Austri - 30.05.1892, Síða 4

Kh. 14.
A U S T 11 I
56
að Austnr-Skaptafellssýsla sameinist
Austuramtinu, en hins vegar getur
oss ekki skilizt, að neinn ógjörningur
liefði verið, að skilja Austur-Skapta-
fellsýslu nú pegar frá Suðuramtinu i
sveitastjórnarlegu tilliti; liitt
gat svo komið á eptir, að hún legð-
ist undir sama sýslumann og Suður-
Múlasýsla, ef svo vildi til takast. }>að
sýnist lireinn óþarfi, að draga sam-
einingu Austur-Skaptafellssýslu við
Austuramtið par til það er komið í
kring, að breyta takmörkum Múla-
sýslna o, s. frv. sem kann að eiga
langt í land með því það getur hæg-
lega mætt talsverðri mótspyrnu frá
hlutaðeigandi sýslubúum, og alls óvíst
livernig núverandi sýslumenn kunna
að snúast við því, að fá umdæmi sín
aukin að svo miklum mun sem í ráði
er. Að líkindum mundu fæstir Aust-
ur-Skaptfellingar hafa neitt á móti
þvi, að sýslumaðurinn í Suðurmúla-
sýslu hefði líka þeirra sýslu til yfir-
sóknar, einkanlega ef liann hefði að-
setur við Djúpavog en víst mun mega
telja, að \ estur-Skaptfellingar sé því
algjörlega mótfallnir, að sýsla þeirra
sameinist við Rangárvallasýslu, enda
er nú nýskipaður sýslumaður í Skapta-
fellssýslur og hlýtur hann að halda
embætti sínu með fullum launum með-
an honum líkar. Alþingistíðindin 1891
eru ekki komin hingað ennþá (nema
að litlum hluta) og er því ekki hægt
að minnast í þetta sinn á ástæður
þær, sem amtmaíurinn fyrir norðan
og landshöfðingi munu hafa borið fram
gegn því, að Austur-Skaptafellsýsla
sameinaðist undir eins við Austur-
amtið, en víst væri vert að skoða þær
sem vandlegast, ef færi gæfist cin-
hverntíma síðar. J>ær mega merki-
legar vera, ef þær vega á móti óþæg-
indum þeim, sem vér Austur-Skapt-
fellingar höfum af því að vera ennþá
í hinu óeðlilega sambandi við Suður-
amtið um ákveðinn tíma,ef tilvillum
langan aldur, eptir því sem nú horf- .
ist á. |>að er næsta eptirtektavert
tákn tímanna, að svo fast skuli þurfa |
að sækja annað eins smámál og þetta
og hafa víst fáir rennt grun í það, að
eins meinlaust mál mundi eiga svo
erfitt uppdráttar hj iháyfirvöldum vor-
um, sem nú er raun á orðin, þar sem
allt sýnist miða að því, að draga mál-
ið sem mest á langinn. Eða hví var
alls ekkert greitt fyrir því á alþingi
1889 ? Hví var þá ekki með einu
orði bent á þessa „verstu agnúa“ sem
nú eiga að vera á því, að Austur-
Skaptafellssýsla sameinist Austuramt-
inu án þess. að sýslumannaembættun-
um sé breytt. |>á liefði þó að sumu
leyti verið mun liægra að koma fram
hinni ráðgjörðu breytingu á sýsluskip-
uninni, því að siðan hafa orðið sýslu-
mannaskipti í Skaptafellssýslum, og
þá hefði Austur-Skaptafellssýsla ef
til vill getað komizt í Austuramt-
ið jafnskjótt og það var stofnað, sem
hefði í öllu tilliti verið hagkvœmast.
LEIÐKÉTTING.
Sökum bins —■ á mörgum stöðum — ó-
læsilega hanclrits af „Nýfundnu broti úr dóm-
arabókinni11, cr oss var sent til afskriptar og
upptöku í „Austra11 og stendur í 13, tbl. þ, á.,
þá hefir oss mislesist við afskriptina nafn hins
forna dómara, sem rétt lesið mun þannig:
Baui EsúiGalroljog sömuleiðis nafn-
ið á kerlingartetrinu, er mun eiga að lesast
B_u 1 í e 1.
Seyðisfirði 23. maí 1892.
Skapti Jósepsson.
F O K B O Ð.
Með því oss hefir borizt sú ófagra saga,
að nokkrir óvitrir menn hafi tekið upp áþví,
að lesa mannanöfn í „Nýfundnu broti úr döm-
arabókinni“ i 13, tbl. Austra þ. á. á annan
veg en þau eru þ ar prentuð, þá lýsum vér
allan öfugan og rangau lestur þessara nafua
með öllu hexmildarlausan, og fyrirbjóðum öll-
um hérmeð, að lesa nefnd mannanöfn eða
nokkuð í Austra öðru vísi en venja og lög
standa til, að meðtöldum leiðréttíngum.
Seyðisfirði 24. maí 1892,
Skapti Jósepsson.
Allir firðir hér austanlands eru full-
ir með hafís. Gufuskipið „Ernst“ sit-
ur fast hér. en „Yaagen“ á Norðfirði.
Gleymzt hefir að geta þess í Austra,
að með „Vnageu“ síðnst kom upp til
Eskifjarðar kaupm. Carl Tulinius, og
með „Thyra,, voru auk hinna töldu
farþegja, úrsmiður ogkaupmaðurMagn-
ús Einarsson, kaupm. Chr. Johnason
og ^verzlunarm. Carl Holm.
Islaust er sagt hér úti fyriroghafa
kaupskip sézt par á siglingu.
Nýlega fréttist að norðan, að íslaust
væri á Húnafióa, Skagafirði, Eyjafirði,
og Skjálfanda.
Hér í fjörðunum stijóar nær því
daglega, en upp á Héraði kvað vera
mildari tíð.
fJlJL gUMAIiSKg
Uú alveg nýlega hefi eg fengið
talsvert af mjög góðum og fín-
um fataefnum, af ýmsum teg-
undum; svo sem:
svart „Kailllllgaril“ bestutegund
— „I>iagonal“ —
— „Rips“ —
ásamt ýmsum ö&rum tegundum.
Einnig hefi eg fengið mikið af
yfirfrakkatauum bæði til sumar-
og vetrarbrúkunar með ýmsu verði,
Notið því tækifærið, kom-
ib og sjáið tauin meðan þau er
að fá. Allar pantanir eru af-
greiddar svo fijótt og nákvæm-
lega sem hægt er. J>eir er í
fjarlægð búa, og ekki geta sjálf-
ir náð hér til Sevðisfjarðar, geta
fengið sýnishorn af tauunum til
sent, ásamt málbandi, og til-
sögn við að taka málið sjálfir.
Seyðisfirði 27, maí 1892.
EYJOLFUR JÓNSSON.
(Skraddari).
Eg lcom hingað 'með pösfgufiiskip-
„Thyra“ þ. 15. þ. m. og hafði
ínu „Lnyra" þ. ið. þ. m
með mér ýmsan nýjan varning.
Hið
helzta, sem nú fæst í verzlan minni
er þetta: Vasaúr, úrfestar, klukkur,
nærf'öt, (prjónuð) handa konurn, körl-
um og börnnm. Rekkjnvoðir, teppi,
(mislit). Sjalklútar, í mörgum litum
og stærðum. Sjöl, Jerseylíf; fjaðrir
og bönd á reiðhatta, peisuklæöí, kjóla-
tau, borðdúkar, litlir úr hör; lérepti,
sirs, bómullartau, fóðurtau, hommesi,
handklæði, skeggsápa, axlabönd. fata-
efni, regnkápnr. Silkidúkar; svart al-
silki á 1,50 og 1,75 alinin. Brúnt
hálfsilki og ull á 1,65 al. Slipsi 2
kr. Elibbar, Manchettur, humbug,
slaufur, fataburstar, hárburstar,
slcæri, sjálfskeiðingar. Siklirtangir,
borðhnífar, gaflar, matskeiðar, kaffi-
skeiðar, saltker, smjörkönnur, af silf-
urpletti. Bollapör úr fínu postulíni.
Lampaglös úr krystalgleriþg vana-
leg glös]. Kíkirar, loptþyngdarmæl-
ar, gullstáss. Munntóbak, súkkulaði,
myndir og ýmislegt fleira.
Seyðisfirði í rcai 1892.
Magnús Einarsson.
Hér með auglýs st, að frá l. okt-
óber næstkomandi borgar sparisjóð-
urinn á Vopnafirði fjög'ur procent
rentu af því, sem menn leggja inn í
liann eptir þann tima.
Vopnafirði 30. jan. 1892.
P. Gudjolinsen. P. Y. Havíðsson.
p. t. fcrmaður p. t. gjaldkeri.
Hmp1*' í verzlan Magmísar Ein-
arssonar á Vestdalseyri við Seybis-
fjörð, fást ágæt vasaúr og margs
konar vandaðar vörur með góðu
verði.
Fjármark Níelsar Gíslasonr á
Anastöðum er sýlt fr bægra sýlt biti
aptan vinstra.
A b y r g ö á r m a ð u r og r i t s j ó r i :
Cand. phil. Skapti Jósepsson.
Prentari: F r. Guðjónsson.
14
var við Lammert prest, gat hún þó ekki friðað samvizku sína í
þessu efni.
Nei, hún þoldi nú þetta ekki lengur. Einn sunnudagsmorgun
fór hún mjög snemma á fætur, aflauk í skyndi öllum nauðsynjaverk-
um í húsinu, klæddi sig siðan i sín beztu föt, og gekk svo með sálma-
bók. og regnhlíf í hendi fram fyrir systurdóttur sína sem var til
heimilis hjá henni, og sagði:
„Eg fer til D., eg ætla að vera þar við messu í dag.“
„Ja, móðursystir mín ; ætlarðu að ganga þá löngu leið í þessu
vonda veðri! Og svo veiztu víst líka, að —“
„Eg veit allt, þú þarft ekkert að segja mér“.
Og madama Keinhold rýkur út áður en hin unga stúlka fær
nokkru orði uppkomið.
Til þess að sneiða hjá að mæta nokkrum manni og líkatil að stytta
sér leið, gengnr madama Keinhold mjóa götu gegnum skógarrunna
og graslendi og stefnir beint á bæinn D ; og loks sér hún kirkju-
turninn, sem henni virðist heilsa sér blíðlega.
En veðrið er ekki blítt. J>að hefir lengi verið úrfellislegt, og nú
er komin þétt rigning. Yindurinn stendur í regnhlífina liennar og
feykir henni til og frá; á liún bágt með að halda á henni, og óðum
versnar færðin eptir því sem hún heldur lengra áfram.
Loksins nær hún þó til kirkjunnar talsvert þreytt, en þó glöð
við þá von, að geta hvilt sig innií kirkjunni. helzt inni í horni þar
sem hálfrökkur er.
það er ekki búið að hringja þriðja sinn, og er hún því sú fyrsta
sem inn gengur í kirkjuna, getur hún því valið sér sæti, séð alla
sem í kirkju koma, og hugleitt, hversu aumkunarvert það er, að
sparifötin hennar eru ekkert annað en for og bleyta.
Hún situr nú þarna og er að hugsa um hitt og þetta og tekur
ekki eptir því að svefnhöfgi sígur að henni smátt og smátt, og loks
lykjast augu hennar og hún steinsofnar. Nú er hringt þriðja sinn,
mannfjöldinn þyrpist inn, bekkjunum er lokið upp og skelt aptur —
en alltaí sefur madama Reinhold. Og svo er sunginn fyrsti sálm-
uriun, að hún rumskar aðeins, en vaknar ekki.
15
Svo þagnar allt. og prestrinn snýr sér við fyrir altarinu —
þá vaknar madama Reinliold allt í einu. „Drottinn sé með yð-
ur!“ En hvaða rödd er þetta! Madama Reinhold hoppar upp —
er petta draumur? pað er Lammert prestur sem stendur fyrir alt-
arinu. Hún nuddar augun : það liljóta að vera sjónglöp. Kei —-
pað er og verður Lanimert prestur, sem stendur parna einnxitt eins
og hún hefir séð hann standa fyrir altarinu i mörg ár, liann, sem
hún ekki fyrir nokkurn mun vildi lilusta á og sem hún í dag hefir
ætlað að forðast með pví að ganga á aðrar kirkjur langan veg í
vonzku veðri. En hvað nú verður lilegið að lienui þegar hún kem-
ur heim. Hún er bæði hrygg og reið.
Gæti hún nú aðeins komizt hurt úr kirkjunni án þess nokkur
tæki eptir! En á meðan presturinn er að tóna bænina, er það nú
alveg ómögulegt, og svo þegar hann snýr sér við og fer að tóna
pistilinn getur skeð að hann komi auga á hana ef hún gengur út.
Nei, það hjálpar ekki, hún verður að vera kyr. Nú gleymir hún
líka snöggvast prestinum, og hugur hennar fylgir með messugjörðinni.
En þegar presturinn er konfinn í stúlinn, þá kemur reiðin yfir
hana aptur. „Ef mögulegt er, þá hafið frið við alla menn,
að svo miklu sem í y ðar v a ld i st en dur“ — þannighljóðar text-
inn. Er það ekki eins og það sé beinlínis meint til geitamálsins ?
Jú náttúrlega, jafnvel í kirkjunni þarf hann endilega að minnast á
það — tautar madama Reinhold. Og þó— því lengur sem presturinn
prédikar, þess betur tekur hún eptir ræðunni, sem er mælskuíull og
hjartnæm og lýsir þeirri blessun, er friðnum fylgir, og tekur einmg
glögglega iram þá bölvun sem er óíriðnum samfara — já ófriðnum
lýsir hann rétt eins og hún finnur til hans innra hjá sér á þessari
stundu. Hefir hún ekki vegna síns ófrioar við prestinn hætt við að
hlýða á Guðsþjónustugjörð, oglivilíka eymd hefir hún ekki stofnað sér í
með því? Og getur hún nú líka verið viss um að reiði hennar sé
réttlát? Hinn góði gamli malari hefir fivað eptir anna.ð sagt henni
að hún gjörði Laminert presti rangt til. Nú hugsar hún sér, að
leita þó ennþá einu sinni nákvæmra upplýsinga um mál þetta.
Loks tekur hún nú eptir því, að það er ekki presturinn, sem er
að tala um geitamálið, heldur er það hennar eigin samvizka. Meir
og meir kemst hún við af áminningu prestsins um að lifa í friði, og
hversu mjög sem prályndi hennar stendur á móti, þá hlýðir hún með
feginsandvarpi á kveðju Frelsarans, sem presturinn lýkur ræðu sirmi
með: „Frrður sé með yður“.
Að lokinni messugjörð staldrar hún lítið eitt við í kirkjunni þang-
að til allir eru út komnir, svo að enginn skuli taka eptir sér. Er
nú komin heliirigning og cr því ekki að hligsa til þess að hún geti