Austri - 21.04.1894, Blaðsíða 3

1
N R. 11
A U S T R I
):’>
+
GUÐMUNDU lt E! "S A líSSOX.
I'lðEU.
-O —
I Optlega reyndist pér yndi lífs vallt
! örlaga stormar þii blésu pér kalt,
j en stvrkleikur trúar pér streymdi um
1 brjöst
með staðföstu lvjarta pú lifðir og dóst.
Jklius Isletfsson.
Dimmur ev geymur og döpur min lund,
dimmt mér í hjarta á saknaðar stund,
barst pað af harmi, |jví lielklukku slag
hljömar pitt dauðsfall,minn ástvin,í dag.
í ástvinahópi varð eyðilegt skarð,
óvægur dauði pá reið í pinn garð
og nákaldri liendi að hjarta pfer brá
hætti pað óðar að bærast og slá.
í ástvina. hópi er eyðilegt skarð-
œtt pinni slegið ei dýpra sár varð,
pað fyllast munseint pó að fram líði ár,
fjölmorg pví streyma nú saknaðar tár.
Föstri minnkæri! egfinnpað meðhryggð
að fékk eg ei launrð pér ástríld’ og dyggð
Ijúfri með föðurhönd leiddir pú mig.
Almeimur Jmigmálafimdur.
Hér mec) leifum vér undirskrif-
abir oss, — í umboöi fuudarins
aö Eiöum þann 14. apríl s. 1.,—
að boöa til almenns þ ingmá 1 a-
fundar fyrir báöar Múlasýslur
aö Miðhúsum i Eiðaþinghá 16.
maí næstk., og skorum vér ln’“r
meö á alla þá, er ætla ab bjóða
sig Jyrir alþingismenn fyrir
Múlasýslur, viö kosningarnar í
sumar, aö sækja fundinn, til þess
aö skýra þar frá skoöunum sínum
lítinn og einmana’ á bernskunnar stig. j 11
pú varst mér faðír, já pú varst mer allt
pína eg minningu blessa ávalt. .
hjá lifanda guði pii launin upp sker
hinum einstöku þingmálum.
Eiðum, 14. april. 1894.
Arni Jönsson. Jön Jónsson.
Jónas EiriJisson. Siqfús HaUdbrsson.
Sigjus Gislason. Sigurður Einarsson.
Ijufasta hugguu <>g gleci ei paðméi. I Sigurður Vigfússon. Slcapti Jösepsson.
Göðverkin mörgu’ er pú gjörðir á fold
geta ei horfið með líki í inold
lifir pað minninga ljómandi safn
lengi sá varði mun geyma pitt nafn.
'Vannstu með kappi og verkin pín gild
vottuðu um atgjörfi sálar «g snild
fjölhæfni andans og drengskap og dug
djarfleík og Ureinskilni og karlmenusku
hng.
Sveitin pín veit eg að saknar pín mjög
sífellt par starfaði mundin pín hög
meðan í Skriðdal að byggist pinn bær
í blessun og virðingu minning pín grær.
A G Æ T A R K A R T O F L U R
Á ÁTTA KRÓNIJR TUNNAN;
FÁST HJÁ
KAUPM. S 1 (t. JOHANSEN
A SEYÐISFIRÐI.
F It Æ.
S k a n <1 i a“.
9!»
Allir, s?m vilja tryggja líf sitt,
ættu að muna eptir, að „Skandia“
er pað stcersta, élsta og ódýrasta lifs-
ábyrgðarfélag á Norðurlöndum.
Félagið liefir umboðsmenn á:
Seyðísfirði, Reyðarfirði, Eskifirði,
Vopnafirði, Akureyri og Sauðár-
krók.
Söltiið sild,
ágætt gripaföður; strokkurinn
mældur fyrir 3 kr. 25 aura, tíu strokk-
ar fyrir 30 krönur, er til sölu á Eski-
firði
hjá Carli D. Tulinius.
C'hicagoförin búkl.e„iM
L. S. Tömassonar; kostar 1 kr.
Ó S KI L A K I N 1) U R; .
seldar í Revðarfirði 23. nov. 1893.
1. Hvitur lambhrútur, mark: biti apt.
v ‘3
h., miðhlutað í stúf biti apt>
j 2. Hvít gimbur, ómörkuð bæði eyru.
1 3. —----------- mark: sneitt og fj.
fr. h., óm. v.
4. . —• hrútur, m.; sýlt, biti a. h., biti
og stig(?) fr. v.
5. —■ gimbur, m.: sneitt eða stýft, gat,
íj. fr. h., sýlt, gat, biti fr. v.
6. — ær (veturg.) m.: geirttýft h.,
hvatt vinstra.
Litlu-Breiðuvík 6. des. 1893.
E. Vigfússon.

BEAVER-LÍNAN
þrándheims gnlröufræ (Kanlrabi)
og tieiri tégundir eru til sölu
hj á Stefáni ri’ h. Jónssyni
i Seyðisfiröi.
flydur vestirfara beina leiö til Canada á næstkomandi sumri, ef aö
4 huudruð manna skrifa sig með henni; allir sjá hve ómetanlegur
hagur það er aö geta koinizt beina leið; ættu því allir, er á ann-
aö borð flytja vestur, aö leggjast á eitt með að fara með Beaver-
línunni. enda varð hún fyrst til þess, aö setja niður fargjaldið, einnig
hin fyrsta lína er fíutt hefir beina leiö; þess ættu menn aö láta
línuna njóta, meö því að taka sér far meö lienni. Fargjaldíö fyrir
livern fullorðinn mun verða hiö sama sem síðastl. ár, sem sé 123
kronur, og tiltölulega minna fyrir börn og ungbörn; áreiðanlegur
túlkur verður sendur ineð Vesturförum; einnig verður þeim útveg-
uð vinna þegar til Vesturh. kemur, ef þeir innskrifa sig í tíma.
Beaver-línan hefir fengið mjög gott orð á sig eins og sjá iná á
eptirfylgjandi vottorði, sem skráð er í ameriksku blaði „The Gazette"
Moutreal 14. aug. 1893 neðan vió ferðasögu útflutningsskipins
Beavei-línunnar „Lake Huron“, er flntti Vesturfara beina ieið frá
Seyðisfirði í sumar er leið til Kanada, af 500 manns, er á skip-
mu voru.
„það er oss sönn gleði að bera Beaver-linunni eptirfylgjandi vitnisburð.
Lake Huron, skip félagsins, för frá Liverpool til íslands, og fóru vesturfarar
280
„Fg vil ekki neyða pig til pess, kæra barnið mitt, og ef þér
er pað mötstæðilegt, pá skulum við ekkert tala um þad framar.
Haiiii bíður rauuar hér framiui, eu máske eg láti hann fara?“
„Ójá, kæri faðir, já, littu hann fara, svo er eg einungis þín,
þín að eilifn“.
„Eius og þú vilt, baruið mitt“. Gekk hatin síðan íram al hurðinni,
lauk henni upp og kallaði train: „Nú, sjóliði Flindt, pað heppnast
ekki, dóttir inín vill helzt að pér farið samstuudis i burtu".
Dolores stökk á íætur.
..Flindt! Axel! Er pað liaim? Og honuiu ætlar pú að vísa
burtu, pabbi!“
„Nei, biðið pér við Fliudt“, kallaði herskipsforinginti aptur út „eg
held að dóttir mín ætli að sjá sig um liöud“.
En i pví kom Flindt pjótandi iun, framhjá herskipsforingjanum,
og tók Dolores, sem var uær þvi liðin niður, í íaðm siiin. „Heíir
íaðir niinii sagt já“! livisLaði liún.
>>Nei, svei mér þá, pað var Fliudt sem sagði já, eg varð að
biðja hans, tyrir pína höud“, mælti herskipslöringiim brosandi.
Mótið í bjargskoruani.
Stórka uprnaður Möller var maður sem vildi fylgja tískunni, og
ö llu pví, sem hún bauð.
Hann var vellauðugur, pó hann hefði eigi verið pað frá blautu
barnsbeini, og peningar voru í hans augum bin.æðstu gæði. Haim
sein áður hafði vigtað sápu, selt saltaða sild og plokkað rúsínur, og
Þá alitið pað ver* mestu hátíð, ef harm stölui sinnuni gat lengið sér
277
með tindrandi svört augu sem voru full af heipt og hefndarhug. þar
voru svertingjar sem nýstu töniium og létu ógurlega, og ioks nokkr-
ir snotrir kynblendingar.
Herskipsforinginn geklc fram með röðinni til pess að aðgæta
þessi miður viðkunuaulegu anulit.
þegar hann kom að gráhærða manninum, stanzaði hann allt í
einu, og greip í handleggitm á Flindt, sesn gekk við hlið h?ns, horfði
lengi fast á ræningjann, og sagði síðan með skjálfandi röddu:
„Varst pú hér uun þessar slóðir fyrir nítján árum síðan, pegar
þið voruð reknir á flótta af skonnortuuni “>St. Thomas“?
Hinn aðspurði pagði stutta stund, en sagði svo: „Maður hefir
verið svo Viða, en pað held eg nú reyndar. Já, alveg rétt“, sagðí
hann eptir dálitla stund .... „Við nörruðum „skonnortuna,11 já,
nú man eg pað, pað föll vist kvennmaður i vaiinn víð sama tæki-
færi“.
Flindt og aðrir sjóliðar höfðu horft ;neð undrun á pessa fram-
komu herskipsföringjaiis, pví vanalega var hann mjög fámálugur og
liægur, en pað gekk frain af peim, er peir sáu að herskipsforinginn
greip sverð sitt, og um leið og hann rak upp hljóð sem líktist frem-
ur villudýrs öskri en mannlegri raust, paut hann að yæningjanum,
með brsgðið sverð, e?i áður en hann gat iátid höggið ríða. greip
Plindt um kandiegginn á herskipsforingjanum, og hélt honum
t'östum.
,.Hvað“ öskraði herskipsforingina óður af reiði, „Dirflst
pér að leggja hendur á ioringja yðar?“
„Eg dirfist að aptra föriugja mínum frá að gjöra pað, sem
mundi setja blett á mannorð hans, og hann sjálfan mundi iðra á
eptir. Sagði herskipsforinginn ekki sjáifur, fyrir lítiili stundu, að ræn-
íng.jarnir skyldu verða lögiega yflrheyrðir og dæir.dir í St. Thomas?
Ætlið pér sri að vega að vopnlausum, fjötruðum manni!“
„það er satt“ stundi herskipsforinginn, „pér hafið frelsað mig
í’rá að vinna ní.ðingsverk“.
„Herrar inínir!“ mælti liann og sneri sér að sjóliðunum, „Eg
íinn mér skyit að skýra yður frá pví, hveraig sjóliði getur gleymt
.