Austri - 11.02.1893, Blaðsíða 3

TStk 4
A (JS T 11 I
Yoöakgt slys varð nóttina miiii
pess 18. og 19. desbr. f. á. á Vatn-
-eyri við Patre};síjörð. Brunnu þar
pá nótt öli \etzlunarhus kaupmanns
Sigurðar Bachmanns til kaldra
kola og niest allt sem i peim var.
Varð að eins bjargað oinhverju sárlitlu
nf húsmunum.
þau luis, er brunnu við 'petta
voðalega tækifæri. voru: stórt nýtt
ibúðarliús uppá 2 Etager og annað
gamalt íbúðarliús, pakkhús. krambúð
og timburhlaða, full með töðu. Húts-
efgnin með vörum muu liaía verið
vátry,f?gð fyrir 19,000 kr. og líður
kaupmaður S. Bachmann víst stor-
fjóui við penua voðalega brnna.
íírossapest er og sögð að veet-
anogsagt að 0 hross séu dauð úr lienni
á Bæ á Itauðasandi, og að öll hross
Lafi (irepr.-t öðru megin Dýraljarðar,
og er um pað kemrt li-VAÍagj-átnum,
«em hrossiu haíá t4ið..il
Jj_“rra Bjarni Siggeirsson '1-iefir i H
síðustu töitiblöðum ,.,\ustra“ getið
jiSmervHÍngi dilitið symsliom ai rit-
■suilhl sinni, með pvi að 1 ýsa pví ytir,
uð livað sig álirœri sem íbúaoggjald-
íux'.a Soyðisijarðarlirepps, pá hafi
lire.ppsuefndiijni í téðum hreppi verið
öheimilt að bVta i Sjósi í blaðinu
Austra 12. jauúar p. á. pakklæti
Jtreppsbú-a til síra Björns 'þorláksson-
•ar á Dvergastöini fyrir gjöf hans tii
banmskólaliússins á VestdalseyrL
Hreppsnefmlin vill hé.r með leiða
ítfhygll herra hreppstjórans að pví:
að I. cr pakkarávarpið ekki stíiað í
ntiliii a 1 1 r a lireppsbúá, liebb
ur þeirra hreppsbúu, sem pekkja
svo vel sóina sinn, að peir
iýrirverða sig ekikii að lúta í

7i ^rbns m
'TOJifiSa^ •' y..:k uxv»iírs,tr.-
Ijósí pakklæti sitt fyrir pað.
sem vel er gjört.
2. Hreppsnefndin áleit pað skyldn
sína að pakka sí'ra Biriii fyrir
jafnrausnarlega gjöf', sem
lcemur mörgum íbiiusn hrepps-
ins uð góðum notum; ■—- en
hún finnur pað alls eklci skyldu
sína að ganga fyrir livers
vnanns dyr— endaekki hrepp-
•stjórans sjálfs — og biðýabani
leyfi til að mega gjöra pað,
sem er skylda lienn&r að g.jöra,
:3. Vii'l hreppsnefndin ráðleggja
he-rra iireppstjóranum að kynna
sér 3. gr. reglugjörðar dags.
23. aprii 1880, ef haun slcyldi
vera farinn að ryðga í heunL
f>ar stendur: „að hreppstjór-
nmini beri að vinna saman við
hreppsnefndina, sveitinni til
heilla, í eindrægni og góðu
•sainkomuiagi, og að Ijon'uia
beri að veita hreppsnefiuiinni
aiia pá aðstoð og leiðbeiniiigu
■som hanu geti í té látíð“.
því miður e-rpað ekki i.fyrsta
skipti nú, að hreppstjórinn rís upjj
öndvoi’ður gegn hreppsnefndinni, eu
vé>r 'Vöninn að liann eptirieiðis sjái
að sés*. og gæti betu-r skyldu simrn.r,
Seyðisfjarðarhro.ppi, 4. febr. 3 893.
í umíioði hreppsnefndavimnu-.
IIal.idór ö hiírUJgssou.
T
j -£- tilefni af liiivni mjög svoheiðatiegu
I og •vinjrja.rulegu yfirljsingu i 2. tbi.
j „Aiistra,,‘ 22. p. ni. ír.'i lireppstjóríin-
i uin i Seyðisfjarðarhreppi, pá leyfuai
j vér oss að geta pess, að vér hvorki
1 iiötkm séð eða lieyrt, að vér pyrí'tuin
f 5
að srekja nokkra sérstalfca. lieimiid til
hreppstjóraM.s, til pess. að geta lilut-
(Irægjiisíau.st látið skoðann- vorar i
Ijós’, áii íiilits til nokkurrar persónu-
legrar óvináttu; og par seai hrepp-
stjórimi dirfist að segja, &ð „læðstum-*
aí' hreppsbúuift muni hafa. veriS
! nokkur „þægð“ í pessari prestsins
lieiðarlega gjöf til byggingar barna-
skólauum hér á Vestdalseyri, iýsum
vér pað iiér undirritaðir, hvað oss
simrtir, helber ósannindi; ]ivi pað
verður iiver skynberandi maður—jafnt
vinur sem ó.vinur prestsins — að
viðnrkenna, að pað var mjög heiðar-
leg gjöf, er náði sltvum góða tilgangi,
bteði fyrir hans og hreppsnefndar-
innar ötula fylgi og frammistöðu. —
En pótt hreppstjórinn og fylgifiskar
hans sem skjói-stæðingar, er sárfáir
muuu vera, iiti öðruvisi á petta, virð-
um vér pað að vettugi, eins og pessa
iians miður vel sömdu og lítt heiðar-
J leg-u vtirlýáingu, er halda mun nafni
| hreppstjóratöfursuis uppi, á meðan
■höfuðið tollir a tappamvm, og jafn-
vcd lengiu1.
Vestdalscyri '30. jan. 1893.
B. Ketilsson. P. Pálsson. P. Haf-
iiðason. M. Sigur<\sson. S. Jónsson.
J. Öigurðsson (harnakennari).
E. Fétursson. G. Einarsson.
(i. Oddseti. B. Jönsson.
H. Árhiartssoii. (:.i. Daviðsson.
J. Sigurosson. H. Ólafsson.
A. Arngrimssou. E. Magnússou.
B L Ö í) 1 K.
„TsícijkJííi 6too(3-Teniplur“ licíir
! lierra líjörii Jónsson i K.eykjavík
J gefið út uni nokkurn tíma og hefir
oss -— að himtm fyrri riitstjór.uiiu
i •ri»a.r»«r “3ö&aaw ■ - -; < <v »•*-.- — r.-*r~xbucs■ ■•.•*>&! ixaruvr**srttj«^i»«5rww
hlaðsfns aiveg ólöstuðum —- aidrei
pótt petta hindir.disbfað ails lands-
ins jafnvel og fróðlega ritað, og parf
par aiikla sniili til, að gjöra bíað.
sem að eins gjörir eitt og sama mál
a,ð mntaisfifiii alit árið í kring, jafn-
skemmtílegt fyrir aipýðu mamui, eins
og herra Birci Jónssyiii hetir hér
svo sniildariega tekizt.
BhiílisidisjiiáliÖ cr nú loks orð-
ið eítthvert mesta áhugamál pjóöar-
imiar og verður víst ýtarlega rætt á
alpingi í siimar, en eiukum mun
pað ía undirbiiniiig sinn undir pingið
í hinum ísienzka Good-Templar, seni
verður l>ví í ár sjáli'sagt mjög fróð-
iegur. "Víijum vér pvi skora fastlega
á alla bindindismenn og bindindisvini
að styðja að ótbreiðslu blaðsins, sent
ræðir eitthvert mesta veii'erðarmál
landsins. Blaðið fæstýil kaups hér á
Seyðistirði hjá herra Ármanni Bjarna-
syni og Lárusi Tómassyni. <)g oss
pykir liklegt, að liinir elskulegu
Reglnbræðnr vorir, siru Magnús á
Hjaltastað. s.ir'a Magnús í Vallanesi.
«íra Sigurður prófastur á Valpjófs-
st-að, sira Einar í Hol'teigi, og hinn
öruggi bindindisniaður síra Jóliann
á Hólinum. haíi pað allir til sölu.
Blaðið kostar aðeius 1 kr. 25 aura og
kemur pó út 20 sinnum á ári, og er pví
•ÍKilýrasta hlað iandsius.
“líirkjubhiðið1 heíir nti herra
prestaskólakemiari, s'ra J>órhallin'
IJjaruarsoii getið út í 2 ár, og iudir
hann leyst pað prýðilega af hendi,
enda virðist hann hal'a tekið að erfð-
um ritsnilli föður síns, en sjálfur er
haun ágætlega vel menntaður maður
og skrifar hógvœrt, en þó stofuulast,
eius og pví blaði. vel sæmir.
Hið islenzka kirkjulif hafði mikla
pörf iýrir, að fá pvilíkt biað, par
sem eigi niuii verða neitað. að pað
ei-gi nú i vok að verjast lýrir vaxandi
vautrú, áhugaleysi ,ogj hinum realist-
kka saur ■timans.
Eít Guði sé iof fyrir, að kirkjau
á sér epn margan góðann liðsmanu
Iiér á laiidi, og peir ættu aliir að
iakast í lieudur tii pess að fylgja
f’ast fram nierkismamii sínum og
styðj.a af aleiii að útbreiðslu „Kirkju-
108
gaí við og viS Gunnborgu »uga, sem var prútin af gráti. Hútn
skauzt nfl. við og við irang til að geta grátið i næði.
Eptir að búið var að borða morgunmat og taka af borðinu,
íivarf Gunnborg dálitla stusxl. J>egar hún kom aptur, pá var lióu
komin í sparilötin og tárin runnu niður eptir kinnuni henuar. Húit
gekk til hústnöður sinnar og aiœlti niáurlút:
,-fJað er vist bezt aft eg fari að hugsa una að komasfc af stað“,
Eu pað iýsti sér ekki mikill feginieiki i rödd hennar.
tívo snýtti húsmóðirin sér á svuntunni, tók síðan i haiKÍleggirin
á síúfkunni og setti hana niður á stól við giuggann, leit fast á
Lana og sagði:
„Engar vifite^rjur lengur! Hú skaltu segja mér, hvað pér
þykir“.
„það verður pá svo að vera“, niælti Gunnborg, „segja skal pað
l»ó utn siðir . . . “
,,.‘Nú — og svo?“
Gunnborg fór að gráta.
„Nei. práttu nú ekki! það særir hjarta mitt. Nú liefir pú
verið lijá mér siðan pú varst svo litil stelpa, og eg get á clóntsdegi
svarað pvi, að eg heii verið pér sem íuóðir. Og liet'ðirðu viija.ð
vera lijá mér eptirleiðis og loka loks augum mínum, er herranu
kaliar mig héðan, pá skyldir pú tíkki liafa purít að kviða elliárun-
nin — pað liefi eg sagt Andrési að sjá um. Og honum má trúa,
pvi liann er áreiðanlegur sem gull“.
,>íjað er vegna . . vegna , . . eiumitt vegna hans“.
Og vesalings stúlkan lór að hágráta og skjálfa.
„Er pað hans vegna! f>að . . . pað er ómögulegt! Talarðu 5-
ráð? tíeturpaðhafa átt sér stað, að hann hafi verid vondur við pig, eða
of nærgöíigull? f’að er pó svo ólikt honum. þú hlýtur að hafa
niisskilið hann . . . misskilið eitthvað sem haiin hefir sagt í spaugi.
,,Æ, nei nei! pað stendur ekki pannig á þ\.t. Nei, en okkur
pykir vænt livoru um annað. og pað ktuin pó ekki góðri lukku að
.stýra 0g þessvegna hljótum við að skilja, pví eg get eklci afborið
petta lengur“.
„Andrés og pú? pið lijón!“.
„Þór mcgið ójiKig’ifega halda pað, að mín sé skuldin. Fyrhcfði
íor
úliatt. Eurmet Dalton tókst og að kúfcuast á hestbak; en k.nim
náðist, og er iiann vildi ekki gefast ypp, var hann skotinn og særð-
ur tii ölifis og fiuttur paimig á veitingahós.
Bæjarbúar voru svo æstir út af aðgjörðum Daltoninga, að peír
;r:Iuðu seinna aS draga ræningjann í andarslitrunum út úr húsinu,
til að hengja hann eptir skyndidömi. J>á kom tögreglustjórn baúar-
ins til liugar, að segja hinum æsta mannfjökla, að ræninginn vœri
dauðnr. Við pað sefuðust menn, og pað svo, að pótt seinna frétt-
ist, að lögreglustjórni-n liefði haft brögð í tafli, var hætt við skyndi-
Jömiim og Emmet Dalton féklc að deyja í ró.
Af ræningjunum féllu 5, en einn komst undan. Af bæjarbóum
biðu 5' menn b'aaia og 2 sserðust mjög.
í ýmsum lnnna vestlægu rikja hafði verið heitið samtals 1200®
Jolbvra kumum, ef Daltonssveinar yrðu haiidsamaðir.
Nú liafði Thea, ekkja eptir Mort-»u Ols, staðið fyrir búi simi i
15 ár eins og -duglegacti karlmaöur. Bieði pessi árin, og eins með-
au maðar herinar var á lííi, hafði húu haldið margar vinnukouur,
bæði ,,kjaptakindur“, „fýlutruntur11, „bæjasnöttur“ og „subbulubbur11.
'Cra-mla konan var fær i flestan sjó. Ef svo lá á henni, feilaði hón
sér ekki við að gefa vinnumönnunum svo greinilega á hann, að peir
hrutu út úr clyrunum, og pað bar við, að iiún senti tréskónpm á