Lögberg - 20.10.1955, Side 6

6
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 20. OKTóBER 1955
GUÐRÚN FRA LUNDI:
DALALÍF
„Ég bauð Þóru borgun, en hún var nú of
stórlát til þess að taka við henni — sagðist hafa
gert það fyrir þig“.
„Já, ég sauma fyrir hana utan á krakkana,
það kemur henni vel, og svo minnist þú aldrei á
borgun við Dodda fyrir þessa veizlu“.
„Eins og þú vilt, elskan mín“, sagði hann og
andvarpaði af feginleik yfir því, að þessi geig-
vænlegi skuggi skyldi vera liðinn hjá.
MJÚKUR BÖGGULL
Snjórinn seig og þéttist og varð að hjarni.
Þorri var farinn að „telja af sér“. Hann hafði
verið stilltur, en kaltíur. Einn daginn, þegar
Borghildur var að hella á miðaftanskönnuna, kom
Jakob inn með gest. Það var Doddi á Jarðbrú.
Hann greip ofan húfuna áður en hann heilsaði.
,„Sæl og blessuð, ætíð sæl!“ sagði hann bros-
leitur.
„Sæll vertu, Doddi minn“, sagði Borghildur.
„Það er orðið langt síðan þú hefur sézt hér“.
„Ojá, ojá“, sagði hann og fékk sér sæti.
„Konan bað nú víst að heilsa hingað“, sagði hann
drýgindalega, þó að Línu hefði ekki dottið í hug
að biðja hann fyrir kveðju;
„Þakka þér fyrir. Hvernig er hún til heils-
unnar núna — kannske sæmileg?"
„Já, ojá. Hún er svona sæmileg. Hún er nú
alveg ha^Jt að kasta upp, en hún á bágt með að
borða fituna af kjötinu“.
„Svo — já. Er annars nokkuð að frétta?“
spurði Borghildur.
„Ja, nú-nú. Það er heldur fáferðugt hjá
okkur“, sagði Doddi. „Eiginlega kom ég til þess
að spyrja ykkur, hvort þið hefðuð ekki orðið vör
við sex ærnar hennar Línu — Sigurlínu?“
Borghildur brosti. „Þú verður víst að spyrja
piltana að því, Doddi minn, en ekki mig. Ég lít
nú sjaldan eftir því, sem gerist utan bæjar-
dyranna".
„Það er náttúrlega engin von að þú vitir það,
blessuð, þótt ég segði það nú svona“.
Steini var kominn inn og heyrði, hvaða erinda
Doddi var kominn. „Ekki hef ég orðið var við
þær“, sagði 'hann. „Þær eru þá hjá Þórði, ef þær
hafa komið hingað“.
Doddi varð áhyggjufullur á svip. „Hún bjóst
endilega við, að þær 'hefðu brokkað fram eftir.
Hvað hefði annars átt að verða um þær?“
„Þær eru sjálfsagt hjá honum Þórði“, flýtti
Borghildur sér að segja, svo ap Doddi yrði rólegri.
Hún raðaði bollapörum á borðið og heimilisfólkið
dreif að í einni þvögu. Doddi heilsaði öllum
brosandi og þakkaði fyrir síðast.
„Það var nógu gaman“, sagði Anna hlæjandi.
„Ég vildi bara að einhver annar færi að gifta sig,
svo að maður gæti skemmt sér eins vel“.
„Ja, það eru víst engir, sem gera það strax“,
sagði Doddi og virti hjónin fyrir sér með stórum
spurningarsvip.
Stúlkurnar töluðu um veizluna og hlógu og
Doddi hló þeim til samlætis. En húsbóndinn sat
eins og á nálum. Það var ekki gott að gizka á,
hvað einfeldningar gloppuðu út úr sér, þegar
svona mikið var skrafað í kringum þá. Eitt
ógætnisorð gat gert alla varúð að engu. En það
var samt hreinasti óþarfi að óttast nokkuð þess
háttar. Doddi hnitmiðaði hvert orð áður en hann
sleppti því út fyrir varnirnar. Hann ætlaði að
reynast vera vaxinn þeim vanda, sem honum
hafði verið falinn á hendur. Þórður gerði líka
endi á þessum gáskafullu samræðum, þegar hann
kom inn.
„Þú ert náttúrlega kominn að sækja ærnar
þínar“, sagði hann.
Doddi varð himinglaður. „Já, þær hafa þá
komið til þín. Hún bjóst líka við því, konan, að
þeim yrði ekki úthýst hérna. Hún er kannske
ekki ókunnug“.
„Það er ekki orðið svo þröngt í húsunum, að
það komist ekki fyrir sex kindur“, sagði Þórður
fálega.
„Þú tekur af mér svolítinn böggul til hennar
Línu“, sagði Anna. „Ég skal ekki verða lengi að
útbúa hann“.
Þegar stúlkurnar voru horfnar inn, varð Jón
skrafhreifnari við gestinn, en samt leið honum
ekki vel. Hann kvaddi því og gekk til baðstofu.
Þegar hann kom inn í hjónahúsið, sá hann konu
sína vera að slétta smábarnaföt, sem hann kann-
aðist við. Þau voru búin að liggja niðri í kommóðu-
skúffu í ellefu ár. Oft höfðu þau verið viðruð og
sléttuð, en vanalega hafði hann ekki verið látinn
sjá það. I hvert skipti vakti það söknuð í brjósti
Önnu að handfjalla þau, og hún bjóst við, að
honum myndi vera líkt farið. Þess vegna forðaðist
hún að láta hann sjá þau. En hann þekkti þau
samt strax.
„Hvað er þetta, góða mín“, sagði hann spaug-
andi, „þú ætlar þó líklega ekki að fara að leggjast
á sæng, án þess að ég hafi hugmynd um það?“
„Ó-nei“, sagði hún dauflega. „Ég er búin að
geyma þau svo lengi. Þau gera mig alltaf hrygga,
þegar ég skoða þau. Ég hef verið svo barnaleg
að biðja guð að gefa mér lítið, heilbrigt barn í
þau, en honum hefur ekki þóknazt að bænheyra
mig. Þess vegna ætla ég að gefa þau konu, sem
er lánsamari en ég“. Anna þerraði tárvot augun á
fóðrinu undir litlu treyjunni, sem hún var að
brjóta saman. „Ég verð víst að gera mig ánægða
með þessa arfgengu fátækt forfeðra þinna, að
eiga bara einn son“, bætti hún við.
„Já, það er dálítið einkennilegt, að hér hefur
ekki verið nema einn sonur í sex mannsaldra, ef
ég eignast ekki fleiri börn“, sagði hann. „En við
skulum ekki mögla, fyrst við eigum einn fallegan
dreng. Við vorum bæði einbirni og foreldrar okk-
ar voru víst vel ánægð yfir því“.
„Mamma þín sagði, að sig hefði langað til að
eiga mörg börn“.
„Því get ég vel trúað“.
Jón stóð við gluggann og horfði upp fjallið
fyrir ofan bæinn, eins og alltaf, þegar hann hafði
eitthvað óþægilegt umhugsunarefni. Anna gaf
honum auga og sá, að það sveif sorgarský yfir
svip hans. Hún vissi, að hann var að hugsa u®
dánu börnin þeirra. Hann hafði syrgt þau svo
mikið. Henni datt í hug að spyrja hann, hvort
honum líkaði það verr, að hún gæfi fötin, en
hætti við það. Hann hefði talað um það, ef svo
væri. Hún lét fötin innan í hvítan léreftspoka, tók
síðan hrúgu af dagblöðum, sem hún ætlaði víst
að vefja þar utan yfir. Jón var hættur að horfa
út um gluggann. Nú var það konan og smábarna-
fötin, sem hann starði á. Hann langaði til að
segja:: „Gerðu þetta ekki, Anna, láttu þau ekki 1
burtu, sízt þangað, sem þú hefur hugsað þér“-
En það gæti vakið hjá henni einhverjar grun-
semdir, ef hann segði það. Nú varð að fara
varlega.
„Ætlarðu að láta öll þessi bréf utan um
þennan litla böggul?“ spurði hann.
„Ég vil ekki, að þau óhreinkist“, sagði hún.
og Westinghouse þurkunarvélin er
ÖRUGG TIL
ÞURKUNAR Á ÖLLU
SEM ÞÉR ÞVOIÐ!
ENGAR GB7TGATLR
ÞatS er ekki framar rent
blint I sjð meÍS þurkun A
fötum. Þér RetitS treyst
þurkunarvél Westinghouse
félagsins fyrir atS þurka
föt af hvatSa gertS sem er.
SJÁIÐ
SJónvarpsins beztu stund
"Studio One"
á mániulögum.
HÉR ER EINA ÖRUGGA VÉLIN TIL ÞURKUNAR Á HVAÐA GERÐ
FATA SEM ER!
VÍLIN’ SKTvr
til þurkunar á fötum,
sem alþurka A. Þegar
þurkun er lokitS stööv-
ast vélin sjálf.
HITA-VAL
t
Reglulegt — fullur hiti
þurkar föt skjðtt og
vel. Skjðtara en önnur
þurkunaráhöld.
SETJIÐ OG FYRIR
þurkun til pressunar.
FatnaSurinn mun koma
út jafn rakur. Skvett-
ara er engin þörf.
Vf:IJ\ SETT
STUTTAN TÍMA —
Þaö er fyrir nýja geriS
fata, sem þorna skjðtt.
lagt
þegar hita
skal fatnatS,
sem betur
þornar vlð
lítinn hita.
ENGINN HITI —
Við þennan hita er átt við svipaðan
hita og í herbergi. Er það fyrirtak
á fatna8i, sem illa þolir þvott.
Hann lofthreinsar föt, sem lengi
haía inni hangiS e8a veri8 þur
hreinsuS. ,
DRY DIAL
Þer getið treyst þeim, ef um Westinghouse Dryer
er að ræða.
HEAT
SELECTOR