Austri - 12.10.1891, Blaðsíða 4

28
A U S T É I
N. 7.
að senda ritstjóranum eitt eintak af
peim.
Iiuilendar fréttir.
Fjársalan. Með fjártökuskipi
til Yopnaijarðar eptir miðjan f. mán.
bárust engar betri fréttir af fjár- og
kjötmarkaðinum í útlöndum. Skotar
hafa orðið að fella fénað sinn vegna
fóðurskorts. og binir háu kornprísar
valda pvi að nautpeningur er nú strá-
drepinn niður, pví pað getur ekki borg-
að sig að íita hann á svo dýru fóðri,
sem öll kornvara er nú.
J>etta skip tók 1042 sauðiá Yopna-
firði og 587 á Borufirði. Yerð: 13—
16 kr., og 31 hest.
Kaupgtjóri verzlana Orum &Wulff
]»erra Bache hefir sýnt skiptavinum
verzlunarinnar pá mannúð, að leyfa að
skuídir við pá verzlun mættu standa
til næsta árs rentulaust.
Kaupmaður herra Sig. Johansen
keypti á 9. hundrað sauði á fæti ujjpí
Jléraði fyrir 13—15 kr. sauðinn og
sendi pá með gufuskipi Zöllners „Con-
stantin11, sem kom hingað 29. f. mán.
þeim sauðum sem ekkí komust í skip-
ið lét Johansen slátra hér.
Pöntunarfélagið sendi með
„Constantin“ 3,160 kindur, sumt npp í
skuldir og sumt átti að taka peninga
fyrir. En af pessu fé átti sveitakaup-
maður Jón Bergsson á Egilsstöðum
c. 200. Pöntunarfélagsféð var látið
sitja fj'rir skiprúmi í „Constantin“,
sem fór i allt með 3,780 fjár héðan.
J>á er skipið fór frá Englandi voru
ongar betri horfur á með fjársöluna
erlendis.
Hér á Seyðisfirði hefir verið tölu-
verðu fé slátrað í haust með peim
prísum er áður er frá sagt héríblað-
inu, nema livað herra faktor J>órar-
inn Guðmundsson tók kjöt á 20 —
17 og 15 au. uppí skuldir, mör 24, en
gærur með líku verði. Hvergi leyfðu
kaupmenn í haust hér að leggja sam-
an betri og verri skrokka á sömu vog
nú eins og áður hefir við gengizt.
Fiskiafli hefir hér verið góður, er
gefið hefir að róa, en tíðin hefir altaf
veríð mjög óstöðug með stormum og
áköfum rigningum. einkum hér niöur
í fjörðunum. — A flestam fjörðum hef-
ir orðið vart við síld, en strjála.
„Yaagen“ er enn ókomin að
sunnan, eru menn orðnir mjög hrædd-
ir um að skipinu hafi eitthvað hlekkst
á, á leiðinni liingað vestan og norð-
an um land, en varla á suðurleiðínni
pví pað 14 af sér storminn aðfaranótt
17. f. m. við Yattarnes á Reyðarfirði,
og pá var nokkra daga á eptir all-
gott veður. „Yaagen“ hafði haft 190
farpegja, er skiptið fór frá Yattarnesi.
Sunnlendingum peim, er fóru nú með
„Thyra“ suður, gaf lierra 0. Watlme
500 kr. J>eir voru miklu færri en hinir
er fóru með Yaagen 15. f. m. og höfðu
hér nóga vinnu, i sláturtíðinni, peír sem
báru sig eptir henni.
Strandferðaskipið „Thyra“ kom
hingað pann 4. p. m. með töluvert af
vörurn og fór héðan snemma, morguns
pann 6. og með pví margir skóla-
sveinar, íiámsmeyjar til kvennaskól-
anna og allmargir sunnlenzkir sjó-
róðramenn, er hér hafa róið í sumar.
Konsúl W. fcr. Spenee Paterson
hefir í sumar rekið hér og á Korðfirði
allmikla blautfisksverzlun, en hún
verið mest upp á lán, sem hann lof-
aði að borga í haust pá er fjártöku-
skipið ksemi, en í síðasta lagi er
„Thyra“ væri komin hingað. En hon-
um brugðust alveg peningarnir, bæði
með fjártökuskipinu „Constantín“ og
„Thyra“. Urðu skuldheimtumenn pá
hræddir um skuldir sínar og fengu
sýslumann til pess að loka sölubúð
konsúlsins hér á Fjarðaröldu, en
nokkrir af hinum varkárari skuld-
heimtumönnum höfðu pann 15. f. m.
látið kyrsetja fisk uppá 14,000 kr. á
jpórarinsstaðaeyrum, er konsúllinn átti
par, fyrir c. 10,000 kr. skuldakröfuiu.
|>ann 10. p. m. kvaddi Paterson
skuldheimtumenn hér í Seyðisfirði til
fundar við sig í skólaliúsinu á Fjarð-
aröldu, og mættu par flestir skuld-
heimtumenn héðan úr firðinum, er all-
ir sýndu konsúlnum sérlega góðvild
og mannúð i öllum kröfum sínum. Yar
pað auðséð, að konsúlnum hafoi tek-
ist að ávinna sér hið sama traust og
hylli hjá alpýðu, seiu annarstaðar hér
á landi, er og vonandi að hann ekki
hregðist pví trausti og peirri hylli,
lieldur uppfyíli eptirfylgjandi skilmála
og rjúfi eigi pá sætt, er góðir menn
gjörðu af drengskap við hann og marg-
ir af peim engir sérlegir efnamenn og
sumir fátæklingar. Annars mundi
pað verða mikill mannorðshnekkir fyr-
ir konsúlinn, bæði hér á landi og er-
lendis.
Með „Thyra“ kom hingað hróðir
Patersons og pykir sumum, að hann
hafi ekki flýtt fyrir góðum úrslítum
pessa máls.
Konsúl Patcrson býður svolát-
andi skilmála:
Að borga helminginn af skuldum peim
á Seyðisíiröi, er lýst hetir verið
eptir, í peningum, ekki seinna en
með janúarpóstskipinu tilReykja-
víkur næsta ár, og fá pftleystan
úr löghaldi hinn verkaða fisk, er
hann á hér 4 Seyðisfirði, c. 2,000
kr. og
Að borga hinn helming skuldarinnar
með póstskipinu, eigi seinna en
i júní n. á.
Er hann hefir borgað fyrrt
hlutann áskilur hann sér rétt til
að selja salt pað, er nú liggur
hér kyrsett. ]pað sem Eæreying-
ar eiga til góða, sendist til Fær-
ev-ja. Búðarvörur seljast eptir
ráðstöfun sýslumanns og borgast
inn til lians.
Kyrseténdur áskilja sér fullan
kyrsetningarrétt sinn, ef pessir skil-
málar bregðast.
Sampykkt með öllum atkvcæðmn
gegn einu. kaupmanns J. K. Grudes.
I umboði fundarins.
Einar Thorlacius. Skapti Jósepssön.
W. G. Spence Paterson.
Slys. fmnn 25. f. m. drukknaði maður
í Lagarfljöti undan Kirkjubæ. Hann ætlaði
norður vfir Fljótið heim til sín að Blöndu-
gerði i Hróarstungu og kom af markaðinum
á Hjaltastað og ætlaði að ríöa Fljótið fyrir
neðan fossinn. Hafði hann skilið eptir áöur
en hann lagði útí, frakka sinn og sprett Jiar
af öllum reiðtýjum og reið síðan taumlaust í
Fijótið, og sást að hann hafði haldið sér svo
fast í faxið, að |>aö var slitið uppúr því. er
hann hélt um og var skarð eptir í faxiö á
hestinum. Maðurinn hét Björn Jónsson, hefir
hans verið leitaö, en er enn ófundinn. Hanu
mun ekki hafa vsrið vel hraustur til skaps-
muua.
— Eptir að „Thyra“ vnr farin frá
Kaupmh. kom hraðí'rétí um lát dótt-
ur Georgs Grikkjakonungs, er getið
er hér að framan. að hafi legið mjög
veik eptir barnshurð, og fór pá Rússa,-
keisari með fólki sínu strax til Pét-
ursborgar og heimsótti ekki J>ýzka-
landskeisara í leiðinni.
(„The Scotsman11).
Eigandi: Otto Watlmo. Ritstjóri: cand. phil. Skapti Jósopssoil.
Prentari : Friðf'innur Gubjónsson.
26 27
Hann hafði á unga aldri giptst konu, sem var mikið eldri en hann.
J>au höíðu átt eina dóttur, sem nú var 18 ára og hét Blanka. Hán
var mikið fríð og kurteis stúlka, en einnig mjög drambsöm.
J>að var ekki hægt að sjá að Ostenfeld greifa félli pungt konu-
missirinn. Honum hafði víst fundist að hún væri fjötnr, sem aptr-
aði honum frá pví að lifa og láta eptir vild sinni.
Kú leit út fyrir að hann ætlaði að vinna pað upp er hann bafði
farið á mis við. Hann beimsótti opt nágranna sína og liafði pá
einnig í boði hjá sér. S«mir undruðust atliæfi bans ög næstum láðu
honum pað; en pað fór mjög lágt. Greifinn kom alistaðar fram
með hinni mestu látprýði, bar sorgarklæði og gætti alls pess er krefjast
mætti af honum sem kurteisum ekkjamanni.
Erú Waldhausen gladdist naeð sjálfri sér er hún sá hve greifinn
var kurteis við Amaíiu.
í fyrstunní pótti Amaliu jafnvel dáíítið varið í fagurgala greif-
ans, pangað til móðir hennar gaf henni í skyn hver tilgangur og
óskir greifans mundn vera.
Skyldi greifinn vonast eptir nokkru? Amaliu hryllti við peirri
hugsun. En greifinn var mjög kurteis og stilltur og létekkert upp-
skatt. Hún reyndi nú að forðast hann. Opt pegar von var á greif-
anum, pá skipaði Amalia að söðla hest sinn, en skrítið var pað a5
Jósep fylgdarsreinn hennar var pá venjulega fullur og fylgdi Ernst
henni pá ætíð í bans stað.
Stjúpfaðir bennar baiði aldrei neitt á móti pví, heldur lét sér
pað vel líka, Ernst var á aílan hátt áreiðanlegur maður.
Aptur á móti var frú WaJdhausen mjög óánægð yfir pessu og
gat jafnvel ekki stillt sig um að ásaka Amaliu fyrir pað.
En Amalia tók sér pað ekki nænri. Henni leið svo vel pegar
hún var með Ernst, hann var boðinn og búinn til hvers sem honum
var skipað, lét sér annt nm að vernda hana fyrir öllum hættum og
var svo karlmannlegur en pó hægverskur.
Hana var nú farið að langa til að ríða út til pess að láta hann
fylgja sér. Hún vissi pá að bann var ætið rétt á eptir og gætti
hennar, og pegar hún hugsaði með sjálfri sér: Ætli hann horfi nú
á mig, og hún snéri hestinum dálítið við, án pess pó að hanngæt*
séð að hún pjörði pað viljandi, þá mætti hún ætíð augum lians og
tillit þeirra fannst henni ganga sér til hjarta. Hún porði pó varla
að kannast við fyrir sjálí'ri sér, hvað í pví lá.
Einn dag var hún heima pegar Ostenfeld greifi kom, svo hún
gat ekki farið án pess pað yrði tekið sem ókurteisi.
Hún var pví kyr, og hinn kurteisi greifi valdi henni sín heztu
hrósyrði. Amalia hlustaði rólega á pau án pess pó að láta sér
pykja vænt um pau, en líka reiðilaust, eptir pví sem kægt var að
sjá.
Frú Waldhausen var mjög ánægð yfir peim, en maður hennar
nokkru miður. Ef' Ostenfeld greifi fengi Amalíu, pá varhanságætu
f'yrirætlan kollvarpað, og vonir hans að engu orðnar. Hann velti
pví fyrir sér hvernig hann ætti að komast að, hvernig tilfinningar
Amaliu væru.
Án pess að vita af hjálpaði Ostenfeld greifi konum til pess.
Hann spurði blátt áfram:
„Seg mér, kæri Waldhausen, er pessi ungi maður ennþá hér
sem pú fékkst pér fyrir vagnstjóra, pegar pú heimsóttir inig
forðum“ ?
„Já minn kæri greifi. og er eg mjög glaður yfir að hafa liann
enn. Hann er afbragðspiltur; en eg hefi komizt að dálitlu, eða
pykist hafa komizt að, sem er pví til fyrirstöðu að eg geti haft hann
lengur. Jeg er hiæddur um, að eg verði að láta hann fara héðan.
Waldhausen mælti petta hægt og með mikilli aherzlu og tók
um leið vandlega eptir stjúpdóttur sinni. J>ega*' hann hrósaði
Ernst, pá varð Amalia rjóð sem blóð, en er hún heyrði að hann
ætti að fara burtu pá hvarf roðinn algjörlega úr kinnum hennar.
„Kú, nú, vinur minn!“ sagði greifinn, „hvaða merkisuppgötvun hefir
pú gjört viðvíkjandi vagnstjóra pínum? Ha, ha ha, pað er pó lik-
lega eitthvað lítilfjörlegt? Er hann ekki frómur, skyldi hann stela,
ljúga eða svíkja?“
Waldhausen hafði ekki augun af Amaliu. Hún roðnaði aptur
og leit reiðuglega til greifans, er hann lét svo illan grun i ljósi
Ernst, en Waldhausen svaraði óðara:
„Ekkert af öllu pessu. Hann er trúr eins og gull, ráðvandur