Lögberg - 15.03.1956, Page 4

4
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 15. MARZ 1956
Lögberg
GefiO ðt hvern fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS LIMITED
695 SARGENT AVENUE, WINNIPEG, MANITOBA
J. T. BECK, Manager
Utan&akrlft rltstjórans:
EDITOR LÖGBERG, 695 Sargent Avenue, Winnipeg, Manitoba
Ritstjóri: EINAR P. JÓNSSON
Veró $5.00 um árið — Borgist fyrirfram
The "Lögberg” is prlnted and published by The Columbia Prees Ltd.
695 Sargent Avenue, Winnipeg, Manitoba, Canada
Authorized as Second Class Mail, Post Office Department, Ottawa
PHONE 743 411
Orð í tima talað
Það er holt að eiga á þingi menn, sem ganga jafn
rösklega til verks og Chris Halldórsson þingmaður St.
George kjördæmis jafnan gerir hver sem í hlut á, hvort
heldur það er forsætisráðherrann sjálfur eða einhver óbreytt-
ur liðsmaður, því nóg er ávalt af lítilsigldum jáyrðlingum,
sem allra auðmjúklegast blimskakka augunum í áttina til
yfirboðaranna í von um fallandi mola af náðarborðinu.
Mr. Halldórsson flutti þingræðu hinn 7. febrúar síðast-
liðinn, er yakti mikla athygli vegna þeirrar djörfungar, er
hún mótaðist af og hve nákvæmlega þar var lýst þeim að-
stæðum, sem skapast höfðu í kjördæmi hans, sem og raunar
á öðrum svæðum í bygðarlögunum milli vatnanna; ekki
kvaðst Mr. Halldórsson sjá auga til auga við háttvirtan þing-
mann Selkirkkjördæmis í sambandsþinginu, er látið hefði
sér þau orð um munn fara, að milli vatnanna væri þannig
óstatt, að víðtækt hungur ætti sér stað; kvað Mr. Halldórsson
sér fullkunnugt um það, að» fólk á áminstum svæðum væri
ekki búið slíkri skapgerð, að það sætti sig við að horfast í
augu við hungur meðan einhvers staðar mætti lífsframfærslu
leita.
„Mér er það ljóst,“ sagði Mr. Halldórsson, „að síðastliðin
tvö ár hafa flóð veitt fólkinu milli vatnanna þungar búsifjar;
uppskera hefir verið mjög af skornum skamti og stórar land-
spildur þannig á sig komnar vegna áflæðis, að sáning
reyndist óhugsanleg; í vesturhluta áminstra svæða hefir
svo að segja ekki verið um neina uppskeru að ræða, en sú
aðstoð, sem bændum þar skyldi veitt samkvæmt Prairie
Farm Assistance lögunum var hvorttveggja í senn lítt verj-
andi og ófullnægjandi. í flestum tilfellum er hér um smá-
búgarða að ræða, og hefir sú aðstoð, sem hlutaðeigandi
bændum hefir fallið í skaut, numið frá nokkrum dollurum
upp í segjum 200 dollara, þó slíkt væri ekki alment heldur;
sums staðar var nokkru meira örlætis vart.
Ég er þeirrar skoðunar, að langtum nákvæmara eftirlits
sé þörf; hinar ströngu reglur, sem annars staðar gilda, eiga
naumast við á millivatnasvæðinu þar, sem kornræktarspild-
urnar eru bæði smáar og dreifðar. Sumir bændur fengu enga
aðstoð, vegna þess að aðrir í bygðarlaginu fengu uppskeru.
Ég hef það á vitund, með fullri hliðsjón af þeim erfiðleikum,
sem margir bændur á svæðum þessum eiga við að etja, að
sambandsstjórn beri að bregðast drengilega við kröfum
þeirra, því naumast verður sagt að þeir hafi verið kröfu-
harðir fram að þessu“.
Svo sem vænta mátti gerði Mr. Halldórsson Manitoba-
vatn og ágang þess á nærliggjandi bygðarlög að alvarlegu
umtalsefni, og kvað hann víst, að samþingismenn sínir fyrir
St. Rose og Fairford kjördæmi hefðu svipaða sögu að segja;
jafnvel kjördæmi forsætisráðherra hefði ekki farið varhluta
af áflæði; margir bændur á flóðsvæðunum hefðu ekki átt
annars úrkosta en að farga miklum meirihluta hjarða sinna,
eða þá í öðrum tiifellum að koma þeim á beitiland og í fóður
annarsstaðar.
Mr. Halldórsson mintist á bónda í Eriksdale-bygðinni,
sem varð að flytja 150 smálestir af heyi um 65 mílna vega-
lengd til að halda lífinu í bústofni sínum; fólk á Lundar
hefði orðið að koma fyrir 200 nautgripum til vetrarfóðrunar
í grend við Woodsland, auk þess sem mörgum gripum hefði
verið komið annarsstaðar fyrir. Mr. Halldórsson kvað það
liggja í augum uppi, að við svo búið mætti ekki lengur
standa yrði fjárhagshrun að verða umflúið; fólk hefði þegar
gengið af óðölum sínum vegna hinnar sífeldu hækkunar
Manitobavatns og vegna úrræðaleysis stjórnarvaldanna
varðandi skipulagsbundnar ráðstafanir til varanlegra úrbóta.
„Á því tíu ára tímabili, sem ég hefi setið á þingi, hefi ég
fyrir hönd kjördæmis míns,“ sagði Mr. Halldórsson, „farið
margs á leit við núverandi fylkisstjórn, svo sem framræslu-
skurði, skóla, raflagnir, síma og ferju yfir Lake Manitoba
Narrows; ég er stjórninni þakklátur fyrir það, sem áunnist
hefir í þessum efnum, og það eru kjósendur mínir líka, því
innars árs eða svo verður rafurmagn og sími við hendi á
langflestum heimilum kjördæmisins; en þessu til viðbótar
Betel from the Standpoint of the
Attending Physician
By GEORGE JOHNSON, M.D.
The problems of the aged
and infirm have become a
special field of medical in-
terest and concern. The care
of the aged is being seen
more and more frequently on
the agenda of medical meet-
ings. In the United States it
is estmated there will be
twenty million people over
seventy years by 1980; applied
to Canada this means that
about one seventh of our
population will then be over
seventy.
At Betel the aged residents
now come to us at a greater
age than they did even ten
years ago. In fact they are
willing to come only too often
when they are very old and
sometimes bedridden. Betel
has become largely an in-
firmary and the burden on
the attending staff is great.
Were it not for the devotion
of the staff at Betel the doors
would have been closed long
ago.
This devotion entails visit-
ing all residents daily and
attending to their needs;
distributing medicines; turn-
ing, rubbing and feeding the
bedridden patients. We have
had a patient in Betel bed-
ridden for five years who
never developed a bedsore.
The only bedsore seen in the
home was present when the
patient was admitted.
Hospitalization is to be
avoided with elderly people
except as a matter of absolute
necessity. Prolonged hospital-
ization is bad for their mo-
rale. They worry about the
cost and the burden to their
families and this naturally
affects their sense of well
being. They wish to grow old
in comfort and with a sense
of security. Their demands
are small and treatment must
be simple and conservative.
Earlier in the course of my
work at Betel I was often con-
cerned with complex medi-
cal problems, (e. g. a patient
of eighty-six with indigestion,
headache, markedly hardened
arteries etcetera), and tried
to help such patients with
many medical measures. I
soon learned that spending
fifteen minutes at their bed-
side asking about their past
and their family and prescrib-
ing simple measures for the
relief of symptoms was suf-
ficient. The best medicine is
to revive their interest in
themselves, in current events
and possibly in some simple
hobby. Companionship with
people their own age is a good
tonic. One cannot separate
medical care from environ-
mental care in these aged
people. A friendjy visitor or
anythirig to break the routine
and monotony of growing old
is, in short, the best treatment.
We are deseperately in
need* of space to give the
“younger” residents an op-
portunity to develop or con-
tinue their hobbies. With
twenty bedridden patients it
it is impossible to separate
the well from the ill and
nothing is more depressing
than to see, in a small room,
an elderly lady doing her
utmost to help a roommate
who is extremely ill, instead
of enjoying the advantages
the home provides for resi-
dents.
From a public health and
safety standpoint the home
should have been condemned
years ago; the authorities had
no alternative but to praise
the work already being done
because they had no solution
for housing the aged; this
however is being rectified in
part and we must do the rest.
We are all familiar with the
problem of the aged patient,
with no family or a partner
too old to help, who becomes
irrational, senile, or bed-
ridden. Now, if such patients
cannot get into Betel the only
other places are a hospital at
a charge of $8.00 or more a
day, or a nursing home at a
charge of $90.00 a month.
These are impossible on the
pensions allowed and give
neither comfort nor security
to the patient. Here in Betel
there is companionship, the
food is prepared to their taste,
and they have the security of
knowing they will not be
placed in hospital unless an
vil ég beina athygli stjórnarinnar að því, að miklu fé hefir
verið varið til að koma þessum þægindum inn á heimili, sem
nú eru svo umflotin eða á kafi vegna áflæðis, að þau mega
teljast öldungis einangruð.“
Mr. Halldórsson kvað sér að fullu kunnugt um tilraunir
til úrlausnar, sem fram hefðu farið milli sambandsstjórnar
og núverandi fylkisstjórnar án þess að til árangurs hefði leitt;
málið þyldi nú ekki lengri bið; hlutaðeigendur ættu heimtingu
á að kröfum þeirra yrði sint og þeirra vegna beindi hann nú
máli sínu einu sinni enn til hæztvirts forsætisráðherra.
Þá vakti Mr. Halldórsson máls á því misrétti, sem 1 ljós
kæmi, er kornræktarbændur eða kvikfjárræktarbændur
kæmist í fjárhagslegan vanda, og’væru þá hinir síðarnefndu
venjulegast látnir sitja á hakanum; slíkt yrði ekki lengur
þolað. Dýpkvun Fairford árinnar taldi Mr. Halldórsson frum-
skilyrði til úrbóta flóðvandanum.
emergency develops. All they
need now is constant care,
friendly visits and an oppor-
tunity to carry on their in-
terests. Every summer it was
customary for my late father
to drive. the older people at
Betel to the Beach for ice
cream. This was an outing
and medicine par excellence
for them.
The stories our aged resi-
dents can tell are numerou.4
and talking to these people
makes one realize how brave
they are and have been; some
have suffered real hardships
almost beyond human endur-
ance.
On Christmas Eve two
years ago a little elderly Ice-
landic lady arrived at Betel.
She had been found unatten-
ded in a rooming house in the
city and she was very ill. She
died Christmas morning from
advanced broncho-pneumonia.
I will always remember a
grand old gentleman in Betel.
He had no one in the world
specially interested in him.
His life story was full of
hardship and frustrations. He
had homesteaded in Saskat-
chewan. His wife died in
childbirth and left him with
twins. One child died at
eighteen from poliomyelitis.
He had devoted his life to
raising these children and
saw one die in the prime of
life. On the wall of his room
at Betel there was a picture
of these two girls and himself
in an old buggy. One could
Framhald á bls. 7
"Betel" $180,000.00
Building
Campaign Fund
---—180
—160
—140
—120
—100
—80
Make your donations to the
"Betel" Campaign Fund.
123 Princess Street,
Winnipeg 2.