Austri - 30.11.1891, Blaðsíða 4

48
A TJ S T R I
' Nr. 19
Seyðisfirðí 26' nóv. 1891.
Gufuskipið „V a a g e n“ lsom hingað frá
útlöndum 21. }>. m. með mjöl, jarðepli og fl,
Hin 8mærri síld hafði selzt í Stettin fyrir c.
26 kr. Stóra síldin var óseld er skipið lagði
þaðan, en í hana var boðið nálægt 23 kr.
fyrir tunuuna. „Yaagen“ gengur nú á milli
fjarða í síldar flutningum. Hún dró héðan
skipið „Hildi“ fyrir kaupm. Imsland suður á
Mjöafjörð með tnnnur og salt, og á að draga
„Hildi“ aptur hingað, Hún flytnr og síld af
Eeyðarfirði á Fáskrúðsfjörð til niðursöltunar,
þar sem 0. Wathne einnig heflr síldarveiða-
úthald.
Með „Vaagen“ komu hingað skraddari
EyjólfurJónsson fráS tafangri og skó-
smiður Andreas Hasmussen frá Kaup-
mannahöfn. feir setjast báðir að hér í bæn-
um.
Gufuskipið „U 11 e r“ kom hingað frá
Stsfangri 22. þ. m. Sltipið flutti tunnur og
salt til kaupm. Jóns Magnússonar og factors
Fr. Möllers á Eskifirði, og á að flytja sild
fyrir þá til útlanda.
Nýkornið er og til Reyðarfjarðar gufu-
skipið „L e i f“ með tunnur og salt til kon-
súls Tulmíusar, Eíríks 4 Karlskála og Hans
Beck 4 Sómastöðum. Sripið flytur aptursíld
til útlanda.
Væntanlegt er nú á hverjnm degi gufu-
skipið „D i d o“ frá Stafanger, til O. Wat.hne,
Skipið á strax að fara héðan til Eyjafjarðar
eptir síld.
Á Reyðarfirði ogJMjóafirði eralltafsami
landburður af síld og þorskafli inní Qarðar-
botn.
f>essa daga hefir sett'jniður allmikinn
snjó og ervíða illt til jarðar því áfreðarvoru
miklir á undan.
Takið eptir!
Hjá undirskrifuðum fæst meðal
annars „Ansjovis“ í dunkum fyr-
ir 2—1 kr. 25 au., og norskur
vaxdúkur (gólfdúkur) 3 álna breið-
ur, fyrir 2 kr. 50 au. alinin.
Seyðisf. 26. nóv. 1891.
Sig/Johansen.
DRENGUR ekki yngri en
18 ára er kann vel að skrifa og
reikna og dálítið í dönsku, ósk-
ar að fá atvinnu vib verzlan
næsta ár. Rítstj. vísar á.
Hér með leyfi eg mér að
tilkynna mínum heiðruðu lands-
mönnum að eg eptir að hafa
erlendis lært akraddaraiðn
eptir nýjustu tízku, hefi afráð-
ið að setjast að hér á Seyðisfirði,
og skal það ætíð vera mér sönn
gleði að leytast víð að gjöra
alla mina skiptavini vel á-
nægða.
— Fataefnl og allt fðtum til-
heyrandi heíi eg til á verkstofu
minni í húsi bróður míns Stef-
áns Th. Jóns6onar úrsmiðs.
SoyöÍ8firðí 25, nóv, 1891,
Eyjólfur Jónsson.
Klúbbþjöfurinn
á Seyðisfirði er enn þá ekki upp-
vís oröinn, en það vita allir, að
hvergi eru til eins fallegar og fá-
séðar jólagj afir sem hjá :
St. Th. Jónssyni
úrsmið á Seyðisfirði.
Hörmríl gef eg undirritaí;
Xl.V'I lllV'U ur almenrnngi til
vitundar að eg er seztur að á
Vestdalseyri og smíða nú þar
allt það, sem að gullsmíði lýt-
ur, svo sem gullhringi, silfur-
hölka, víravirki og fl.
Eg vil gjöra mér allt far
um, að afgreiða þá er til mín
leita, svo fljótt og vel, sem mér
er framast unnt. Einnig hefi eg
ýmislegt tilbúið gullstáss til sölu.
Vestdalseyri 24. nóv. 1891.
Bjarni J». Sigurðsson.
Margar þúsundir
manna hafa komizt hjá þungum
sjúkdómum með því að brúka í
tæka tíð hæfileg meltingarlyf.
Sem meltingarlyf í fremstu
röð ryður „Kína-lífs-elixírinn“ sér
hvervetna til rúms. Auk þess
sem hann er þekktur um alla
norðurálfu, hefir hann rutt sér
braut til jafn fjarlægra staða
sem Afríku og Ameríku, svo að
kalla má hann með fullum rök-
um heimsvöru.
Til þess að honum séeigirugl-
að saman við aðra bittera, sem
nú á tímum er mikil mergð af, er
almenningur beðinn að gefa því
nánar gætur, að hver flaska ber
þetta skrásetta vörumerki:
Kínverji með glas í hendi ásamtnafninu
Wald. PetersenFrederiks havn,
V. P.
og í innsiglinu-í grænu lakki.
F.
Kína-lífs-elixírinn fæst ekta f
flestum verzlunarstcbum á íslandi.
Eg undirritaður hefi næstundan
farin 2 ár reynt „Kína-lífs-elixir“ Valdí-
mars Petersens, sem herra H. Johnsen
og M. S. Blöndal kaupmenn haf*, til
sölu, og hefi eg alls enga magabittera
fundið að vera jafn góða sem áminnztan
Kina-hitter Valdimars Petersens, og
skal pví af eigin reynslu og sannfær-
ingu ráða íslendingum til að kaupa
og brúka þenna bitter við öllum maga-
veikindum og slæmri meltingu [dyspep-
sia], af hverri helzt orsök sem pau eru
sprottin, pví pað er sannleiki, að „sæld
manna, ungra sem gamalla cr komin
undir góðri meltingu.“ En eg, sem
hefi reynt marga svokallaða maga-
bittera (arcana), tek penna optnefndtt
bitter langt fram yfir pá alla.
Sjónarhól 18. febr. 1891.
L. Pálsson.
prakt. læknir.
Kína-lífs-elexirinn fæst á öllum verzl-
unarstöðum áíslandi. Nýir útsölumonn
á Norður- og Austnrlandi eru tekr.ir, ef
menn snúa sjer beint til Consul J.
V. Havsteens á Odderyrí.
Valdouiar Petersen
Erederikshavn, Danmörku.
r
Utsölumenn mínir á Austurlandi
eru þessir:
Hr. Friðrik Möller Eskifirði.
— Halld. Gunnlögss Vestdalseyri
— Snorri Vium Seyðisfirði.
— Valdim. Davíðsson Vopnaf.
Aðrir á Austurlandi hafa ekkí
útsölu sem stendur á hinum ekta
Kín a-lí fs-elixlr frá hr. V. Petersen
Oddeyri 1. nóv, 1891.
J.V.Havsteen.
Eigandi: Otto Wathne. Ritstjóri: cand. phil. Skapti Jýscpswon.
Prentari: Friðfinnur Guðjónsson.
46
hefi komizt hjá, hingað til par eð Amalia hefir verið hjá okkur, og
pó hefi eg með naumindum getað greitt vexti af hinum lánunum“.
„Ó hlífðu mér, eg poli ekki að hlusta á petta“-
„Fyrst pú óskar pess, skal eg ekki að pessu sinni tala meira
við pig um pessi vandræði, sem pér pykja Svo leiðinleg, en sem hljóta
nð koma fyrir fyr eða síðar, en pess bið eg pig minnast: Neyddu
ekki Amaliu og brúkaðu engar fortölur, en reyndu umfram allt, að
aptra henní frá að lofast Ostenfeld greifa eða gefa honum hið
minnsta undir fótinn“.
Með pessum orðum fór "Waldhausen frá konu sinni, sem sat
eptir og íhugaði orð hans. En er hún hafði náð sér aptur eptir
geðshræringuna kinkaði hún kolli á eptir manni sínumog sagði:
„Neí, nei, minn góði! Hvað sem pú segir pá skal eg ekki
standa á móti vilja Ostenfelds greifa í pessu efni. Eg skal ein-
mitt hjálpa honum af öllu megni. |>að er ekki hægt að fá mann
samboðnari Amaliu, pví pó hann sé enginn Krösus, pá er hann
pó greifi“.
Skömmu síðár kom Amalia heim úr reiðtúrnum glöð og ánægð.
Og eptir pví tók stjúpfaðir hennar og néri saman höndunum af
gleði.
Litlu síðar gjörði hann boð eptír Ernst, en á svip hans gat
enginn séð, hvort honum likaði betur eða verr, eða hvað honum var
innanbrjósts.
TJpP frá pessu heimsótti Ostenfeld greifi pau opt, og með pví
hann átti heima langt paðan, pá var pað ekki tiltökumál, pó hann
gisti par nóttunum saman.
Hann gekk alltaf með grasið i skónum á eptir Amaiiu og birti
henni ást sína, en pó árangurslaust, pví Amalia sýndi honum alltaf
kulda. En frú Waldhausen reyndi —prátt fyrir aðvörun manns síns
— með öllu móti til að opna augu Amaliu fyrir kostaboði Osten-
felds greifa. En pað dugði heldur ekki.
En pað var og annað er henni olli jafnmikillar áhyggjuog sem
aldrei féll henni úr minni, en pað var hiun dularfulli vagnstjóri,
sem í hennar augum var nú orðinn allt annar maður en áður.
47
Hún veitti honum nákvæma eptirtekt við hvert tækifæri, og varð
alveg sannfærð um að Waldhausen liefði satt að mæla.
Haustið var liðið og veturinn gekk í garð með frosthörku og
snjóa.
A jólunum var fjölskipað af gestum á Falkenauge og á meðal
peirra var Ostenfeld greifi og dóttir hans Blanka.
Alex Waldhausen og margir kunningjar hans úr foringjasveit-
inni voru líka komnir, og höfðu peir haft 2 pjóna með sér úr her-
liðinu. Annar peirra, sem var ungur, hafði komið auga á Ernst I
hesthúsinu og hnykkti við. Hann einblíndi á vagnstjórann sem
v*eri hann apturganga par til Ernrt varð var við pað.
Á sama vetfangi stökk hann til hermannsins og hvíslaði: þeg-
iðu Jóhann! Eg tala síðar við pig“.
Sá, sem Ernst nefndi svo, hneigði sig og játaði pví, ogfJErnst
fór frá honum.
Að stundu liðinni sat Jóhann inn í herbergi Ernsts, og töluðu
peir par lengi hljóðskraf, er endaði pannig;
„Nú hefi eg sagt pér allt Jóhann, reynstu mér trúr“.
„Svo skal vera, herra . ♦ •
„þegiðu! þú gleymir pegar . . (
„Eg skal reynast pér trúr Ernst, er svo skal vera“.
Blanka Ostenfeld greifadóttir var, eins og áður er um getið,
ung stúlka, fríð og vel að sér, en mjög svo póttafull. Samdrátturinn
með peim Alex og lienni hafði farið vaxandi. þau höfðu skrifast á
og nú afréðu pau, er pau hittust á Falkenauge, að biðja Ostenfcld
greifa um sampykki hans til trúlofunar peirra, sem að hann og veitti
peim með pví skilyrði að pau leyndu pví fyrst um sinn.
Og pað létu pau sér vel líka.
„En við pig, tengdason mirni, hefi eg leyndarmál að ræða“, sagði
greifinn.
„Eg er pess alhúinn herra greifi“ svaraði Ale«.
Samtal peirra var langt og hlaut að vera mjög markvert, pvf
peir enduðu pað með pví að takast í hendur npp á pað, að styðja
hvor annan af fremsta megni.
Að sama skapi óx ást Amaliu og Ernsts, eins og vonlegt var
J