Austri - 16.12.1892, Blaðsíða 4

Nk. 34
A U S T R I
] 30
um í lutlfbirtu fornsagrianna. eins get-
ur pað opt verið varasamt að slengja
ýmsutu samnefndum fornmönnum sam-
an í eína persónu.
Austur-Skaptafetlssýsla 16. nóvbr. 1892.
Heyskapur varð hér endasleppur
sökum ótiðar seinast í september.
(einkum 27—28.). rigninga og ofsu-
veðra en eptir pað koinu stillíngar
og purviður er héldust í réttau mán-
uð (til 26. okt.); pá skipti um veður-
átt og setti niðnr ákaílega mikinn
bleytusnjó í austanhriðum 27.—31.
okt., sem minnkaði pó eptir pví sem
sunnar dró, og varð jafnvel fremur
lítill i fjöllunum milli Lóns ogNesja
og engjnn sunnar; en undir Lóns-
heiði varð alveg haglaust og mesta
ófærð á heiðínni. 4. nóv. var komin
rigning, og hefir síðan tekiðupp mik-
inn snjó á fjöllum og megir liagar
komið i hyggð, enda voru optast
rigningar til hins 12. p. m. pá skipti
enn um veðráttu og kom snjÓYeður
raeð frosti, sem hefir haldi/.t siðan,
en pó hreinvíðri að mestu tvo síðustu
dagana. Mest hefir ápessuhausti vvríð
talað um verzlunarvandræðin, sem nú
ætla alveg að gjöra útaf við menn.
Ekkert haustskip kom á Papós, og
bjuggust menn pó við pví lengi fram.
eptir; en neyddust seinast til að leita
til Djújiavogs, pvi að pótt „Vaagen“
kæmi loks hingað eptir ull, færðí
hún engar vörur, og hafa menn hvorki
getað byrgt sig með kornvöru til vetr'
arins. né lógað svo nuklu upp í skuldir
sem purft hefði. það lítur pví illa
út með afkomu manna framvegis,
nema pví betur rætist úr öllu. Afla-
Jeysi heflr verið frábært petta ár, og
garðrækt viðast alreg brugðizt.
19/ii Nú hefir í 3 dagaverið piða
og mílt veður.
trilfliskipift „E r n s t“ koni hinp-
I að p. 14. p. m. með ýmsar vörur og með
i pví lcoiu kaupmaður J. K. Urude. Fer
í liéðan til Iteyðarfj. og paðan með sild
| fyrir herra 0. Wathne til Norvegs
Mikil sild á suðurfjörðum.
Hérmeð leyfl eg mér að skora á
allar Bjargráðanefmlir i fiskiverum
íslands að fylgja fram bjargráðum og
undirbúa fundarhöld, svo málinu
verðí koiuið í fast horf á sínum
tíma samkvasmt bendingum peim, sem
komu í Sæbjörgu Nr. 8—9.
Gætið pess sjómenn: Engin
hjálp peim. sem ekkí hjálpa sér sjálf-
ír. — Sjórinn er gullkista íslands. —
Islenzki sjómaðurinn í niðurlægingar-
standi. — Tirninn og ástandið heimta
að nú skeri úr. — Flestir berjast
aðeins fyrir sjálfum sér. — Vcrið
samtaka, pá er sigurinn vís. — Stund-
ið af alhuga og alefli sjómennskun^
í Drottins nafni, ogpáfyrst getið pér
treyst pyí, að djöfullinn fleki yður eigi
— haldið fastri kristilegri forsjónar-
trú, og yðnr himneski faðir, sem er
annt um yður, hlessar starfa yðar
og viðleitni, ef pér vinnið i.Tesúnafni.
Onnur nöfn eru yður til falls, hversu
skairt sem pau skína kunna meðan
heimsglisið hangir víð pau.
J>nð er guð, sem gjörir fátækan
og rikan.
0. V. G í s 1 a s o n
Til sölu og laus til ábúðar í
næstu fardögum, er hálf jörðin Snotru-
nes í Borgarfirði. Menn snúi sér til
Sigurbjargar Egilsdóttur á Hróðlaugs-
stöðum í Hjaltastaða-pinghá.
í haust var mér dreginn upp í
Héraði hvítur sauður veturgumall og
rekinn híngað tíl mín, mark sneitt
aptan hægra fjöður framan, stýlt
vinstra biti framan (en undanfæring
var á vinstra eyra). Með pví eg áleit
mig ekki eiga kindina. afhenti eg hana
hreppstjóra Bjarna Siggeirssyni, sem
seldi hana.
Réttur eígandi gefi sig setn fyrst
fram og vitji annaðhvort kindarinnar
eða andvírðisins að frádregnum öllum
kostnaði.
Firði 13. desbr. 1892.
Guðmundur Pálsson.
Óskilakindur seldar í Hliðar-
hreppi 7. nóvbr. 1892.
1. Hvít ser veturgömul mark:
sneitt fr. gagnbitað liægra, tvístýft
apt. biti fr. vínstra.
2. Hvitur sauður veturgamall,
inark; hamarskorið hægra, sneitt fr.
á helming aptan yinstra.
3. Hvít ser veturgömul, mark:
sýlt fjöður fr. hægra, sneitt apt.
vinstra.
4. Svartur sauður fullorðínn, mark.
sýlt gat hægra, hvatt vinstra.
5. Svartbotnótt ær tvævetur. mark:
stýft liægra sfúfrifað vinstra. brenni-
mark KGN.
Réttir eigendur mega vitja kinda
pessara til nýárs, en borga verða
peir fyrirhöfn á peim, en eptir nýár
verðsins, að frádregnum kostnnði, par
á meðal auglýsingu pessa.
Hrafnabjörgum. 18. nóvbr. 1892.
Jón Eiriksson.
Óskilakindur seldar að Skeggja-
stöðum í Jökuldalshrepp 12. p. m.
1. Sýlt gagnfjaðrað h. Blaðstýft ,
apt biti fr. v. grátt gimbrarlamb.
2. Sneitt apt hiti fr. h Stúfrifað biti |
fr. v. morhálsótt gimhrarlamb.
3. Blaðstýft apt. h. fjöður fr. vagl
apt. v, morhálsótt lambgimbur.
4. Tvístýft fr. h. sýlt gagnb. v.
hvit gimbur.
5. Morauðnr lirútur vgl. með
sama marki.
6- Hvatritað h. hálfur stúfur apt.
biti fr. v. Bremmaik: E. J. geldar
7. Blaðstýft fr. íjöður fr. h. sneitt
apt fjöður fr. — sprettur apt. prir
sauðir.
Réttir eigendur mega vitja kinda
pessara til nýárs, en borga verða
peir fyrirhöfn á peim, en eptir nýár
verðsins að frádregnum kostnaði, par
á nieðal anglýsingu.
Skeggjastöðum 29. nóvbr. 1-92,
Jón Magnússon.
í verzlan Magnúsar Ein-
arssonar á Vestdalseyri vib Seybis-
fjörð, fást ágœt vasaúr og margs
konar vandaðar vörur með <>-óðu
verði.
A b y r g ð a r m a i) u r og r i t s t j ó r i:
Cand. phil. Skapti Jósopsson.
Prentari : S i g. G r í m » 8 o n.
89
fearnalióparuir, sem korau úr skóianum, námu staðar hjá titilbrik-
inní og kölluðu:
„Ó, pað cr ungfrú Neumann, gott kvöld, ungfrú Neumann11.
Nú var henni nóg boðið. XJm kvöldið kom ritstjórinn til lienn-
ar, óg sagði hún pá:
„þessi api á að tákna mig: Eg veit pað. En hann skal sann-
arlega fá að borga fyrir pað. Hann skal verða að taka apann of-
an og sleikja hann burt með sinni eigin tungu i augsýn minni“.
„Hvað ætlar ungfrúin að gjöra?“
„Eg fer undir eins til dómarans“.
„ITndir eins“?
„Á morgun“.
í býti riæsta dag fór hún út og sagði við Hans:
„Heyrið nú, Hollendingur. Eg veit að apinn á að tákna mig,
en verðið nú aðeins samferða til dómarans. Við skulum vita, hvað
hann segir um petta“.
„Hann segir að eg megi draga upp pað sem eg vil upp yfir
búðardyrum mínum“.
„"það segir seinna af pvi“.
Ungfrú Neumarm fékk varia komið upp andanum fyrir ofsa-
reiði.
„Hvernig veit ungfrúin, að apinn táknar yður“.
„Samvizkan segir mér pað. Komið nú til dómarans, annars
skal lögreglustjórnin draga yður pangað hlekkjaðan“.
„Velkomið-1 mælti Hans, er treysti sínum góða málstað.
þau lokuðu húðunum og fóru af stað, fjúkandi reið. og rifust á
leiðinni; pegar pau voru komin að garðhliði dómarans Dasonville, pá
mundu pau fyrst eptir pví að hvorugt peirra kunni nóg i ensku til
að skýra frá málavöxtum. Hvað áttu pau nú að gjöra? Jút lög-
reglustjórínn var pólskur Gyðingur og kunni bæði þýzku og Ensku;
pau héldu pví til hans. En hann var ekki heima.
Hans stakk höndurium í síðuna.
„IJngfrúin verður að bíða til morguns11, sagði hann rólega.
„Eg? Bíða? Nei; heldur skal eg deyja. Nemapér takið apanli
ofan“.
„F>g te^ ekki apann ofan“.
90
„þá verðlð pér hengdur. þú skalt verða hengdur, Hollendingur
Lögrglustjórans parf víst ekki. Dómarinn veit eílaust, hvað
um er að vera“.
„Jæja víð skulum pá fara til dómarans11, sagði Hans.
Ungfrú Neumann skjátlaðist annars. Dómarinn var oini mað-
urinn i bænuni, sem vissi ekkert um ófrið peirra. Karlinn var nú
að búa til niðurhreinsandi olíu, og ætlaði pví, að hann væri að forða
(jllu mamikyninu frá dauða.
Hann tók peim vel og vinsamlega. eins og hann var vanur.
„Sýn’ð mér tunguna, börnin mín“.
þau fóru nú bæði að baða út höndunum, til pess að láta hann
skilja, að pau pyrftu ekkí lyf. Ungfrú Neumaun sagði aptur:
„þess parf ekki, nei“.
„Hvers purfið pið pá“?
þau óðu vaðalinn bæði í senn. Meðan Hans sagði eitt orð,
talaði ungfrúin tíu. Loksins datt henni í hug að benda á hjartað
til merkis um pað, að Hans hefði lagt pað í gegn með tvíeggjuðu
sverði.
„Nú skil eg“, sagði læknirinn.
þvínæst fietti hann upp bók og íór að skriía. Hann spurði
Hans, liv?.ð liann væri gamall — 36 ara. — Hann spurði unglrúna;
hún mundi pað ekki vel, en hún var nálægt fimtugu. Allright.
Hver voru skíruarnöfn peirra? — Hans og Lára? — Hverjir voru
atvínnuvegir peirra? — Verzlan. Allright. Enri lagði liaim fyrir
pau nokkrar spurningar, hvorugt peirra skildi, en pau svöruðu yes.
Læknirinn hneigði sig. það var búið,
þegar hanu var búinn að leggja frá sér pennann, stóð hann á fætur.
faðmaði Láru a.ð sér og rak að henni rembings koss, og furðaði
hana elcki lítið á pvi.
Hún hugði pað pó vera gott merki, og liélt heim glöð í hug og
vonaði hins bezta.
A leiðínni sagði hún við Hans.
„Nú, skuluð pér vara yður“.
„Nei, nú skuluð pér vara yður“, sagði Hans rólega.
Daginn eptir varð lögreglustjóranuui gengið fram hjá búðunum.