Kirkjublaðið - 01.01.1893, Side 12

12
eru spenntir«, getur presturinn ekkí allt af vitað. Það
getur verið á allt annan hátt en sýnist. Höf. kemur hjer
með nokkuð einkennilegt dæmi, til að sýna hvað prestar
sjeu hugsunarlitlir í þessu tilliti. Hann setur sem svo, að
það sje 1. sd. e. trin.; það sje hásumar, jörðin í blóma
og náttúran búin í bezta skrúð, og málar það allt fagur-
lega og skáldlega. Hann býst við því að allir komi til
kirkju sinnar með glöðu bragði, og ætlist til að fá þar
ekkert annað að heyra en eitthvað samsvarandi náttúru-
fegurðinni, eintóma fagra lofgjörð um dásemdir Guðs í
sköpunarverkinu; en svo fái þeir, — út af guðspjallinu, —
að heyra um jarðneska evmd og spillingu og um gjöld
syndarinnar í öðru lifi; og svo sjeu sálmarnir eptir því:
um fánýti og fallveltu allra jarðneskra gæða; menn hafi
komið glaðir en fari svo hryggir. Já, menn geta sagt
þetta; menn geta sagt svo margt; en grunnt er þetta
skoðað. Það er ekki víst, að þó að hásumartíminn yfir
standi, þá brosi náttúran allt af svo blítt og fagurt sem
ætla mætti eptir árstímanum, sízt að hagur manna sje
allt af svo blómlegur og ákjósanlegur, að menn endilega
þess vegna hljóti að vera í glöðu skapi. Og þó að ekk-
ert ami að frá náttúrunnar hálfu, þá er samt margt ann-
að, som getur amað að, ýmist ljóst eða leynt. Allt af er
syndin, sorgin og dauðinn á aðra hönd, ýmist nýbúinn að
vera, eða viðbúinn að koma, ef svo vill verkast. Já, það
er býsna margt, sem getur valdið því, að menn ekki sjeu
glaðir, þó að náttúran brosi blítt, veðrið sje inndælt og
sólin skíni glatt í heiði. En á þá að bæta á sorgina?
Öldungis ekki. Það er ekki tilgangur prjedikunarinnar,
og við því mun varla hætt, ef lagt er út af guðspjöllun-
um. Orðið guðspjall (evangelíum) er sama sem gleðiboð-
skapur; og einhver gleðiboðskapur er nálega í hverju ein-
asta guðspjallí, jafnvel í guðspjallinu um ríka og fátæka
manninn, som hjer er gjört ráð fyrir. Eins og það er
ekki allt gull sem glóir, eins er hitt ekki allt i sannleika
hryggilegt, sem minnist á hið hryggilega, heldur opt þvert
á móti. Sjerstaklega á þetta heima um Guðs orð. Það
kemur ekki ætíð til vor í dýrindisbúnaði, en í því felast
þó ætíð dýrar perlur sannleikans, huggunarinnar og von-
arinnar.