Austri - 21.09.1893, Qupperneq 4

A U S T K I
Kd:
100
arinnar og látin síga ofan í liana.
Yigði pá síra Einar Jónsson gröíina,
og niælti enn nokkur orð.
Öll jarðarförin för liið prýðileg-
asta fram.
LTin grafreitinn eru reistar grincl-
ur til bráðabirgðar, en siðar mnn
eiga að gjöra um hann vandaða girð-
jngu úr tré eða grjóti.
|>að pætti oss vel við eiga, að
sveitungar og aðrir vinir hins látna
heiðursmanns og mikilmeimis reistu
honum sæmilegan minnisvarða k gröf-
inni, og sýndu pannig í verkinu, að
peir væru minnugir hinna utörgu vel-
gjörða lians og drenglynclis.
Teljum vér vist, að sóknarprest-
ur og vinur liins látna sveitarhöfðingja
mundi fúslega veita pvilikum gjöfum
móttöku.
Seyðisfirði 20. september 1893-
Strandferðaski])ið „Thyra11 lcorn
hingað aðfai'anótt pess 17. p. , m. og
fór Jiéðan um nónbil.
Hafði tafizt vegna mótveðurs og
sjógangs, kom og á Xorðfjörð.
Með „TJ)yra“ var sira Matthias
Jochnmsson með dóttur sinni, er beð-
ið hafði hans á Englandi, á meðan
hann var fvrir vestan liaf.
Sira Matthíasi hafði gengið ferð-
in vel, verið vel tekið par vestra og
sæmdui' heiðursgjöf af íslenzka kvenn-
fólkinu í Winnipeg, forláta staf úr 1
íbenliolti, gullbúnum og með nafni
skáldsins á.
Síra Matthías hefir í huga að
gefa út i vetur sérstakan bækling um
vesturför sína. I
Með „Thyra“ var kaupmaðnr W. j
JBac/ie af Yopnafirði.
Hann kvaðst ekki mundi kaupa j
fé á fæti í haust, en gefa 16 aura i
l'vrii' kjötpundið af vænu fé.
Með skipinu var og Magnús
organisti Einarsson af Akureyri frá
Kaupmannahöfn, par sem hann hefir j
dvali? i sumar til pess að fullkomnast
í söng og hljóðfæraslætti. Hafði
j hann beztu vitnisburði frá kennurum
sinum, oghafði Xellemann veitt hon-
, um 200 kr. stvrk.
I _ Auk pessara komu með skipinu
j 6 Tslendingar frá Ameríku, par á
| meðal vóru: Jónas Jónsson frá Siglu-
' vik, jþórarinn porláksson frá Hallgils-
stöðum i Jökulsárhlíð og Yigfiis
Guðmundsson frá Sauðárkrök, og lof-
uðu peir btt landið og vistina par
vestra.
i Méstur hluti pess fjölda íslend-
inga, sem fór héðan með „LaheHuron“,
hafði staðið uppi atvinnulaus par
vestra og sumir meira eða minna sturl-
aðÍL' af örvamtingu.
Laugardaginnn pann 16. p. m.
för gufuskipið „ErnsV' með fjölda
Færeyinga lieim til sín.
Mánudaginn pann 18. p. m. gekk
liér í vonzku veður með töluverðri
snjökomu.
•f jþann 13. p. m. dö dugnaðar-
og sómamaðurinn Guðmundur Pálsson
í Eirði. er lengi hafði par búið.
Gufuskipið „Ernst" fer héb-
an til Keykjaviknr, kringum jþann
26. þ. m., og snýr þaðan aptur
til Austfjarða.
§J25?!*' Gormavigtirnar goðu eru nu
aptur komnar i verzlan Stefáns
Th. Jonssonar.
Xíu ær veturgamlar og ein dilk-
ær, allar með eyrnamarki: liálft af
fr. h. liálft af a. v. og brennimarki:
þ. J. S. og liamartákni á hlið, nema
ein veturgömul kollótt, svartkjömmótt,
key])tar í vor á Ketilsstöðum í Hlíð,
dragist allar að Bárðarstöðum í Loð-
mnndarfirði.
Jón Jónsson.
Ejármark Benidikts P. þórarins-
sonar á Vopnafirði er: stúfrifað hægrá
stýft vinstra og biti aftan. Brennimark:
B. P. þ. v. in.

þeir, sem óska hús (líka bæjarbús) og aðrar eigur
11 sínar vátryggðar fyrir eldsvoða, geta í því efni snúið
sér til
Carl D. Tulinius,
á Eskifirði.
Uudertegnede Agent — for Islands Ostland — for
Det Kongelige Octroierede Almindeligé

f°r Bygninger, Varer, Effecter, Kreaturér, Hö etc., |
stifted 1768 i Kjöbenbavn, modtager Anmeldelser om
Brandforsikring, raeddeler Oplysninger om Præmier etc.
og ndsteder Policer.
Eskefjord i August 1893.
Carl 1). Tulinius.

||
JLlérmeb læt eg ekki hjálíða,
að tillcynna það öllurn sem min
þurfa ab leita, að eg verb í vetur
á Egilsstöðnm á Yöllum. A ferð-
um legg eg mér ekki til hest.
Staddur á Sevðisf. 14. sept. 1893.
Jón Jónssan.
settur læknir í 14. læknishéraði.
Mr BYSSUR bæbi fram- og
apturhlabnar eru nú komnar i
verzlan S t e f á n s T h. J ó n s-
s o n a r.
Fjármark Petuvs Stefánssonar
í Geitagerði i FljötsdaT er. Sneitt fr.
h. boðbíldur aptan. Sneitt fr v.
boðbildur aptan.
und pðssa smjörs, og er í pví 25°/
af bezta lireinu smjöri.
Ab y r g ð a r m a (1 u ]• og r i t s t j 6 ri
Oand. ])hil. Skapti Jósepsson.
Prentari: S i g. G r í m s s o n.
190
inn, en sú gamla stakk honum erm pá einu sinni niður í fatið og
lielti með skjálfandi hendi út úr honum, áður en hún gat komið
honum i munninn.
TJnga konan hnykkti sér aptnr i stólbakið og hreytti úr sér ó-
notum.
„það fer bráðum að verða ógjörningur að borða með pér, móðir
mín“, sagði ungi maðurinn.
Nú lagði gamla konan líka frá sér spóninn siiin á borðið, og
fór að strjúka hrukkurnar af pilsinu sínu; eptir stundarkorn sagði
hún ofur lágt: „þegar eg verð ykkur til pyngsla, pá er ekki ann-
að en láta mig vita pað með einu orði; og svo skal ekki standa á
mér að fara“.
Hún laut áfram til að heyra betur, pvi nú hlaut sonur hennar,
einkabarnið. að neita. En hann pagðí, og hún starði stórum sljóg-
um augum á pau bæði.
Svo leið aptur lítil stund; úr dinglinum á Swarzwalderklukkunni
kom einkennilegt tíst, titrandi gegnum loptið.
Unga konan stóð upp. „Meim segja hvorki farðu eða vertu
kyr“; um leið og hún sagði petta tök hún skálina aí' borðinu
og bar hana fram í eldhúsið.
tlamla konan sneri sér að syni sinum; pað föru að koma drætt-
ir í munnvikin og tár fram í augun á lienni, en hann horfði niður
fyrir fætur sér og sagði ekki: „Vertu kyr!“ Svo stóð liann upp af
stólnum og goklc út úr herbergínú.
Framan úr eldhúsinu heyrðist enn einu sinni að unga konanhló,
en bóndinn blístraði, hvorugt kom víst frá bjartanu, en pað var um
að gjöra, að láta ekkert á sér bcra!
Og gamla kon'an, sem nú var orðin ein eptir í stofunni. byrgði
andlitið í kjöltu sinni og grét aí' ekka; pað kom víst frá hjartanu,
en pað var um að gjöra, að láta elckert á sér bera!
Hún stóð á fætur, púaði i pilsið sitt og perraði sig svo með
pví urn augun; svo kraup hún niður fyrir framan skápinn, tók neðstu
skúffuna opna, tindi saman fáeinar spjarir og eina skó, batt spjar-
irnar í dálítinn böggul, setti uppá sig skóna og stóð svo á fætur-
»ávo stóð hún ofurlitla stund grafkyr í miðri stofunni, horfðí í kring-
um sig og dróg pungt andann, en tiplaði siðan rakleiðis að hurðinni
191
sem vissi út; par dýfði hún fingrinum i vígzluvatsskálina, blessaði
bæinn litla, gjörði krossmark fyrir sér og lauk svo bægt upp dyr-
unum.
Hríðin lamdi hana í andlitið, og stormnrinn reyndi að keyra
hana að kofanum. „Sjáðu mig í friði. fávita stormur11. andvarpaði
hún, ,,pú ert ekki húsbóndi hér í kotinu. þau vilja ekki hafa mig
hjá sér l“ngur!“ Svo hjólpáði hann bermi til að komast áfrain,
rauk aptan að bakinu á henní og neyddí liana til að hlaupa. En
pað féll benni ekki heldur.
Vilst gat hún ekki; leið hennar lá eptir breiðum pjóðvégínum,
til næsta porps, og í öðrum endanum á pví lá fátækrahúsið, og
lengra var ferðinni ekki heitið. þar inni gengur víst heldur ekki
allt upp á pað friðsamlegásta, og pað sem hreppurinn gefur með
ólund og eptirtölum, eta limirnir með aggi og illdeiluni; en enginn
af peim kærir sig um hinn, einn heíir öðrum enga göðsemd að veita,
pegar peir prátta, pá ganga orðin að vísu innum eyrað, geta móðg-
að og meitt, en pau ná ekki inn að hjartanu og særa ekki.
Ó, pau særa svo, að pví verður ekki orðum að lcomið.
Til pessa hafði hún með samanbitnum vörunum og stríðandi
við storminn fylgt veginum. Xú hætti hvinurinn í veðrinu allt í einu,
en snjónum för að moka uiður jafnt og pétt, en tmnurnar, sem í
hérumbil hundrað skreía löngum spöl lágu i dyngjum meðfram veg-
ínnm, fóru að verða kvítfiöraðar og eins og reifðar i mjöllinni.
Gamla konan varð völt á fótunum, liún rasaði um stein og datt fiöt
á eina dyngjuna, som snjöimm liafði rent af, svo tinnurnar stóðii
auðar upp úr. það greip hana fjarskalegur ótti. pegar hún fann
að mátturinn var protinn, og hún gat ekki staðið á lætur aptur;
svo sættí hún sig við pessa nauðungarhvíld; hún hafði gengið frani
af sér. þegar hún væri húin að livila sig dálítið. helt hún pað
mundi lagast, pó að meginið af leiðinni væri eptir. TSTú kom svel'n-
doði yfir hana. Hún fann hvorki til handanna á sér, pegar pær
fálmuðu í snjóinn, eða kríðarinnar. sem skóf íramaní hana.
*
* *
Svo allt í einu fann hún ákaflega míkinn liita; hún kendi ónota-
lega til. rétt eins og blóðið væri að smá-seitla og stinga hana í