Lögberg - 22.01.1959, Blaðsíða 6

Lögberg - 22.01.1959, Blaðsíða 6
6 LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 22. JANÚAR 1959 GUÐRÚN FRA LUNDI: ÞAR SEM BRIMALDAN BROTNAR „Vertu ekki með þessa vitleysu, barn“, sagði Ingveldur í ásökunarróm. Skyldi drengurinn al- drei geta gleymt þessari dæmalausu hugmynd, að karl væri í sjónum. Valdimar gamli hafði komið utan með sjónum og stanzað hjá þeim í fjörunni. Hann horfði döpr- um augum út yfir víkina. „Þau fá gott sjóveður inn eftir“, sagði hann í hálfum hljóðum. Svo vakti hann athygli Ingveldar á tveim dökkleitum, þráð- beinum rákum, sem lágu fram víkina. „Eitthvert erindi hefir blessað huldufólkið átt á sjóinn í morgun“, sagði hann. „Kannske hefur það vantað fisk eða það hefur þurft að fara í kaupstað. En það bregst ekki, að það verður sjóveður til kvölds og kannske lengur", bætti hann við. „Það vita víst fáir, hvað það vantar“, sagði Ing- veldur, „enda hafa víst flestir nóg að hugsa um sinn eiginn hag hér á þessu heimili að minnsta kosti“. Svo gengu þau heim til bæjar. Drengurinn var búinn að fylla vasa sína af smásteinum, sem hann ætlaði að kasta í skálagluggann heima, föður sín- um til ills. Hann hafði víst getað kvatt hann eins og móðir hans, áður en hann fór í burtu. „Losaðu þig við þetta, Gunnar minn“, sagði Valdimar gamli, „komdu hérna suður í húsin með mér. Þetta rífur gat á vasana þína“. Drengurinn féllst á það. Hann skildi þá eftir á vissum stað á túninu og ætlaði að vitja um þá seinna. HVER FÆR AÐ SOFA í LITLA RÚMINU? Bátnum miðaði vel inn með landinu. Allt heim- ilisfólkið á Stekknum stóð fyrir austan bæinn og horfði á þessa fleytu, meðan hún var í augsýn. „Jóhann ætlar að róa einn inn eftir“, sagði son- urinn, sem nú var kominn milli fermingar og tvitugs. „Hann tekur það varla nærri sér“, sagði Þor- björn. „Eitthvað gengur nær honum en það í þessari ferð“. „Þetta er ekki nema það, sem allir bjuggust við, að honum ætti eftir að hefnast fyrir það, hvernig honum fórst við Unu“, sagði Lilja. „Þetta voru svoddan óskaplegar óbænir, sem hún bað honum og gerir reyndar ennþá“. „Það hafa nú fleiri en þau misst börnin sín þennan hörmungavetur“, sagði Þorbjörn og fylgdi bátnum með augunum, þangað til hann hvarf fyrir tanga. Báturinn sveigði inn í vogana. Þar stóðu tveir bæir í sama túni rétt hjá sjávarbakkanum. Una bjó á syðri bænum. Þangað hafði veikin ekki komið. Þar í fjörunni biðu maður og kona ferð- búin. Þau ætluðu að verða samferða inn á kirkju- staðinn. Lítil, svört kista var þar skammt frá. Þetta voru hjónin í Stóru-Vogum, Aldís og Helgi. Veikin hafði tekið litla stúlku, sem var hjá þeim. Hún var foreldralaust tökubarn. Þau ætluðu sér ekki að láta hana frá sér aftur. Þeirra börn voru orðin fullorðin, flest farin til Ameríku. Hún hafði verið eins og sólargeisli á heimilinu, svo blíð og góð. Nú var þessi geisli horfinn allt í einu. Þau voru orðin tvö ein í bænum og gamall maður, faðir bóndans. Hann kom haltrandi ofan í fjöruna, þegar bátinn bar að landi. Hann ætlaði að minnsta kosti að signa yfir litlu kistuna, áður en hún væri borin burtu. En þá fór allt í einu að fjölga í fjör- unni. Heiman frá syðri bænum kom Una með báðar litlu dæturnar prúðbúnar og stanzaði kipp- korn frá nágrönnum sínum. Báturinn tók niðri og Jóhann snaraðist úr hon- um og óð að landi, kastaði kveðju á hjónin og gamla manninn. Hann tók kistuna og bar hana út í bátinn, setti hana hjá hinum. Hún var ofurlítið lengri en stærri kistan. Svo kom hann aftur og sótti konuna og Helga þar næst. Svo kvaddi hann gamla manninn með því að lyfta hattinum, þegar hann var seztur undir árar. Enginn hafði séð hann líta í þá átt, sem fornvina hans stóð með dætur sínar. Svo skreið báturinn fram úr víkinni. Una hló kuldahlátri og sagði með erfiðleikum: „Varla hefur honum dottið í hug að við sæumst næst undir þessum kringumstæðum". „Hann leit ekki á þig“, sagði gamli maðurinn svo lágt, að hún heyrði það ekki. „Það er ekki hægt annað en að finnast hún hálf lágkúruleg við hlið hans, maddaman“, hélt Una áfram. „Öfundarðu hana ekki af því að sitja þar núna?“ kallaði Björn gamli hærra en áður. Hann var hryggur yfir því, að litla stúlkan var tekin burtu af heimilinu og gramdist þessi framkoma Unu. Þarna hafði hún staðið með börnin niðri í fjör- unni til að storka vesalings hjónunum. Hann lét hana ekki hafa síðasta orðið, heldur sendi henni tóninn: „Þú ert regluleg bölvuð norn, regluleg bölvuð norn“. „Þakka heiðurinn, gamli minn“, kallaði hún. Svo gengu þau hvort sína leið upp úr fjörunni, bæði í æstu skapi. Hún leiddi dæturnar, þær spurðu og skröfuðu eins og óvitar gera: „Hvenær kemur Beta litla aftur? Hún ætlaði að búa til fallegar brúður handa okkur. Við fáum þær á páskunum". Þetta vakti nýjar hugsanir í brjósti þeirra harð- gerðu móður. Hver gat séð, hvað fram undan var? Það voru ekki nema þrjár vikur síðan þessi bros- hýra nágrannastúlka hafði hlaupið kát og heil- brigð milli bæjanna, en nú var hún horfin burtu. Henni hafði hingað til fundizt það sjálfsagt, að sínum dætrum yrði hlíft, vegna þess að hún hafði brotið lífshamingjufar sitt, og þær voru hennar eina hamingja í hennar nýja umhverfi. En hitt var hún viss um, þegar hún heyrði, að veikin var á leiðinni innan sveitina, að hún heimsækti konu þá, sem naut þess, sem hún átti með réttu. En nú reis efasemd upp í huga hennar. Gat hún verið þess fullviss, að hún ætti ekki eftir að sjá litlar kistur fluttar burtu af hlaðinu í Minni-Vogum? Hún fékk ónot fyrir hjartað og flýtti sér heim með börnin. Hún hafði látið þær vera í rúminu flesta daga, síðan veikin hafði komið í nágrennið, en nú hafði hún klætt þær og farið með þær ofan í fjöru til þess að sýna Jóhanni Gunnarssyni, að nú væri það hún, sem nyti náðar guðs og hylli. Bara að hún hefði ekki hrósað happi of snemma. „Það held ég sé bezt að þið háttið aftur, elsku stúlkurnar mínar“, sagði hún, þegar heim kom. Tengdamóðir hennar tók eftir því, að hendur hennar titruðu, þegar hún var að krækja kjólun- um sundur. Hún spurði, hvort hún væri ekki vel frísk. „Ójú, það er ég náttúrlega, en það var ónota- legt að sjá þessar litlu kistur í röð, sagði Una. „Það hefði verið hollara fyrir mig að vera inni og líta ekki út“. „Ég var hissa á því, að þú fórst með börnin ofan eftir“, sagði gamla konan. „Þær höfðu, sem betur fór ekki vit á, hvað þarna var að gerast. En það er nú svona, Soffía mín, maður lætur það illa stjórna sér oft og einatt“, sagði Una, og nokkur tár hrukku af aug- um hennar eins og haglkorn. „Það er ekki heppilegt að gefa því illa lausan tauminn“, sagði tengdamóðirin, sem vissi hvað angraði sonarkonu sína. „Það er drottins að dæma, en ekki mannanna. Því þó að Hallgrímur Péturs- son, sá góði maður, segi, „að formæling ill oss finni stað“, hlýtur það þó að reiknast þeim til syndar, sem lætur hana út af sínum vörum. Og ekki get ég séð, að aumingja hjónin í Vogum hafi gert neitt, sem þeim hefði þurft að hegnast fyrir, þar sem þau tóku þessa munaðarlausu stúlku að sér og voru henni eins og beztu for- eldrar“, bætti hún við og höfuðið tinaði ákafara en vanalega. „Nei, það er ekki okkar að dæma, Una mín. Það er líka til máltæki, sem segir, að skamma stund verði hönd höggi fegin“. Þá bugaðist þessi skapharða kona algerlega. Henni fannst tengdamóðir sín vera að gefa það í skyn, að hún hefði kallað hefnd yfir sig sjálfa, með hefnigirni sinni. Hún breiddi sængina ofan á litlu dæturnar og kyssti þær með titrandi vörum. Svo talaði hún til gömlu konunnar og það var gráthljóð í rödd hennar: „Biddu góðan guð að halda hlífiskildi fyrir þessum blessuðum sak- leysingjum. Hann hlýtur að bænheyra þig. Þú ert svo góð kona“. Ingveldur hafði til heita kjötsúpu handa hjón- unum, þegar þau komu heim um kvöldið. Sjó- veðrið hafði haldizt ágætt allan daginn, eins og Valdimar gamli hafði búizt við, þar sem huldu- fólkið hafði drifið sig á sjó þann morgun. Það var orðið hálfrökkvað í baðstofunni. Þórey sagði, að sér fyndist hún ekki geta rennt nokkrum mat niður, þó hún væri orðin sársvöng. Samt reyndi hún það. Gunnar litli var stillingin uppmáluð og klemmdi sig upp að hnjám móður sinnar, ekki ólíkt því, að hann væri að vonast eftir bita eða spæni, en svo var þó ekki. Hún var svo utan við sig, að hún tók lítið eftir návist hans, eða hvort hann æskti einhvers. Hún hafði aldrei hugsað mikið um það. Móðir hennar hafði alltaf hugsað um hann að mestu leyti. Nú á þessu kvöldi var það tómleikinn á heimilinu, sem gagntók huga hennar. Hún háttaði strax og sofnaði. Drengurinn ráfaði út og inn með óvanalegt vonarblik í augum. Skyldi hann fá að sofa í litla rúminu inni í húsinu, fyrst það var orðið autt? Hann vissi það nú fyrir víst, að systur hans kæmu aldrei aftur. Sængur-, fötin voru ennþá í rúminu og fallegt teppi breitt yfir. Hann gat ekki stillt sig um að koma við kinnina á mömmu sinni, svo hún losaði svefninn. Hún andvarpaði þungt. Hana hafði verið að dreyma sól og sumar og litlu dæturnar hlaupandi um túnið. En svo kom veruleikinn svona sár og kaldur. Aðeins lítill, klaufalegur barnslófi, sem fálmaði um andlit henni. „Hver á að sofa í litla rúminu? Á ég að fá að sofa þar?“ spurði hann. „Ég veit það ekki, góði minn“, svaraði hún. „Pabbi þinn ræður því“. Faðirin kom inn rétt í þessu. „Geturðu ekki látið hana mömmu þína í friði? Henni er víst full þörf á að hvílast“, sagði hann með sínum vanalega hryssingslega málrómi. Drengurinn horfði til hans niðurlútur, en þó biðjandi: „Hver á að sofa í þessu rúmi?“ sagði hann lágt. Blikið var næstum horfið úr augum hans: „Má ég ekki?“ „Það sefur þar enginn. Rúmið verður barið fram í skála á morgun“, sagði Jóhann. „Hann langar til að sofa þar“, sagði Þórey. „Má hann það ekki? Viltu ekki gefa það eftir?“ „Ekki til að tala um. Það þarf að sótthreinsa fötin og rúmið“, sagði Jóhann og ýtti syni sínum til dyranna. Þar stóð Ingveldur gamla í gættinni. Hún gat ekki stillt sig um að tala til tengdasonar síns í óviðeigandi tón. „Þú tækir það varla mjög nærri þér, þó hann veiktist, veslings barnið. Ekki er ómögulegt . . .“ Lengra komst hún ekki. Tengdasonurinn lyfti hendinni eins og til höggs. „Hættu þessu þvaðri“, sagði hann. „Hér er hvorki staður né stund til að jagast“. Hún hörfaði fram úr dyrunum. Hurðinni var skellt á hæla henni. Drengurinn lá á grúfu í rúm- inu hennar og titraði af ekka. Valdimar gamli reyndi að tala við hann, en það bar engan árangur. Loks kom hann þó upp hljóði. Hann orgaði af öllum mætti. Þá opnaði faðir hans húsið og hótaði að fara með hann ofan í fjöru og henda honum í sjóinn, ef hann hætti ekki þessu öskri. Hann þagnaði samstundis. En þegar hurðin var fallin að stöfum afur, sagði hann: „Ég skal henda þér sjálfum í sjóinn, þegar ég er orðinn stór“. Svo fylgdu mörg blótsyrði, töluð ofaní sængina í hálf- um hljóðum. Þegar búið var að sótthreinsa heimilið, fór drengurinn vestur að Hvanná og var þar fram á sumar.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.