Lögberg - 20.08.1953, Blaðsíða 5

Lögberg - 20.08.1953, Blaðsíða 5
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 20. AGÚST, 1953 5 mwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwww ÁHUCA*4ÁL UVENINA Ritstjón: INGIBJÖRG JÓNSSON ÍSLENZK STÚLKA KOMIN TIL JAPAN Nýlega lagði af stað héðan úr bænum áleiðis til Japan Miss Ásta Eggertson, sem útskrifuð er af háskóla Mantobafyltys og auk þess af þeim skóla, er býr nem- endur undir velferðarstarfsemi. Miss Eggertson er bráðhæf stúlka er hlífir sér lítt við störf. Hún hefir nokkur undanfarin ár starfað í þjónustu félagsskapar, er gefur sig að aðhlynning og velferð barna. Miss Eggertson hefir nú geng- ☆ ið í þjónustu hins Canadíska Rauða Kross og tekst á hendur starf annað hvort við Maple Leaf klúbbinn í Tokio eða Com- monwealth sjúkrahúsið í Kure. Hún er dóttir Árna heitins Eggertsonar fasteignakaupmanns og síðari konu hans Þóreyjar Eggertson, sem búsett er að Waterloo Street hér í borg. Lögberg óskar Miss Eggertson, allra heilla og góðs brautar- gengis. ☆ ☆ \ ÞEGAR BÖRN ERU FEIMIN Það er ekki nema eðlilegt, að börn séu stundum feimin. — Enginn er alltaf öruggur um framkomu sína . . . hvorki börn né fullorðnir. Flest börn eru YFIR FJÖLL OG FYRNINDI því að athuga sinn gang í ró og næði, og brátt mun það komast að raun um að engin ástæða er fyrir feimninni. Verra er, ef barnið er feimið við jafnaldra sína, og ef sú feimni virðist ekki fara fljótlega af, þá getur annað foreldrið komið til hjálpar . . . fengið barnið til að taka þátt í leiknum, og gera hann sem skemmtilegastan. Ef hægt er að koma því við, er gott að hið feimna barn umgangist börn, sem eru því minni máttar. Hvað gerir það, þótt þau séu svo lítið yngri og ekki eins skyni borin? Þegar barnið hefur unnið sigur á feimninni, þá leitar það áreiðanlega til sinna jafnaldra. Ef um eldra barn er að ræða, er hægt að tala við það í róleg- heitum, en ekki þó of oft. Það er gott ráð, að segja að maður hafi sjálfur þjáðst af feimni, en hún hafi farið af, þegar frá leið. Styrkið sjálfstraust barnsins og æfið það smátt og smátt í því að umgangast aðra. Það verða menn nefnilega að læra. Það kemur ekki af sjálfu sér. Sumum foreldrum þykir gam- an að því að láta börnin fara með kvæði eða syngja fyrir gesti sína. Það skaðar ekki, ef ekki er gert of mikið af því, en það ger- ir börnunum heldur ekkert gagn. Betra er að venja börnin á að „upp troða“ fyrir jafnaldra sína, leika leikrit eða halda stuttar ræður. Það gefur sjálfstraust, sem síðar getur komið að gagni. — MBL. þannig á vissu aldursskeiði, að þau eru feimin að tala við ókunn- uga. Venjulega hverfur þessi feimni fljótlega, en ef henni er of mikill gaumur gefípn getur feimnin festast við barnið . . . því til mikilla örðugleika síðar. Feimni stafar af öryggisleysi, og öryggisleysi er ekki hægt að útiloka algerlega, en það er hægt að vinna gegn því, með því, að veita barninu eðlilegt sjálfs- traust með umhyggju og alúð. Feimna barnið virðist oft blátt áfram ókurteist. Það svarar ekki vingjarnlegam spurningum og býður ekki góðan dag. En barn- inu er gert mikið ógagn, ef sett er ofan í við það eða því er hegnt, fyrir framkomuna. Auðvitað er jafnslæmt að stríða barni á feimni. Hins vegar eiga hinir fullorðnu ekki að afsaka barnið: „Við skul- um láta hana eiga sig . . . hún er svo afskaplega feimin.“ Barnið tekur það sem staðreynd, að það sé feimið og heldur því áfram. Fullorðnir eiga aldrei að tala um barn í áheyrn þess. Það er því miður alt of oft gert, en sérstak- lega getur það verið skaðlegt fyrir barn, sem er feimið. Látið barnið heldur afskipta- laust. Beinið ekki athygli ann- arra að því. Ef barnið er feimið við fullorðið fólk, þvingið það þá ekki til að umgangast það. Lofið ☆ ☆ ☆ BAÐKLEFANN ÞARF AÐ HIRÐA VEL Það er gaman að hafa í húsi sínu fallegt baðherbergi, en ef illa er um það gengið verður það ekki lengi fallegt. Aldrei má ganga frá kerlaug- inni eftir að hún hefir verið notuð án þess að þvo úr kerinu sápuröndina, sem venjulega kemur í kerið við notkun. Sé röndin ekki þvegin úr, eða sé það oft vanrækt að þvo hana úr, myndast fljótlega rönd í kerinu, sem ekki næst úr. Hver heimilis- maður, sem fær sér kerlaug verður að skola kerið eftir notkun, það verður auðveldast og er þá laugin tilbúin handa þeim, sem næstur er. Þegar vatnshani lekur, þarf að gera við hann sem fyrst. Þar sem vatn seitlar í sífellu, getur það skemmt og skemmir óhjákvæmi- lega með tímanum glerunginn á baðkerinu. Þar kemur rönd og síðar sezt í hana ryð, sem ómögu legt er að ná burt. Fægisápu má nota í baðkerið og terpentína er ágæt til að hreinsa það með. Þá er terpentínu hellt á þvottadulu og kerið strokið með henni. Einnig má nota steinolíu til að hreinsa með baðkerið, en varast verður að nokkuð af henni setj- ist fyrir kringum niðurfallið. Hringurinn getur verið festur með gipsi og gips þolir ekki steinolíu, uppleysist þá. Og munið það að nota aldrei sýru- salt í baðker eða ilát, sem eru gleruð, það er eyðilegging. Þvottaskálin Hana á að sjálfsögðu að þvo daglega, þerra vel af vatnshan- ana og nudda þá um samskeytin við skálina. Annars vill koma rönd þar í kring og hanarnir missa fljótt gljáann, ef blettir eru ekki þerraðir af daglega. En sé þetta vel hirt getur þvotta- skálin árum saman verið eins falleg og þegar hún kom úr búðinni. Prestur var að tala á milli hjóna. Svo stóð á, að maðurinn hafði fram hjá konu sinni með vinnukonu einni .þar á bænum. Þetta gat konan ekki þolað og héimtaði skilnað. Prestur lagði sig allan fram til að sætta hjónin, en konan var ákveðin mjög. Að lokum segir klerkur: — Vertu nú ekki að erfa þetta við hann Jón þinn. Þetta geri ég og þetta gerúm við allir! ☆ Ljósmóðir nokkur var oft spurð, hvers kyns það barn hefði verið, er hún tók á móti. Svaraði hún ævinlega á sömu lund. Þá er það var meyborn, sagði hún: „Og það er nú ein af oss,“ en væri það piltbarn: ©§ alla hefir hann nú ugguna, himnaríkis unginn.“ Fáein airiði að niðurlagsorðum í grein minni með ofan- greindri fyrirsögn, þar sem nefndir eru formenn elliheimil- isins „Höfn,“ Vancouver, féll eitt nafn úr af vangá, en það er nafn Henry Sumarliðasonar. Mr. Sumarliðason var formaður elli- heimilisins næst á eftir Guð- mundi F. Gíslasyni og á undan núverandi formanni Sigurði Sig- mundssyni. Afsökunar bið ég á þessari yfirsjón. Þá skal borin kveðja frá Her- manni G. Nordal, sem nú á heima í Victoria. Mr. Nordal beiddi að heilsa öllum sínum vinum og kunningjum hér aust- ur um slétturnar og segja þeim að sér liði vel. Jóhannes sonur hans er búsettur í Victoria og er í töluverðum uppgangi á sínu valdasviði. Jóhannes naut æðri skólamentunar frá foreldrahús- um. Hann hefir nú valið sér þann starfa, að vera gestgjafi við ferðamannabýli þau, sem við nefnum oftast “tourist camp en sem beggja megin línunnar auglýsa sig með sameiginlega nafnihu: “Motel.” Þess utan velja menn plássum þessum eiginnafn, sérstaklega þar sem um mörg er að ræða í einum stað. Gististaður Jóhannesar Nordals nefnist “Washington Court;” stendur á fögrum stað nærri sjó, utan til í höfuðborg fylkisins, Victoria. íbúðir Jó- hannesar Nordals þarna munu vera um sextán að tölu, átta í röð og raðirnar standa hvor gegnt annari. Á milli raðanna er breitt og slétt steinhlað og til annarar handar fallegt tún. Blómabeð og runnar skreyta staðinn. Kyrð og friður virðist ríkja þarna, svo að vart er hægt að hugsa sér friðsælla pláss til hvíldar þreyttum ferðamanni, en einmitt þarna. íbúðin, hver um sig, er hin prýðilegasta að þæg- indum og viðhaldi. Auk aðal- stofunnar, er baðherbergi með fullum þægindum, því að raf- magn og vatn er í öllum þess- um litlu húsum. Svo er eldhús með rafeldavél, kæliskáp og diskaþvottAborði. Öllu þessu er fyrirkomið af mestu snild, er fjarska nett og fallegt. Kæliskáp- urinn er alveg jafnhár eldavél- inni og diskaþvottaborðinu, alt nægilega stórt fyrir þörfina, samkvæmt stærð þessa gistihúss. Matborð ásamt stólum er svo hinu megin í eldhúsinu. í aðal- stofunni er rúmið felt upp í vegginn og sófann má draga í sundur. Fólk, sem þarna gistir, getur keypt sér mat sinn sjálft og matreitt þarna með allra bezta móti. Og verðið á gisting- unni í “Washington Court” er mjög sanngjarnt. Auk þessara íbúða er Jóhannes að byggja — er líklega búinn nú — gistihús niður í borginni, skammt upp af bryggjunni, sem skipin leggjast að og hinu megin strætisins við þinghúsið og önn- ur stórhýsi þar. Það gistihús Jó- hannesar Nordals hefir þrjátíu og sex íbúðir, alt upp á full- komnasta og nýjasta móð, með síma í hverju herbergi, auk annara þæginda. Jóhannes Nordal er borinn og barnfæddur í Leslie, Saskat- chewan. Hann ólst upp hjá for- eldrum sínum, Hermanni G. Nordal og frú Kristjönu Jó- hannesdóttur Nordal konu hans. Mrs. Nordal er nú látin fyrir meir en ári síðan, er þar eitt stóra skarðið við Leslie frá fyrri tímunum. Minnist maður margra ánægjustunda á heimili Nordals hjónanna, komið inn frá kirkju, setið og skrafað og drukkið kaffi. Mrs. Nordal var sérlega hýbýla prúð kona og hin mesta smekk- an kona í hvívetna. Og viðskipta- vinir Hermanns voru margir, því að hann var umboðsmaður North American Lumber Comp- any um mörg ár og um skeið kaupmaður í Leslie upp á eigin hönd í félagi við Mclntyre feðg- ana, sem voru mörgum að góðu kunnir á meðan þeir dvöldu í Leslie. Og Hermann kynti sig vel í viðskiptalífinu. Hann var þekktur að því að afgreiða störf sín með dygð og reglusemi. Jóhannes Nordal er kvæntur enskumælandi konu. Hún er hjúkrunarkona að mentun, en rekur nú gististarfann með manni sínum af miklum áhuga og myndarskap. Mrs. J. Nordal er nú formaður fyrir ferða- mannafélagi eyjarinnar — Presi- dent of The Vancouver Island Tourist Association. Og mun það vera allmikill starfi í sjálfu sér. Þau ungu hjónin tóku bæði fjarska vel á móti okkur, auk Hermanns sjálfs, sem alt vildi gera til að greiða fyrir okkur. Þau buðu okkur til kveldverðar og sýndu okkur vinsemd í hvi vetna. ☆ Á meðan við stóðum við úti á eyjunni, sem var frá því á laug- ardag og þar til á mánudag, skruppum við út til Dr. Pálsson og frú Sigríðar. Ein indæl prests- frú, vinkona Jóhönnu, ók með okkur þangað. Við nutum vel þeirrar stundar, sem við stóðum við, en manni þótti verst hvað sú stund var stutt, fór aðallega í það að borða miðdegismatinn, því að báturinn átti að fara innan stundar. En manni þótti vænt um að geta séð læknishjónin, þó það vær'i aðeins um litla stund. ☆ Á meginlandinu kyntumst við m. a. hjónum, Mr. og Mrs. Egil Nygaard, sem voru svo væn að bjóða okkur með sér í bifreið sinni út á Point Roberts. Þar býr móðursystir Mrs. Nygaard, Mrs. Solveig Jóhannsson. Hús- bóndinn heitir Gottfreð Jó- hannsson. Húsfreyjan tók á móti okkur með broshýru andliti, sem værum við gamlir vinir og bæði hjónin voru svo alúðleg og gest- risin, sem bezt varð á kosið. Mrs. Jóhannsson hefir átt heima Kaupmannahöfn áður en hún kom til þessa lands og les dönsku og norsku sér að fullu gagni, auk enskunnar. Húsbóndinn hafði Þorstein Erlingsson á borðinu hjá sér, svo að auðsjáanlega hef- ir hann ánægju af glæsilegum samferðamönnum. Mrs. Jóhanns- son kom með okkur í töluverðan keyrslutúr um tangann, en Mrs Nygaard var heima og bjó til indælan kveldverð fyrir okkur á meðan við vorum úti. Egill Nygaard er bróðir bónda hér í bygð, sem við berum góð kensl á, Walter Nygaard, þessir bræður eru norskir að ætt, en eru kvæntir íslenzkum konum Kona Egils er Ástrós Sigurlín skólakennari, ættuð úr Nýja- íslandi, stundaði nám við Jóns Bjarnasonar skóla. Hin konan Mrs. Walter Nygaard, er Ella Howe dóttir Péturs Howe þing- manns okkar hér og konu hans frú Ástu Howe. ☆ Þá sáum við í þessari ferð konu, sem töluvert er kunn meðal þjóðar sinnar, það er Mrs. Ásta Norman málari, kona Jó- hanns Norman, fyrrum bónda hér í bygð. Hjónin voru að búa sig til íslands með hópferðinni, en tóku með vinsemd á móti okkur, en viðstaðan gat ekki orðið nema stutt. Samt var Mrs. Norman svo væn, að sýna okkur myndir sínar, sem hún geymir í sérstöku húsi rétt hjá heimili sínu. Mér finst myndir hennar, þær, er hún hefir lokið við, góðar, töluvert tilkomumiklar. Hún virðist ná bæði svip og dráttum úr andliti manna ljós- lega. 1 rauninni virðist mér kon- sjálf vera undraverðasta myndin. Tvent er það sérstak- lega, sem einkennir þessa konu, sem er bæði góðleg og greindar- leg og háttprúð í viðmóti, en það er, að hún, sem á svo mikið af listræni, skuli geta gert erf- iðismálningu, því Mrs. Norman málar hús bæði úti og inni, þegar svo bar undir. Það annað sem einkennir hana er hinn djúpi draumblær, sem hvílir yfir and- liti hennar. Ég minnist ekki að hafa séð svo djúpan fjarlæðar- blæ yfir andliti nokkurrar mann- eskju. Þó Mrs. Norman tali við mann með fullri athygli, þá er jessi fjarlægðarblær yfir and- liti hennar alveg eins og sálin sé einhvers staðar langt í burtu. Mrs. Norman hefir stundað list- nám bæði í Danmörku og Þýzka- landi. ☆ Við komum í íslenzku, lútersku kirkjuna á tanganum. Hún er sérlega fallegt Guðs hús. Smekk- lega máluð. Mrs. Ásta Norman og bróðir hennar máluðu kirkj- una að innan. Gottfreð Jóhanns- son mun hafa lagt þjálparhendi að þeim starfa, þó ekki málaði hann. En kirkjumálningin ber vott um vel unnið verk, smekk- vísi og kærleika til hússins. Kirkjan stendur í yndislega fallegu rjóðri með náttúrunnar fögru og háu skógarviði um- hverfis á þrjá vegu, tún fyrir framan hana og snýr dyrum að brautinni, sem liggur þar rétt fram hjá. Maður, sem hefir á- gætt vit á hljóðfærum, segir orgelið í þessari kirkju vera með afbrigðum gott. “ ☆ Þá skal þess minst að vel þektur bóndi í þessu héraði, Eiríkur Austman og Fjóla dóttir hans, tóku okkur út í bifreið sinni í vetur og alla leið norður í Horse Shoe Bay, en það er um fimtán mílna breytilegar leiðir frá Vancouver og margt hægt að sjá af þeim leiðum. Miss Austman, sem er skólakennari í Vancouver-borg, ferðaðist áður þarna norður um til vina sinna og út í smáeyju. Þaðan réri hún til fiskjar og dró ellefu laxa í einni lotu. Margur rær fyrir minna. Ánægjulegt hefði verið að koma víðar, sjá fleiri ókunnuga staði, seint seðst forvitnin, einn- ig kveðja sumt af því fólki per- sónulega, sem maður hafði áður séð, en það er vafalaust það, sem kallað var á mínum barns- árum „óvandi“ í börnum, að óska eftir fleiru en maður fékk að sjá og njóta í þessari ferð. Við vorum m. a. viðstödd, ásamt Mrs. Newsone, í boði Jóhönnu dóttur okkar á þessa árs burt- ritunarhátíð hjúkrunarnemenda við Vancouver General Hospital. Það hátíðahald fór fram í einum af sölum háskólans, University of British Columbia, að við- stöddum fjölda fólks og þeim höfðingjum, konum og körlum, er þar að stóðu. Stúlkurnar, sem útskrifuðust, voru eitt hundrað og tuttugu að tölu. Alt fór fjarska fallega fram og auðsjáanlega haggaðist ekki úr setrri reglu um hársbreidd þó svona margt nemenda væri til afgreiðslu og útgöngu til lífsins starfa. Síðasta kveldið, sem við vor- um í borginni, sáum við fyrir góðvinar velvild myndir bæði frá Danmörku og Grænlandi. Aðalmyndin var konungskoman til Grænlands fyrir skömmu. Það var margt fróðlegt þar að sjá, en ég er innilega þakklát fyrir að eiga ekki heima á Grænlandi, en Grænlendingarnir eiga Dön- um mikið að þakka. Framkoma konpngshjónanna beggja við fólkið var eins ljúfmannleg og framast varð á kosið. Þó landið sé ægilega hrikalegt, má sja þess mörg merki, að kristin menning er að nema þar land. ☆ Við þökkum öllu því góða fólki þar vestra, sem sýndi okk- ur gestrisni og margskonar vinahót, þar á meðal enskumæl- andi fólkinu, sem sendi okkur sérlega myndarlega konu með “Welcome Wagon,” er við kom- um í haust. Einnig þökkum við íslenzka kvenfélaginu „Sólskin,“ sem sendi okkur boðsbréf um að vera á gleðimóti, sem það ætl- aði að hafa á „Höfn,“ Við veitt- um bréfinu viðtöku, en við vor- um farin áður en þetta sérstaka mót fór fram. ☆ Ljósadýrðin í Vancouver Það hefir altaf verið ætlun mín að minnast að endingu þessa atriðis, þó mín frásögn þar um verði næsta smáleg í saman- burði við virkileikann. Nú mun einhver segja, sem kunnugur er, að til séu þar dimm stræti, sem þyrfti að lýsa. Það er rétt. Borg- in er stór, er í vexti og það er erfitt að gera alt fullkomið í snatri á einu stórbýli, þar sem umsvifin eru margbreytt og mikil. Vancouver-borg verður öll upplýst áður en mörg ár líða. Það er ég viss um. Ljósadýrðin í niðurborginni er feikna mikil og margvísleg í lit- um og lögun. Auglýsingar hinna ýmsu verzlunarstaða og annara bygginga, koma út í óteljandi myndum, svo sem veðhlaupa- hestum, Marathon mönnum, heilum hring af þjónustufólki að bera á borð, klukkum, bjöll- um, beinum strikum eins og máttarstoðir, þversum strikum eins og burðarás og ótal margt fleira að viðbættum öllum orðun- um, sem við þarf að hafa. Per- sónulega hafði ég mesta ánægju af að horfa á ljós þau, er renna eftir rönd eða tindi og steypast fram af hæðinni eins og foss, en það má sjá víðar en í einum stað. Fyrir jólin var Ráðhús borgarinnar upplýst að utan með sérstöku ljósaskrauti frá þak- brún til jarðar, sagði stórblaðið, sem ég las í um ljós þessi, að þau væru sex þúsund að tölu. Við sáum dýrðina að heiman frá okkur, því að City Hall er að- eins eina „block“ frá húsinu, sem við bjuggum í. Á Þorláksmessu fórum við Sigurður ofan á hornið á móti Framhald á bls. 8 H.F. EIMSKIPAFÉLAG ÍSLANDS AUKÁFUNDUR Með því að aðalfundur félagsins h. 6. þ. m. var eigi lömætur til þess að taka endanlega ákvörðun um tillögu félagsstjórnarinnar varðandi innköllun og endurmat hluta- bréfa félagsins, er hér með böðað til aukafundar í H.F. Eimskipafélagi íslands, er haldinn verður í fundarsalnum í húsi félagsins, fimmtudaginn 12. nóvember 1953, kl. 1% e. h. DAGSKRÁ: Tekin endanleg ákvörðun um innköllun og endurmat hlutabréfa félagsins. Aðgöngumiðar að fundinum verða afhentir hluthöfum og umboðsmönnum hluthafa dagana 9. til 11. nóv. næstk. á skrifstofu félagsins í Reykjavík. Athygli hluthafa skal vakin á því, að á meðan ekki hefir verið tekin endanleg ákvörðun varðandi þetta mál, er ekki hægt að taka á móti hlutabréfum til þess að fá þeim skipt fyrir ný hlutabréf. Reykjavík, 19. júní 1953 STJÓRNIN

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.