Austri - 29.11.1894, Blaðsíða 3

Nr. 33
A U s T R I.
131
ar í „Det Kongeligo Octroierede Al-
mindelige Brandassurance Ooinpagni“
í Kaupmannahöfn, hvers höfuð-agent '
hér á Austnrlandi er konsúl Carl D, ;
Tulinius á Eskifirði, er sýslumaður j
seiuli pegar hraðboða til að kvöldi !
brennudagsins.- í sama fölagi er og 1
veitingahúsið „Glaðheimur“, sem mikið
hefir skemmzt, vAtryggt.
fjýslumaður Axel Tulinius hélt
pegar daginn eptir, (sunnudaginn ept- i
ir Trrunann) próf um uppkomu eldsins i
og önnur atvik, og upplýstist pað, að ■
bruninn var pannig til orðinn, að :
verzlunarlœrlingur líafði farið uppá
búðarlopt til pess að sækja eitthvað. J
í stiganum missti hann eitthvað nið ir i
hjá rimunum og kveikti hann á eld- 1
spítu til pess að lýsa niður á gólfið j
eptir pvi, fann pað strax og kastaði J
svo eldspítunni í ógáti og hugsunar- !
leysi aptur fyrír sig. En eigi hafði j
hann stigið nema fá fet ujip í stig- I
ann, er hann heyrir eittlivert kviss \
fvrir aptan sig; verður honum pá lit- !
ið við, o’g sér lognnn kvæsa upp með j
öllu paki. Liklega hefir eldspítan lent i
í steinplíu deiglu er par var við tunnu
er var par á ítokkum og kveikt par
i og eldurinn læst sig svo óðar en
auga. eygði um tunnuna og kassa pann
er hún stóð A. Búðarmenn bArupeg- j
ar ]>oka og teppi á eldinn til pess að '
kæfa hann. en rfeðu ekkert við ofur- j
magn hans. er hafði svo mikla og i
skjóta næringu úr olíunni, stóð pví |
allt pakkheibergið, par sem steinolíu- !
tunnan var í, pegar í Ijósum loga I
pvi steinolíutnnnur, er opnaðar eru’ í
smita jafnan úthá sér, og befir pví J
kassinn undir tunnunni og gólfið verið
injög eldfitnt. I pessum ósköpum
reyndu verzlunarmenn til að bjarga
ýmsu, en urðu skjótt frá að Iiverfa, j
er eldurinn læsti sig öðara um alla !
sölubúðina og svo livað af hverju utn
allt „Stórhúsið“, svo að konu og
dóttur Einars faktors Hallgrímssonar,
er báðar lágu sjúkar í næsta her-
bei’gi í íveruhluta hússins næst við
pakkherbergið. — varð rétt bjargað
paðan. og fylltist herbergi peirra peg-
ar af svælu og siðan af eldi, svo eigi
var hægt nokkru að bjarga paðan,
og brann par mikið af fötum og borð-
búnaði o. fl, sem allt var óvátryggt,
og er privat skaði verzlunarstjóra Ein-
ars mikill. Yerzlnnarpjónarnir hafa
og ovðið fyrir nokkrum skaða, pví eng-
ir peirra höfðn heldur vátryggt eigur
sínar par í „Stórhúsinu“.
Samkvæmt fyrirmælum sýslu-
manns getum vér liér nokkurra nmnna,
er sérílagi gengu vel og rösklegafram
við að bjarga munum og hlöðunni og
veitingahúsinu frá að brenna, og eru
peir pessir: Kaupmennirnir Sigurður
Jónsson, þorsteinn Jóusson, og Sig.
Johansen; LArus Tómasson, þorsteinn
Skaptason, Andres Rasmussen, Anton
Sigurðssou, Guðmundur Magnússon,
Trvggvi Sigtryggsson, Einar Helga-
son, Guðmundur Einarsson, Bjarni
Ketilsson, Sigurður Jónsson úr Korð-
firði, Jóhannes Oddson, Friðrik Gísla-
son, verzlunar pj ónar ni r sjálfir og
fl. En vnargir störðu aðgjórðarlitlir
hissa á pessa hryllilegu, en pó um
leið tignarlegu sjón, og einn maður
kollhljóp sig ofau af „Hjallanum“ af
ósköpunum og setti úr liði á sér öxl-
ina, og urðu eigi önnur slys á mönn-
um af pessunv bruna.
Einn kvennmaður sýndi ágætan
hug og vaskleik, er lvún för inuí
„Stóriiúsið“ brennandi og reif niður
gluggatjöld, spegla o? fieira úr st tz-
stofunni, og bjargaði pví útúr brun-
avunv. Kvennmaður pessi var fröken
Bjnrg Gunnlögsdöttir.
í grennd við búlið var fjárróttúr
tivnbri, og var liætt við að eldurinn.
næði til að kveikja í lienni, en ef
svo hefði farið, pá var ónvögulegt-að
[ bjarga hlöðunni og veitingahúsinu, og
l reið pví á að konva henni burtu sem !
skjótast, og pað tóku peir að sér síra
B'yörn porláksson og Jönas Stephen-
sen, og segist peinv svo frá, er á borfðu,
að peiv hafi ei séð öllu laglegri handtök
! en tíl pessara tveggja, er peir rykktu
vvpp grindunuuv og hinum jarðföstu
staurunv með svo skjótum og efldum
: aðgangi, að réttin var öll horfin áður
eiv nokkurn varði.
það sem bjargað varð úr brenn-
unni á að selja laugardaginn pann 1.
j desember við opinbert uppboð.
Jþessi voðalegi bruni hefir nvjög
illar afleiðingar fyrir Yestdalseyringa,
er flestir höfðu nvestöll verzlunarvið-
skipti sín við Gránufélagið og tóku
par margir út frá degi til dags, og
i liöfðu margir hverjir að eins lAns-
J traust par. Við Gránufélag verzluðu
og vvvjög rnargir útvegsbævvdur hér í
í firðinum, pvv verslunarstjóri Einar
Hallgrvnvsson lvafði laðað margan nvann
! að verzluninni með lipurð sinni og
J áreiðanlegheitvvm. Er vonandi að eigi
| liði á löngu, par til verzlnn Grávvu-
| félagsins fær vvýjar vöruhyrgðir frá
j útlöndum, pví nvargur mundi sakna
i pevrrar verzlunar, ef hún legðist nið-
ur. það vill líka svo vel til, að
Gránufélagið hefir ágætt húspláss í
„Liverpool“, sem er eign félagsins,—
til pess að verzla í svona fyrst unv
sinn, og mætti líklega síðan flytja |
„Liverpool“ útá Yestdalseyri, senv
liggur ágætlega við allri verzlun.
J>að nvun afráðið, að verzluvvar- j
stjóri E-inar Hallgrínvsson fari til j
útlanda nveð fyrstu gufuskipsferð héðan. J
Seyáisfirói 29 núveu.ber 1S94.
þann 26. f. nv. kom hingan gufu- j
skipið „Lller1. skipstjóri Johndal;
hafði skipið hleypt hér iiin fyrir
stornvi. „Uller“ fór héðan til Reyð-
arfjarðar til pess að sækja síld til
peirra, kaupnvanns Garl D. Tulinius á
Eskifirði og Randulphs á Hrúteyri.
Síl(l hafði verið farin nokkuð að
fiskast vi austanverðum Korvegi, en
verðlag var enn gott á síld, er skipið
fór frá Stavangri.
Tíðarfar hefir að uivdanfönnv
verið eins blitt og á sumri væri, og
paim 25. nóvenvber var hér 9° liiti á
Reaumurs hitanvæli.
Leikfiini kennir nú hér í bæn-
unv sýslunvaður Tulinius, bæði full-
orðmmv karlmönnum og svo drengjuni
í öðru lagi. þeir lyfsali H. I. Ernst
og bakari A. Jorgensen aðstoða sýslu-
nvann við leikfimiskennslu pessa.
Sjónleiki ætlav unga fólkið að
leika lvér um hátíðarnar í hinu nýja
og rúmgóða bindindislmsi. Er búið
að búa par til leiksvið og farið að
lvalda æfingar á, peinv leikrituin, sem
á að leika, senv er „Nei“ eptir J. L.
Heiberg og Den Tredieu eptir C.
Hostrup.
Bruðabyrgdarl ott
hins íslenzka
dýraveriidunarfélags.
L gf.
Nafn félagsins er: „Hið íslenzka
dý raverndunarfélag11.
2 °T
Tilgangur félagsins er, að konva.
í veg íyrir allskouar illa nveðferð á
skepnum og með verðlaunum og öðr-
urn heppilegum ráðum stuðla að góðri
meðferð k peim.
3. gr.
Allir, jafut karlar sem konur,
348
„Herforingi Grimaldi“ sagði Landolfo iágt og önuglega og stóð
upp gegn gestinum.
Hinn aðkomandi herforingi staðnæmdist á miðju gólfi og leitílli-
leva i kringurr. sig, lvár hans og skegg reis senv broddar á ígul,
Hann tók svo til máls:
„Herra minn! pað er ekki klukknstund síðan eg s't yður.“
„þetta getur vel verið,“ svaraði Lanclolt'o, „en hvað leiðir
af pví?“
„Fiskari nokkur lenti hér og íékk yður Lréf, og reri svo aptur
burtu; pér lituð í kringum yður og stunguð siðan laumulega bréfimu
á yður og læddust burtu í peirri von, að enginn hefði séð til yðar..“
„Og hvað svo íueira?11 spurði Laudolfo.
„Eg er liingað kominii til að heinvta bréfið af yður“, svaraði
herforinginn.
„Sé pað erindi yðar. pá farið pér fýluferð,11 svaraði Land-
olfo.
,.þér vitið að við höfum ekki langan málarekstur við drottin-
svikava", sagði Grimaldi; „þérheyrið pað, að eg pekki yður. þér
hafið iyrir iöngu verðskuldað að verða hengdur, en af lilífð við yðar
unga aldur11, sagði hann liáðslega, „skal eg kljúfa yður i herðar
niður, ef pér ekki samstundis fáið mér hréfið.11
Hi rioringin preif til sverðsins. Landolfo varð æ meira og
vneira hissa. Hann pekkti Grímaldi vel, og vissi, að hann var af
einhverjum tignustu ættum í Aeapel, og pó hann væri ungur, var
ltHun settur höfuðsmaður í Marsalaog réð yiir setuliðinu í borginni.
Hann var alkunnur fyrir lvjlli sína við Franz konung, en pað hafði
Landolfo aldrei kornið til hugar, að lvann mundi gjöra svo lítið úr
sér, að gjörast njósnarmaður. En hann inundi ekki ivafa furðað
sig á pessu, lvefði haim rennt grun í pað, að Grimaldi var hræddur
um unnustu si»a fyrir honuuv.
„þareð eg a eigj p0st á öðru, en að vinvva víg sjAlfur eða verða
drepinn, pá verðið pér að fyrirgefa mér, herra lverforingi, pó eg
kjósi liið íyrra,11 svaraði Landolfo og studdi vinstri lvendinni á stól-
bak, en preit með hinni havgri beittan rýting úr barmi sinum. það
vopn tíðkast mjög á Ttalíu, en engir kunna pó jafnvel að beita pví
sem Sikileyjarbúnr.
345
það var- fyrrililuta dags pann 11. nvai 1860. Hin bláleila
poka sem hafði grúft yfir landi og sjö irá pví unv morguninn, íór
nú að lypta sér og hverfa smámsaman, og um leið sveipaðist haf
og land og hús bæjarius í pessu hlýja, gagnsæa lopti. seiu er
svo einkennilegt fyrir pessi inndælu suðrænu héruð. A svölunum
úti fyrir glugguinun á fyrsta sal i höll ekkjul'rú Florio stóðu sorg-
búinn kveunmaður og yfirforingi i einkennisbúvvingi Neapelsmanna
ineð fallegt dökkt skegg. J>ó eigi væri tekið tillit til pess, að hún
var einbirni og erfingi að pessari hðll, pa var pað sannmæli, að
hún var liin fríðasta nvær. Hún var ekki eldri en svo, að hún
hefði verið talinn krakki hér á Norðurlönduvn, “íi liin suðra'na sól
haíði pegar gefið henni fullan proska. Nú sein stóð virtist hún að-
eins veita sjónum og skipunum á höfninni eptirtekt. Evv hermanna-
foringiun frá Neapel stéð par ineð krosslagðar bendur og horfði
á hina sorgklæddu mey. Hann var órólegur á svip og pað s.tust
sorgardrættir í munnvikjnnum. J>að Ieit úí íyrir, að peim tveinuir
kæ;wi eigi sem bezt saman, og pó voru pau trúloluð.
,,J>ér eruð hin sama sem í gær og í fyrradag-1. sagði hinu
ungi maður reifuglega.
„Hin saraa i dag og á morgun". svaraði hin unga stúlka of-
boð rólega.
„Alcina!“'sagði Neapelsmaðurvnn i miidara rómi,og rétti lieimi
heLdina.
„Hendi yðar drýpur af blöði og tarunv1; sagði hin vuiga mær
og færðist undan.
„J>ér skiljið euki skyldur liermannsins eða skipanir yfirhoðara
nvinna, og vitið cigi, að lögin lvlífa ekkí drottinssvikarauum11.
„Vesalings Viacelli var víst drottiussvikarieptir yðar skilningi“
svaraði Alcína, „en hvað liöfðu lvinir ungu synir lians, sem pér
létuð hengja, eöa dætur lvans, sem pér létuð hermena yðar níðast
á — til saka unnið?"
„Hús Viacellis var sanvkomustaður allra pessara ræuiugja, sem
í allt vor hatá komið ofanúr ijallabyggðunum til pess að styðja
uppreistina i Palermo. J>að purfti að hegna peim öðrunv til við-
vörunar. Eg iiefi aðeins gjört skyldu mivva sern hermaður.11
„Og böðull11, bætti hiu unga stúlka harðneskjulega við.