Lögberg - 26.02.1948, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. FEBRÚAR, 1948
• 7
Minningar- og kveÖjuorð
Frá því var sagt í blöðunum
28. f. m. að Ingiríður kona Jóns
Eliasar Jóhannssonar Straum-
fjörð, hafi dáið 21. jan. 1948 að
heimili sönar síns, Dr. Jón V.
Straumfjörd Astoria, Oregon,
Bandaríkjum, var hún lögð til
hinstu hvíldar 24. s.m. í Forest
Lawn grafreit, Vancouver B.C.
Flutti síra Albert Kristjánsson
við það tækifæri eina af sínum
hjartnæmu, hughreystandi ræð-
um eptir bréfum að dæma og var
fjöldi fólks við jarðarförina, hafa
þau hjón Jón og Ingiríður eign-
ast fjölmarga vini á Kyrrahafs-
strönd, eins og allstaðar þar sem
þau hafa átt heimili.
Ingiríður Straumfjörd var
fædd 27. júní 1878, foreldrar
hennar: Jón Bjarnason og Þuríð-
ur Helgadóttir, áttu síðast heim-
ili á íslandi að Beigalda í Mýra-
sýslu, fluttu vestur um haf árið
1888, námu land í Mikley, Hekla
F. O. Man. Önnur börn þeirra
hjóna voru: Arnfríður, síðar Mrs.
Anderson, fædd 1876, dáin 1905.
Sezelja, fædd 1884, dáin 1907,
Bjarni, heimkominn hermaður,
heimili í Bandaríkjum, og sem
fyr segir, Ingiríður hefir verið
10 ára er hún kom með foreldr-
um sínum til Mikleyjar, þar sem
hún síðar fékk barnaskóla-
kenslu. 24. október 1895 giftist
hún eptirlifandi manni sínum
Jóni Eliasi, er var sonur Jó-
hanns Straumfjörd, hins vel-
þekta, fjölhæfa atprkumanns, er
þá var búandi í Engey.
Jón og Ingiríður byrjuðu sinn
búskap vestan á Mikley að
Fagratúni, í nágrenni við for-
aldra hennar, er bjuggu að Víði-
mýri, þaðan fluttu þau Jón og
Ingiríður árið 1942 til Grunna-
vatnsbygðar, tóku heimilisréttar
land á Sct. 18-19-3 W. í nánd við
föður Jóns, er á sama tíma nam
þar land.
Eptir að hafa búið þar nálega
18 ár, fluttu þau nær Lundar, og
dvöldu nokkur ár á Sec. 25-19-5
W. svo eignuðust þau gott heim-
ili í Lundar bæ, árið 1938 fluttu
þau vestur á Kyrrahafs strönd,
°g bygðu sér vandað og gott hús
í Vancouver B. C. þar hefir Jón
unnið við smíðar, er hann snild-
arlega listfengur trésmiður.
Börn þeirra Jóns og Ingiríðar:
Jóhann Helgi Straumfjörd
Seattle Wash. hefir stundað gull
smíði, lengi. Dr. Jón Vidalin
Straumfjörd velmetinn læknir í
Astoria Qregon. Halldór G.
Straumfjörd, og Júlíus D.
Straumfjörd, fiskikaupmenn í
Vancouver B.C. Hafa þessir fjór-
mikinn arf, hinar þróttmiklu
ir drengir allir hlotið stóran og
einkunnir og hæfileika foreldra
sinna.
Sá er þessar línur skrifar, var
vel kunnur þeim hjónum getur
því með sanni sagt að Ingiríður
Straumfjörd var flestum konum
fremri í mörgum greinum, hafði
góðar gáfur og beitti þeim ávalt
• il góðs, var manni sínum góð og
ástrík kona, og börnum þeirra
sönn ög góð móðir, leiðbeindi
þeim og vísaði á hinar farsæl-
ustu og beztu manndóms braut-
ir, sem föng voru til.
Þeir bræður eru allir giftir og
farnast vel.
Sjálf hafði hún borið hita og
þunga dagsins með sterku þrek:
og viljakrafti, staðið sem sterkast
við hlið manns síns þegar þörf-
•n var mest, höfðu því hennar
hvetjandi orð til dáða, mikið
gildi, hún var vinavönd og trygg
lynd, tók ásamt manni sínum
góðan þátt í almennum velferðar
málum. Þau fylgdu stefnu, og
störfuðu bæði í félagsskap frjáls
trúarmanna, en gátu óhikað hlust
að á annara skoðanir. Heimili
þeirra var ætíð greiða- og griða-
staður fyrir gesti, alúð og velvild
höfðu þar æðstu völd, öllu var
þar stjórnað með íslenzkri gest-
risni, og hvar sem augað leit, var
allt hreint og fágað og sýndi
staka reglusemi bæði úti og inni.
Ingiríður Straumfjörd
í bréfum að vestan hefir verið
greinilega sagt frá því að þettað
langa og stranga veikindastríð
hafi Ingiríður borið með miklu
ustu stunda, hafi beðið að sitt
þakklæti og kveðja bærist til
vandafólks og vina, og hugsanir
þeirra, munu nú fylgja henni út
yfir gröf og dauða, með þakklæti
fyrir góða samfylgd hér um lang
an tíma, og fullvissu um það að
nú hafi hún fengið laun verka
sinna, eilífan frið.
Það er stór hugfrá fyrir alla
aðstandendur, sérstaklega fyrir
hennar særða ástvin, að vita að
i
allt var gjört sem þekking og
kraftar leyfðu, til að létta þraut
ir, og hún fann og þakkaði, að á
þessum neyðartímum, var hún
umvafin ástvina höndum, og al-
föðurs vernd, sem hún ætíð
treysti til að leiða sig heim,
hversu dimmt sem hér kynni að
verða.
Það traust geyma líka allir
hennar mörgu vinir. A. M.
þreki og fullum skilningi til síð-
Eg held að ástvinir hinnar
látnu hafi hugsað þessu líkt:
Dáin? nei, vil ekki framar um vonleysi dreyma
það væri að lála guðs eðlið tapa
horfin? nei, farin iil friðsælli heima
framtíðar eining mun lífsgleði skapa.
Syrgi? já, því ekki að sakna samveru stunda
og sólbjartra daga um æfinnar leiðir
vona? já. treysti á tíma samfunda
trúin úr eilífðar spurningum greiðir.
Síðuslu spor þín svo svíðandi nöpur
sárl var að gela ekki líknað í þrautum
raun sú var kvíðafull kveljandi döpur
krossberans ganga á helfarar brautum.
Eg spurði og svaraði, mér sýndist allt myrkur
saknandi eíi blindaði huga
en þá var mér gefinn guðlegur styrkur
í griðlausu mótlæti sorgina að buga.
För þin til blíðheima forðaði grandi
framlíðin gefa mun sólfegri tíð
hvílist og unir þinn alfrjálsi andi
endað og sigrað er nútíðar stríð.
Áfir hafið okkur nú sem skilur
innan skamms ég beiti mínum knör
sigli djarft því hvorki brim né bylur
breytir stefnu, eða hindrar för.
Ber ég von, þú bíðir mín á sandi
björt hvar sólin gyllir höf og lönd
bát minn þegcir ber að íriðar landi
brosandi mér réttir þína hönd.
A. M. —
J. E. J. S.
MIN NING
Ingiríðar Jónsdóttir Straumfjörd,
fædd 27. júní 1 878, dáin 2 I. janúar, 1 948
Eflir langa lífsins göngu,
um ljósum stráða braut. —
Samt voru margir dagar daprir
og dimmt í sorg og þraut.
Því landsnáms spor í vesturvegi;
vóru mörgum fyrmeir þúng,
en fram að lífsins flæðarmáli,
vóru fætur og sál þín úng.
Og enginn veit — þegar kallið kemur
að kveðja, — um æfi haust,
en þá er gott, að vera viss um
vina sinna ást og traust.
Og trúa því um allar aldir; —
að eilíft líf sé til.
Þar sem ástbönd, aldrei slitna,
og eingin lífs og dauða skil.
\
Eginmanni og úngum sonum; —
eginkona og móðir, jafnt.
Þú varst ljós, á þeirra vegferð,
þér varð móður eðlið tamt,
tignarleg með hreinu hjarta,
hugðarmálum þínum trú, —
fjölhæf unnir fögrum listum,
frjáls í skoðun, trygg við bú.
Þú ert kvödd með þökk og virðing,
þar til fundum saman ber,
hinumegin í himnariki —
héðan sál þín farin er,
í eilífleikans anda heimi
alfrjáls sál þín, laus við hold.
Fósturlands míns, frónska drottning; —
Fósiurlands þíns, lögð í mold.
Þórður Kr. Kristjánsson.
Minningarorð
Olíumagn
Fyrir rúmu ári, eða þann 13.
febrúar 1947, komust jarðfræð-
ingar niður á olíunámur í Heduc
héraðinu í Alberta; var þá ekki
vitað um það mikla olíumagn, er
þar kynni að vera falið í jörðu,
og enn eru þessi námasvæði ekki
nema að tiltölulega litlu leyti
rannsökuð; en að því er Imperial
olíufélaginu nú segist frá, mun
olíumagnið á þeim stöðvum, sem
búið er að rannsaka, nema að
minsta kosti 100 miljón tunnum.
Hörmulegt slys
Þann 10. þ. m., kom upp eldur
á elliheimili í Newfoundland, er
varð þess valdandi, að þrjátíu og
fjögur gamalmenni brunnu inni;
byggingin var eign hjóna, Mr. og
Mrs. A. Hull, er stjórnin hafði
samið við að annast um gamal-
menni og sjúklinga þar til þeim
yrði komið á stofnunum, er um-
boðsstjórn Newfoundlands sjálf
starfrækti; er þetta hörmuleg-
asta slysið af völdum eldsvoða,
sem um getur í sögu landsins.
Þann 10. des. 1947, kvaddi okk
ar sýnilega heim ein af hinum
góðu landnámskonum, íslenzku,
— ekkjan Ingibjörg Josephson,
næstum 84 ára gömul. Hún hafði
lengst ævi sinnar notið sæmilega
góðrar heilsu og hún dó snögg-
lega af slagi.
Séra H. Sigmar jarðsöng hana
13. des., að viðstöddu fjölmenni.
Fjölskyldan hefir verið búsett
hér um það bil 50 ár og átt vin-
sældum að fagna frá upphafi
vega.
Ingibjörg sál. var fædd 23. des.
1864, á Búastöðum í Vopnafirði
í N.-Múlas. á Islandi. Foreldrar
hennar hétu Arngrímur Jónsson
og María ólafsdóttir. Þessi hjón
dóu bæði með fárra ára millibili,
rúmlega fertug að aldri. Börnin
höfðu verið 9, en 3 dóu ung. Sex
eftirlifandi systkynin fluttu til
Ameríku árið 1878, og settust að
í Minnesota ríkinu, þar sem ís-
lenzkt landnám var þegar hafið.
Þau urðu öll vel þekkt í nýlend-
unni, undir ættarnafninu Ander-
son. Þeir bræðurnir þrír — E. M.
— O. G. og J. G. — gerðust verzl
unarmenn. Systurnar voru Stef-
ania, giftist Bjarna Jones, Sigur-
björg sem giftist Frank Johnson,
og Ingibjörg sem giftist Jóni
Josephsyni, 9. des. 1881 í Mars-
hall, Minn. Jón andaðist hér í
Seattle árið 1916. Hann var ætt-
aður úr Vopnafirði eins og kona
hans. Hér eru engar ættartölur
fyrir hendi, en engum sem sá og
kynntist fjölskyldu þessari, duld-
ist að þetta fólk myndi eiga til
góðra að telja.
Fyrst áttu þau Jón og Ingi-
björg heima í Minneota — síðan
bjuggu þau út á landi í 4 ár. Þau
eignuðust 5 börn. Af þeim eru 4
á lífi — og 2 barnabörn — Þor-
steinn, búsettur í Minnesota, en
Marvin Ó. — Josephine og Sal-
ina — Lóa — Crawford búsett í
Seattle. Einn son, Emil að nafni
misstu þau úr tæringu, þegar
hann var um tvítugt. Hann var
hið bezta manrisefni og að honum
mikil eftirsjá. — Börnin nutu öll
góðrar skólamenntunar og sáu
snemma vel fyrir sér. — Heima
fyrir lásu þau mikið og lærðu
að tala og lesa íslenzku. Þau önn
uðust móður sína af mestu alúð
til þess síðasta. Tvær dætur
hennar bjuggu hjá henni síðustu
árin, og gamla heimilið hélt ætíð
þeim hlýja og vinlega svip sem
nágrennið man svo vel..
Ingibjörg sál. var mjög elsku-
verð sem eiginkona og móðir —
og hún var líka lánsöm í þeirri
stöðu.
Hún var 15 ára gömul þegar
hún kom til Ameríku. Strax var
hún ötul að vinna fyrir sér og
“læra málið” — tvær fyrstu kröf
urnar í nýju landi — sem ung
húsmóðir gerði hún hvorttveggja
að annast heimilið með prýði og
taka sinn þátt í félagsmálum
byggðarinnar. Hún var ein af
stofnendum kvenfélags Sankti
Páls safnaðar — og þær systurn
ar allar — í tíð séra Stgr. Thor-
lákssonar.
Árið 1898 fluttu þau Jón og
Ingibjörg með börn sín hingað
“vestur að hafi”. Jón sál. lagði
fyrir sig múrara-iðn. Hann sá
mjög vel fyrir fjölskyldu sinni
°g byggði hér gott heimili. Gest-
risni og glaðværð einkenndi bæði
hjónin og börn þeiira — enda
var þar á tímabili gestkvæmt
svo áberandi þótti. Það var þá
óðum að fjölga Islendingum í
Seattle-borg — og vinum þessara
hjóna og heimilisins fjölgaði að
sama skapi.
Ingibjörg Josephson var fríð
kona sýnum og nettvaxin. í allri
framkomu var hún gætin vel —
og í samræðum var hún bæði
skýr og glaðvær. Alla ævi hafði
hún yndi af bókum — og vildi að
lesið væri það sem “eitthvað
væri varið í”.
Heimilisbragur hjá henni bar
vott um fegurðarsmekk og vand-
virkni. Það var eitthvað fínt og
fágað við alt sem hún leysti af
hendi. í nágrenni sínu var hún
öllum hjálpsöm og góð. Hún tók
þátt í góðgerðastarfsemi ísl.
kv.fél. Einnig frá því það var
stofnað, og lagði gott til allra
þeirra mála. Hinir mörgu vinir
hcnnar munu lengi minnast henn
ar. — Börn hennar geyma dýr-
mætar og ógleymanlegar minn-
ingar um hana ævilangt.
Jakobína Johnson.
Seattle, Wash.
— Læknir góður, ég veit ekk-
ert hvað ég á að gera. Þér eruð
þriðji læknirinn, sem ég sný
m^r til.
— Svo, hvað gengur að yður?
— Eg er altof feitur.
— Hvað hafa hinir læknarnir
ráðlagt yður?
— Annar ráðlagði mér að
hlaupa mikið, en hinn sagði að ég
skyldi fara austur að Laugar-
vatni til hressingar. Hvað ráð-
leggið þér mér?
— Að hlaupa austur að Laug-
arvatni.
Ingiríður Straumfjörd
i.
Eg kom í hús þitt aðeins einu sinni.
í önnum dagsins stóðslu glöð og fríð.
Sú heimsókn varir lengi mér í minni.
Sem morgunssálskin varstu fersk og blíð,
og hússins sál í hærra stigin veldi,
sem hug minn vermdi líkl og blys af eldi.
í Fagratúni fyrsta hús þú reistir
með förunaut, sem heilast unnir þú.
Á Guð og hann og gæfuna þú treystir
að gæti þróast ykkar fyrsta bú.
Hve glöð var lundin á þeim fornu árum
er Engey hilti á silfurhvítum bárum.
Úr Fagratúni forlögin þig báru
því fegurð einni ekki treysta má. —
Það veldur jafnan trega og sinni sáru
og sviða, að hverfa æskulandi frá,
svo Fagratún þú fluttir með í hjarla
er framtíð tryggði heillaríka og bjarta.
Og hvar sem bú í baráttu þú feslir
þú byggðir aftur æsku Fagratún,
svo af því hjá þér engir voru gestir;
þín ástúð var sem skráð á hyggjubrún.
Með yndi í fasi og innileika sönnum
þú alla gerðir brátt að heimamönnum.
II.
Nú ertu dáin. Þín var of stutt æfi,
sem allra þeirra er bæta þessa jörð.
Ef fleiri slíkar forsjón okkur gæfi.
sem fórnuðu öllu og héldu um dyggðir vörð.
Þá rættist brátt hinn gamli, glaði draumur
um guðsríki í þessum spilta heim,
og máttarvalda meginorku straumur
á morgunroðans vængjum svifi um geim.
Eg þögull gekk hjá þinni fögru kistu,
sem þýð í smíðum minti á Fagratún.
En mér var bægt við merkjalínu ystu
að mega sjá þig yfir dauðans brún.
Þitt lík var föll, en frítt í dauðans blundi
sem frostrósir um kaldan vetrar dag.
Er fólkið alt dró andann þungt og stundi
þú eins svafst vært, sem barn við vöggulag.
Þinn aldni vinur, ástúð svifiur þinni
að enni þínu þrýsti heilum koss.
Svo slóð hann beinn, sem björk, með trega í sinni,
það beygði hann ekki sorgarinnar kross.
En fölari en þú í kislu þinni
hann þyngstu sporin fylgdi þér að gröf.
Og óstuddur með ást þína í minni,
hann aleinn þráði að sigla á dauðans höf.
Eg enga sonu séð hef móður trega
með sannari ásl, en þig, í hinsta sinn,
svo þungt og sárt, en þó svo karlmannlega
að þeirra harmur einnig gerðisl minn.
Það sýnir bert að mikil varstu móðir,
sem menn á þroskaaldri unnu heitt
— það virðist líkt og æðri andar góðir
þig ælíð hafi verndað, stult og leitt.
En þegar syrtir, þá er ljúft að dreyma
í þögn og kyrð um glaðan endurfund,
og láta um sig orkumagnið slreyma
frá allífs mætti, gegnum lokuð sund.
Og eitt er víst, að indælt er að vona
að andinn sigri í baráttu við hel
og guð þig blessi göfuglynda kona,
sem græddir kærleik. — Farðu vel.
J. S. frá Kaldbak.