Austri - 23.08.1894, Blaðsíða 4

Nr: 24
A U S T Ji I.
að ætlast til að ráðgjafi íslands veiti
gjafsókn fvrir hæstarétti í þessu ang-
Ijósa útburðarmáli.
Póstþjófnaðurinn. Sunnanpóst-
urinn Einar, Olafsson á Kollsstöðum
áYöllum hefir verið tekinn fastur
og sendur niður á Eskifjörð til ná-
kvæmara prófs. Jn'kir sýslumönnum
ýmislegt ískyggilegt vera komið upp
um Einar þennan.
Káðgjafi kirkju- og kennslumál-
anna í Danmörku veitti i vor grasa-
fræðingi Hclga Jónssyni frá Yalla-
nesí 500 kr. styrk til vísindalegra
ferða í námsgrein sinni. Hefir herra
Helgi nú i sumar ferðast um alla firði
hér austanlands og víðar, til þess að
skoða jurtir og blöm.
Ótto Wathne tókst vel aðgjörðin
á skrúfunni á „Agli“ og sigldi hann
á honum héðan burtu þann 18. þ. m.
til þess að taka farm á ýmsum
fjörðum hér austanlands. Síðan held-
ur O. Wathne til Skotlands, og er
væntanlegur hingað upp aptur snemma
í næsta mánuði, og koma þá líklega
einhverjir fjárkaupmenn með lionum.
Otto Wathne er nú sjálfur
skipstjóri á „Agli“.
Með skipinu tók sér far læknir
O. B. Scheving með frú sinni. J>au
ætla snögga ferð til Kaupmanna-
hafnar og koma upp aptur í liaust.
Sýslumaður Einar Thorlacius fór og
með skipinu snögga ferð.
f>AKKA R Á V A R P.
Ollurn þeim, er sýndu hluttekn-
ingu í harmi mínum og réttu mér
hjálparhönd meðan hinn látni eigin-
maður minn, járnsmiður Sveinn Brynj-
ólfsson, lá sína þungu banalegu og
eptir að hann andaðist, — votta
eg hérmeð mitt hjartanlegasta þakk-
læti. Sérstaklega þó útvegsbönda
Jóni Yestmann á Melstað, er gaf
‘.Ib
mér, fátækri ekkju, upp skuld við sig
að upphæð 9 kr. Einnig hinum 'neiðr-
uðu Good-Templurum, meðlimum stúk-
unnar ,,Oefn“, er sýndu mannimíuum
lífs og liðnum göfuglyndi sitt og
bróðurlegan kærleika og fylgdu hon-
urn loks til grafar. J'essum heiðruðu
velgjörðamönnum minum og hans, bið
eg gjafarann allra góðra hluta að
launa drenglyndi sitt og hjálpsemi við
mig, og hinn látna, kæra, sártsaknaða
eiginmann minn.
Yestdalseyri 19. ágúst 1894.
Halldóra Einarsdbttir.
ínnilegasta þakklæti vottast hérmeð
öllum þeirn framfaravinum, er í svo
ríkum mæli studdu hina nýafstöðnu
bindindistombólu með gjöfum og pen-
ingum. Einnig hinni heiðruðu fram-
kvæmdaneínd tombólunnar, sem svo
vel og ötullega hefir leyst sitt verk af
hendi án nokkurs endurgjalds.
Seyðisfirði 10. ágúst 1894.
Fyrir hönd „Bindindisffel. Seyðisfj.“
Eyjölfur Jönsson
(p.t. formaður.)
Til alm en nings.
Hérmeð birtist almenningi, að
eg liefi í hyggju, að fara utan þ. 23.
þ. m. með gufuskipinu „Egil“, og að
eg kem aptur eptir 6—7 vikur.
I fjærveru minni eru menn beðn-
ir að snúa sér til læknis Jöns Jóns-
sonar á Egilsstöðum, sem góðfúslega
hefi teki/t á hendur að þjóna sýslan
minni, ásamt embætti sínu þanntíma.
Verður hann að »hitta í Sevðisfirði
einn heilan dag í viku hverri, eptir
því sem hann síðar nánar auglýsir í
blaðinu ,,Austra“.
Læknirinn í Seyðisf., 19. ágúst 1894. I
S cheving.
Nu med „Egil“ kom til |
Wathnes nye Butik paa Búðareyri |
en Masse pene og nyttige Ting, j
blandt hvilke kun særlig fremhæves:
Kjoletöjer, Jerseyliv, Shawler og
Dameslips. *m. m. s
Gítar- og fiólíiistrengir
fást í bókverzlan L. S. Tómassonar. j
Nú fyrst um sinn selur Y. T j
Tostrupsverzlan á Seyðisfirði mikið j
af margskonar sjölum, karlmannsföt-
um, glisvarningi, leikfangi, byss-
um, rekum með skapti, talsvert af
járnvöru og margt fleira, allt fvrir
mjög niðursett verð en aðeins gegn
borgun útí liönd.
B r u n a á b y r g ð a r f é 1 a g i ð
„ Nye danske Brandforsikrings Selskab11
stofnað 1864, (innstceða ffelags þessa
er yfir 2,700,000 kr.) tekur að sér
I brunaábyrgð á húsum, vörum, innan-
| húsmunum m. m.; tekur enga sérstaka
borgun fyrir brunaábyrgðarskjöl (Pol-
ice) né uokkurt stimpilgjald.
Aðal umboðsmaður fyrir ffelagið
er St. Th. Jónssou á Seyðisfirði.
K ú g ni j ó 1 o g li v e i t i m j 01
frá verzlunarhúsinu „ Actieselskabet.
De forenede Dampmöller i Kjöben-
havn“; selur undirskrifaður framvegis
— gegn borgun útí hönd.
Nú kostar ágætt rúgmjöl, 200 pd.
13 kr. 70 a.
Extra Valse Rugsigtemel pd. 9 a.
— Bageri Valse Florm. — 11 -
Allt selt í heilum sekkjum (200
pund).
Seyðisfirði 28. júli 1894.
St. Th Jónsson.
I. M. HAXSEN á Seyðisfirði
tekur brunaábyrgð í hinu stðra euska
brunaábyrgðarfélagi, „North Brithish
& Merkantile“, mj ög ódýrt.
Góður vefstóll er til sölu á
Seyðisfirði. Ritstjórinn vísar á selj-
anda.
„S kandia“.
Allir, sem vilja tryggja líf sitt.
ættu að muna eptir, að „Skandia“
er það stœrsta, elzta og bdýrasta lífs-
ábyrgðarfélag á Norðurlöndum.
Efelagið hefir umboðsmenn á:
Seyðisfirði, Reyðarfirði, Eskifirði,
Vopnafirði, Akureyri og Sauðár-
krók.
þetta Margarin-smjör, er al-
mennt erlendis álitið hin bezta teg-
und þessa smjörs, og er í' því 25%
af bezta hreinu smjöri.
Abyrgðarmaður og ritstjóri
Cand. phil. Skapti Jóscpsson.
Prentari S i g. Grímsson.
330
sveppum og ostrum, eða á soðnum urriða, er eg kem þangað dauð-
þreyttur af dýraveiðum.
„Eg drekk yður til hamingju!", sagði Tngibjörg og hóf vín-
staupið og systir honnar lika.
Tómas hneigði sig og hringdi staupinu við þær. „þakka ykk-
ur fyrir. Eg er Baptista mjög þakklátur fyrir. að hann hefir minnt
mig á, að eg er orðinn einu ári eldri -— þrjátíu og átta ára gamall,
það er þó sæmilegur aldur fyrir ungan mann!“, bætti hann hlægj-
andi við.
,.J>ér berið ellina prýðisvel“, svaraði Ingibjörg honum í sama
tón.
„Já, sýnist yður það? Hæfilega grár og nöldrunarsaraur, leiðinleg-
ur og fýldur mun og hafa virzt ykkur þann tíma, er þið hafið ver-
ið hér, og svo —; en hvað gengur á“?
Úti á ganginum heyrðist mannamál og hávaði í Baptista og
dalabúa, sem hvorugir skildu almennilega annan. Svo var hurðinni
hrundið upp og inn koir. unglingsdrengur, sem stóð á öndinni.
Hann var berfættur og berhöfðaður og að eins í skyrtu og bux-
um. og hafði hann rifið sig víða til blóðs á lótum á hlaupinu. Bú-
peningurinn!“ hröpaði hann með angist; svo nam hann staðar og
þagnaði, feiminn við að hitta hér kvennfólk og sjá allt þetta ný-
stárlega skraut.
Tómas spratt á fætur. „Hvað gengur á drengur?“ spurði liann
ákafur, „er bangsí á ferðinni?11
„Já, svo er víst, og þaðtveir“ svaraði drenugrinn. „þcir hafa
drepið hann stóra boia; og nú eru þeir að rífa hann i sig! Geturðu
hjálpað okkur?“ og svo fór hann að gráta.
„Baptisti! komdu með byssuna mína og fiýttu þér“, skipaði (írn.
„Forlátið mér það, að eg hlýt að yfirgefa ykkur dálitla stúnd. |>að
verður gaman að skemmta sér á bjarndýraveiðum eptir svona góðan
morgunmat! Farðu nú út drengur minn og kallaðu á piltana! En
fyrst verðurðu að fá þér bita!" Örn klauf nýbakað fransbrauð i tvenut
og let þykka sneið af gæsasteik ofaná og fyllti síðan sjampaníglas
handa drengnum. „Skál drengur minn og ettu svo þetta! — J>ú
munt vera frá Norðurhlíðarselinu? Hvar réðust birnirnir á liúpen-
in’ginn?"
331
Smaladrengurinn fékk hnerra af hinum ólgandi drykk. „Rétt
norðan undir Hauksásnuin “, sv araði hann og beit i brauðið. „J>að
er hann og húnbjörn með tveimur ungum!“
Tómas lét aptar dyrnar á eptir honum. „Gjörið þið nú svo
vel og forlátið mér“, tók hann aptur upp, „við miðdegisborðið
skal eg segja ykkur frá afreksverkum vorum!“
Magda stóð nú á fætur. „Sá björn, sem nýlega hefir drukkið
blóð, er illur viðfangs“, sagði hún með hræðslu. „Hér eru þeir
þar að auki tveir, og það með húnum. Viljið þér lofa mér að fara
varlega?“
Hann leit fast á hana. „Á eg að lofa yður að fara varlega
ungfrú Magda? Og hversvegna, ef eg má spyrja?“
„J>ér liaflð sjálfur sagt, að eg pyrfti ennþá hjálpar yðar við“,
sagði hún og reyndi að líta glaðlega út. Eg ann yður þessarar
frægu veiði; — eg vildi eg mætti fara með!“ bætti hún við kafrjóð.
„En eg bið yður þess síðast orða, að fara varlega!“
Hún leit f'ast i nugu honum. „Eg er hrædd við að missa líf-
gjafa rninn, þann mann sem hefir verið svo góður og umhyggju-
samur við mig“ sagði hún alvarleg. „Mér getur ekki staðið
það á sama, að þér vogið lffi yðar fyrir dauðan nautsskrokk.
„Er þá —?“ Hann ætlaði að spyrja hana að enihverju, en
hætti svo við það. „Eg er góð skytta og óhræddur og byssan góð,
svo það eru einmitt óargadýr þessi, sein eru í allri liættunni. En
það er svo sem sjálfsagt, að eg hætti ekki b’fi mínu meira eu
þörf gjörist. En dýrin hafa nú unnið meira en nóg tjón — og
það er nauðsyn á að fella þau, áður en þau verða mönnum að bana.
Verið þér sælar, ungfrú Magda, og hatíð rnínar beztu þakkir lyrir
alla yðar umhyggju fyrir mér“.
„Verið þá sælir, og guð varðveiti yður“, sagði hún innilega.
Hundarnir geltu af áke.fa, svo kom Baptisti mcð kúlubyssurnar,
hleðsluna, veiðipelann og d vlítið af nesti, og svo flýtti Örn sér al
stað eptir vegsögu smaladrengsins og með baða pilta sína.
Magda varð ein eptir í dagstofunni hálf leimin, og óróleg, henni
varð litið á frakkneskan veiðimannahníf með breiðu og sterku blam
og var henhi allt í einu sem hlásið í hrjóst, að þrífa hnífinn og
hlaupa út með hann á .eptir Erni, sem liún hrópaði hátt á eptir