Lögberg - 31.10.1957, Side 2

2
LÖGBERG, FIMMÍUDAGINN 31. OKTÓBER 1957
The Inlemaiional Nickel Company of Canada, Limiied
WKat Do You Know About INCO?
(NCP) Nickel, in one form
or another, is the constant
companion of evryone living
in an industrialized covmtry.
The electric clock beside
your bed, for example, owes
its compact size and low cur-
rent consumption to magnetic
nickel alloys- Nickel bronze
likely plays a role in your
water system. The purity of
your toothpaste and soap is
assured by Monel, a nickel
alloy, and pure nickel proces-
sing equipment.
There are many other ex-
amples. Nickel alloy steels
and irons were probably used
in the machine which manu-
factured your shoes; the cloth
from which your clothing was
made probably was dyed in
machines of nickel-chronium
alloys which are not subject
to corrosion by the dye solu-
tions; even the Canadian five-
cent piece is made of pure
nickel.
The uses of nickel and
nickel alloys are both varied
and important, yet only a few
years ago most of them were
unknown.
Nickel itself was unknown
as an element until 1751 when
the Swedish scientist Cron-
stedt identified and named it.
Miners in Saxony many years
before had attempted to smelt
ores which appeared to be of
copper. The metal obtained
was hard and tough, and not
useable. Believing that the
devil had cast a spell over the
ore ,they called it “Kupfer-
• Nickel,” or “Old Nick’s Cop-
per.” Hence the name.
During the 1800’s produc-
tion was small and most
nickel came from Norway and
New Caledonia, a French-
owned island near Australia.
The significant beginning of
the partnership — Canada and
Nickel — occured in 1883
when construction operations
of the Canadian Pacific Rail-
way in the wilds north of
Georgian Bay uncovered an
out-cropping of what is now
International Nickel’s Murray
Mine.
At first, as it had happened
in Saxony, the ore was
thought to be copper ore, but
subsequent evidence indi-
cated that nickel was a major
constituent.
Prior to 1900 there was little
real demand for nickel, ex-
cept for nickel-plating, nickel
coinage and nickel-silver as
a base for silverplated ware.
Then it was found that nickel
steel plate was greatly super-
ior to ordinary steel plate for
battleship sheathing ,a dis-
covery which gave the people
of that day some indication of
the immense future possibili-
ties of the material.
In 1902, The International
Nickel Company was formed
as a result of the merger of
the Canadian Copper Com-
pany, which had extensive ore
rights in the Sudbury District
of Ontario, and the Orford
Copper Company of Bayonne,
New Jersey.
Production of Canadian
nickel rose from about 4,000,-
000 pounds in 1900 to 48,000,-
000 pounds in 1914. In 1918,
however, some 90 per cent of
the market disappeared, when
the nations of the world
began their peacetime re-
adjustments. The Interna-
tional Nickel Company’s op-
erations were suspended com-
pletely because of the lack of
demand for 12 months during
1921 and 1922.
It was then that Inco, as
The International Nickel
Company had become known,
launched its extensive pro-
gram of research and market-
ing development, opening
several laboratories for the
purpose. As a result, by 1929,
more nickel was consumed for
peacetime purpose than was
used from 1914 to 1918.
Since 1929 demand and pro-
duction have continued to in-
crease steadily. New alloys
and applications are being dis-
covered canstantly.
Inco today comprises The
International Nickel Com-
pany of Canada, Limited and
some 20 subsidiaries operat-
ing mainly in Canada, Great
Britain and the United States,
and employs more than 28,000
people. It is the largest pro-
ducer of nickel in the world
and the fifth largest producer
of copper. In addition, the
company is a leading pro-
ducer of platinum and palla-
dium. All told, it extracts 14
elements from the ores it
mines in the Sudbury District,
including gold, silver, cobalt,
selenium, tellurium, iron,
suphur, rhodium, ruthenium
and iridium.
During 1956, The Interna-
tional Nickel Company of
Canada, Limited produced
285,000,000 pounds of nickel —
well over half the free world’s
supply. Still the demand for
nickel has not been complete-
ly filled. Constant efforts are
being made to find new de-
posits. Recently, as the climax
to ten years of exploration,
Inco announced plans for the
development over the next
three or four years of $175,-
000,000 project in northern
Manitoba.
The project will be the larg-
est nickel producing opera-
tion in the world, next to
Inco’s operations in the Sud-
bury district, and will increase
regular annual production to
385,000,000 pounds — an in-
crease of almost 40%. With
this increase Canada’s esti-
mated 1961 potential produc-
tion of 475,000,000 pounds
will, a mere five years from
now, be in excess of the en-
tire free world production of
1956.
The demand for nickel has
great importance to every
Canadian. Canada has grown
to be a rich industrial country
largely because of its effective
development of its vast natu-
ral resources. The largest por-
tion of our nickel prodpction,
after Canadian needs are met,
is being exported in one way
or another. The money re-
ceived from these exports is
kept in Canada, becoming
taxes for the Canadian gov-
ernment and wages for Cana-
dian workers.
The nickel industry has
meant much to Canada. The
country has gained wealth
and development from the in-
dustry. Canadians ond others
throughout the world are
benefitting not only from the
wealth rerived from nickel
production but also from the
many benefits to mankind
which are made possible
through nickel.
The Canadian nickel in-
dustry is litlle more than 60
years old. It has meant much
to Canada for the past genera-
tions, but in coming genera-
tions it will become even more
important.
jtoe
Eftir Pálma
(Niðurlag)
Daginn eftir gekk mikið á
hjá Joe. Hann gat varla dregið
andann vegna ákefðarinnar
um að segja fólki, hvað hafði
komið fyrir hann kvöldið
áður. Hann hafði verið rænd-
ur og skammbyssu hafði verið
miðað á hann og svo hafði
hann verið barinn í hausinn
og rotaður, og þarna hafði
hann svo legið rotaður á gólf-
inu þangað til klukkan fjögur
að morgni. Þessu til sönnunar
sýndi hann svo viðskiptafólk-
inu sínu stóra kúlu, sem var
á hnakkanum á honum. Hann
sagði, að nú ætlaði hann að
klaga þessi þrælmenni og
ræningja, og sjá um að þeir
fengju makleg málagjöld.
Vinir Joe ráðlögðu honum þó
fljótlega, að ekki væri viðeig-
andi undir ástæðum, að hafa
hátt um sig, því það mundi að-
eins draga athygli lögreglunn-
ar að hinni óleyfilegu bjór-
bruggun hans og bjórsölu, sem
án efa mundi hafa illar afleið-
ingar fyrir hann. Joe hlustaði
á þessar ráðleggingar, og eftir
talsverða yfirvegun, virtist
hann hafa komist að góðri nið-
urstöðu. Hann barði hnefa sín-
um í borðið og hrópaði: „Mig
ekki ráðalaus. Mig kaupa
skammbyssu! Mig góð skytta.“
Fréttin um þetta barst fljót-
lega út á meðal nágrannanna,
og vakti talsverða eftirtekt.
Svo kom það fyrir nokkru
seinna, að tveir óþekktir menn
komu inn til Joe og báðu um
bjór. Þar sem þetta var seint
um kvöld, vakti það fljótlega
grunsemd Joe, og afsakaði
hann sig því, með því að segja,
að hann hefði ekki bjór til
sölu, það litla sem hann hefði
væri aðeins fyrir nokkra vini
hans, sem hefðu litið inn til
hans þetta kvöld. Þessir nýju
gestir hans brostu mjög vin-
samlega og bentu á aðra þá
menn, sem voru þar við
drykkju um leið og þeir lögðu
peninga á borðið fyrir framan
Joe: Vissulega mundi hann
ekki neita þeim um tvær
flöskur af bjór! Joe lét þá
undan og varð við tilmælum
þeirra og bar þeim bjór. Þessir
tveir félagar virtust ekki vera
í neinu flaustri. Þeir drukku
bjórinn í mestu makindum og
báðu svo um aðrar tvær flösk-
ur. Joe gat auðvitað ekki vel
neitað þeim afgreiðslu, því
hann vissi að þeir hefðu tekið
eftir því, að hann hafði af-
greitt aðra, sem þarna voru og
tekið peninga fyrir afgreiðsl-
una. Hann veitti þeim því
meiri bjór eins og öðrum. Að
lokum upplýsti hann gestina
um það, að nú væri lokunar-
tími kominn og að hann hefði
nú ekki meiri bjór til. Allir
bjuggust þá fljótlega til burt-
ferðar nema þessir tveir ó-
þektu gestir. Þeir báðu um
meiri bjór, og lögðu peninga
fram á borðið. — „Svo það er
CARLING'S
þá svona,“ hugsaði Joe, „í
þetta sinn skal ég vera við-
búinn-“ Hann tók peningana,
sem þeir höfðu lagt á borðið,
skifti þeim frá peningum, sem
hann hafði haft í vasa sínum
og tók svo afganginn til pen-
ingaskúffunnar, og um leið og
hann lagði peningana í skúff-
una, greip hann fljótlega
skammbyssuna, sem hann
hafði þar, og laumaði henni í
vasa sinn. Svo bar hann tvær
bjórflöskur á borðið fyrir
framan þessa óþektu gesti um
leið og hann sagði: „Þið fáið
nú ekki meiri bjór. Kominn
háttatími.“ — Annar maður-
inn opnaði þá yfirhöfn sína og
sýndi Joe skjöld lögreglunnar.
„Við erum lögreglumenn,“
sagði hann með valdsmanns
rödd. „Bjórsala er ólögleg og
við verðum nú að taka þig
fastan og flytja þig til lög-
reglustöðvanna." — Við þessu
var Joe ekki tilbúinn. Hann sá
þó fljótlega að skammbyssan
hans hafði nú enga þýðingu.
Hann hafði keypt þetta vopn
til þess að verja sig fyrir þjóf-
um og ræningjum ef því skifti,
en um lögreglumenn var öðru
máli að skifta. Joe bar sér-
staka virðingu fyrir öllum
embættismönnum. Hann var
alveg ráðalaus og svo stamaði
hann út hinni vanalegu af-
sökun sinni:
„Mig fátækur maður — eng-
in atvinna — mig fæða börnin
og konu mína — mig ekki hafa
tíma til að fara í fangahúsið.“
Lögreglumennirnir litu hver
á annan og brostu. Svo snéru
þeir sér að Joe og annar þeirra
sagði alvarlega: „Hve mikið
selur þú af bjór daglega?“
„Mig ekki selja mikið —
stundum 100 flöskur — stund-
um ekki svo mikið.“
„Og stundum meira,“ bætti
annar lögregluþjónninn við.
„Já — stundum 150 flösk-
ur,“ sagði Joe niðurlútur.
„Það eru laglegar tekjur
fyrir þig — líklega um $50.00
daglega — þú verður nú að
koma með okkur og svo verð-
ur þú lokaður inni í fanga-i
húsinu um stundar sakir, og
svo verður þú að borga
sektir.“
„Hver á að hugsa um börn-
in?“ spurði Joe alveg utan við
sig.
Lögregluþjónarnir litu hver
á annan eins og þeir væru í
raun og veru í samúð við Joe.
„Börnin, — það er annað
mál. Þau eru auðvitað sak-
laus! En ef að við hlífum þér
nú í þetta skifti, og gleymum
skyldu okkar, að taka þig
fastan, þá erum við líka lög-
brotsmenn eins og þú, og það
megum við ekki.eiga á hættu.
En barnanna vegna,“ .... hann
þagnaði skyndilega.
„Ef til vill“, bætti hinn lög-
reglumaðurinn við, „barnanna
vegna — fyrir dálitla þóknun.“
Joe skildi fljótlega að nú
væri undankomu auðið, fyrir
dálitla borgun. En — hve
mikið, flaug í gegnum huga
hans. Það gat borgað sig. Allt