Lögberg - 02.02.1950, Qupperneq 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 2. FEBRÚAR, 1950.
FORRÉTTINDI
Ejtir GILBERT PARKER
J. J. Bildfell þyddi. — Ljóðin i þessari sögu eru
þýdd af Dr. Sig. Júl. Jóhannessyni.
í þessum hugsunum sínum miðjum,
heyrði hún fótatak, svo að hún stóð á
fætur. Paulette Dubois kom gangandi
eftir götuslóðanum meðfram ánni fyrir
neðan. Hún kom vestan frá Vadróme-
fjöllum og hafði valið sér götuna sem
lá fram með ánni, en vestur á fjöllin fór
hún til að hitta Jó Portugais, sem ekki
var enn kominn heim úr Quebec ferð-
inni. Paulette var í æstu skapi, því að
hún hafði ekki sofnað dúr nóttina áður,
út af umhugsuninni um samfundinn við
skraddarann sem fyrir hendi var. En
þó hún auðsjáanlega væri í öngum sín-
um var andlitssvipur hennar alltilkomu-
mikill og hreyfingar hennar ákveðnar
og öruggar. Hún var ávalt klædd eins
og yngri konum var títt, en nú var það
aðeins rauði borðinn, sem hún hafði um
hálsinn, sem benti í þá átt — sá sami
og hún hafði kveldið áður þegar hún
átti tal við Charley.
Það var óhapp fyrir báðar þessar
konur að mætast þarna, sameiginleg
ógæfa, því andúðin til hvorrar annarar
var þeim sameiginleg. Frá Rósalie hálfu,
var það ónæðið sem henni var gjört á
þessum griðastað hennar, sem olli
henni sárrar gremju.
, Þær horfðu hvor á aðra í mínútu
þegjandi, svo vann veglyndi Rósalie sig-
ur á andúðinni og hún sagði:
„Gott kveld, frú“.
„Ég er ekki frú, og þú veist það vel“,
svaraði hin hranalega.
„Ég bið fyrírgefningar. Gott kveld,
ungfrú“, endurtók Rósalie hægt. Þú
settir þig út til að misbjóða mér.
Þú vissir að é gvar ekki frú.
Rósalie hristi höfuðið. „Hvernig átti
ég að vita það? Þú hefir ekki altaf átt
heima í Chaudire, þú hefir verið í Mon-
treal, og það eru margir, sem kalla þig
frú.
„Þú vissir betur, þú veist að ég fæ
bréf á pósthúsið, frá Montreal og að
utanáskriftin á þeim er ungfrú44.
Rósalie sneri sér til hliðar eins og
að hún ætlaði að fara. „Ég man ekki
utanáskriftina á öllum bréfum, sem
koma á pósthúsið. Ég hefi gott minni
til að gleyma. Gott kveld“, sagði hún
með uppgerðar kurteisi. Paulette sá
fyrirlitningarsvipinn á andliti Rósalie,
en hún sá ekki, og vildi ekki skilja að
fyrirlitning Rósalie, átti ekki við það sem
hin hafði verið, eða framið, heldur við
það, sem hún var.
„Þú heldur að ég sé eins og skarnið,
sem þú treður á“, sagði Paulette nú
öskuhaugnum einum sé hæf.“
sé ekki þess verð, að þú skiptir orðum
við mig! að ég sé útlifuð tuska, sem
skuhaugnum einum sé hæf“.
„Það hefir mér aldrei komið til hug-
ar“, svaraði Rósalie. „Þú hefir verið
mér ógeðþekk, en ég vorkenni þér og
mér hefir aldrei slíkt til hugar komið“.
„Þú lýgur því!“ var svar hinnar; og
Rósalie sneri sér frá henni hrygg í huga
og hélt höndunum fyrir bæði eyru sín
og flýtti sér ofan hæðina og hún heyrði
ekki það, sem Paulette hrópaði á eftir
henni.
„Á morgun skulu allir fá að vita, að
þú ert þjófur. Hlauptu, hlauptu, hlauptu!
Þú getur heyrt það, sem ég er að segja,
skjátan þín. Þeir skulu allir fá að vita
um litla krossinn á morgun“.
Hún fylgdi Rósalie á eftir í hefndar-
hug. En svo vildi til, að hún mætti á
veginum mesta slúðrara, sem til var í
þorpinu, kaupmanninum í matvörubúð
þorpsins, sem stóð gengt pósthúsinu og
var miðstöð allra slúðrara, sem í þorpið
komu, eða í þorpinu voru. Þessum
manni sagði Paulette með illgirnis
áfergju, að hún hefði séð Rósalie negla
krossinn á kirkjuhurðina vissa nótt, og
ef að hann þyrfti frekari sonnun, þá
skyldi hann spyrja Jó Portugais að
hvort þetta væri ekki satt.
Eftir að hún hafði svalað hefnigirni
sinni, á þennan hátt, fór hún í gegnum
þorpið og heim til sín og bjó sig til þess,
að fara á fund skraddarans. Eftir að
hafa svalað hefndarhneigð sinni á Rósa-
lie, hætti hún að hugsa um hana, en
hugsaði aðeins um barnið sitt. Eftir einn
klukkutíma fengi hún að vita, hvar það
var — skraddarinn hefði lofað henni
því, og þá myndi hún máske iðrast eftir
slysið sem friðdómarinn varð fyrir, því
slys hafði það verið hvað sem hver segði.
Það var orðið dimmt þegar Pauette
kom inn í skraddarabúðina. Þegar hún
kom út aftur eftir hálfan klukkutíma
örugg og glaðleg með gleðitár í augun-
um, datt henni ekki í hug að líta í kring-
um sig, henni var alveg sama hvort
nokkur sægi sig eða enginn; hún hugs-
aði aðeins um barnið sitt. Hún flýtti sér
heim sem mest hún gat ofan eftir göt-
unni, á leið heim til sín, svo hún sem
fyrst gæti komist á stað áleiðis þangað,
sem barnið hennar var falið.
Hún hafði ekki séð persónu, sem
stóð í skugga trjánna rétt hjá skradd-
arabúðinni, þegar að hún kom út það-
an. Hún hafði ekki heyrt niðurbælt hljóð
á eftir sér. Hún vissi ekkert um, að önn-
ur kona, í ósegjanlegri angist, drap á
dyr skraddarabúðarinnar, og beið ekki
eftir að þær veru opnaðar heldur fór
inn, það var Rósalie Evanturel.
XL. KAPÍTULI
Eins og það var í upphafi
Það var enginn í eldhúsinu þegar
Rósalie kom inn, en ljós sást undir hurð-
ina, sem var á milli búðarinnar og gangs
ins, sem var á milli hennar og eldhúss-
ins. Rósalie gkk í gegnum þann gang,
opnaði hurðina og stansaði í innri búð-
ardyrunum, bæði hrædd og reið. Það
logaði kertisljós á setubekknum, sem
inn í búðinni var, og rétt hjá því sat
Charley, studdi hönd undir kinn og var
að þýða þýzka kverið, sem presturinn
skildi eftir hjá honum, og gjörði það
upphátt.
„Sökum þessarar guðlegu hand-
leiðslu, sem bygðist á einlægri bæn
þeirra og fórnum, þá auðnaðist þeim að
framkvæma þessar guðlegu dásemdir,
árstíð eftir árstíð, með ómótstæðileg-
um sönnunum fyrir hugargövgi þeirra
hreinu líferni, svo að það virtist sem
líf Jesú, hirðisins góða, væri altaf leiðar
Ijós þeirra, eins og þó, í raun og sann-
leika, að Ober-Amergau væri Nazaret
eða Jerúsalem. Og að fólkið í landinu
daglega gæfi sig á vald trúarinnar, svo
ákveðið, að jafnve! á stríðstímum, þá
varð áhugi þeirra, að helgum stríðsá-
huga og stríðsþátttaka þeirra göfug;
svo að þeir sættu sig við ósigur, jafnt
sem sigur með hógværu geði. Ástæðan
fyrir þessu var sú, að í huga þeirra og
hjarta, átti stríð sér ekkert griðland, og
þeir börðust til varnar, en ekki til að
sigra aðra, eða í ágyrndarskyni, þeir
grófu óvini sína með tárvotum augum
og sína menn með hugprýði og hógværri
gleði, því þeir hvíldust eftir vel af hendi
leyst verk. Á þessum grundvelli, var
sorgarsagan mikla; og heimsins mesta
gleðiefni, gjört að lifandi atriði í lífi
manna — sett í lifandi samband við líf
þess, sem flekklaust var —“
Charley hafði ekki heyrt þegar
Rósalie kom inn. En nú var hann undir
áhrifum frá einhverju afli, utanaðkom-
andi afli, sem hann vissi ekki af hjá
sjálfum sér, né heldur var merkjanlegt
í bókinni, sem hann var að lesa í. Hann
var hrifinn af hinum forna, hreina og
þráttmikla stíl, hins forna þýzka höf-
undar, og ylur frá honum hafði læst sig
inn í tungutak Charley, svo að hann
las hærra og með meiri orðhita, en hann
átti að sér.
Á meðan að Rósalie stóð í dyrun-
u mog hlustaði á hann lesa, liðu ótal
hugsanir í gegnum huga hennar. Paul-
ette Dubois, þessi lauslætiskona, hafði
rétt nýlega læðst út frá honum, og
þarna var hann fáeinum mínútum síð-
ar og las í helgibók eins og ekkert hefði
ískorist. Hugur hennar var í uppnámi.
Hún gat ekki hugsað skipulega — réði
ekki við hugsanir sínar. Hún vissi að-
eins að konan hafði komið út frá hon-
um og flýtt sér lymskulega út í myrkr-
ið. Vissi aðeins, að maðurinn, sem kon-
an kom út frá, var maðurinn sem hún
elskaði — elskaði meira en sitt eigið
líf, því hann var ímynd alls þess, sem
liðið var, þess yfirstandandi og hún vissi
að hún gat ekki lifað án hans — öll
hennar framtíð var undir honum kom-
in, og þangað sem að hann færi, þangað
yrði hún líka að fara, hvað svo sem fyr-
ir kynni að koma.
Dómgreind hennar hafði öll raskast.
Tilfinningar hennar höfðu knúið hana
inn til skraddarans, án þess að athuga
hvað af því leiddi, eða ráða við sig hvað
gjöra skyldi, án þess að ásaka eða á-
kæra sér til vanvirðu, eða honum til
vanheiðurs. Hún var knúin af ómót-
stæðilegri þrá til að sjá hann, horfa í
auga hans, heyra hann tala, kynnast
honum, hvað svo sem að hann var, mað-
ur eða djöfull. Hún var barnslega sinn-
uð kona — barn í frumtilfinningum sín-
um, sem mat venjur allar að vettugi
af því að hjarta hennar var hreint og
saklaust — kona af því að hún var af-
brýðissöm, sem að hún bæði fyrirvarð
sig fyrir og jók á þótta hennar, því sú
kend í huga hennar sakfeldi hann og
fordæmdi. Hún var leiksoppur ástríðna
sinna, er voru henni yfirsterkari, og sem
eru arfleifð allra kvenna, frá eilífð fyrir
búin. Eins og á stóð skorti hana vilja-
þrek til þess að hafa taumhald á þeim.
Hún var í þann veginn að láta undan
síga því afli, sem læsir sig um alt líf
mannanna.
Þegar að hún nú stóð og hlustaði
á Charley lesa, fór hrollur um hana alla.
Það var hreimur í rödd hans, sem hjarta
hennar fannst sannfærandi — ef að
það þurfti sannfæringar með. Hið ró-
lega afl, sem nærveru hans fylgdi, lægði
geðshræringu hennar, svo að hún gat
séð án tára og hjartaslátturinn varð
eðlilegur, en hver æð hennar sló ört og
athuguargáfa hennar var vakandi. Alt
í einu mundi hún eftir ljóðlínunum, sem
að hljómuðu í eyrum hennar, og dröpu
nið á hjarta hennar þegar hún sat á
hörþreskjarapallinum:
Elskan mín, tak alt, sem ég má veita,
mín upprisa, minn lífvörður ert þú.
Tilfinningar, sem lágu dýpra en þess
ar geðshræringar og sem höfðu komið
henni til að fara inn í búðina, á svo
ókvenlegan hátt — tilfinningar, sem
voru hennar innsta eðli — brutust fram.
Hún dróg andann þungt og óreglulega.
Charley hélt áfram að lesa, og and-
tök hennar virtust sameinast andtök-
um hans. Svo varð andardráttur hennar
örari, en hans, — hann rauf þögnina og
fyllti herbergið töframagni — það var
kall til hans úr kyrrðinni. Charley leit
upp og sá hana standa í dyrunum.
„Rósalie!“ braust fram af vörum
hans, um leið og hann spratt á fætur.
Með skerandi andvarpsstunu fleigði
Rósalie sér á knén við vinnubekkinn í
herberginu, þar sem skraddarinn stóð
yið vinnu sína á hverjum degi, faldi and-
litið í höndum sér og grét sárt.
„Rósalie!“ sagði hann áhyggjufull-
ur og beygði sig ofan að henni. „Hvað
er að? Hvað hefir komið fyrir?“
Hún grét enn sárara; hún hreyfði
sig órólega. Hann snerti hárið á henni
með hendinni og kraup niður við hliðina
á henni.
„Ó, ég skammast mín svo mikið! Ég
hefi verið svo fyrirlitleg“, stundi hún
upp.
„Hvað hefir komið fyrir, Rósalie?“
spurði hann þýðlega. Hann hafði sjálfur
megnan hjartaslátt og horfðist í augu
við hana. Lífsþráin nýja svall honum í
æðum og mátturinn, sem hin nýja kær-
leikskend hafði vakið og sem varnaði
honum svefns nóttina áður, og hafði
fylgt honum eins og draumur allan dag-
inn, náði nú hástigi sínu, og hann vissi
ekkert hvernig að hann ætti við þessa
nýju aðstöðu sína að ráða.
„Rósalie, elskan mín, segðu mér
hvað að er — segðu mér allt;“ sagði
hann.
„Ég get aldrei — ég hefi verið — Ó,
þú getur aldrei fyrirgefið mér!“ sagði
hún á milli ekkans, sem sundraði setn-
ingum hennar. „Ég vissi, að það var ekki
satt, en ég gat ekki gjört að því. Ég sá
hana koma út úr húsinu frá þér, og —“
„Þey! í guðanna bænum hafðu
hljótt!“ sagði hann nokkuð hast. Svo
áttaði hann sig og málrómur hans mild-
aðist.
„Ó, Rósalie, þú hefir ekki hugsað!
En það er eðlilegt að þú vildir finna mig“.
„Ó, undir eins og að ég sá þig þá
vissi ég að—“
Hún fór aftur að gráta.
„Ég skal segja þér allt um hana,
Rósalie“, sagði hann og strauk með
hendinni um hárið á henni og beygði
sig yfir hana svo að andlitið á honum
var rétt við hendina á henni.
„Nei, nei, segðu mér ekkert — ó, ef
að þú skyldir segja mér! —“
„Hún kom til að heyra frá mér, það
sem hún hefði átt að heyra frá frið-
dómaranum. Hún hefir átt við mikla
erfiðleika að stríða í sambandi við
barnsföður sinn og barnið sitt og ég
var að hjálpa henni, sagði henni —“
Hann var svo nærri henni, að þeg-
ar að hann andaði, þá fann hún anda
hans leika um hárið á sér. Hún snéri
sér skyndilega við og lagði hendurnar
sitt á hvora kinn hans.
„Ég vissi, ó, ég vissi! sagði hún og
drakk djúpt úr augum hans.
„Rósalie ,mín kæra!“ sagði hann og
tók hana í faðm sér. Kærleikskendin
nývaknaða í hjarta hans, sem hann
sjálfur naumast skildi braust fram af
vörum hans í brotnum setningum, eins
og hennar hafði gjört.
Hann gleymdi umheiminum; fortíð-
inni Kathleen, Billy. í huga hans var
engin grunsemd, ekkert trúleysi, eða
vantrú, enginn ótti eða ógæfa, engar
ógnir í sambandi við framtíðina. Þeirra
líf var nýtt, ekkert ský grúfði yfir for-
tíð þeirra né framtíð. Kertaljósið brann
út í kolunni á borðinu.
XLI. KAPÍTULI
Það var Mikelmessudagur
Himininn var heiður og skýr. Sólin
skein hlý og björt, veturinn færðist f jær,
en vorið nær. Frú Flynn gekk inn í póst-
húsið og kallaði til Maximilian Cour:
„Ó, er ekki yndælt að lifa!“
Skraddarinn, sem var við vinnu sína
hinu megin í götunni, heyrði til hennar
og leit upp brosand. Rósalie, sem var
á bak við pósthúsborðið, heyrði til henn-
ar og roðnaði út undir eyru. Hún hélt
áfram að sortéra bréf og bögla dálitla
stund, áður en hún svaraði ávarpi frú
Flynn, því hún mintist sinna eigin orða,
er hún hafði sagt fáum dögum áður:
„Það er yndælt að lifa, er það ekki?“
í dag var gott að lifa, lífið sýndist
endalaus tilvera, og óþrjótandi viðfangs
efni öðrum til gamans og gæfu glöddu
hugann, upplýfgandi dagar og hvíldar-
sælar nætur. Lyfting, gleði blandnar
raunir, og áhyggjufull undrun, hrífur
Rósalie á vald sitt. Hún tók á móti frú
Flynn við búðarborðið brosandi.
„Ó, þarna ertu, góða mín!“ sagði
frú Flynn. „Hvernig líður honum föður
þínum?“
„Hann virðist vera við þetta sama,
þakka þér fyrir“.
„Ó, það er ágætt. Ef að við gætum
öll verið við það sama, þá væri það svei
mér gott. Hvað þig snertir, góða, þá er
það eins og þú segir. Ef að hún gamla
María Flynn gæti altaf verið hér um bil
eins, þá mundu moldarköglarnir hér í
dalnum aldrei velta ofan á hana. En
það er nú þannig, að við erum hér í dag,
en horfin á morgun. Það er alveg víst,
en ég er ekki að kvarta. Ekki ég — ekki
hún María Flynn. Hann Teddy Flynn,
var vanur að segja við mig, — sagði
hann: „Vandræðin voru ekki í blóð bor-
in! Ánægjan er íeðli fest. Ég hefi verið
seytján ár hér í landi, María, segir hann,
„og aldrei komið inn fyrir fangelsisdyr!
Heyrurðu það?“
Mikið syngja fuglarnir fallega í dag!
Það er gott! Það er gott, góða mín! Þú
fyrtist ekki við Maríu Flynn þó hún kalli
þig góðu sína, þó að þú sért póstmeist-
ari og verðir bráðum meira en það, —
meira en það, núna einhvern daginn,
eða að María Flynn er flón. Já, þú verð-
ur meira en það, góða mín, með augun
björt eins og stjörnur og kinnarnar rós-
rauðar — áreiðanlega. Eru nokkur bréf
fyrir Maríu Flynn, góða mín? bætti hún
við, þegar hún sá signorinn standa í
dyrunum. Hann hafði staðið þar um
stund og hlustað á þær.
„Þú heyrðir ekki hvað gamla mat-
reiðsluflónið þitt var að segja?“ bætti
hún við og leit til signorsins, á meðan
að Rósalie hristi höfuðið og sagði: „Nei,
það eru engin bréf — góða“. Rósalie
bætti orðinu góða feimnislega við, því
það var eitthvað svo staðfast og gott í
fari frú Flynn, að hana langaði til að
vefja handleggjunum um hálsinn á
henni — langaði, meira en hana hafði
nokkru sinni langað, að mega hvíla höf-
uð sitt við móðurbrjóst og segja það,
sem á hjarta hennar lág. En það var
ekki tími til þess nú. Þagmælskan var
enn hennar skylda.
„Getur þú ekki talað við gamla mat-
reiðsluflónið þitt, herra?“ sagði frú
Flynn aftur við signorinn, þegar að hann
vék sér við svo að hún kæmist út úr
pósthúsinu.
„Hvernig gat þér dottið það í hug?“
svaraði hann lágt og horfði hvast á
hana.
„Á andlitssvip þínum síðastliðnar
vikur og á augnaráöi hennar“, sagði
hún lágt og fór sinn veg létt í lund.
„Ég skal vinda þeim báðum um fing-
ur mér eins og strái“, sagði María við
sjálfa sig og gekk léttilega eftir göt-
unni, þó hún öldruð væri, þar til laus-
málgi matvörukaupmaðurinn gekk í
veginn fyrir hana, sem hafði látið móð-
an. mása um málefni, sem henni voru
ekki geðþekk.
Rósalie og signorinn horfðust í augu
í Pósthúsinu.