Sunnanfari - 01.02.1896, Blaðsíða 4

60
Sigurður Pétursson
er fæddur hinn 23. dag Nóvembermánaðar 1867.
Faðir hans var Pétur bóndi Sigurðsson, er áður
bjó á Sjávarborg í Skagafirði (dóttursonur séra
Péturs á Víðivöllum); móðir hans er Björg
Bjarndóttir.
Sigurður kom í latínuskólann 1883 og út-
skrifaðist þaðan 1889 með 1. einkunn; samsum-
ars sigldi hann til háskólans og tók að nema
lögfræði, lauk embættisprófi í Janúarmánuði 1895
með 1. einkunn, fór heim í Martsmánuði og var
settur sýslumaður í Suður-Múlasýslu sumarið
1895, og þjónaði því embætti til Jóla sama ár.
Hann dó 1. Janúar 1896.
Sigurður heitinn var skarp-
gáfaður maður og námið
stundaði hann af allri alúð
bæði hér og heima. Hann
var mjög vel látinn af skóla-
bræðrum sínum, og er hann
harmdauði hverjum, er hann
þekti, og allir minnast hans
að góðu einu. Hann lét all-
mikið til sín taka í málum
þeim, er islenzkir stúdentar
báru fyrir brjósti og rædd
voru í stúdentafélaginu og
annarsstaðar. Hann var
kappsamur og gætinn og
veítti örugga fylgd, er á
þurfti aðhalda. Félagsmaður
var hann hinn bezti.
Hér á mjög vel við það,
sem Bjarni Thorarensen
kvað: »Er þegar öflgir ungir
falla sem sígí í ægi sól á
dagmálum«. þ>að er hörmu-
legt þegar ungir og efnilegir
menn deyja svona snemma
og ættjörðin fær ekki að
njóta atgervis þeirra. Saga
Sigurðar Péturssonar er
stutt; hún hefir ekki frá öðru
að segja en undirbúningi
undir lffsstarf, það lífsstarf. er hann ætlaði að
helga föðurlandinu. pegar undirbúningsstarfinu
er lokið er sagan á enda. Hefði honum orðið
leingra lífs auðið mundi saga hans hafa orðið
auðugri að framaverkum, því sú mun optast
raunin á verða, að þeir, sem láta til sín taka á
stúdentaárunum, verði síðar nýtir menn.
þ>að er ekki ávalt svo mikið komið undir
að lifa leingi, og margur hefir á unga aldri getið
sér meiri orðstír en hinn, er leingi hefir íifað.
f>að er sviplegt þegar ungir atgervismenn hníga
að velli áður en þeim hefir gefist kostur á að
beita sér til fulls, og þótt vér ekki getum borið
þá saman við aðra atgervismenn, er ná hárri
elli, þá er það skylt, að láta þjóðina vita hvf-
líka syni hún hefir átt og hvað hún hefir mist
við fráfall þeirra.
Vér endum þessi minningarorð um vorn
látna vin með þeirri ósk, að ísland eignist marga
sonu jafnefnilega og rnegi njóta þeirra leingur.
H.-p.
Veikindasumarið.
(Niðurlag).
III.
Um höfuðdag var veikin horfin. Sumir voru
reyndar lasnir enn. En það var farið að lifna
yfir fólkinu og færast líf
í allt. Einmitt þegar veikin
var í rénun og fólkið fór
alment að ganga út aptur
til heyvinnunnar hafði komið
óþurkaskot, rigningar og
norðaustan kalsa-þembingar,
og var ýmist súldruveður
með þéttings þoku-sudda-
ýringieða ’nelli-dembu-regn,
og gekk svo hátt á aðra
viku. Túnhirðingar höfðu
því dregizt von úr viti víð-
ast hvar. þ>að var að eins
á tveim eða þrem bæjum
að menn höfðu náð töðunni
inn fyrir rigningarkastið. Nú
var veðrið aptur ákjósan-
legt, blásandi sunnanvindur
og rífandi þerrir. Skapið
hafði ekki verið gott það,
sem af• var slættinum, en
þyngslunum létti af með
regnskýjunum.
pað kom fyrst einn
stilludagur með hægviðri,
og mesti sjórinn þornaði af
grasinu; vatnið sé dálítið
í blánurn niður í keldurnar
og stararflóana og lækirnir,
sem höfðu oltið fram beljandi kolmórauðir yfir
bakkana fóru að draga sig niður í farvegina
og regnskýjablikan að lyptast suður á öræfun
um. pá höfðu margir beðið drottinn um um-
skipti. »Nú ætlar guð að gefa þurk«. Pln
aðrir sögðu að fyrst mundi skipta um fyrir
alvöru ineð höfuðdeginum. »þ>að vildi eg guð
minn góður gæfi, að nú færi að skipta um«.
En næsta morgun þegar fyrsti kvenmaðurinn
kom á fætur til að setja upp ketilinn og bænd-
urnir eða ráðsmennirnir vöknuðu og hlupu á
nærbrókunum fram úr rúmunum til að líta út
um gluggann — að hugsa sér þau umskipti:
blásandi sunnanvindur, heiður og skýjalaus himinn.
Sigurður Pétursson.