Austri - 10.02.1892, Blaðsíða 3

4 Nr.
A U S T R I
15
sandur var undir; en þá fjaraði syo ótt. að
hætta varð við, áður en skípið var alveg kom-
i , inn af grynningunni, en að flestra áliti,
var þá komið yfir híð grynnsta. Varþákom-
ið svo nærri landi, að búið var að flytja
dráttarakkerið nokkuð á land upp og grafa
]iað í sand að vestanverðu við Osinn, en
akipið lá lítið vestar en í miðjum Osnum,
hétt utan við sandtangana. í hinn eystri
tangann var engin iandfesti sett, en akkeri
varpað nokkra faðma suður frá skipinu í
Fljótíð, Að því búnu fór cg heim, því að
lívöld var komið,
Morgunibn eptir kom eg úteptir snemma,
já þá skipið talsvart nær vesturtanganum en
um kvöldið, og kom það eflaust af ]iví, að á
fjörunni um nóttina hefir straumurinn grafið
aandinii frá skiþinu og myndazt hylur undir
því, svo að skipið hefir losnað, En ])á hefir
það Jiokazt að vesturbarmi holunnar, því að
atraumurinn skall meira á bakborð; hefir þá
aptur grafið frá vestur hliðinní, svo að það
liefir smám saman þokazt vestur. Á sama
liátt liefir grafið frá akkerínu, sem lá í Fljót-
inu á bakborð. og það því fserzt með. En
akkerið stjórborðsmegin var grafið á þurru
Jandi og gat því ekki þokazt,
þegar eg kom út eptir var mér sagt, að
skipið væri orðið lekt, og voru skípverjar í
óða önn að flytja vörur þær, er skemmzt
gátu, upp á þilfarið, en það var nál, 60 tn,
nf kornvöru og lítið eltt af smávarningi Og
*alfi, Síðari hluta dagsins voru þessar vörur
íluttar á land á nótabátum og róið inn með
norðurlandi Óssius, þangað sem óliætt var
iyrir brimi, Ekki var eg þá viðstaddur; en
þeir sem að því unnu, sögðu; að það liefði
gengið allvel, að öðru leyti en því, að erfitt
var, að afferma jafnstóran bát bryggjulaust,
Hinn 26, s. m, var kylja af hafi og úfinn
sjór við Osiun, svo að ekki var^hugsandí til
1
íið flytja trjáviðinn á land á nótabátnum, og
varð lítíö aðhal'zt fyrri hluta dagsins, Um
hádegisbil fór eg út að skipinu á litlum bát
við 3, mann 0. ’VY. bað mig þá, að reyna að
koma kaðli á land, sem draga mastti á trjá-
viðinn í samanbundnum flekum. Yar það
illt viðfangs, því að straumboðar miklir höfðu
myndast kringum skipið, sem nú lá eins og
klettur í Eljótinu, því að s mdgrynning var
nú komin að apturkinnungnum stjórborðs-
megin og brutu þar á öldurnar, svo að ófært
var, að leggja að þeirií hlið skipsins. Eu
hyldýpi var við bakborð og framstafn, því að
þar skall straumurinn á. furfti því að leggja
að apturkinnung hakborðs, tíl þess að ná
skipinn og taka við kaðlinum og þurfti því
að róa móti straumbaudinu, þar sem það var
harðast. . Var erfitt að róa strenginn þessa
leið, enda var þá báfjara; þó gekk það
slysalaust, og má af því sjá, að straumurinn
var ekki fjarska milcill. Eptir ]ies»um streug
var svo trjáviðurinn dreginn á land, en sein-
legt var það og mannfrekt, því að skipið
fylltist nærri því af sjó á öðrum degi, svo að
íUt var, að ná trjáviðnum upp úr bálkarúm"
inu. Yarla var búið að flytja úr skipinu, þeg.
ar það fór að hallast, því að svo gróf unda n
bakborði. Fám dögum síöar valt það alveg
á hliðina; svo bigi varð við ráöið aö rífa það,
Af þessu sem að framan er ritað,
sýnist mega ráða pað. að aðalorsökin
til pess. að skipið strandaði, hafi ekkí
verið sú, að Osinn va?ri of grunnur,
heldur liitt, að hvert óhappið vildi til
á fætur öðru. Sýnist mér þessar liafa
verið hinar helztu orsakir tihstrands-
ins :
1. að dráttarstrengurinn slitnaði
jiegar verst gengdi, og pá var ekkj
séð um, að skipið ræki eigi til haka_
svo að-fjaraði, áður en komizUjvarð
yfir grynninguna.
2. að ekki voru settar öruggar
landfestar á bæði borð fyrsta kvöld-
ið; pví að hefði skipið legið kyrrt
fyrstu nóttina. hefði liklega tekizt að
halda áfram með pað á næsta flóði.
3. að skipið var æfa gamall hjall-
ur. svo fúinn, að varla var nokkur
spýta að gagni i byrðingnum, eins og
síðar kom í ljós; pví að fyrst svona
lélegt skip liðaðist ekki alveg sundur
á grunninum á fyrstu dægrum með
jafn pungum farmi, pá sýnist allar
likur til, að vandað skip hefði getað
legið par á grunni dogum saman ó-
skaddað, og var pá lítilsvert að létta
pað, svo að pað hefði flotið inn af
grunninum.
4. |>ess má einnig geta, að eptir
pví sem eg gat bezt komzit eptir. var
dýpsti állinn austar á grynningunni,
en farið var.
|>annig fór pessi fyrsta sigling í
Lagarfljótsós. Héraðshúum pótti illa
orðið, en póttust sjá ýms sjálfskapar-
víti í óförunum, sér í lagi pað, að
varpkaðallínn var eigi hafður nógu
sterkur, svo að hann slitnaði í roiðju
kafi, og að pá var eigi nógu rækilega
gætt að pvi. að varna skipinu að reka
til haka; pví að pað póttí auðsætt,
að hefði varpstrengurinn eigi slitnað,
pá hetði skipinu orðið komið inn af
grynningaböganum i tima, og pá var
pví borgið. Ófarir pessar póttu pví
engin sönnun fyrir pví, að eigi væri
liægt að sigla upp í Ósinn, eins og
liggur í augum uppi. Sjálftim lierra
O. W. pótti pað heldur ekki. Hann
kvaðst aldrei hafa .haít visari von um,
að-innsiglingin gæti tekizt, enn pá.
Hann sæi aðeins betur eptir en áður,
hvernig að œtti að fara. og kvað petta
óhapp ekki letja sig heldur hvetja til
fyrirtækisins. Kvaðst hann mundu
koma aptur nœsta sumar, og pá mundi
betur fara. Aður en liann íÖr utan
í fyrra liaust, lét liann pað í ljósi, að
aðaltilgangurinn með utanför sína pá,
væri að kaupa hentugt gufuskip, til
að sigla upp í Ósinn.
Aptur vonuðu menn að herra O.
W. mundi gjöra nýja tilraun i sumar,
sem leið. En pað fórst algjörlega
fyrir. J>ó kvað hann pað alls ekki
vera af pví, að hann hefði ekki sömu
vonir sem fyr um fyrirtækið, held-
ur af pví, að hann liefði eigi getað
komið pví við, söknm annara fyrir-
tækja, er httnn hefði orðið að meta
meira. En hann kvaðst engu að síð-
ur hafa petta fyrirtæki fast í huga,
og fyr eða síðar koma-
(.Endir næst.)
Meistara Eiríks Magnússoiiar múlið.
|>ann 1. p. m. fór liér fram á
skrifstofu sýslumanns fyrsta vitnayfir-
heyrsla í pví mðli upp á nýtt eptír
ítrekaðri skipun amtsins. Yoru pá
tvö vitni yfirlieyrð, peir apotliekari
H. J. Ernst og kanpm. Sigurður
Jónsson á Vestdalseyri, er báðir
höfðu verið viðstaddir hjá gestgjafa
Finnboga Sigmundssyni, pá er meist-
ari Eiríkur Magnússon gisti par, er
hann kom heimanað frá sér frá Eng-
landi í ágústniánuði 1890, pví núeiga
hin óviðurkvæmilegu orð að hafa ver-
ið töluð par pá, en ekki í september-
mánuði pað ár, eins og hin fyrri rann-
sókn í pessu máli laut að
Apothekari Ernst, hafði eptir á-
skorun rannsóknar dómarans, fyrir
nokkru gefið skriflegan vitnisburð und-
ir eiðstílboð um, að hann við áður-
greint tækifæri hefði heyrt lierra Ei-
rík Magmisson segja á islenzku:
„Til H'elvede med Kongen, til
Helvede med Nellemann, til
Helvede med Land shövdi n gen„ (sit
venia verbis). En herra apothekar-
inn hefir og opt lýst yfir pví,
að daginn eptir hafi hann átt ta
1
72 69
hann, og geðjaðist Leczinsky honum svo vel að hann fékk dómsmála-
ráðgjafann til pess að láta hann lausan. En Leczinsky var ekki
óðara laus orðinn, en liann færi til Dobrudscka og gjörðist par for-
ingi fyrir ægilegum ræningjaflokk. Leczinsky lét ekki drepa aðra
en pá, er veittu honum mótstöðu og vörðu fjármuni sína.
I mörg ár tólcst lionum að láta ekki lögregluliðið ná í sig pó
allra bragða væri leitað.
En loksins lagði stjórnin í Rúmeniu 10,000 franka til höfuðs
honum og pað hreif. (1 franki er 71 eyrir).
Gamall lagsbróðir og vinur Leczinsky átti veitingahús nálœgt
ræningjahæli hans og var Leczinsky vanur að gista hjá lionum og
yfirhorga honum jafnan greiðann. En liann stcð ekki af sér hið
mikla ié, er lagt var til höluðs ræningjanum, og sveik vin sinn í
tryggoum. Hann hauð bæjarfógetanum í Tulcea að 1 áta hann vita
af, er Leczinsky gísti hja honum, og gefa honum sveínmeðal í víninu.
og pá skyldi lögregluliðið taka liann sofandi.
^etta íór sem til var sett, og náðist loks pessi frægi ræningi
fyrir svik vinar síns.
t>egar Leczinsky var handtekinn, pá liafði hann á sér 1 million
franka virði og viðurkenningu fyrir að hafa lagt 300,000 íranka inn
í hanka nokkurn i Odessa.
Allir ríkismenn urðu næsta fegnir, er pað spurðist aðLeczinsky
var handtekinn; en yngísmeyjarnar réðu sér ekki fyrir liarmi, pví hann
liatði átt kærustu í hverju porpi langar leiðir umhverfis ræníngja-
bæli sitt.
Holdsveikisyrmliiiguriiin (Spedalskheds-Basillen). Tveim með-
limum af nefnd peirri í Alladabað á Indlandi sem er að rannsaka
holdsveiki, hefir heppnazt. að finna yrmling pann er orsakar penna
^oðalega sjúkdóm, og ala hann upp. Hafa peir gjört tilraunir með
að setja hann i kanínur og hefir að skömmuni tíma liðnum brotizt
^ a peim holdsveiki, og er pað í fyrsta sinn sem tekizt. hefir að
Ramleiða yrmling pessa voðalega sjúkdóms á dýrum. Hafa menn
góða von um, að nákvæmari rannsóknir og tilraunir leiði til lækn-
lnga holdsveikinnar, sem hingað til hefir verið talin ólæknandi sjúk-
dómur. (,,Stavangeren“).
rild eríingi og get ekld fært pér pað i heimanmur.d er eg hafði ósk-
að. En lijarta mitt býð eg pér og ást mína. Látum okkur taka
pví sem fyrir oss á að liggja og bera gleði og' sorg livort með öðru.
Eg skal reynast pér trúföst og ástrík kona. Taktu mig eins og eg
er. Eg er og verð um tíma og eilífð pín.“
Ó, Amalia, já, pú ert mín og pú ert sú drenglyndasta kona;
já, pú ert mín, við erum óaðskiljanleg. Herra skjalaritari! nú meg-
ið pér tala.“
„Afsakið náðugi herra! aðAg leyfi mér að lýsa yfir pvi, að A-
malía Hauenstein greifadóttir liefir alls ekki gipzt niður fyrir sig.
Hinn tigni ungi maður, sem nú er hennar eiginmaður að [lögum og
er gefinn saman við liana með löglegri lijónavígslu. tók sér ferð á
hendur til pess að leita sér að kvonfangí. Eöður hans og honum
hafði borið í milli. og hann farið að lieiman, og pað jvarð upphaf
gæfu hans.
Hann fór frá foreldrum sínum og gjörðist annara pjónn og vann
ást liinnar drenglyndustu og ástríkustu konu; eg leyfi mér hér með
að sýna yður tengdason yðar, . . , 'Vilhjálm Eelix Ernst, greifa
af Weltenau.“
„Svik, svik, lýgi, hann er fátæklingsbóndi11, öskraði herra Wald-
bausen.
„Og bér sjáið pér föður lians, Fritz Vilhjálm Weltenau, greifa.
liélt skjalaritarinn áfram, ofhoð rólega.
Nú töluðu allir í senn hvor í kapp við annan.
Alex yrti á Blanka Ostenfeld, en hún hratt honum frá sér
æpandí: „Eg er ekki unnusta yðar, eg ann yður ekki, pér hafið
gabbað mig“.
Ostenfeld greifi hrópaði:
„Eg sampykki aldrei hjónahand ykkar“.
Herra AValdhausen skrækti:
„Eg krefst sannana, eg trúí ekki orðum yðar“.
En sú sem var glöð á svipinn, pað var frú Waldhausen; hún
skildi reyndar ekki í pví, af hverju pessi deila var risin, hún hafði
ekki einu sinni orðið smeyk pe ar erfðaskráin var lesin upp. Nú
sneri hún sér að manni sínum og sagði:
„Hvers vegna ertu svo reiður, góði minn. Hann er pó af góð-