Austri - 08.11.1892, Blaðsíða 4

i-'!!. 3<
120
A U S T K I

avnararaw»3r
Austri!
Ltsölumcnn Austi’a, bæði ixeir
sem hafa verið pað, og peir sein
kunna að verða það hér eptir. — geta
fengið ókeypis síðasta rit meistara
Eii’íks Magnussonar um bankamálið
hjá ritstjóra Austra:
„Salus populi suprema lex“
Liindssjóður
o g
Bankinn,
er mun vera eitthvað afþví allraljós-
asta og auðskildasta, er meistarinn
hefir ritað um bankamálið, og ætti
því helzt að lcomast „inn á hvert ein-
asta heimili á íslandi“.
Ritstjórinn.
Takið eptir!
Margir fjáreigendur hafa beðið
oss, að minna hreppstjóra í nærsveit-
unum á það, að auglýsa í tíma í
Austra það óskilafé, sem þeir kynnu
að selja í liaust.
Að hreppstjórar gæti þess að
auglýsa selt óskilafé, er að fþessu sinni
því nauðsynlegra, sem þeir munu víða
hafa neyðst til að selja fé með mesta
móti eptir áfellið. sem ekki varð kom-
jð til eigandanna fyrir ófærð, þó menn
vissu, hv rjir þeir væru.
Ritstjórinn.
Auglýslng.
Hérmeð geíst almenningi til vit-
undar, að eg eríiutturúr „Liverpool-1
og yíir í hús það, sem næst er fyrir
ofan hús Guðmundar verzlunarmanns
Jónssonar á Búðareyri.
Lækniriun á Seyðisfirði, 5. nóv. 1892.
Scixcviiig.
J ö I a - g j a f 11*
Eflaust mun hver sá maðnr, sem húinn er að
vera 1 ár iSeyhisfirði og vi&ar, kannast við, að
jólatíminn er sá vandasamasti tími ársins.
eru allir að hugsa um, hvab og hvar Jieir eigi
ab kaupa allar sínar jölagjafir.
Eini vegurinn til a& komast klakklaust út-
úr þessu öllu saman, er að fara beina leið til
Stefáns Th. Jónssonar á Seyðisfirði, því núna
er bú&in hans pakkfull hornanna á milli með
inndælustu jólagjafir: Vasaúr, klukkur, úrfestar,
kapsel, og allskonar gullstáss, barcmeter, hita-
mæla, kíkira, af ýmsum tegundum (tvöfaldir
með 8 glerum), kompása og merskúrns- reykj-
arpípur og munnstykki. Silfurplett- kaffikönn-
ur (meb tilheyrandi keri og könnu) brauð-og
kaffibakkar, kryddglasastólar (Plat de menage),
sykurskeiðar, sáldskeiðar (ströskeer) fiskskeiðar,
theskeiðar, borðgafiar sinærri og stærri o. m. fl.
Hvað gæti verið lieppilegri jólagjöf fyrir
en spá-ný Singers saumavél úr Ameríkönsku ekta stáli.
ffStiT Bókmenntafélagsbæknr fyrir
1892 verða afgreiddar, fyrir niína hönd
i bókverzlan L. S. Tóniassonar gegn
borgun um leið, Meðlimir, er eigi hafa
goldið mér tillögin undanfarin ár, eru
beðnir að greiða þau sem fyrst.
Seyðisfirði 27. okt. 1892.
Eiiiar Thorlacius.
Bæknr Nýprentaðar, erfást hjá
undirrituðum.
Búnaðarrit VI, ár , . . . .
Huld II. hefti.............,
Strykið, leikrit cptir Pál Jónsson
20 Söngvar fyrir karlm.raddíð
|>rjár ritgjörðir ......
pykkvamálsfræði eptir H. Briem 0,75
----og fiatamálsfr. b. s, 2.00
Egilssnga Skallagrímssonar . . 1,25
Hænsnaþóris-saga..............0,25
Ölafssaga Tryggvasonar . . . 2,00
L- S. Tóniasson.
1,00
0,50
0,10
1,00
1.50
Auk þees margt af smáhlutum handa börnum, ogannari gling-
urvöru ásamt fallegum jólakortum. — Og það sem er lífsspursmál
fyrir alla, að þetta er allt ein» og vant er, miklu billegra en uokk-
ursstaðar annarstaðar, og þó verða allar þessar vörur seldar með 10% af-
slætti allan tímann sem eptir er tii ársloka, en að eins gegn boi guu útí hönd.
Stetan Th. Jóusson (úrsmiður)-
Hér með áminnast allir þeir sem
enn ekki liafa greitt skólagjald fyrir
börn sín. fyrir veturinn 1891—92 að
borga það tafarlaust til min. Inn-
skrift hjá kaupm. verður því að eins
tekin gild, að skriflegt skírteini komi
til mía um leið og upphæðin er færð
inní reikning skólans.
Seyðisfirði 4. nóv. 1892.
Stefán Th. Jónssoxi.
í verzlan Magnúsar Ein-
j arssonar á Vestdalseyri vife Seyðis-
fjörð, fást ágæt vasaúr og inargs
konar vandabar vörur með góðu
verfei.
Áb yrgðármaíur og ritstjóri:
Cand. ph.il. Skapti Jósepsson.
Prentari: S i g. Grí mssou.
74
J>enna dag, eptir svo mörg ár skildi Lovisa, að hið vingjarn-
lega augnaráð, er hún hafði litið með til hins fátæka skri.'ara. liafði
verið t.endrandi neisti, er sameinar 2 hjörtu í einn loga. Hann
getur slokknað undir fargi erfiðra lifsatvika, en hann getur líka log-
að og lýst með ljómandí fegurð, þegar nýr loptsúgur blæs lífi í
har.ii . . .
Hún rétti honum hendina, og í þetta skípti slepjiti hann ekkí
peilunni.
Börn og fullorðnir.1
S m iisaga
eptir
A. + B.
„Mamma! Hvenær koma þau?“ spurði Kristín litla, og togaði
sem mest húu mátti í pils móður siimar. það var víst í tuttugasta
siiini, að liún har upp þessa spurningu.
Eu prestskonan á Hóli hafði lítið tóm til að svara dóttur sinni.
Hún var að vanda á þönum innan um allan bæinn, þurfti að skammta
20 manns, og við það bættist nú allur undirbúningur til þess að
taka á móti systur heimar, sem var væntanleg þangað þenna dag
með son sinn, og ætlaði að dvelja þar nokkra daga.
Madama Margrét fór nú fram í stofu til þess að gæta að, hvort
þar væri allt í góðu lagi; nú gátu gestirnir komið á hverri stundu.
Húu þurkaði enn einu sinni af öllum hirzlunum, breíddi betur ofan
yfir gestarúmið og leitinn undir það, til að gá að hvort vel væri sóp
að. —Stina litla lá út í glugganum.
„Kú koma þau!“ hrópaði hún.
„Hvaða vitleysa“, sagði móðir hennar. Stina hafði ótalsinnuin
1) Saga þessi var upphaflega ætluð tií þess að koina í Dýrav.ninn, en þótti
of löng.
75
séð þau koma nin daginn, en ]iað höfðu ýmist reynz.t að vera kýr
eða kindur. Mad. Margrét tók samt kíkinn og horfói iraiu eptir
grundunum.
„Jú, pað eru þau,“ sagði hún. eptir að hafa horft litla stund
á komumeiin. Gekk hún síðan inn til að segja manni sínum frá.
Stina hoppaði upp af lognuði. Hún hlakknði ósköp mikið til
að sjá frænda sinn og móðursystur sina, sera liún hafði fengið að
lieimsækja árinu áður. Hún var alveg húin að gleyma, að Björn
liafði stundum verið bæði stríðinn og harðleikiim við hana, Nú
niundi liún að eins eptir, hve skemmtilegur leikbróðir hann gat verið.
N ú riðu gestirnir í hlaðið,
Brcsturinn hjálpaði mágkonu sinni af balci. Hún var ekkja, vel
efnuð, og átti heima í næstu sýslu.
Björn stökk sjálfur af baki, og lieilsar fyrst prests-hjónunum.
,-þarna er yngisiuær. sein bíður eptir kossi“; sagði presturiun
og henti á Kristínu, en óðara en hann hafði sleppt orðinu, kafroðn-
aði húu ogleit til jarðar Björn stanzaði á miðri leið og vissi varla,
hvort lninn ætti að þora að heilsa henni, en herti loks upp hugaim
og kyssti hana; stóðu þau svo bæði og komu engu orði upp fyrir
feimni.
En seinna um dagirm, þegar búið var að borða og drekka og
mæður þeirra voru farnar að skrafa sainan i næði, pa fór feimnin
að fara af litlu hjúunum, þegar enginn tók eptir peim, og málbein-
ið fór að smá-liðkast. — Björn var átta ára gamall, dökkhærður,
riour, ijörlegur og upplitsdjarfur; eu Kristin 6 ára: „litfríð og ljós-
hæi'ð“. blíðleg á svip, en alvarleg þegar liún þagði. — Hún fór að
sýna Birni gidlin sín og allar eigur sínar, sem hún geymdi niðuri
lítilli kommóðu, og skemmtu þau sér vel við það um stund. Sein-
ast koin Kristín með köttinn sinn, giáan með hvítar lappir og
bringu.
„Ó, við skulum leika okkur að kisu!“ sagði Björu. Kristíu koin
nú með band og hnoða, og lór að leika við kisu; hlogu þau hæði
d.ltt að sjá, hve liðug hún var í snúningunum, og hve snögg við-
brögð hún tók, þegar kippt var í bandið. Eu þá kom Birni til
hugar að binda bandiuu um f'ótiim á kisu og toga síðan fast i,