Austri - 09.09.1892, Blaðsíða 1

JCemur út 3 á mánuöi, oöa
36 blöð til næsta nýárs, og
kostar hér á landi aðeins 3
kr., erlendisd kr, Gjalddagi
31. júli.
Uppsögn, skrifleg, bund-
in við áramót. Ogild nenla
komin sé til ritstjórans fyrir
1. október. A.uglýsingar 10
aura línan, eða 60 aura hver
pml. dálks og liftlfu dýrara á
fyrata síðu.
II. Ar.
Lincolns morð.
Eptir
Henrik Ibscn.
-WO-
SEYÐISFIRÐL 9. SEPT. 1892.
En fyrst hlaut glæpanna geysiflóð
að ganga sem dagsins sól,
kúgarinn sjá sin helgihlóð,
sín heilögu vé og myndastóð
á Kvírítans Kapítól.
Eitt vesturheims-skot, — og Evrópa öll
í uppnámi logandi heit!
En hvílík hrelling og liarma-köll
í herranna gullbryddu sveit!
J>ú Evrópa gamla, með rökstuddan rétt
og reglur við hvert pitt stig,
með orðstýr sem hefir ei hrukku né blett,
svo heilög og fráskilin sök og prett, —
pú bliknar, sem bent sé á pig!
Og skjölin sendast með skýlausri sorg
á skjaldmerktuin innsigla fans,
og póstsnekkjan skundar um byggðir og bo?g,
og bréfdúfna fljúgandi krans.
Baðmullar ríkið, hin franska frægð,
og fjöldin á lygaströnd,
með pálmann stendur og hógværa hægð,
en hvellurinn dynur og búin er vægð
er einn, pessi einn missir önd.
Hví hrökkvíð pið upp ? Er ei Evrópu ?áð
í öllu sem heyrir og ber?
|>ví Prússa-gjörðir og Dybböi-dáð
er daglegt brauð, vitið pér.
Og er ekki hryðja hryðju jöfn?
Hvað hugsa pau pólsku hjú ?
Og kom ekki Bretinn við Kaupmannahöfn ?
Og kennið ei suðurjótlenzk nöfn? —
Hví æðrast pá allir n ú ?
í>ið sjáið rós fyrir handan haf,
og hyggið á kynjatíð,
pið vitið, Evrópa vísinn gaf,
en vestrið sín frjómögn pýð.
J>ið ræktuðuð sjálfir par rós á strönd,
pað ráðlag er nú svo ljóst,
pið festuð sjálfir með háttvirtri hönd
inn hárauða kross og píslarbönd
sem brydda nú Lincolns brjóst.
Með tvinnuðum samnings-svika-vef
og samvizkulausri gjörð,
með tyllisáttum, við tál og pref;
pið tödduð sögunnar jörð.
Og samt sem áður pið uggðuð ei
um ávöxtinn hezta slags;
nú sjáið pið gróðann. Gróðann? Nei!
Hvað glampar, blossar á ekrunni? Svei:
morðvopn hvert einasta ax!
t>ótt lögunum stýri pau oadur og egg,
pótt öxin sé heiðruð og virt,
er polanlegt, og eg pakkir legg
hjá pvi, ef með orðum er myrt.
dómstóll ræður um ragna hvel,
sem reynir hvern svikahnút;
en fyrst má ormurinn út úr skel,
og aískræmi tímans sjást svo vel
að raugliverfan öll snúi út.
Já, nornir ráða með reginvöld,
pú reynir pfer ef pú vilt.
Á náströnd hrundi með nafn og skjöld
• ó Neró, pín domus gyllt.
Svo hrundu staðir með hof og höll,
með hvolf og með súlnaskraut,
og furðuverkin og fórnarvöll
fóttróðu járnuð naut.
Og aptur var hyggð hver hæð og hlíð,
og hreint var loptið um etund.
En nú er sem enn sé nýjungatíð,
pví nádaun senda pau fenin víð,
sem leynast við borgir og lund.
En prátt fyrir fúa, fen og slý,
eg flý ekki hræddur leik,
nó græt, pó að eitur glytti í
á gullinni tímans eik.
J>ví ormurinn verður að hola í hring
uns húðin er merglaus og tóm,
og „öldin“ að fylla sinn umsnúning
áður en hefnarinn setur ping
og lýgin fær lögfullan dóm.
Mattk. JoeliamssoH.
Svar til „l>jóðvi]jans iinga“.
Ilndir fyrirsögninni: „Atliugaorð til kjós-
enda um alþingiskosningarnar 1892“ hefir
„{>jóðv. ungi“ me&al annars flutt lesendum
símim dóm um jiingmennsku mína, í jáess-
um ekta „í>jóbvilja“-stíl, sem eg lýsti dálít-
ib við tækifæri á síðasta aljjingi, og sem
unginn virbist ab kafa tekið í arf eptir þann
gamla.
|>að er sá gallinn á jiessu blabgreyi, ab
engum manni er auðið ab sjá á því, hver
ritstjóri þess er eða hverjir. Aðeins minnir
mig að eg hafi séð einhverssta&ar i blaðinu
auglysingu frá þeim herrum sýslum. Skúla
Thoroddsen og prestinum séra Sigurbi Ste-
fánssyni um aö þeir mundu hafa sömu af-
skipti af þessum nýja eöa unga „|>jóðvilja“,
eins og þeir hafi haft af hinum gamla. Er
því líklegt, ab þá sé helzt að skoða sem rit-
stjóra blaðsins, og að þessir tveir opinberu
siðgæzlumenn veraldlegu og andlegu stéttar-
innar eigi heiðurinn, sem blað þetta gjörir
sinni ökenndu ritstjórn.
í>að er að vísu leiðinlegt að vera að
svara öðru eins blaði og „jpjóðv. unga“; og
það óþverrastarf dettur mér ekki í hug að
leggja mig niður við, að fara í orðakast við
ritstjórnina. En þegar svona óþyrmilega er
á mann lejtað, neyðist maður þó til að bera
hönd fyrir höfuð sér, svo að ókunnugir ætli
ekki, að maður þuríi að standa varnarlaus
uppi fyrir áburðinum.
Reyndar dylst engum, er les dóm þenna
um þingmennsku mína, að tilgangurinn hef-
ir fremur verið sá, að svala sér á mér ept-
ir orðaskiptin á síðasta þingi, er ritstjórnin
Nr. 24.
mun þykjast hafa farið halloka í, heldur en
; sá, að leiða kjósendur í allan sannleika. Yfir
höfuð virðist. „þjóðv. ungi“ því miður ekki
vera sem stöðugastur í sannleikanum, frem-
ur en hinn gamli var.
Eins er það auðsætt hverjum heilskyggn-
um manni, að dómur „j>jv. unga“ ætti ein-
mitt ab vera hin bezta meðmæling með mér,
ef eg byði mig fram til kosningar. Hann
kannast afdráttarlaust við „mikið góða hæfi-
leika mína“ viðurkennir fyllilega að eg „vegna
gáfna og atgjörfis hafi ýmsa hæfileika“. Hvern-
ig eiga að hugsast betri meðmæli frá blaði,
sem auðsjáanlega þykist eiga fyrir grátt að
gjalda og virbist búa yfir fúlum fjandskap
til mín. Sjálfstæði hefir hingað til ekki þótt
ókostur á þingmanni, og þó það í augum
ramra óvina verbi að „þverhöfðaskap “, ó-
tilhlýbilegum sjálfsþótta o. s. frv., það ætti
engan skynsaman mann að geta villt.
Ritstjórnin hefir auðsjáanlega orðið hug-
fanginn af orðheppni Skúla Thoroddsen, er
hann sagði ab eg gengi með þær „sjálfstæð-
isgrillur í höfðinu, að enginn þingmaður vog-
aði sér að mér til þinglegrar samvinnu“. Eg
svaraöi því þá svo, að honum, sem óneitan-
lega skoðaði sig sem dálítinn flokksforingja
á þinginu, væri betur við, að sem flestir
gengju með fylgifiskakvarnir í kollinum. En
nú ætla eg að svara því svo, að hann sjálf-
ur „vogaði sér“ þó að mér til samvinnu í
málinu um utanþjóbkirkjumenn, og bar ekki
á ab þaö gengi neitt illa, eg var flutnings-
maöur þess máls með honum, og var hon-
um einnig samhentastur í nefndinni. Einn-
ig vil eg benda á, að eg mundi naumast hafa
verið kosinn í eine margar nefndir, né hafa
verið gjörður ýmist að formanni, skrifara eba
framsögumanni í þeim nálega öllum, ef þing-
menn liefðu fundiö þenna skapferlisgalla hjá
mér, sem blaðið talar um.
Skal eg svo ekki eyða fleiri orðum að
þessum ástæðulausa sleggjudómi um lundar-
einkunn mína. Allir sem nokkra vitund
þekkja mig, gjöra ekki annað en hlæja að
honum; og yfir höfuð er hann ]jós vottur
þess, að blaðið hefir meb sínum bezta vilja
ekki séð annan veg færan tíl að reyna ab
sverta framkomu mína á þingi.
f>á er að minnast lítið eitt á það, sem
blaðið finnur að þingmennsku minni í ein-
stökum málum.
f>ar sem segir að eg. hafi greitt atkv.
móti stjórnarskrármálinu 1887 við 3. umr.
af því mér hafi „mislíkað einhver orðatil-
tæki i ræbu framsögumanns", þá skal eg að-
eins segja þetta: það er skaði hve fáir kaup'a
þingtíðindin og lesa þau; væru þau almennt
keypt og lesin, mundu óvöndub æsingablöð
1 siður dirfast að bera fram öll sín ósannindi
og getsakir. f>að yrði oflangt mál að fara