Lögberg - 30.04.1959, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 30. APRIL 1959
3
—
GUÐRÚN FRA LUNDI:
ÞAR SEM
BRIMALDAN
BROTNAR
Helga var of ósjálfstæð til að fara, en fannst
einhver raunabót að því að baktala húsmóður
sína. Sagði, að hún væri sífellt að narra eitthvað
út úr strákgreyinu á Hvanná, bæði handa sjálfri
sér og barninu. Svo þættist hún ætla að sauma
fyrir hann svo sem upp í þessar gjafir. Hann væri
víst búinn að koma með efni í tvær milliskyrtur,
sem lægi alltaf niðri í kommóðuskúffu hjá henni.
Buxnaefni hefði hún tekið af honum í fyrra
sumar. Nú væri hún nýlega búin að sauma úr
því buxur handa Halli og segði honum, að hún
hefði átt þetta síðan hún var heimasæta á Fagra-
nesi. Svona voru sögurnar sem Helga sagði Stínu
í gremju sinni og Stína hafði þá ekkert á móti því
að færa húsmóður sinni þær og líklega fleirum.
Henni var kalt til Maríönnu fyrir marga lítils-
virðingu, sem hún hafði sýnt henni. En Þórey
átti bágt með að trúa því, að tengdadóttirin væri
svona ógerðarleg í sér, þó að hún hefði fljótlega
séð það og skilið, að hún hafði það ríkt í huga að
auðga sig á öðrum. En sjón var sögu ríkari í þetta
sinn. Hallur var kominn í nýjar buxur og þær
úr sams konar vaðmáli og Þorvaldur á Hvanná
hafði ofið síðasta veturinn, sem hann lifði, bæði
fyrir sitt heimili og Þóreyjar í Látravík. Hún
vissi hreint ekki, hverju hún átti að trúa. Bilið
milli hennar og þessarar fínu og mjúkhentu
tengdadóttur breikkaði með degi hverjum. Stund-
um kom það þó fyrir, að Maríanna kallaði til
hennar, ef hún sá hana út um gluggann og sagðist
ekkert skilja í því, hvað hún gæti stillt sig um
að koma ekki daglega fram til að sjá drenginn,
þetta indæla barn, sem rynni upp eins og fífill í
túni. En Þórey hafði þá vanalega svo mikið að
gera, að hún mátti ekki vera að því að líta inn til
hennar. Hún var fyrir löngu orðin uppgefin á því
að sitja á skrafstólnum hjá þeirri konu, sem aldrei
gat talað um annað en sjálfa sig og ættmenn sína.
Þannig leið sumarið. Þórey vonaðist hálfvegis
eftir, að Pálína kæmi og yrði svo sem hálfan
mánuð við heyvinnuna, svo að kindunum hennar
yrði ekki slátrað, en svo leið ein vikan af annarri,
án þess að hún sæist. Heyskapurinn gekk þolan-
lega. Það kom kaupakona, þegar farið var að
heyja á engjunum. Hallur var sífellt að kvaka til
Gríms á Hvanná ,og biðja hann að vera hjá sér
dag og dag. Það gerði kona hans líka. Þau höfðu
bæði áhuga á að setja margt á. Og Grímur kom
alltaf, þegar hann var beðinn. En einn sunnudag
tók Gunnar hann tali; Þórey heyrði á samræður
þeirra.
„Það sér ekki, að þú sért einyrki“, sagði Gunnar.
„Þú vinnur tvo daga í viku utan heimilis þíns.“
„Ég má þetta nú ekki, þó að ég geri það“, sagði
Grímur hálfvandræðalega.
„Mér dettur í hug, að við ættum að hafa sæta-
skipti. Ég hefði gaman af að heyja á Hvannár-
engjunum. Það yrði ólíkt þægilegra fyrir þig að
vera með annan fótinn hjá Halli, ef þú værir
vinnumaður á hinu búinu. Mér finnst það ó-
skemmtileg tilhugsun, að þú þurfir að eyðileggja
megnið af bústofninum strax fyrsta haustið, sem
þú hugsar um heimilið. En náttúrlega má segja,
að þetta komi mér ekki við“.
Þórey heyrði ekki meira af samtalinu, því að
þeir gengu í burtu. Hana langaði til að tala um
þetta við Hall en óttaðist, að hann reiddist af-
skiptasemi hennar.
Næst þegar sent var eftir Grími, mátti hann
ekki vera að því að koma. Hann var búinn að taka
kaupamann og þeir hömuðust við að slá fram á
engjum, þar sem grasið náði þeim upp fyrir hné.
Með þessi skilaboð kom sendisveinninn til baka.
Þórey sá, að Gunnar brosti, þegar hann heyrði
þessi málalok. Þórey reyndi þá að miðla málum
við mann sinn.
„Mér finnst, að þú ættir að geta komið fyrir
heyinu hjá Halli. Hann slægi þá hjá þér í stað-
inn“, sagði hún.
„Það er ólíklegt, að hann færi að slá hjá mér
í staðinn“, hnusaði í gamla manninum. „Ég læt
engan flá mig hvikan nema einu sinni. Ég man
ekki betur en að hjúin mín heyjuðu að mestu leyti
handa búpeningnum hans í fyrrasumar. Hann er
ekkert liðfærri en ég, hefur tvær fullkomnar
stúlkur og strák, kominn undir tvítugt. Helga
getur líklega komið heyinu fyrir í hálftómri hlöð-
unni og stelpan hjálpað henni til. Húsmóður-
myndin getur líklega hrært í grautnum einn dag.
Ég þykist gera vel að lána honum hestana“.
Svo var ekki rætt um það meira, en þegar hús-
bóndinn var farinn út, átaldi Þórey Gunnar son
sinn.
„Ég heyrði, að þú varst að spilla því, að Grímur
hjálpaði bróður þínum. Finnst þér þetta viðeig-
andi“, sagði hún með gremjublandinni rödd.
„Þú máttir heyra það“, sagði hann. „Ég var svo
sem ekkert að spilla á milli þeirra; ég reyndi að-
eins að sýna honum fram á það, hvernig hann
sjálfur yrði á vegi staddur með hey í haust, ef
vinnubrögðin ættu að verða svona hjá honum í
allt sumar“.
„Þú hefur alltaf verið Halli heldur lélegur
bróðir“, sagði Þórey.
„Það er nú kannske eitthvað annað en hann,
þetta dyggðablóð“, sagði hann og hló kuldalega.
„Hann ætlar nú að fara að borga ykkur meðlætið.
Talar varla við þig orð og reynir að hafa út úr
pabba allt sem hann getur. Og svo er Maríanna
farin að ráðgera að byggja stórt timburhús, þegar
hún er búin að fá arfinn eftir ykkur og mig líka,
því að hún býst við að ég verði alltaf einhleypur.
En ég ætla mér að reyna að búa svo um hnútana,
að hún fái ekki mikið af reytunum mínum. Svo er
hún að spyrja grannkonurnar, hvort þeim sýnist
þú ekki fyrirgengileg. Líklega eigir þú ekki langt
eftir. Þá fái þau náttúrlega alla jörðina“.
Úr borg og byggð
Bryggjan á Gimli
Tilkynnt var í síðustu viku,
að sambandsstjórnin hefði
veitt Nelson River Construc-
tion Ltd. verkið við að lengja
bryggjuna á Gimli. Var tilboð
félagsins í þetta verk $77,779.
Og á því að vera lokið 1. ágúst
1960.
☆
— DÁNARFREGNIR —
Mrs. Thora Finnbogason,
sem lengi bjó að Langruth,
Manitoba, andaðist á laugar-
daginn 18. apríl, 89 ára að
aldri. Hún fluttist til Canada
með manni sínum 1893 og
settust þau fyrst að í Glen-
boro. Áttu síðan heima um
skeið í Winnipeg, síðan að
Sinclair, Man., en 1911 fóru
þau til Langruth og þar dó
Sigurður maður hennar 1943.
Hún lætur eftir sig tvo sonu,
John í Langruth og Thor í
Amaranth, eina dóttur, Mrs.
George Dixon, Winnipeg, sex
barnabörn o gtvö barnabarna-
börn.
Útförin var gerð frá lút-
ersku krikjunni í Langruth á
miðvikudaginn í fyrri viku;
séra Philip M. Pétursson jarð-
söng.
☆
Á sunnudaginn 19. apríl
varð bráðkvaddur J ó n a s
Gestur Skúlason bóndi í
Geysirbyggð, 58 ára að aldri,
sonur landnámshjónanna Jóns
og Guðrúnar Skúlason, er
ættuð voru úr Húnavatns-
sýslu. Jónas var búfræðingur
að menntun og tók við bújörð
foreldra sinna, Fögruhlíð. —
Hann var kvæntur Hrund,
dóttur séra Adams Þorgríms-
sonar, og lifir hún mann sinn
ásamt börnum þeirra fimm:
þrem dætrum, Sigrúnu, Mrs.
Jack Jónasson í Toronto, Guð-
rúnu, Mrs. Gordon McGinnis
í Langruth og Kristínu hjúkr-
unarkonu í Winnipeg, tveim
sonum, Thor og Hermanni,
sem báðir eru heima. Enn-
fremur lætur hann eftir sig
tvær systur, Sessilíu, konu
Tímóteusar Böðvarssonar í
Geysi, og Kristínu kennara
Skúlason. — Útförin var gerð
á laugardaginn, húskveðja á
heimilinu og kveðjuathöfn í
lútersku kirkjunni í Geysi.
Séra Eric H. Sigmar og séra J.
Larson fluttu kveðjumálin.
Meðalaldur
Vísindamenn í Bandaríkj-
unum spá því, að á næstu ár-
um muni meðalaldur manna
ekki hækka jafn ört og sein-
ustu árin. Síðan um aldamót
hefir meðalaldur manna þar
hækkað um 22 ár, og er nú
meðalaldur karlmanna 67 ár,
en kvenna 73 ár.
Meðalaldur hefir e k k i
hækkað svo sem neitt vegna
þess að menn lifi nú lengur
en áður, heldur vegna þess að
nú deyja langt um færri inn-
an fertugsaldurs. Það er
læknavísindunum að þakka.
Um seinustu aldamót voru
svo mikil vanhöld á börnum
og unglingum, að fjórða hvert
barn náði ekki að verða 25
ára. Nú deyja ekki nema 5%
þeim, sem eru innan 25 ára.
Læknunum hefir einnig tek-
izt að hefta drepsóttir, sem
áður lögðu fjölda manna í
valinn.
Það verður mjög mikið
undir áhrifum læknanna
komið, hvort meðalaldur
hækkar enn. Menn hafa þó
góða von um að berklaveik-
inni verði útrýmt á næstu 40
árum, að mjög verði dregið úr
landfarsóttum og einnig unn-
ið nokkuð á um lækningar á
krabbameini og hjartasjúk-
dómum. Að því athuguðu
telja menn að meðalaldurinn
geti hækkað um 5 ár næstu 40
árin.
Sumir líffræðingar hafa
haldið því fram, að ekkert sé
því til fyrirstöðu að menn
geti orðið 110 ára gamlir. Frá
líffræðilegu sjónarmiði getur
þetta verið rétt, en reynslan
sýnir annað. —Lesb. Mbl.
í fangelsinu.— Tveir fangar
hafa strokið!
Fangavörðurinn: — Ágætt,
þá fáum við pláss fyrir tvo í
viðbót!
M.H.S.P.

► ...... ,í..WAv'Ay.. •• » »:
Hvar
• íbúar sveita, á sveitarskrif-
stofu yðar.
• íbúar í Local Government
Districts, til yðar Local
Govemment District.
• íbúar í Unorganized Terri-
tories, borga beint til The
Manitoba Hospital Services
Plan, 116 Edmonton Street,
Winnipeg 1, Manitoba.
Hvenær
þann eða fyrir 31. ma, 1959
Ef að einhver greiðir ekki allt
spítalagjald sitt þann, eða fyrir
31. maí 1959, á hvorki hann
eða áhangendur hans, ef
nokkrir eru, tilkall til spítala-
aðhlynningar fyrir tímabilið
númer 2, fyrr en að mánuði
liðnum eftir að iðgjaldið hefir
verið greitt.
.... Borgið í reiðum pening-
um—gerið svo vel og framvísið
iðgjaldatilkynningunni.
Með pósti—sendið iðgjaldatil-
kynninguna ásamt ávísun yðar
eða póstávísun.
Gerið svo vel og lesið bak-
síðu iðgjaldatilkynningar yðar
fullkomnar upplýsingar.
Hvernig
THE MANITOBA HOSPITAL
SERVICES PLAN
116 ÉDMONTON STREET, WIN.4IPEG 1. MANITOBA
Dr. G. Johnson, G. I. Pickering.
ler. Commissionet
59»