun yfir þessum æfintýra-heimi sem hún var nú komin í. Einn dag er þær óku um borgina, og vagninn stans- aði fyrir framan skrautmuna búð, lét hún í ljós aðdáun sína og undrun. Dora, sem einungis hafði lesið um dýra steina, og hugsað sér þá aðeins sem dæmisögulega hluti, fanst henni nú, að allir Indlands dýrgripir og hinn takmarkalausi auður í Aladíns-höll- inni, væri samankomin í búðarglugg- anum. Þær gengu inn í búðina, og Mrs. La- monte beiddi um að fá að sjá kvenn- úr; hún valdi eitt úrið, ásamt fínni festi, og stakk því í lítinn vasa. sem var á kjól Dora, en festina lét hún um háls hennar. Dora fölnaði upp af geðshræringu og gat ekki sagt eitt einasta orð; til þess að dylja tárin sem komu í augu henn- ar, sneri hún sér til hliðar, og lét sem hún væri að skoða afar fínt veski, sem sérkennilegt gimsteina-band var í. — Kaupmaðurinn sá það og opnaði vesk- ið og tók upp úr því glitrandi *rmband og lagði í hendi hennar. “Þetta er virkilega fallegt,” sagði hann, “og demantarnir eru eins tærir og vatn.” Dóra horfði hálf hrædd á þá, og gaf Mrs. Lamonte merki um að koma og sjá þá. “Hér er hálsmen, sem er ennþá fínna,” sagði gimsteinasalinn,” og tók það út úr gler hulstri. “Þetta er óvana- lega fallegt hálsmen; það er selt. Miss Edith Rusley keypti það.“ Dora leit upp; hún tók eftir nafni stúlkunnar, sem gat átt svona afar dýr- an skrautgrip, því þetta þótti henni fremur æfintýri en raunveruleiki. “Miss Rusley,” sagði Mrs Lamonte, “já, hún elskar demanta, er ekki svo?” “Já, og aðra dýra * gimsteina, mad- ama; hún hefir svo ágætan smekk og sjaldgæft skynbragð á slíkum hlutum. Kanske þú hafir séð Shaphira-kerfið hennar-” “Nei,” svaraði Mrs. Lamonte á sinn vanalega stillilega hátt, “ég hefi mætt Miss Rusley, en ég hefi ekki séð það.” Gimsteinasalinn opnaði járnskáp og tók út öskju, sem í var hið aðdáanleg- asta kerfi af Saphirum og rétti henni. “Hér eru þeir — hún vill láta gera dálitla breytingu á innsetningunni. — Þetta eru þeir hreinustu Saphirar sem til eru — já, ennþá fínni en Ladyens Rúbínur, sem allir dáðst að. Dora sat og horfði á þetta skraut, og gimsteinasalinn, sem tók eftir því, hve mikla undrun þetta skraut vakti hjá henni, tók þá úr öskjunni og rétti henni Þegar Dora, sem alveg gleymdi sér af hrifningu af að horfa á þessa dýrgripi, beygði sig ofan að þeim, til þess *enn nánara að virða þá fyrir sér, var óvana- lega skrautlegum vagni ekið upp að búðardyrunum. Þjónn í skrautlegum einkennisbúningi opnaði vagnhurðina, og strax á eftir stóð ung hefðarmær í búðardyrunum og virti fyrir sér ungu stúlkuna frá Sylvester skógi. Dora sá strax hina nýkomnu stúlku og augu þeirra mættust. Dora horfð> á hana með einlægri aðdáun, en hin horfði á Dora hálf forvitnisleg, hálf hissa, en á sama tíma undrandi. Gimsteinasalinn leit frá hinni ný- komnu, fríðu stúlku, á gimsteinana sem Dora hélt á, og brá lit. Mrs. La- monte virtist óstyrk og fölnaði í andliti. Með skjótri og yndislegri hreifingu, vék hin nýkomna og ríkmannlega búna stúlka sér að Mrs. Lamonte og hneigði sig fyrir henni. “Mrs. —,” sagði hún og hikaði við. “Lamonte,” sagði gamla konan. “Eg er glöð að mér veitist sú ánægja að hitta þig hér, Miss Ruslej(.” Miss Rusley, sem átti tugi milljóna og var drottning í öllu fínasta sam- kvæmislífi borgarinnar, rétti henni hendina til að heilsa henni, en leit á sama augnablikinu á Dora, sem horfði stöðugt á þetta þeldökka, töfrandi and- lit. — “Dóttir þín, Mrs. Lamonte?” spurði hún. Vesalings gamla konan varð alveg ráðalaus. “Nei — nei —hún er ung vinkona mín, Miss Nichols,” svaraði hún í óskýrum róm. Miss Edith gekk til Dora og heilsaði henni með handabandi, og virti hið rjóða andlit hennar fyrir sér. “Hvernig líður þér?” spurði hún á svo látlausan hátt, sem aðdáendum hennar fanst svo hrífandi, og sem var henni svo eðlilegt frá fyrri árum henn- ar í nýlendunni, þar sem hún ólst upp, þó öfundsjúkar tungur héldu því fram, að þessar látlausu venjur hennar væru hneykslanlegar. Dora tók vingjarnlega í hennar fínu, mjúku hendi, og þær horfðu sem snöggv ast hvor á aðra, án þess að segja neitt. Var það mögulegt, að það hafi verið. skáldleg eðliskennd sem hvíslaði því í hjörtu þeirra, að forlög þeirra ætti eft- ir að fléttast saman? Dora mundi nú alt í einu eftir, að de- mantarnir, sem húp hélt á, tilheyrðu þessari ungu stúlku, svo hún lagði þá strax ofan í öskjuna. “Eg sé að þú hefir verið að skoða Saphirana mína,” sagði Edith í mál- róm sem gerði gimsteinasalann rólegri. “Þykir þér þeir ekki aðdáanlega fal- legir?” Dora brosti og sagði: “Eg kann eekki að dæma um þá; ég hefi aldrei séð þvílíkt fyr á æfi minni; en mér þykir þeir fjarska fallegir.” “Virkilega?” sagði Edith. “Eg er ekki mjög hrifin af þeim, þeir eiga eiginlega, ekki við fyrir mig, það er ekki nógur lit- blær í þeim.” Hún sneri sér því næst til gimsteina- salans og sagði rólega, en í skipandi róm, sem Dora heyrði í fyrsta sinni: “Gerðu svo vel að láta mig fá Rúbín- ana mína.” Maðurinn flýtti sér að rétta henni öskju út úr járnskápnum, sem hún lagði í kjöltu 'Dora. “Ó,” sagði hún brosandi, og aðdáun og undrun skein úr augum hennar. “Eg sé að þú hefir sömu meiningu um þá, eins og ég. En Saphirar mundu samsvara þér best. Eg vildi óska, að þú værir konan mín og ég maðurinn þinn.” • Dora leit brosandi og full undrunar á hana, og Edith sneri sér brosandi til Msr. Lamone. “Hvað hún lítur undrandi út! Eg meina,” sagði hún til Dora, „að ef ég væri maðurinn þinn mundi ég gefa þér þessa Saphira; en þeir ættu heldur að koma frá einhverjum elskhuga, mundi ekki fara bétur á því?” Edith, sem sá undrunina í hinum stóru og fögru augum Dora, sagði við Mrs. Lamonte í lágum rómi: “Hver er hún, Mrs. Lamonte? — Er hún nýkomin út úr klaustur-skóla? — Hún er svo elskuleg, að ég egt ekki ann- að en stöðugt verið að virða fyrir mér hennar aðdáanlega fallegu augu — segðu mér hver hún er?” Mrs. Lamonte stamaði * og vafðist tunga um tönn, án þess að segja neitt. “Ó,” sagði Edith einarðlega, í sama, lága rómnum. “Þú álítur mig freka og illa siðaða. Það gerið þið .allar, ef ég spyr slíkra spurninga, eða læt í ljós á- huga minn fyrir einhverju.“ — Hún leit á Dora, eins og hún vænti eftir að fá svar: “Eg má víst ekki spyrja hana, býst ég við.” “Eg — ég — hún er nýkomin til London,” sagði Mrs. Lamonte. “Þetta er fyrsti dagurinn sem hún er —.” “Fyrsti dagurinn hennar!” endurtók Edith og deplaði augunum. “Meinar þú, að hún hafi aldrei áður verið í London? Hvað ég öfunda hana; ég sem er bæði leið og þreytt á þessari stóru borg! Já, það svífur einhver yndisleiki yfir henni; ég sé það í augum hennar, á andliti hennar. Hún líkist indælum, viltum fugl, sem hefir setst niður í fyrsta sinn á bygða eyju og undrast alt það nýstár- lega og mörgu andlit sem hann sér — líttu á hana!” Og hún neri við hand- legg Mrs. Lamonte. Dora, sem vissi ekkert, hvað þær voru að tala um, sat og horfði dreym- andi út á götuna, þar sem skrautlegum vögnum var ekið uppihaldslaust fram og til baka, og þar sem skarar af fólki, var sem óslitin straumur. Ediith hafði valið ágæta samlíkingu; unga stúlkan leeit út eins og sjaldgæfur, fagur fugl, sem var hálf hræddur við alt þetta ókunnuga og óvanalega sem var á flug ferð í kringum hana. Mrs. Lamonte stóð upp, en Edith fékk hana til að setjast aftur. “Elkki strax,” sagði hún; “lofaðu henni að sitja þarna eina mínútu enn. Sjáðu, hve indæla mynd hún gerir! Ný í London! Veistu hvað skeður, er London verður þess vör, að þessi ynd- islega stúlka er í borginni?” Gamla konan leit vandræðalega út. Hún leit líka út eins og fugl — eins og hrædd dúfa í Valsklóm

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.