Austri - 23.09.1896, Blaðsíða 3

KK. 25
A IJ S T R I,
99
liingað austur og sækja pá Sunnlend-
inga, er ekki geta nú konaizt suður
með skipinu. Til pess hefir sldpið
nokkurnveginn nægan tima, er pað á
ekki a.ð fara frá Reykjavík til út.landa
fvr en K. október; og landssjóði yrði
sú aukaferð ábatasöm, par liér eru nú
fvrir austan á 2. pús. Sunnlendingar,
og sú ferð mundi lieldur eigi skaða
gufuskipaútgjörðarmenn vora að pessu
sinni, með pví að peir niunu nú hafa
nægilegt að starfa að síldarflutningi
fyrir gufuskip sín.
En vér getum eigi álitið pað heppi-
legt, að láta landssldpin (Otra í vor
og „Yesta“ í haust) fara í svo ákaft
kapphlaup við privátmenn, og allrasízt
við landsins eigin gjaldpegna, sem gjöra
pó landsskipið út. Og lrvað sérstak-
lega samkeppnina við stórkaupmann
O. Wathno snertir, pá raá vel fara
svo, að Sunnlendingar, og pá eigi sízt
Reykjavik, hafi mikinn skaða af henni,
pví helði (j. W. átt Sunnlendingaflutn-
inginn vísan, pá var pað eigi óliklegt
að hann liefði sjálfur sett par syðra
upp útibú og lengt hinar fyrirhuguðu
föstu ferðir sínar milli útlanda og
Austfjarða — aila leið suður til
Meykjaríkur, í stað Akureyrar, sem
nú mun vera fvrirætlan hans. J>etta
liefði komið Reykvíkingúm og Suður-
landi pví betur, sem O. W. mun hafa
i hyggju að láta pessi gufusldp sín
yanga alla leið til Kaupman nahafnar,
er vcr álítum og mjög heppilegt.
Fjársalan og Robert Slimon.
Eétt fyrir miðjan mánuðinn kom
lierra R. Sliraon upp til Djúpavogs á
ijárflutningsskipinu „Qveen“ og fór í
land par með fjárkaupamönnununi til
pess að kaupa fé í suðursveitunum,
en skipið hfelt svo áfram hingað með
herra 0. Wathne og frú hans.
J>ví er miður, að verð á ffe mun
verða heldur lágt í liaust, og lítið
keypt annað en sauðir, pví markaðs-
prísar voru r.ú mjög lágir i útlöndum.
Jað mun nú vera rúm 30 ár síðan
Robert Slimon fór fyrst að kaupa ffe
hfer á landi, og hefir hann haldið peirri
verzlun stöðugt uppi síðan, og mun
óhætt að fullyrða, að enginn kaup-
maður liefir verið oss Islendingum jafn
parfur seinni hluta pessarar aldar,
pvi hann hefirbætt úr peningaeklunni
og aukið viðskipti manna i millum,
og fyrir pað ffe, er luinn hefir flutt
pessi ár inní landið, hafa verið bætt-
ar byggingarnar í landinu og alpýða
lifað miklu pægih>gra lifi en áður,
bændur getað aflað sonum sínum og
dætrum betri menntunar, í fám orðum
sagt.: Slimon (og pöntunarffelögin)
hafa hafið pjóðlíf vort Islendinga og
aukið menntun og menningu í land-
inn.
En við engan hluta landsins hefir
herraSlimon lagt svo stöðuga rækt sem
við Austunland, og pví sýnist oss pað
skylt, að vfer sýnum honum nú einhvern
sóma, er hann kemur nú hingað í síð-
asta sinni til fjárkaupa, 68 ára gam-
all, og pætti oss vel við eiga, að hin
heiðraða bæjarstjórn Seyðisfjarðar-
kaupstaðar gengist fyrir pessu.
Norðmenn og konungur peirra hafa
haft vit á að meta pvílíkan mann, og
sæmt hann heiðursmerki Ólafs konungs
hin's helga, og mun herra Slimon pó
liafa bæði vérzlað par skemur og
minna en hfer á landi.
Jarðskjálptinn.
Ur bréfi úr Reykjavík 30. f. m.
„Hér er mikið talað um jarðskjálpt-
ann, sem varla fannst hér við pað sem
fyrir austan, ejitir pví sem sagt er
paðan. Fréttir í dag segja svo liingað,
að nœr enginn bær sé uppistandandi á
Rangárvöllum, nema timburhúsið í
Odda, og pó stórskemmt. Fólk liggur
úti í tjöldum, og hefir nær pví enga
matbjörg undan sumrinu óskemmda11.
— Ba-jarstjórn Akureyrar og nokkr-
ir helztu kaupstaðarbúar hafa samið
og sent út um land ávarp til almenn-
ings um að veita nú fljóta og drengi-
lega hjálp, og er vonandi, að menn
taki vel uudir svo mikla nauðsyn, sem
hér á sér stað, og væri bezt að senda
gjafii’nar nú með „Vesta“ til lands-
höfðingjans eða sira Skúla Skúlasonar
í Odda.
Akaflegt jökulhlaup kom í Markár-
fijöt í f. m. og tók af mikið á engj-
um á ýmsum bæjum og sumstaðar hey
og fénað.
Heiðursgjöf gúfu í vor námsmevjar
i á kvennaskólanum á Laugalandi for-
stöðukonu rkólans, frú Yalgerði ]Jor-
steinsdóttur. Yar pað vandað gullúr
og gullfesti, stendur nafn liennar á úr-
inu og að pað sé gefið henni af peim
mímsmeyjum, er hafa verið á skölan-
um 1877—1896, sem margar hafa
orðið forstöðukonunni eins kærar og
góðar dætur, fyrir sakir gáfna, sið-
prýði cg alls pess, er gott og lofsvert
er í fari kvenna.
Síðustu fróttir frá útlöndum.
•—o—
Voðaleg manndráp í Miklagarði 2.
p. m. Er sagt, að Tyrkir hafi drepið
nál. 3000 Armena. sem reyndar höfðu
upptökin með pví að ráðast á gullhús
Tyrkja (Ottomanska bankann). Ensk
blöð stinga nú uppá pví að skipta upp
Tyrkjalöndum, og gjöra Miklagarð að
sjálfstjórnarborg.
Dr. Ándróe kom heim til Gautaborg-
ar frá Spitsbergen 29. f. m. Eptir
áliti Nansens varð hann alltof síðbú-
inn, pví sunnanvindarnir eru norður
par mestir á vorin, en norðanátt, er
kemnr fram um mitt sumar, og ætlar
dr. Ándrée að færa sér pað í nyt að
vori komanda.
Jarðskjálpti varð mikill í Japan 30.
f. m. og varð mikið mamn- og eigna-
tjön að.
Uppreist er nú líka hafin á Filipin-
eyjunum fyrir austan Asíu gegn Spán-
verjum.
Seyðisfirði 8. sept. 1896.
Rigningar ákaflega miklar hafa nú
gengið yfir allt Austurland, einkan-
lega í fjörðuniun.
„Grána“, skipstj. L. Petersen, kom
liingað fvrir skömmu með salt til Gránu-
félagsverzlunar.
,.Bremnæs“ kom hingað 20. p. m. á
leið norður.
„Rósa“, skipstjóri H. Petersen kom
með ýmsar vörur til Gránufélagsverzl-
unar 21. p. m. og fer héðan til Eyja-
fjarðar.
Sama dag kom „Terje Viken“ með
kol til Sig. Johansens.
Hérmeð vottum við öllum þeim
ohlcar innilegt þakklceti, er sýndu okk-
ur hluttekningu sína í sjúkdómi bróð-
ur míns, stýrimanns Cornelius Ims-
land, og heiðruðu jarðarjör hans mcð
nœrveru sinni.
Seyðisfirði 17. september 1896.
Christine Imsland. T. L. Imsland.
PF' T 0 M B 0 L A
verður lialdin í barnaskólahúsinu á
Vestdalseyri laugard. p. 26. p. m. kl.
3 e. m. — Ágóðinn af hlutaveltunni
rennur í sjúkrasjóð stúkunnar „Gefn“
á Yestdalseyri, og er vonændi að raargir
v-ilji styðja svo gott fyrirtæki.
Drátturinn kostar aðeins 25 aura.
Óáfengar veitingar, svo sem kaffi o. fl.
verða til sölu.
Vestdalseyri 22. sept. 1896.
Tombólunefndin.
100
dóm. J>að eru svo miklar b'kur til pess að álíta, að pfer hafið svarið
rangan eið, er pfer sóruð pað, að pér enga arfleiðsluskrá hefðuð
fundið í skrifborði liins látna, að pað er yður sjálfum fyrir lieztu, að
hætta að præta fyrir pað og gangast heldur hreinlega við pvi“.
Springer ypti aðeins öxlum og sagði: — „Eg hefi enga arf-
leiðsluskrá fundið í skrifborði liins látna, og pví heldur enga arf-
leiðsluskrá getað ónýtt“.
— „J>fer haldið pá fast áfram með að neita sakargiptinni. Viljið
per pa segja mfer livað pfer aðhöfðust rfett á eptir andláti frænda
yðar? ]j>ér voruð ásamt ungfrú Berthu við andlát hans“.
„ J á".
„Hvað aðhöfðust pfer rfett á eptir dauða Ditmars, pví pað liafði
liðið yfir fósturdóttur hans, og liún raknaði fyrst við að liálfum
klukkutíma liðnum. Hvað tókuð pfer yður fyrir rfett á eptir að hinn
gamli maður liafði sálast?“
-—„Eg kallaði á vinnukonuna til pess að hún skvldi stumra yfir
ungmærinni, sem var liðið yfir, en sjálfur fór eg inni pað herbergi,
par sem skrifborð hins framliðnavar í, til pess að skoða skjöl hans.
Eg hafði fulla heiraild til pess, pvi eins og ungfrú Berthu er lcunn-
ugt, pá hafði hinn látni sett mig til að framkvæma vilja hans að
honum fráföllnum. Eg leitaði pvívaodlega í öllum hólfunum í skrif-
borðinu, og átti eg hægt með pað, er lykillinn sat í pví. Eg fann
par alls enga erfðaskrá. Eg hfelt pví, að erfðaskráin væri geymd,
annaðhvort hjá rfettinum eða einhverjum málsfærslumanni, og pess
vegna fór eg strax að hálfum tíma liðimm frá andláti Ditmars til
réttarins og tilkynnti par dauða lums. Síðan komu rfettarins pjónar
og settu innsigli, bæði fyrir skrifborðið og pað herbergi, er helztu
fjármunir Ditmars voru geymdir“.
—„|>fer höfðuð pá nægan tímatilað leita nákvæmlega að erfða-
skránni og stinga lienni á yður til pess, að ónýta hana síðar“.
Reyndar hafði eg bæði tíma og tækifæri til pess; en pað hefði
verið mjög heimskulegt af mfer að gjöra pað, pví pað lá í augum
uppi, að fyrst erfðaskráin ekki var í skrifborðinu, pá hlaut eptirrit
af lienni að vera einhvernstaðar til. En mér kom eigi til hugar að
ónýta pvílíkt skjal, par eg ekkert fann, er líktist erfðaskrá. |>egar
97
par hfekk og spriklaði með fótunum í lausu lopti niður af stiikupall-
inum.
„Æ, hvað var petta!“ hrópaði amtsgjaldkeraekkjan, og sleppti
um leið haldinu á pallgrindunum og féll ofan á gólf. En til allrar
haraingju var eg kominn svo nálægt, að eg gat um leið gripið hana
á lausu lopti; en eg hefi sturiið og andvarpað undir léttari byrði,
heill amtssjóður mundi eigi pyngri. Kú varð hún fyrst vör við,
hvað óheppileg sjón pað mundi hafa verið, er hún hfekk á pallgrind-
unum; og pað leið annaðhvort yfir hana, eða hún lfet sem svo væri.
En pað ætti lielzt aldrei að liða yfir konu, sem vegur 20 fjórðunga.
Eg herti mig i líf og blóð að koma henni að minnsta kosti á fæt-
urna, svo svitinn rann niður af mér í lækjum á meðan og var að
higa fötiir á henni. J>etta bar allt við, bæði meðal áhorfendanna og
á leiksviðinu á miklu skemmri tíma, en eg hefi hfer purft til að segja
frá pví.
En með pví hláturinn og háðsglósurnar ætluðu engan enda að
taka, pá rfeði eg frúnni t.il að skiljast sem fyrst við liina pakklátu
áhorfendur, og bauðst eg til að fylgja henni lieim. Hún páði bæði
ráðið .og tilboð mitt, og fórum við svo bæði pað fyrsta út úr leik-
húsinu. En í pað skipti ffekk eg eigimeiraað sjá af nunnunum, eða
heimsókninni í klaustrinu.