Lögberg - 26.01.1956, Qupperneq 2

2
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 26. JANÚAR 1956
Frá Manhatfan Beach, California
— 17. JANÚAR 1956 —
Kæri riisijóri:
Lestin rann hratt meðfram
hinu lygna og breiða Missis-
sippi-fljóti, en ekki hafði ég
setið lengi í vagninum, er ég
tók eftir því að í honum var
hanabjálkaloft, og þar sem ég
hafði aldrei áður slíkt séð á
lest, staulaðist ég upp stigann,
en er upp kom brá mér í brún,
því veggir og loft var úr sam-
felldu gleri, en þar voru
einnig góð sæti og þaðan víð-
sýni mikað. Landið meðfram
fljótinu er mjög vogskorið
með háum hlíðum og örmjóu
undirlendi víða, og var því
eigi laust við að mér rynni
kalt vatn milli rifja, er ég sá
lestina bogna í keng með
brestum og braki, er hún
skaust fyrir tangann, og ann-
að veifið liti helzt út fyrir að
hún þá og þegar myndi steyp-
ast í fljótið.
Meðfram fljótinu hér og þar
voru smáþorp, og sum þeirra
virtust hanga í hinum bröttu
hlíðum líkt og ugla á kletta-
snös, og ekki tæki nema litla
skriðu af aur eða snjó til að
sópa þeim út í fljótið. Þessi
þorp munu mestmegnis vera
veiðiþorp, því allmikið mun
vera um veiði í fljótinu. Fátt
er um stóra bæi meðfram því.
Víða gaf að líta einkennilega
jarðmyndun og markverða
sögustaði fyrri ára, en ekki
var náttúrufegurðin svo mikil
að hún gæti talist hrífandi.
Eftir að lestin skildi við
iljótið og kom upp á há-
lendið, breytist það í öldu-
myndað láglendi með frjó-
sömum jarðvegi, því bænda-
býli voru þétt sett og vel
byggð, og stórar gripahjarðir
voru hér á sveimi, og á eftir
þeim trítlaði stór hópur svína,
og leit helzt út fyrir, að bænd-
um hefði tekizt að venja þau á
að áfla einhvers hluta sinnar
eigin fæðu. Mais-ræktin réði
hér lögum og lofum, en brátt
fórum við að nálgast hina
miklu Chicago borg, og þar
sem ég hef aldrei haft ánægju
af að horfa á hinn dökka blæ,
sem hvílir yfir henni, á því
svæði, sem lestin rennur yfir,
fór ég niður til að búa mig til
burtfarar.
Á stöðinni mætti ég tengda-
syni mínum, sem var á heim-
Ieið í bíl, og eftir stutta dvöl
þar, lögðum við af stað; en
sökum snjókomu var stutt
farið þann dag. Morguninn
eftir var drungalegt veður
með éljagangi, og varð því
keyrslan allerfið þann dag
eða þar til við komum til
Springfield, — höfuðborgar
Ulinois, — hvar Lincoln for-
seti eyddi sínum síðustu ævi-
dögum og hvílir nú í friði.
Hér er einnig talinn vera mið-
punktur hinnar miklu mais-
ræktar; landslagið fannst mér
að mörgu leyti líkjast lands-
lagi Rauðárdalsins.
Það var þó ekki fyr en fór
að nálgast Missouri, sem snjór
inn hvarf alveg og sumar tók
við völdum; en hvað varð af
vetrinum veit ég ekki. Hér
breyttist landslagið í breiða
cg langa dali með hólum og
hæðum á milli þeirra, en eins
langt og augað eygði lá fagur,
grænn felldur yfir því mestu,
og víða sáust einkennilegar og
fagrar jarðmyndanir, og ef
dæma má af búpeningi, sem
þar sást, þá er hér búsæld
mikil.
Þegar við komum að braut
þeirri, er lá til Independence,
þá langaði okkur til að leggja
krók á leið okkar til þess að
heimsækja Truman, en það,
og eins hinir merku sögu- og
náttúrustaðir urðu að bíða
betri tíma, sökum takmark-
aðrar áætlunar.
Brátt mátti greina í fjarska
hinar fallegu og merkilegu
Ozask-hæðir eru þær allháar
og víðlendar mjög; þar sem
vegurinn liggur yfir þær eru
þær að mestu þaktar skógi,
víða þéttum en ekki stór-
vöxnum; víða renna tærir
lækir þar eftir smáum dal-
verpum, en lítið ber þar á
jarðrækt; bæir eru fremur
smáir nema Springfield, sem
er allstór borg og er þar mið-
bik hæðanna,hún er sérstak-
lega þekkt fyrir hina miklu
framleiðslu gripa-^furða, Mér
fannst borgin sérstaklega
eftirtektarverð fyrir hrein-
læti og margbreyttan stíl á
húsabyggingum. Þar sá ég hús
sem bar stíl gömlu torfbæj-
anna heima, og nákvæmlega
eins byggt og málað hús og
það, sem ég tók myndir af á
ALT UNDIR EINU ÞAKI
Bankaútibú er annað og meira en öruggur staður fyrir sparifé
yðar. Þar er um að ræða alhlíða bankaþjónustu, er vinnur
að heill hvers einasta og eins mannsbarns í umhverfinu.
Hjá yfir 4,000 bankaútibúum í Canada nýtur fólkið
bankaþjónustu í óteljandi myndum; það leggur inn peninga
skiptir ávísunum; þar má semja um lán, leigja öryggishólf,
færa yfir peninga og selja erlenda mynt.
Aðeins í útibúum hinna löggiltu banka, stendur yður
slík þjónusta til boða undir einu og sama þaki. Heimsókn í
bankann er vissasti vegurinn til að bankaþörfum yðar
sé fullnægt á einfaldan, tryggan og auðveidan hátt.
FINNIÐ BANKANN
í SAMBANDI
VIÐ ÞETTA
Aðeins löggiltur banki
hefir á takteinum
þá þjónustu, sem hér
greinir:
Sparireikning
Daglegan reikning
Sameiginlegan reikning
Persónulán
Viðskiptalán
BúnaðarencLurbótalán
N.H.A. veðskuldalán
Heimilisendurbótalán
Upplýsingar um verzlun
og erlenda markaði
Kaup og sala erlends
gjaldeyris
Verzlunarlegar
innheimtur
Yfirfœrsla peninga
Bankaávísanir og víxlar
Ferðamanna ávísanir
Lántrausts skilríki
Öryggishólf
Sala og kaup verðbréfa
Geymsla verðbréfa og
annara verðmæta
Bankaviðskipti
með pósti
HINIR LÖGGILTU BANKAR ÞJÓNA UMHVERFI YÐAR
bóndabæ heima árið 1953, það
voru 3 hús samskeytt með
háum burstum og bröttu þaki;
ég átti sannarlega sízt von á
að sjá þennan byggingastíl
hér. Annað hús sá eg þar
skammt frá á búgarði, það var
mjög stórt og með svo mörg-
um turnum, að mér entist
ekki tími til að telja þá; mér
fannst mér hafa tekizt að telja
átta, þeir voru allt í kringum
húsið; það var auðsjáanlega
afar gamalt, og ekki mundi
mig undra, þó turnarnir hafi
verið notaðir sem skotturnar
á dögum þrælastríðsins. —
Keyrslan yfir þessar hæðir
var bæði áhrifarík og fögur.
Án þess að við tækjum eftir
því, voruih við komnir til
Oklahoma, en þar sem ekki
var sjáanlega mikil breyting
á landslagi frá því sem var í
Missouri, að undanskildum
Ozak-hæðum, vil ég aðeins
geta þess, að Oklahoma City,
sem talin er stærsta olíuborg
Bandaríkjanna, fannst mér
ekki bera nafn með rentu, þar
sem miðpunktur hinna sterku
olíulinda, sem þar fundust, er
þar sem Tulsa stendur, og er
það lítið eitt minni borg.
Það var ekki fyrr en tók að
nálgast Texas, að landslagið
breyttist til muna, þá tóku við
víðáttumiklar sléttur og var
kornrækt rekin í stórum stíl;
mest bar þar á hveitirækt og
var búpeningi beitt á akrana,
því er nú ver að við getum
ekki notað sömu aðferð í N.
Dakota. Bændabýli eru strjál,
og fáir bæir, enda er farið að-
eins yfir hornið á því mikla
landflæmi, sem tilheyrir því
ríki; það ber nafnið Pan-
handle. Við staðnæmdumst
um stund í bæ þar, gengum
inn í greiðasöluhús; en þegar
inn kom varð ég að líta upp,
því þar var fyrir hópur
manna, flestir þeirra yfir 6
fet, og sýndust talsvert hærri
fyrir hina háu og barðastóru
hatta, er þeir báru á höfði;
flestir voru þeir grannvaxnir,
og það dró sízt úr hæð þeirra;
en ekki get ég neitað því, að
mér fanst þeir mannvænlegir
á velli. Á meðal þeirra var
einn kvenmaður, sem mér
varð starsýnt á; hún var há-
vaxin, bolmikil með stór
brjóst, en mjög mittismjó; og
mér er enn ómögulegt að gera
mér grein fyrir því, hvernig
þessari konu hafði tekizt að
standa af sér hina sterku
vinda, sem tíðum geysa þar,
án þess að hrökkva í tvennt.
En nú lá leiðin til Amarillo,
Texas, er það allstór bær eða
borg, byggð á rennisléttum
grundum, og þar gaf að líta
stærstu Helsium Plant, sem
til er í heiminum, og skammt
frá þeim bæ, sást talsvert stór
hjörð af Buffalos, sem grimd
mannanna hafði ekki enn tek-
ist að eyðileggja.
Vestan við Amarillo er víð-
áttumikil slétt sandauðn —
Staked Plains, en á fyrri ár-
um er stórar hjarðir gripa
voru reknir til járnbrautar í