Austri - 10.09.1891, Blaðsíða 3

Nr. 4.
A LJ S T U I
15
byssur bæði frá Englandi og þýzka-
landi.
Eyjarnar eru auðugar og frjófar
og liafa verið undir valdi Spánverja
síðan sjóvegurinn fannst til Asiu, en
pó onn litt siðaðar.
Útlitið til uppskerunnar í ár er
rnjög misjafnt í hinum ýmsu löndum.
í Norð'ivrálfunni hefir veðrið í sumar
verið frcmur óstöðugt. Hafa rigning-
ar opt staðið lengi, og nokkrir pnrk-
dagar í mílli og In'tinn mji>g misjafn,
og pví hefir veðrið ukki mnttheita.heppi-
legt að jafnaði eða getað gefið góða
von um góða. uppskeru ííér í álfu að
pessu sinni. I Mið-Eýropu og á
Norðurlöndum víðast lítur ut fyrir
meðalár, nenia á austanverðu |>ýzka-
landi; en á Ivússlandi er útlitið mjög
ískyggilegt og lítur jafnvel út fyrir
neyð í s.unjum. liéruðnm, sem lyaia,
pegar sótt um hall.ærishin til stjórn-
arinnar og bannað ;að brenna'brenni-
vín af korninu. En frá Rússlandi er
vanalega útfluttur mikíll rúgur frá
Austursjóarlöndunum, en liveiti frá
peim héruðum, er liggja að Svarta-
hafinu, og munar kornmarkaðinn stór-
um um, ef pessi aðflutningur bregzt.
En pað er nokkur bót i máli, að á
seinni tímum er mikil kornvara flutt
liingað tíl álfunnar frá Indlandi, en
par liefir uppskeran í ár verið í góðu
meðallagi.
Á Englandi er og útlit til upp-
skeru í betra lagi.
1 Norður-Amcriku er uppskera í
ár allstaðar í bezta lagi, á öllum korn-
tegundum og eru mörg ár siðan að svo
góð uppskera fékkst par i álf'u, og af
pví mikið er flutt frá Norður-Ame-
ríku af kornvöru til Norðurálfunnar,
p A cr vosandi að sá mikli aðflutn-
ingur liafi nokkur áhrif á verðlagið á
korni hér í álfu.
Nýjustu fróttir með gufuskipi
0. Wathnes frá ágústmánaðariokum
fluttir pau störtíðindi. að Rússland
liefði algjörlega bannað allan útflntn-
ing paðan á fcorni frá 27. f. m. en
paðan hafa Evrópupjóðir byrgt sig
mest af korni.
]petta bann kora eins og reiðarslag
yfii; karnmarkaðinn, pvi sendiboðar
Itúíisa höfðu pverneitað pví, að pað
íuundi útgefið. Sté nú v.erð á korni
fyrst feykilega, svo rúgmjöl varð jafn-
völ 3 dýrara en hveiti. Seinna fóru
menn aðfiátta sig, og er síðast frétt-
ist fór rúgverðið á sumum kaupmanna-
samkundum fremur lækkandi. — ]>;ið
. hefir' verið getið margs til í blöðunum
um aðalástæðurnar fyrir pessu út-
fluíninghbanni, og ber flestum saman
nm' að Rússar séu ekki á pví nástrái
að pess hefði við purft, og halda sumir
að peir muni haf'a gjort pað jþjóðverj-
um til ills, pvi peir kaupa mesta ó-
grynni at korni að peim, en hafa
lagt toll á pað, sem Rússum er
illa við, ogvilja neyða pá til að af-
nema tollinn, en öll alpýða manna á
jpýzkalandi unír hið versta verðhækk-
un á korninu, sem er sú vara er hún
mest lifir á og leggur nú fast að
stjórninni með að taka af korntollinn.
Rássar hafa i svipinn grætt stór-
fé á pessu útflutningsbanni, som stjórn-
in auglýsti hálfum mánuði á undan
27. f. m. svo korjikaupehdur flyktust
að úr öllum áttum og neyddust til að
j kaupa kornið dýru verði.
]pað gengur enn báglega með
i lijónaband stórhöföingjanna á Balkan-
I skaga. Nú er Elisabet, drottning í
I Rumeniu [skáldkonan Carmen Sylvia]
lilaupin frá manni sínum suður í Fen-
eyjar; [eins og Nathalia drottning í
Serbiu gjörði áður frá sínum nlanni j.
sökum^. ]>ess, að hún fékk pví eklci
frnmgengt,. að íákiserfinginn fengi að
eigadiirðméy hennar að nafni Helena
Yacaféscú, ‘ or lika er sögð skáld gott.
En ráðaneyti konungs 'pótti mesta ó-
ráð að rik-iserfiriginn fengi innlent
gjaf'orð, pví af pví mundi leiða óánægja
og flokkadrættir innanlands. Bróðir
drottningar, furstinn af'Wied. ætlaði
á furid systur sinnar til pess að fáh'ana
til að hverfa heim í riki sitt, en hun
afsagði að taka á móti honum í peim
erindagjörðum.
Hérflotadeil di n franska, er getið
hefir verið hér í hlaðinu að farið hafi
að heimsaíkja Rússa, var nú á heim-
leið eptir hinar beztu viðtökur i St.
Pétursborg, sem hefir glatt mjög
Frakka, og hafa báðar pjóðirnar skipzt
á hínum mestu bliðmælum, svo ]>jóð- I
verjum pvkir nóg um og gruna báða
um græzku.
Á heimleiðinni kom flotinn við i
Christjanssaód í Noregi og var par
prýðlega fagnað. J>aðan liélt hann
beina leið tíl Portsmouthá Englandi,
sem er eigi langt frá eyunni AYiglit
par sem drottning Victoria situr nú
og hafði hún yfirforingjann m. fl. í
boði sínu. í Portsmouth gjörðu og
hinír bresku sjóliðar miklar veizlur
móti Erökkum. ]>aðan ætluðu yfirmenn
flotans að aka til Lundúnaborgar og
piggja par stórveizlu af bæjarstjór-
anum. Frá Portsmouth fór flotinn
beint heim til Frakklands, og pykir
för flotans hafa orðið hin bezta.
Eólkstalan í Elsass-Lothringen
liefir fækkað um tvö hundruð pús-
undir síðan Erakkland varð að
láta pau fylki af höndum við ]>jóð-
verja 1871, er stafar af pvíhvaðinik- j
ill fjöldi fölks flytur paðan til Frakk-
lands, pykir þjóðverjum vænt um, pví
peir halda að sér gángi pví betur að
laða fylki pessi að pýzkalandi, pess
fleiri sem flýja paðan til Frakklauds.
]>ýzkalandskeisari fór alfar-
inn frá Noregi eptir miðjan f. m. og
gaf hann hafnsÖgumönnum peimprem-
ur, er lionum höfðu fylgt, góðar gjafir
að sltilnaði og kvaðst mundi koma
aptur að sumri. Keisarinn fór af
skipunum í Kiel og par er sagt að
hann ætli að dvelja um hríð til pess
að leita sér lælcninga við hnémeiðsli
pví, or hann fékk við að rasa á pil-
'farinu í sleip'u á ferðinni frá Englandi
til Noregs. Sá lieitir professór Es-
mach, er keisari leitar lækninga hjá,
og er hann frœgur læknir. ]>að kveð-
Kr svo mikið að pessari hnéveiki keis-
arans að pað cr talið óvíst að liann
geti verið í haúst við hinar miklu her-
sýningar suðnr í Báyorn og í Aust-
urríki eiris óg harin liafði lofað. En
]>jóðverjar vilja gjöra allt mínna úr
meiðsli pessu, og segja pað mest
í frakkneskum og rússneskum blöðum,
er allt færi á verra veg fy^rir ]>jóð-
verjum og vilji keisarann feigan.
]>á er ]>ýzkalandskeisari varfar-
inn heim frá Noregi kom pangað krón-
prinzinn frá Ítalíu til að skoða feg-
urð lar.dsins og ætlaði norður að'Xnöska-
nesi, og seinna prinzinn af Bourbon
er næstur stendur til rikiserfða á
Frakklandi af hinni fornu konungaætt
— á heimleið sinni-norðan frá Spits-
bergen, par sem hann hafði verið á
dýraveíðum í sumar. —: (Etlaði hann
lika að ferðast upp í landsbyggðir
Noregs. — í Noregi er alltaf að
aukast tala ferðamanna, er pangað
koma á liverju sumrí sér til skemmt-
unar, enda er allt gjört af hendi
stjórnarinnar með góðum vegunpjárn-
brautum og gufuskipsferðum, — og

16
Sn vagnstjórinn liaföi fengiö vo&alegt sár á höfu&ió og lá
. íú meðvitundarlaus á veginum.
í>eir sem komu hláupandi á eptir stönsuhu hjá vagn-
stjóranum og fóru að stumra ýfir honum, en Waldhausen
vék sér að hinnm unga óþekkta manni og sagöi:
„þ>ér hafið gjört oss mikinn greiða. Máeg spyrja hver
þér eruö og bjóða yður litinrí voft um þakklæti mitt.“
Umleið og hann sagði þetta, tólc hann gullpening
upp úr vasa sínuni og rétti hinum unga manni. En hann
bandaði við peningnum þó án þess að sléppa hestunum sem
voru lafmóðir og albúnir að taka til á nýjan leik.
„Eg þakka yður fyrir, herra minn, þab er ekki launa-
vert“, sagði hinn ung'i maður; mér þykir einungis fænt
im, að eg gat gjört yður þennan litla greiða“.
„þ>að var eklci lftill, heldur rnjög mikill greiði“, sagbi
Aaldhausen. „En þér sögðuð mér ekkihver þér væruð, má
eg spyrja að því aptur?“.
Hiun' ungi maður brosti og leit snögglega á fólkið sem
stóð í kringvim hann, því frúin og Atóalia höfðu líka stig-
íð út úr vagninnm. þ>að var eins og hann ætlaði eitthvað
að segjá, en hætti þó við þaö, eh sagði rclega og leit nib-
ur fyrir sig: „Eg er af láguni stignm, bóndason frá garnla
Erússlandi, og nú sem stendur á leið til Ameríku. En svo
stendur á ferð minni hér, að eg á ættingja hér í nágrenn-
mu, wem eg ætla að kveðja áður en eg yíirgef fósturjörðu
mína“.
Arnalia leit angistárlega til hins unga manns um leið
og hann sagði þetta. En kom þessi angist af því, að hest-
arnir, éemheyrðu áþtnr til gufupípunnar, ætluðu að stökkva
af stað, svo hinn ungi maðtír átfi nóg með að halda þeim
í skefjum ?
J>að lítur út fyrir að þér séuð vanur við að umgangast
hesta. Er það skaði að svo hraustir og röskvir menn skuli
fara af landi burt“, sagði Waldhausen.
„Herra, eg hefiverið í riddaraliðinu“ svaraði liinn ungi
13
og að höggva í harðan stein, þyí Waldhausen kvaðst hafa
unnið þess dýran eið, að segja engum frá þvi.
J>ab er á heimleiðinni frá greptrun gömlu greifafrúar-
innar, sem vér hittum Waldháusen í járnbrautarlestinni um
Schlesiu.
„Ó livað það er þreytandi ab ferbast svo nrargar mílur
í einu með járnbrautinni, eg er altekin“ sagði frú Wald-
hausen.
Ámalia svaraði brosandi: „Kæra moðir, ef einungis
hinar síðustu stundir minnar elskulegu frænku og graf-
hvelfmgarloptið stæði mér ei fyrir hugskotssjonum, þá
þætti mér þessi ferð yndisleg. Sjáðu, þess lengra sem
járnbrautin tiytur okkur suður á bóginn og þess lengra
sem okkur ber suður eptir hinni fögru Schlesiu, því feg-
urri verður náttúran og útsýnið“.
„Barn mitt,“ sagbi móðir hennar „þú ert ungog sérð
aðeins gleðina og fegurðina í kringum þig, en eg er nú
oðruvísi. Undir eins og eg er sezt upp í járnbrautarlest-
ma. og eimvehn kallar til brottfarar og lestin er konnn á
stað, þá kvelst eg af umhugsuninni um þá miklu hættu,
sem. við erum í“.
„Yertu nú róleg góba mín“, sagbi Waldhausen; „Kohl-
furt er næsta og síðasta járnbrautarstöð og þar förum við
úr járnbrautarlestinni".
„Eigum við að fara úr járnbrautarlestinni við Kohlfurt“.
sagði frú Waldhausen. „Eg hélt að við ættum að fara alla
leið til Breslau".
„]>að væri rétt, ef við ætluðum strax heim, því Bres-
lau er næsta járnbrautarstöð vib húgarð okkar,, mælti Wald-
liausen,“ en eg ætla ab heimsækja gamla vin minn, Osten-
feldt greifa. Eg skrifaði honum til og sagði eg ætlaði að
heimsækja hann, og hann sendir sjálfsagt vagn til Kolil-
furt til að sækja okkur“.
„Æ! þá er þessi yndislega ferð á enda“, mæltí A-
malia.