Sunnanfari - 01.05.1894, Síða 2

82
— Náttúran grípur míg himinheiö.
Hjer er sem lúður mig veki.
Horfi’eg á drenginn við högginn meið,
hitti mig sjálfan á barnanna leið.
Oll verður hyggnin að æzkubreki,
einfeldnin guðdómleg speki.
Sumarmorgun.
(I Ásbyrgi.)
Alfaðir rennir, af austurbrún,
auga um hauður og græði.
Glitrar í hlíðinni gullinrún,
glófaxið steypist um haga og tún.
Signa sig grundir við fjall og flæði —
faðmast, í skrúðgrænu klæði.
jj>ýtur í smávængjum grein af grein,
grösin við morguninn tala;
morar af lífi hver moldar rein;
maðkurinn iðar við grátandi stein.
Hjeraðið roðnar, og rís af dvala.
Rýkur við hóla og bala. —
Heiðanes skjaga á hendur tvær,
háfjöll í suðrinu rísa.
Norðrið er opið. J>ar eyðisær
auðugur, glettinn í sólinni hlær.
Gráblikur yzt fyrir landi lýsa,
líkast sem bjarmi á ísa.
Norðan að Sljettunnar stálblá strönd
starir úr lognboða róti.
Fóstra, hún rjettir þar hægri hönd,
harðskeytt og fengsæl í útstrauma rönd.
Lætur við eyra sem lífæð þjóti;
leikur þar Jökla1) í grjóti.
Fangamark árinnar, band við band,
blikar, í sveitina grafið.
Starengi blakta við blakkan sand.
Bæina hyllir í draumanna land.
Flaumar og sund — allt er sumri vafið,
syngur, og leiðist í hafið.
Asbyrgi, prýðin vors prúða lands,
perlan við straumanna festi,
frjótt eins og óðal hins fyrsta manns,
fljettar hjer blómin í hamranna kranz.
Standbjörgin kveðjunni kasta’ á gesti —
kringd, eins og járn undan hesti.
Sögn er, að eittsinn um úthöf reið
Oðinn, og stefndi inn fjörðinn.
Reiðskjótinn Sleipnir á röðulleið
renndi, til stökks yfir hólmann, á skeið,
spyrndi í hóf, svo að sprakk við jörðin,
sporaði byrgið í svörðinn. —
Tindrar í lundinum Ijóra gler,
lúta sjást smalar til berja. —
Hóftungumarkið í miðju er,
mannsauga rammara vígi ei sjer;
vildi hjer nokkur í heimi herja,
liefðum vjer nokkuð að verja.
‘) Axfirðingar nefna jöltnlsá svo.
|>að sem jeg ann er á opnum knör
úti, með vonum og kvíða.
Leiptrar við svipur af sigurför —
syrgjandi, fagnandi rek jeg mín kjör.
Morgun og sumar og maður skal líða.
Móðir vor ein á að bíða.
Volduga fegurð! O, feðra jörð,
fölleit, með smábarn á armi.
Elski þig sveinar hjá hverri hjörð,
helgist þjer menn við hvern einasta fjörð.
Graf þú mig frjáls — og með blóm á barmi.
Brostu, með sól yfir hvarmi!
Einar Btnedildsson.
Bókmentir.
»Chicagó-för mín.« Eftir Matthías Jochumsson.
Akureiri 1893.
Ekki get ég að því gert að ég kann ílla við
heiti það, sem bókin hefur hlotið í skírninni, og
þótt vel megi segja að einu gildi um nafnið, konan
sé jafnfríð og sömu kostum búin hvort heldur hún
heiti Svafa eða Kráka, þá er fagurt nafn altaf
fagurt og óviðkunnanlegt nafn óviðkunnanlegt.
Mátti hún ekki eins heita Vesturför, Chicagó-för,
eða þá för mín til Chicagó? Eins er því ekki að
leina, að ef hér ætti hlut að máli einhver óvalinn
maður, en ekki einn af helstu mönnum bókmenta
okkar, mundi ég gjarnan tala um meðferð Islensk-
unnar sumstaðar í þessari bók. En ég higg að
höf. þikist úr því vaxinn að taka við þessháttar
aðfinningum af smásveini nokkrum, þikist enda of
gamall lil að lsera, og muni hann hafa þar dóm
almennings með sér; skal ég því ekki fara frekar
út í það mál.
En þess má vel geta, að því er illa farið er
bestu rithöfundar landsins, sem aðrir auðvitað taka
sér til firirmindar, vanda ekki meðferðina á móður-
málinu og skeita því lítt, hvort þeir skrifa Islenskuna
hreina eða ekki.
Bókin er full af fjöri og andríki og unun að
lesa marga kafla hennar, en það mun eingum á
óvart koma. Eins er það auðvitað að hér er frá
mörgu nistárlegu sagt, og er frásögnin alstaðar hin
skemtilegasta. Lísir höf. ferð sinni vestur, þá
Chicagóborg, þá dvöl sinni meðal landa vestra,
lætur svo uppi áiit sitt um útflutníngana og afkomu
íslendinga í Vesturheimi og skirir að siðustu frá
heimssíningunni. þessa bók munu allir Islendíngar