Lögberg - 28.02.1952, Blaðsíða 7

f
t
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 28 FEBRÚAR, 1951
7
Fréttir frá Churchbridge
Washingf-on
Ég hef verið að bíða til þess
að sjá hvort enginn skrifaði eitt-
hvað héðan frá Churchbridge —
það er að segja fréttir úr bygð
okkar. En í hvert sinn, er Lög-
berg kemur, þá er það alltaf það
sama — engin grein héðan. Mér
þykir þetta leiðinlegt vegna þess,
hvað margir hér eru mér miklu
færari að skrifa. Meðan séra
Jóhann Friðriksson var hjá okk-
ur þjónandi prestur, þá gjörði
hanrí þessu góð skil með því að
skrifa bygðarfréttir, en síðan
hann fór hefir þessu ekki verið
sint. Það er ekki af því hvað
mikið gjörist hér eða hvað af-
reksmikil við erum; en ég hugsa
oft til þeirra, sem flutzt hafa
héðan og langar til að vita hvort
íslendingar og bygð eru lifandi
eða fyrir löngu dauð. Mér þykir
altaf gaman að frétta hvað geng-
ur og gerist í öðrum bygðarlög-
um. Jæja, nú ætla ég að reyna
að myndast við að skrifa svolitla
fréttagrein, þótt léleg verði og
bið þig, herra ritstjóri, að birta
hana í blaði þínu, Lögbergi, ef
þú vilt gjöra svo vel.
Tíðarfarið fyrir árið liðna var
öðruvísi en við bændur hefðum
kosið — það er að segja eftir
miðjan ágúst; en fram að þeim
tíma var það gott nema hvað það
var altof kalt. Samt var vöxtur
á grasi og á ökrum ágætur, en
eftir miðjan ágúst byrjaði að
rigna og hélst sú bleytutíð að
meira eða minna leyti þar til
fór að frysta í haust. Eldra fólk
hér man ekki eftir slíkri ótíð.
Það horfði til vandræða með
heyskap. Margir bændur mistu
mikið af heyinu í vatn, bæði í
ljá og uppdríluðum hringum.
Eins var með annað fóður, svo
sem græna hafra og clover —
það stórskemmdist. Nú í vetur
eru margir bændur fóðurlitlir.
Sumir minkuðu við sig skepnur
eða reyndu að kaupa fóður þar
sem hægt var til þess að kom-
ast af.
Ekki batnaði þegar akra slátt-
ur og þresking byrjaði, það var
með herkjum að sláttur klárað-
ist. En þresking eða combining
kláraðist ekki, því margir eiga
mikið bæði af „s\yath“ og stúk-
um undir snjó. Það er mikið
undir vorinu komið hvað verður
hægt að varðveita af þessu korni
sem liggur úti. Svo eru þeir sem
höfðu það af að þreskja sitt en
sitja með það blautt í geymslu
undir þökum eða úti í hrúgum,
því illa gengur að losna við það
vegna plássleysis í “elevatorum”
og ekla á járnbrautarvögnum.
Það er því hætta á að mikið af
þessu korni stórskemmist hjá
bændum.
Jæja, nú er ég búinn að jagast
nóg út af hvað okkur fannst tíðin
erfið. En ekki tæki betra við ef
við menninir færum að ráða og
stjórna, því sannarlega geta ekki
mennirnir gortað af því hvað
vel þeir stjórni því, sem minna
er en náttúran. Veturinn hefir
verið góður fram að þessu, lítill
snjór og kyrt veður, en gaddur
hefir verið nokkuð mikill með
köflum. Það er farið hér á bíl-
um tafarlaust hvað snjó snertir
og brautir víðast hvar góðar.
íslendingum fer smám saman
fækkandi hér og smátt og smátt
minkar íslenzkt félagsstarf hjá
okkur. Mér þykir leiðinlegt að
svo skuli vera, en það er alveg
óhjákvæmilegt, þar sem ungl-
ingarnir hafa lítið tækifæri að
læra annað en enskt mál, og er
ekkert rangt við það, þar sem
þau fæðast og alast upp hér í
Canada og enskan er aðalmálið.
Þá verður enskan þeirra mál. En
^skemtilegt er að vita, að unga
kynslóðin gleymir ekki því, sem
íslenzkt er og er stolt af því að
vera af íslenzku bergi brotin.
Kirkjustarfið gekk ágætlega
meðan við höfðum prest. En eins
og kunnugt er þá var séra Jó-
hann Friðriksson hér í 2 mánuði
og á þeim tíma virtist koma nýtt
líf í allt. Messur voru vel sóttar,
oft full kirkja. Messurnar voru
fiuttar á ensku, en oft sungnir
íslenzkir sálmar. Ræður séra
Jóhanns voru áhrifa góðar og
vel fluttar. Það er marg sannað
að kirkjan er máttarstoð hverrar
bygðar. Ef kirkjustarfið gengur
vel, þá gengur allur annar fé-
lagsskapur vel. Söngæfingar
voru haldnar reglulega á hverju
miðvikudagskveldi og voru vel
sóttar; á flestum æfingum var
séra Jóhann með okkur og var
mjög hjálpsamur. Meðlimatala
flokksins hélst ágætlega vel.
Vanalega 12 til 14 að tölu. Marg-
ar ánægjustundir höfðum við af
að koma saman í hverri viku.
Það var ekki aðeins ánægjan að
syngja, heldur líka að koma sam-
an og kynnast. Eitt sunnudags-
kveld var haldin söngsamkoma
“Song Service” í Concordia
kirkjunni og var kirkjan troð-
full. Vanalega höfum við slíka
samkomu einu sinni á ári, og
þá er öðrum kirkjum boðið að
taka þátt í þessari athöfn og
hver kirkja þiggur boðið með
þakklæti, og þarna undir sama
þaki njótum við hvers annars
gleði hverrar trúar sem við
erum. Séra Jóhann veitti sam-
komunni forstöðu og leysti það
prýðilega af hendi.
Ánægjulega stund höfðum við
líka suður í dal á Hólaskóla, var
það við kvöldmessu, er séra Jó-
hann hafði þar og söngflokkur-
inn fór með og söng. Svo að lok-
inni messu var hafður samsöng-
ur og allir sungu og höfðum við
yndislega kvöldstund. Svo að
endingu voru frambornar veit-
ingar og kaffi af konum bygðar-
innar.
Ekki veit ég hvernig verður að
sumri með að fá prest fyrir 2 eða
3 mánuði. Séra Jóhann hefir lát-
ið það í ljósi, að hann verði ekki
fáanlegur að sumri, vegna þess
hvað tími hans verður upptek-
inn hjá Lundar prestakalli. —
Okkur langar til að fá íslenzk-
an prest, þótt messur fari fram á
ensku máli; vegna þess að gamla
fólkið sem ekki kemst til kirkju
og sem ekki myndi hafa not af
enskri messu, þá gæti prestur-
inn, ef hann væri íslenzkur, far-
ið á heimili þeirra og talað við
það á íslenzku; það myndi gleðj-
ast svo mikið yfir því , og þess
vegna finst mér það vera bráð-
nauðsynlegt, að fá íslenzkan
prest ef mögulegt er. Mér þætti
heppilegt ef við gætum komist 1
samband við Vatnabygðabúa að
hafa prest á millum okkar, ef
við ekki getum verið með Lund-
ar. Tíminn líður óðum og þessu
máli verður að sinna sem fyrst.
Kvenfélagið TILRAUN starf-
ar allt af jafnt og þétt, hefir sína
reglulegu fundi og gjörir þeim
gott er bágt eiga. Það gefur líka
mikið til annara starfa.
Árið sem leið, giftu sig þrír
ungir íslenzkir menn í bygð
okkar. Þeir eru: Einar Johnson
sonur Jóns Björnssonar (John-
son) og Rósu konu hans. Einar
kvæntist Doreen dóttur' þeirra
Ingjaldsson hjóna er búa við
Tantallon. Séra Jóhann Friðriks-
son gifti og var haldin vegleg
veizla á heimili brúðarinnar.
Ungu hjónin tóku við búi for-
eldra Einars. Jón og Rósa bygðu
sér lítið hús hinu megin við
brautina skamt frá gamla húsinu.
Snemma í nóvember gifti sig
Kelly sonur Daníel Westman og
konu hans Rúnu. Kelly átti
stúlku af skoskum ættum frá
Saltcoats. Þessi ungu hjón tóku
við gamla búinu, en Daníel
keypti sér hús í Churchbridge
og fluttu þangað í haust.
Á liðnu sumri heimsóttu okkar
bygð góðir gestir víða að.
Mrs. Friðriksson, kona séra
Jóhanns, er dvaldi hér um mán-
aðartíma hjá manni sínum, og
okkur þótti vænt um hvað hún
var fús að vera með í félags-
störfum okkar. Svo kom Mrs.
Lauga Jóhannesson frá Winni-
peg og var hjá okkur nokkra
daga. Lauga og Vala kona mín
eru systkinabörn. Eins og kunn-
ugf er, er Lauga dóttir Jónasar
Helgasonar að Baldur er lézt á
síðastliðnu sumri. En Vala er
dóttir Hólfríðar Helgadóttur
Josephson að Sinclair, Man.
(systir Jónasar) dáin fyrir mörg-
um árum.
Lauga hafði með sér uppskrif-
aða ferðasögu sína til íslands og
las hún hana upp eftir messu, og
var gjörður góður rómur að, svo
heimsótti hún gamalt fólk á 2
heimilum, er gátu ekki verið við
messu og skýrði þar frá ferða-
sögu sinni. Annað þetta heimili
er hjá Mr. og Mrs. Ágúst Magnús
syni, þar sem Eyjólfur Hinriks-
son dvelur og er búinn að vera
blindur í mörg ár. Hitt var á
heimili Mr. og Mrs. Brandur
Eyjólfsson, þar sem Konráð fað-
ir Brandar og Elísabet systir
Konráðs dvelja. Hafði þetta
gamla fólk mikla skemtun af
komu Laugu.
Svo var á ferð séra S. S.
Christopherson fyrverandi prest-
ur okkar. En hann var á hraðri
ferð svo að fáir fengu að sjá
hann.
Vestan frá hafi voru á ferð
Mrs. Ingibjörg Olson, dóttir
hennar Kristín og Miss Sigríður
Markússon í heimsókn til skyld-
fólks og vina. Sömuleiðis Mr. og
Mrs. Ingi Benson og dætur frá
Winnipeg í heimsókn til Mr. og
Mrs. M. Bjarnason og Thorberg-
ur Thorbergsson í heimsókn til
systur sinnar, Mrs. Frank Gísla-
son.
Einnig voru á ferðinni Mrs.
Rúna Jónasson frá Winnipeg og
dætur hennar. Rúna er dóttir
Eyjólfs Hinrikssonar, er getið
var um hér á undan. —
Kristinn Oddson, hveitikaup-
maður frá Tyner, Sask., og kona
hans Vera dvöldu hjá okkur í
nokkra daga.
Frá Foam Lake komu í heim-
sókn til Mrs. O. Helgason, Mr.
og Mrs. Hjálmar Loptson og
sonur þeirra, Helgi, kona hans og
börn.
Frá Point Arthur, Ont. voru á
ferð Mr. og Mrs. Árni Eyjólfsson
og sonur þeirra, Clifford. Árni er
sonur Konráðs Eyjólfssonar, sem
áður er nefndur og konu hans
Maríu, sem dáin er fyrir nokkr-
um árum. En Hrefna, kona Árna,
er dóttir Gunnars heitins' og
Gróu Gunnarsson.
Mrs. Anna Finnson frá Win-
nipeg dvaldi nokkra mánuði í
fyrravetur hjá systur sinni Mrs.
Jónínu Johnson í Churchbridge.
Mrs. Borga Hedman, kona
Robert Hedman, fór vestur til
Vancouver í sumar er leið til að
vera við giftingu dóttur þeirra,
Emilíu, og dvaldi þar mánaðar-
tíma. Svo komu ungu hjónin
hingað austur í skemtiferð til
ættingja og vina.
Mr. og Mrs. Magnús Bjarna-
son póstmeistari fóru í 3 vikna
listitúr til Winnipeg og Mikley.
Létu þau vel yfir því hve tíðin
var góð á eyjunni, þar sást varla
ský á lofti, meðan við hér vorum
að sullast í regni og bleytu. Þau
höfðu orð á því hve alt væri ís-
lenzkt þar og allir töluðu ís-
lenzku og hvað viðmót var gott.
Sunnudaginn 25. nóvember s.l.
söfnuðust saman skyldmenni,
nágrannar og vinir Mr. og Mrs.
Guðmundar G. Sveinbjörnsson-
ar á heimili þeirra til að gleðjast
með þeim á 40 ára giftingaraf-
mæli þeirra. Börnin þeirra stóðu
fyrir þessu samsæti, sem var hið
skemmtilegasta að öllu leyti. Þar
tóku til máls Björn Hinriksson,
Dan Westman, Magnús Bjarna-
blaði eða blöðum, og langar mig
til að þessu sinni að geta bygð-
arkonu okkar ,Mrs. Helgu Ward,
son og Ásmundur Loptson. Á
milli ræðnanna var sungið glatt
og tóku allir þátt í því. Heiðurs-
hjónunum voru gefnar gjafir frá
börnum, skyldfólki og vinum.
Það er venjulegt þegar ein-
hverjir skara fram úr í einhverju
sérstöku, þá er þeirra minst í
fædd og uppalin hér og er ís-
lenzk í húð og hárTHún er dóttir
Sigurðar og Pálínu Jónsson, er
bjuggu hér í Þingvallasveit í
mörg ár. Helga giftist manni af
hérlendum ættum, Tom Ward
að nafni, og er hann einhentur
en duglegur til vinnu þótt fatl-
aður sé. Fyrir nokkrum árum
fóru þau að ala „Turkeys“ og
hefir sú atvinnugrein aukist með
ári hverju og hafa þau nú milli
300 og 400 „Turkeys“. 1 haust,
er leið, sendu þau bæði lifandi og
dauða (dressed Turkeys á sýn-
ingu, er haldin var í Moose Jaw,
“All Canada Show”. Á þessari
sýningu fengu þau fyrstu verð-
laun “Grand Champion” fyrir
lifandi turkey og einnig mörg
fleiri verðlaun fyrir bæði lifandi
og “dressed” fugla. Svo langar
mig líka til að geta þess, hvað
Helga stendur framarlega í
mörgu öðru. Hún er góðum hæfi-
leikum gædd og hefir gefið sig
mikið að málverkum og hefir
málað fjölda margar myndir af
mikilli list og prýða þær mörg
heimili fjær og nær.
Nú man ég ekki eftir fleiru til
að bæta við þessa fréttagrein.
En ég hef víst einhverju gleymt
og ef svo er þá er það alveg ó-
viljandi. Svo læt ég þetta duga
í þetta sinn. Með beztu óskum
um allt hið bezta til allra vina
okkar nær og fjær á þessu ný-
byrjaði ári 1952. Th. Marvin
Fró Seattle,
Ritstjóri Einar P. Jónsson:
Góði fornvinur og ágæti
Islendingur: —
Erindi mitt til þín að þessu
sinni er, sem fylgir: — Þann 7.
jan. s.l. andaðist í Reykjavík
„einn af merkismönnum íslenzku
þjóðarinnar og fyrir margar á-
stæður elskaður og virtur fyrir
hans andlegu hæfileika á mörg-
um sviðum. Það er p.óstmeistari:
Sigurður Baldvinsson hrepp-
stjóra frá Stakkahlíð í Loð-
mundarfirði. — Hann var aðal-
póstmeistari íslands í meir en
tuttugu ár og starfið leysti hann
af hendi með trúmensku og
prýði; um þennan ágæta mann
finst mér hafa verið of mikil
þögn í vetur í íslenzkum blöð-
um þ. e. Heimskringlu og Lög-
bergi — og af því mér er kunn-
I DAG verður til moldar borinn,
Sigurður Baldvinsson, póstmeist
ari í Reykjavík.
Ég kynntist honum fyrst árið
1930 þegar ég kom hingað til
Reykjavíkur til þess að starfa
hér á pósthúsinu.
Sigurður Baldvinsson hafði þá
verið skipaður póstmeistari hér
í Reykjavík.
Ég vissi þá lítið um hann ann-
að en það, að hann hafði áður
verið póstmeistari á Seyðisferði,
en um ætt hans eða önnur fyrri
störf hans hafði ég litlar sagnir.
Það er heldur ekki tilgangur
minn með þessum fáu minningar
orðum að rekja æfisögu hans, né
tilgreina opinber störf hans, önn-
ur en póstmeistarastörfin. Ann-
ara opinberra starfa hans verð-
ur vafalaust minnst af þeim,
sem betur þekkja til. Ég leyfi
mér þó auk þess að benda á það,
sem alþjóð var kunnugt, að Sig-
urður Baldvinsson var vel rit-
fær maður.
Ég vil minnast á þá megin-
þætti í sálarlifi Sigurðar heitins
Baldvinssonar, póstmeistara,
sem mér mér verða minnisstæð-
astir eftir margra ára samveru
og sem að mínu áliti leiða að
réttustum skilningi á honum.
Maður þurfti ekki að hafa
langa kynningu við Sigurð Bald-
vinsson til þess að finna það, að
hann var mjög listhneigður mað
ur. Hann fékkst við ljóðagerð,
tónsmíðar og málaralist. Hann
orti á yngri árum mörg gaman-
kvæði sem urðu landfleyg og
mjög vinsæl. Síðar mun ljóða-
gerð hans hafa tekið breyting-
um. Hvað eftir hann kann að
liggja af ljóðum eða öðrum list-
rænum verkum, er mér lítt
kunnugt. Ef til vill eru verk hans
á þeim sviðum að einhverju leyti
ekki fullgerð.
Sigurður Baldvinsson var Aust
firðingur og hef ég fáa menn
þekkt, sem áttu meiri átthaga-
tryggð en hann, enda var sem
listhneigð hans væri þessum
landshluta órjúfanlega tengd og
bundin að miklu leyti. Það var
sem trygð hans til austfirzkra
manna og ást hans og aðdáun á
átthögunum rynnu saman í eitt.
Hann átti í endurminningunni
um Austurland sinn fegurðar-
heim; þar dvaldi hugur hans
löngum.
Fagrir eru vormorgnar Aust-
urlands, e n d a ógleymanlegir
þeim, sem þeirra hafa notið. Sig-
urður Baldvinsson var sannur og
heill sonur Austurlandsins og
unni því og allri fegurð þess af
lífi og sál og þangað rakti hann
alla listhneigð sína.
En listhneigð og listamanns-
lund Sigurðar Baldvinssonar,
póstmeistara varpaði einskonar
kastljósi yfir allt líf hans og
fas. Hann var maður örlyndur,
skapheitur, næmgeðja. Hann gafc
tekið nærri sér á augnablikum
alla misklíð í samlífi hans við
aðra menn, samstarfsmenn sína
og aðra, en var réttsýnn, sann-
gjarn og sáttfús er öll mál skýrð
ust. Hann var fullþroskaður og
ugt um kynni þín og Sigurðar
frá fyrri dögum og í heimför
þinni í boði ríkisstjórnarinnar,
þá sendi ég þér hér með minn-
ingarorð um hinn góða og
merka Islending, eftir einn af
samverkamönnum hans við
pósthúsið í Reykjavík um lang-
an tíma, og vil ég í allri ein-
lægni, að þau séu endurprentuð í
Lögbergi — þó þar séu ekki nógu
greinileg skil gerð fyrir ævistarfi
og hæfileikum þessa ágæta og
listræna manns, því hann var
bráðgáfað ljúfmenni, en þrátt
fyrir það slær minningargrein-
in eftir Hannes Björnsson í
Morgunblaðinu nokkru ljósi yfir
karakter og hæfileika Sigurðar
Baldvinssonar póstmeistara.
Með vinsemd,
H. E. Magnússon
fastmótaður maður um lífsskoð-
anir og skapferli þekar ég kynnt
ist honum fyrst, þegar hann, eins
og áður er sagt, var að taka við
stjórn pósthússins hér í Reykja-
vík.
En á hvaða grundvelli byggði
Sigurður Baldvinsson það starf
sitt að hafa stjórn á stórri opin-
berri stofnun í rúma tvo tugi
ára? Stofnun, þar sem oft og tíð-
um er mikill ys og þys, mikill
hraði, þar sem yfirmaðurinn
hlýtur mörgum störfum að sinna
vegna stofnunarinnar, bæði út-
ávið og innávið. Að því er snert-
ir stjórn hans innávið, þ.e. stjórn
hans á öllum þeim mörgu mönn-
um, sem unnið hafa á pósthús-
inu hér í Reykjavík þann tíma,
sem hann var póstmeistari þar,
má segja að hún var mjög frjáls-
leg og mótuð af þeirri skoðun
hans á mönnum, að það ætti að
máli að þau færu sem bezt úr
hendi án þess að vera undir stöð-
ugu eftirliti yfirboðara síns. Að
gera starfsmenn sína að einskon-
ar aktaskrifurum var algerlega
andstætt lífsskoðun Sigurðar
Baldvinssonar. Hann sýndi þeim
fullt traust í starfi þeirra. Þetta
var höfuðeinkenni á stjórn Sig-
urðar Baldvinssonar á starfs-
mönnum sínum, Slíkri stjórn
una flestir vel.
Það mætti skrifa langt mál
um persónuleika Sigurðar Bald-
vinssonar, póstmeistara. Mér
fannsa margt einkenna hann öðr-
um mönnum fremur, en þó sér-
staklega hin ríka samúð hans
með öllu lífi, öllu, sem lífsanda
dró, en þó einkum í mikilli bar-
áttu þess eða vanmætti. Þessi
samúð hans náði jafnt til manna
og málleysingja. Hann var ó-
venjulega m i k i 11 dýravinur,
skildi þau flestum betur og
hafði margar merkar sagnir af
þeim að segja. Eins var um sam-
skipti hans við menn. Hvar, sem
honum fannst, einhver ætla að
verða hart úti, vera í vanda
staddur, þurfti hjálpar við, þar
gefa þeim sem mest tækifæri til
þess að leggja sig sem bezt fram
af sjálfsdáðum við fyrirskipuð
störf, gera sér það að metnaðar-
var alltaf samúð hans að mæta,
Honum var ljúft að geta gert
mönnum persónulegan greiða.
Hvað, sem annars kunni að hafa
á milli borið við menn, var þráð-
ur mannlegra tilminninga auð-
rakinn milli hans og þeirra. Nú
þegar andlát Sigurðar Baldvins-
sonar ber að og margar samveru-
stundir rifjast upp í hugum
þeirra, sem þekktu hann lengi,
þá er það því mannúð hans, sem
þar ber hæst.
Vissulega hefur sumarsól Aust
urlandsins náð að skína inn að
hjarta hans á dögum æskunnar
og gefið því þann yl, sem honum
entist til æfiloka.
Ég votta konu Sigurðar Bald-
vinssonar, frú Oktavíu Sigurðar-
dóttur, og öðrum vandamönnum
innilega samúð mína við fráfall
hans.
Hannes Björnsson
NYTT
"SEAL-TITE
LOK
Heldur
i
vindlingatóbaki
þínu fersku
rr
Sigurður Baldvinsson póstmeistari
F. 20. 2. 1887 — D. 7. 1. 1952
♦
f