Reykvíkingur - 15.10.1891, Qupperneq 2

38
sem svo beinlínis beyrir fátækrasjóðnum til,
og mundu þessar hér nefndu tvær upphæð-
ir ná lángt upp í meðlag allra ómagaþett-
að ár, og jafnvel meira.
Verkstofur trésmiða. Það er voðalegt
eptirlitaleysi sem á sér stað hér með verk-
stofum þessum hér í bænum og löguuum
um það engu sinnt.
Trésmiðir eru hér mjög margir, og hola
sér hingað og þangað, þar sem þeir fá ó-
dýrast húsnæði, og má því nærri geta, að
ekki er að tala um, að þau séu svo útbú-
in, sem þau að iögum eiga að vera. Þrengsl-
in eru víðast mikil, allt fyilist fljótt með
smáspítur og tréspæni, sem safnast fyrir
vikum saman; þar eru viðhafðir misjafnir
lampar og kértaljós og reykt óspart tóbak;
svo er hitað lím og vermdur viður við tré-
spónaeld, opt á alveg óhæfilegum eldstæð-
um, svo að hvergi er hættara við að eld-
ur gæti upp komið enn í þessum komp-
um. /
En ekki hefur heyrst að nokkuð eptir-
lit sé haft með þessu, en aptur á móti er
verið að hnýsast í hverja smugu hjá þeim
sem búa í beztu húsum, og hvar ekki er
farið með eld nema til matartilbúníngs og
til upphitunar herbergjanna. í fyrra vetur
mun skeytingarleysi trésmiða og húsráð-
enda þeirra, sem höfðu leigt þeim herbergi
hafa keyrt svo fram úr hófi, að .sá, sem
átti að hafa eptirlit með eldavélum, ofnum
o. fl. hjá bæarbúum og þá vonandi ekki
síst verksmiðjum járn- og trésmiða, inun
hafa afsalað sér því eptirliti sumstaðar, af
því honum ofbauð hversu brunamáialögin
voru mishaldin. En hver árángur liefur
orðið af því, er mönnum hulið.
Nú fer veturiun í hönd, og með honurn
byrjar þá líka þessi hætta, og væri nú
ekki um skör fram, þó eitthvað væri gjört
til þess, að trésmiðir í bænum væru látnir
hlýða þeirn reglum, sem með lögum eru
settar viðvikjandi verkstofum þeirra, og að
þeir, ekki síður en járnsmiðir bæarins, iétu
sér aunt um, að aðbúnaður allur við þessi
smíði, væri í lögboðnu lagi.
Húsráðendur ættu heldur ekki að liafa
leyfi til, að leigja herbergi til slíkrar yðju.
nema þau væru löglega útbúin.
Það mun ekkí um of gjört, þó ummæli
laga 15. okt. 1875 gr. 12., séu brýud fyrir
trésmiðum bæarins, og eugu síður til þess
að minna þá, sem lögunum eiga að fram-
fylgja, að þau séu enn við líði, og skal
því hér orðrétt hafa upp orð áminnstrar
greinar bruuamálalaganna:
„Smiðjur trésmiða . . . sem fást við
trésmíði, skulu vera aðgreindar frá í-
veruhíbýlum, sem eru áföst við þær,
með veggjum sem eru stelnlímdir eða
reyrlagðir og dregnir kalkiiimnu, og
þegar íveruhíbýli eru upp yfir eða und-
ir þess konar smiðjum, skulu loptin í
smíðahúsinu eða í herbergjunum sem
undir eru, vera gipsuð. Úr þessum
smíðahúsum skulu spænir af því sem
smíðað er daglega, fluttir burt á hverj-
um degi og látnir á óhultan og af-
vikinn stað, þar sem eigi er farið með
eld eða Ijós“.
Sétaragjaldið. Nú ern farnir að gánga
reikningar um bæinn fyrir gjaldi þessu
og þykir mönuum, yfir höfuð, gjaldið vera
heldur hátt og einkum þegar tillit er tek-
ið tii kringumstæðanna. Bæarstjórninni var
vel kunnugt um, hversu margir reykháfar
væru í bænum og um hæð þeirra, því hún
liafði, í því skyni, látið semja skýrslu um
það. Og þegar hún hafði ákveðið 600 kr.
laun til sótarans, gat hún vel séð, hversu
hátt hún þyrfti að setja sótaragjaldið. Ept-
ir fyrr um getinni skýrslu, nemur gjald
þettað fyrir bæinn um 1200 kr., og þegar
bæarstjórnin vissi það, hefði hún getað sett
gjaldið helmingi lægra. Hvar bæarstjórnin
getur fundið lögheimild til slíkra gjörða,
er ekki gott að segja, og naumast við að
búast, að hún geti sýnt það.
Laugaferðir í Reykjavík. Um þærstend-
ur allöng grein i 79. tölubl. „ísafoldar“ og
getur þettað^blað vel tekið undir með höf-
uudi liennar í flestum greinum.
Það er hörmúng að vita, hversu lengi
vagnar eru að ryðja sér til rúms hér, þar sem
þó vagnvegir eru komnir í flestar áttir. Það
má samt ekki gleyma því, að framfaramað-
ur einn hér í bæ (B. Kr.) flutti hingað í
fyrra vor ágætau vagn, fjórhjólaðan, sem
bæði einn og tveir hestar gátu dregið ept-
ir kringumstæðúnum, og fékk hann líka
manu, til þess jafnan að vera boðinn og
búinn að aka fyrir bæarbúa, einJcum þó fyr-
ir þvottakonur í Laugarnar.
Menn verða að muna hvernig þetta fór
og hvernig það var hagnýtt, áður en mað-
ur kastar steini á framfaraviðleitni bæar-
manna.
Einstöku meun leigðu vagninn til lauga-
ferða og annars fyrst framan af, en þegar