Austri - 10.10.1896, Blaðsíða 3

mi. 27
A II S T R I,
107
heim aptur á peim tíma sem hentug-
ast er bæði fyrir Sunnlendinga og út-
gjörðarmenn og vinnuveitendur peirra.
Með pví móti, að fara með Agli,
geta Sunnlendingar stundað atvirmu
sína allt til peirrar stundar er peir
stiga á skip. Hvernig pað reynist að
segja upp visturn til pess að híða í
kaupstöðum eptir strandferðaskipunum,
á pvi hafa víst margir fengið að kenna
i haust.
Sunnlendingar ættu nú loksins að
vera húnir að kornast að raun um, að
strandferðaskipin og gufuskipsferðir
með lihppum og glöppum eru ekki
hentugar ferðir til pessara miklu fólks-
llutninga, og pað er mikill skaði fyrir
alla Austfirði í heild sinni að sjömenn-
irnir ekki geta komizt vel fram og
aptur (einkum lieim aptur), og liefi eg
opt mátt hjálpa fólkinu til að komast
heim til sín, er pað hefir staðið ráða-
laust uppi.
])að skip, sem á að annast uin penn-
an fiutning á viðunanlegan hátt, verð-
ur að vera til staðar við Island allan
júnimánuð og frá miðjuin septemher
til rniðs októhermánaðar á liverju ári,
til að sækja og llytja fólkið á pá- firði
seni peir leita sér atvinnu á.
Fargjaldið er hið sama sem eg eStt
sinn fyrir öll liefi sett, 10 krónur hvora
leið, og pessu fargjaidi verður ekki
hrevtt, pó landsskipið (eins og nú í
ár) ögni mér með pví að færa niður
gjaldið, ef (>g, eða aðrir, dirfðist að
keppa við pað urn ílutninginn.
' Ef pessu tilboði mínu Verður vel
tekið af Sunnlendingum, mun eg láta
fitbúa „Egil“ með svefnrúm handa
ílestum farpegjnm til hráðahvrgða.
Seyðisfirði (i. október 1896.
0. Wathne.
Seyðisfirði 10. okt. 1896.
Tiðarfarið hafði lengi verið stirt og
íirkomusamt, svo illa hafði gengið að
purka fisk og hey, en útyfir tók nú
fvrstu dagana af p. m., pá er hér skall
yfir allt Austurland vesta hleytuhríð
í 3 daga, frá 3.—6., og er liætt við
að fé liafi fent, en ófært var yfir heið-
ar með öllu, og situr fé flest uppí
Héraði enn og verður líklega mjög
örðugt að korna pví ofanyfir.
Sildarveiði er fremur góð lier og á
Eyjafirði, en lítil á Suðurfjörðumnn.
Sunnlending'ar hafa legið hér í
kaupstaðnum langa lengi og beðið eptir
fari suður og hafa átt mjög illa æfi,
orðið að liggja úti og í geymsluhúsum
og nú nokkrir síðast í Bindindishús-
inu, pvi cigi var rúm að fá handa
pvílíkum fjölda, er skiptir hundruðum.
þann 8. p. m. komhingað fjárflutn-
ingsskipið „0palw, síldarveiðaskipið
„Marie(í frá Bergen, og „Qveen(( f'rá
Yopnafirði. Pór Qveen strax til Skot-
lands með fjárfarm.
„Grána“, skipstjóri Petersen, er
kom hingað í f. m.j hlaðin salti til
Gránufélagsverzlunar á Yestdalseyri,
sem kom sér mjög vel fyrir útvegs-
hændur, með pvi hér var pá orðið
mjög lítið af salti í kaupstaðnum, —
er í dag ferðbúin til Liverpool al-
fennd af fiski.
f
John Coghill,
er nú í nálægt heilan mannsaldur hefir
keypt hér á Islandi fé og liross fvrir
herra Slimon, og pví er oss fjölda-
mörgum íslendingiun kunnur, og pað
að góðu, — lézt nú á fjárflutnings-
skipinu „Opal“ í hafi, og var líkama
hans, einsog venja er til, rennt í sjó-
inn. Er vér heyrðum hit Cogliills, pá
runnu oss í hug orð hans í fyrra á
„Agli“: „Eg vil láta grafa mig á
Islandi!11, pví iiér lnifði hann unnið
aðal-lífsstarf sitt, einsog áður er getið,
og hér átti Jolm Coghill fjöldamarga
góðkunningja. er höfðu revnt liann að
hreinskiptni, ærlegheitum og dreng-
lyr.di, pó hann væri eigi svo mjög
fagurmáll á stundum.
t
Giiðmiindur Guðmundsson.
J>ann 1. september síðastl. andaðist
að Hesteyri í Mjóafirði óðalsbóndi,
Guðnmndur Guðmundsson, úr heima-
kornu.
Guðmundur sál. var fæddur 8. marz
1832 að Ormarsstöðum í Eellum.
Eluttist liann paðan með foreldrum
sínum að Eirði í Mjóafirði og ólst
hann par upp, par til árið 1848, er
hann fór til síra Jóns Björnssonar á
Dvergasteini; eir fór paðan ári siðar
norður til Akureyrar til að læra söðla-
smíði hjá Jónasi Gottskálkssyni. 1852
sigldi Guðmundur sál. til Kaupmanna-
lnifnar til að verða fullnuma í hand-
verki sínu, ogtók par sveinsbréf 1854.
Eór svo til l'slands heim og stundaði
handiðu sína hér um nokkur ár, og
giptist pá fyrri konu sinni, Ingibjörgu
Vilhjálmsdöttur, og átti með henni 2
börn, hvar af annað lifir. Síðan gekk
hann að eiga eptirlifandi konu sína,
Rörunni Pálsdóttur ísfelt, og átti með
henni 12 mannvænleg börn, hvaraf 9
lifa.
1860 sigldi Guðmundur í annað sinn
til pess að búa sig undir yeitinga-
manns- og borgarastöðu á Seyðisfirði,
sem hann veitti par forstöðu um 12
ár; og lluttist paðan til Mjóafjarðar,
hvar hann bjó síðan.
Guðmundur var greindur maður og
dugnaðar- og útsjónarmaður mikill og
kom öllum sínum mikla barnahóp vel
upp. Hantt var maður skemmtilegur
og pýður og gestrisinn og vel metinn
af öllum, sem pekktu liann bezt.
(Aðsent).
j» ó r s n e s.
Hérmeð tilkynni eg almennitigi, að
eg liefi breytt nafni á eignar- og ábúð-
ar jörð mínni Hlaupandagórði í Hjalt-
astaðarpinghá, er héðanaf skal heita
og vera skrifað í’órsnes.
Staddur á Seyðifirði 2. okt. 1896
Jón Halldórsson.
Súkkulaði á 1 kr. Niðursoðin mjólk.
Vín, sem er „betra en bænagjörð“.
Yindlar. Sjalklútar, Sjöl. Rúmteppi.
Borðdúkar. Milliskirtudúkar. Kærfatn^
aður prjónaður. Harmonikur ágætar,
Primus og strauáhöld. Gull-, silfur-
og nikkol úr. Margskonar glysvarn-
ingur og ýmsar fleiri vörur, í
verzlun Magnúsar Einarssonar.
Sá sem tekið hefir í misgripum poka
með kvennfatnaði í, snemma í sumar,
í vörugeymsluhúsi Pöntunarfélagsins,
er beðinn að skila honum til herra
pöntunarfélagsstjóra Snorra Wínm.
Ljómandi falleg haustlömb fást
keypt. Ritstjórinn vísar á seljanda.
A t h u g i ð!
Eins og síðastl. vetur verð eg að
öllu forfallalausu á Seyðisfirði kom-
andi vetur, og stunda par iðn mína,
bókband; geta peir pví er eitthvað purfa
að fá bundið, lcomið pví pangað til
mín.
Eg mun einsog áður gjöra mér far
um vandað verk og svo fljóta afgreiðslu,
sem unrit er.
Mig er að hitfca í húsi hr. múrara
Slg. Sveinssonar á BúÓareyri
p. t. Egilsstöðum á Yöllum 27. sept. 1896.
Pétur J. Jóhannsson,
(bókbindari).
108
Hér hlýtur að vera lifandi maður, sem á b;igt“— hrópaði hann.
Ilann gekk skjótlega á hljoðið, og hitti par meðal tveggja legsteina
stúlku, er lá par á grúfu, með ennið niðri á jörðu. Við hliðina á
henni lá stórt sjal, en sjálf huldi hún ásjónu sfna í hinu vota grasi
meðal líksteinanna, en hárfléttnr liennar féllu ofan eptir baki hennar.
J>að mátti sjá, að stúlkan var mjög örvæntingarfull, en hún hafði
pó eigi slegið I.ár, eins og konur liafa opt, er mjög illa liggur á peim,
að minnsta kosti á leikhúsinu.
H>nn viökvæmi Jöhannes komst við af hjartasorg hennar og
ávarpaði hana svo blíðlega sem honum var unnt, pessum orðum:
Eyrirgefið pér að eg trufla sorg yðar, en eg held að Guð hafi
sent mig til pess að hughreysta yður, pví eg fór út í erindisleysu.
Leyfið mér að hjál])a yður“.
Hin unga stúlka stóð upp, en skalf öll bæði af næturkuldanum
og hugarangrinu og vafði sig inní sjalið, svo pað lmldi andlit hennar,
og settist svo niður á legsteininn pegjandi.
En Jóhannes hafði pá séð franianí ungt andlit, er í sorginni
og tárunum liktist rós í næturregni, og meðaumkvun hans breyttist
í ir.nilega hluttekningu, eins og hún hefði verið systir hans, eða
ennpá nákomnari hjarta hans.
„Hér hvilir líklega nákoniinn ættingi yðar“, sagði hann; „pér hafið
gleymt tímanum og lmfið verið lokaðar hér óvart inni, en eg skal
útvega lykil að útganginum og nieð loyfi yðar fylgja yður heim“.
Hún stundi pungan og svaraði: „Æ, herra minn, hér á eg
heima, pví hér hvílir möðir min -— lofið mér að vera hjá henni!“
„Sorgin yfir móðurmissi er svo hrein og báleit, að hana má bera
með hógværð ogguðrækni . . . Leyfið pér mér að fylgja yður hcim“.
„Eg á ekkert heimili framar“, svaraði hún, „fósturforeldrar mín-
ir liafa rekið mig burtu“.
Jóhannes Milde fékk sting í hjartað við pessi orð; og lionum
kom til hugar, að hún væri mjög afvegaleidd. En iðrun hennar og
sorg hvatti hann til að vcita lienni lið.
„Hvernig svo sem pessu er varið megið pér eigi vera hér leng-
ur“, sagði hann; „og ef pér viljið ejgi strax fara heimtil fósturfor-
eldra yðar, pá skal eg útvega yður góðan stað par sem pjer getið
Ónýtt skjöl. 105
eru laus. Strax á eptir hinum úrrifnu blöðum koma atliugftsemdir
ákærða.
Efnið á næstu síðu byrjar pannig: Boðnar 120 vættir af kaffi
í ágústmánuði, og svo stryk, og par neðanundir: Muna eptir að
tala um mvndabækurnar á gildaskálanum. J>etta eru auðsjáanlega
athugasemdir, úr verzlunar- og privatlífi ákærða. J>egar pið skoðið
petta blað, munuð pið í fljótu bragði engin önnur merki sjá á pví.
En við höfum stækkað pað og skýrt með ljósmynd, sem eg hérmeð
legg fram fyrir dómarana. J>ar eru athugasemdirnar mörgum sinn-
um stækkaðar. En milli pessarar stækkuðu skriptar munuð pið líka
verða varir við aðra, sem reyndar er miklu ógleggri. Og er pið nú
stafið ykkur útúr pessari óglöggu skript, munuð pið geta lesið pessi
orð: Erfðaskrá Ditmars frænda míns liggur í 3. hólfi að ofan í
skrifborðinu til hægri handar. 2ð/v2.
„Af dagsetningunni má ráða, að hinn ákærði hefir verið hjá
frænda sínum í fyrra á jóladaginn. Og er peir voru einir orðnir,
pá liefir Ditmar sagt frænda sínum, livar erfðaskráin væri geymd og
honn skrifað pað í minnisbók sína eptir áskorun Ditmars og líklega
sýnt honum pað. En pegar hinn ákærði hafði brennt arfleiðsluskrána,
pá hefir hann munað eptir pessari athugasemd 1 minnisbók sinni, og
pá rifið blaðið úr og svo hið næsta varúð, pvi pá skrifað er með
ritblýi á margfaldan papjiír, pá sést móta fyrir stöfunum á 5—6
blöðum af peim pappir, er liggur uiulir, pó að skriptin sjálf eptir
ritblýið sé heldur dauf. Eg skal sýna ykkur petta hér í réttinum.
Hér legg eg 10-faldan pappír á pykkt. Gjörið nú svo vel að skrifa
eitthvað með ritblýi á efsta blaðið; og síðan skal eg sýna ykkur
skriptina á neðsta blaðinu. En pað fæ eg aðeins gjört með mikilli
stækkun í ljósmyndavél, sem mun sýna ykkur greinilega statína, sem
eigi verða eygðir með stækkunargleri“.
■—„J>etta er nú árangurinn af rannsóknum mínuiu og eg hefi
aðeins pví við að baita, að petta sem eg hér hefi sagt fyrir réttin-
ttm, er bókstaflega satt-, pað hefir einmitt svona framfarið og eg liefi
hér sagt, og uppá pað liefi eg unnið eið.
„Akærði“, sagði dómarinn, „dirfist pér enn pá að pvæta fyrir
glæpi yðar á móti svo órækum sönnunum?“