Austri - 23.10.1896, Síða 3

NR. 28
AUSTRI,
111
tjón hafa gert, en í Grímsnesi p.jör-
féllu tveir bæir í Hestfjalli 5. p. m.,
og víða fitihús. Tjön varð og nokk-
urt í Grafningi. Bærinn á Torfastöð-
um hrundi algjörlega og komst fólkið
með naumindum út; varð þar að kasta
börnunum út um glugga. í Jdngvalla-
sveit féll brerinn að SvartagiH.
Nokkrar skemmdir, en pó eigi stór-
kostlegar hafa orðið á hrúnum á þjórsá
og Ölfusá. Hrunið hefir undan tré-
brúnni austanvið Ölfusárbrúna og hefir
hún af þvi laskast nokkuð, svo að eigi
verður nú farið par yfirum með hesta,
en vel fært gangandi mönnum. Mun
aðgerðin ekki taka langan tíma. Einn-
ig hefir hrunið úr bakkanum austan
við fjórsárbrúna og parf par nokk-
urra aðgerða áður fært verði par yfir-
um með hesta.
10. p. m. kom allsnöggur kippur, en
ekki fara sögur af pví, að hann hafi
nokkursstaðar valdið tjóni.
Allra pessara jarðskjálfta hefir orð-
ið nokkuð vart hér í Reykjavík, en
engar skemmdir hlotizt af'1.
í pessum jarðskjálfta féll bærinn
Selfoss, og varð hóndinn par Arnbjörn
Einarsson og kona hans undir rústun-
um og biðu bæði bana af. í fyrri
jarðskjálftanum féll einnig bærinn á
Stóranúpi og komst síra Valdimar
Briem og kona lians með naumindum
út á undan.
Fólkið varð að hafast við í tjöldum
útá víðavangi, og verður erfitt að koma
upp hýbýlum, er lífvænlegt sé i, handa
öllum pessum húsvillta mannfjölda fyr-
ir veturinn.
„Jjjóðv. ungi", segir, að vart hafi
orðið við jarðskjálftana p. 26. ágúst
á ísafirði.
Óvíst er, hvort nokkurt eldgos hefir
átt sér stað ennpá, pó höfðu menn frá
Iieykjavík séð mokk mikinn „er líkt-
ist mjög eldgosmekki11, i austurátt, og
af „Vesta11 höfðu menn séð „sterkan
eldbjarma um miðja nótt utan af hafi
sunnan við land, í áttina norður og
austur af Mýrdalsjökli11.
J>að lítur út fyrir að Austurland
sé sá eini landsfjórðungur sem ekkert
verður var við jarðskjálfta pessa.
Ættu menn hér að pakka pað með
pví að gefa nú páð sem peir geta til
hinna mörgu bágstöddu, um hverja
verður með sanni sagt, að peirra neyð
hrópi til himins. Að vísu eru kring-
umstreður manna hér erfiðar á pessu
hausti, en eitthvað litið eitt mega pó
flestir missa, og er mest varið í að
samskotin séu almenn, pví pað sýndi
að bróðurkærleiki ætti hér pó enn stað
meðal manna. Öllum gjöfum, smáum
og stórum til hinna bágstöddu, verður
fúslega veitt móttaka á skrifstofu
Austra. Og munu pær auglýstar hér í
blaðinu. Gjafirnar ættu að vera
komnar áður en Vesta fer suður í
uóvember.
Prá Siglflrðingum.
Um nokkur undanfarln ár hafa flest-
öll hvalaveiðafjelög pau, er aðsetu hafa
vestanlands, leitað hingað á Siglufjörð
til hvalaveiða í mai og júnímánuðum,
og hefur veiðisvæðið hér úti fyrir
hafi orðið peim mjög happadrjúgt.
Leggja peir hvölum sinum hér á firð-
inutn, en draga pá svo á stærri skip-
um til heimkynna sinna vestur, eptir
pví sem hentugleikar leyfa. Að pessu
sinni höfum vér eigi ástæðu tíl að
geta annara sérstaklega af pessum
hvalaveiðamönnum en peirra tveggja,
herra L. Bergs á Dýrafirði og herra
H. Ellefsens á Önundarfirði. Hafa
pessir nefndu herrar og peirra
skipstjórar öðrum fremur sýnt oss
örlæti og hjálpsemi, og komið fram
við oss sem sannir heiðursmenn í
hvívetna. J>ess skal sérstaklega getið
hinum nefndu hvalaveiðaforsprökkum
til verðugs hróss og heiðurs, að peir
gáfu til hreppssins hér, í vor sem leið,
2000 pund af rengi hvor um sig, nokkra
hvalsporða, og einnig hafa peir lofað
pví að sporðarnir af livölum peim
er menn peirra veiða hér í nánd eptir-
leiðis, og lagt verður hér á firðinum,
skuli gefnir hér til hreppsins, og getur
pað numið talsverðri upphæð. Kirkj-
an hér í Siglufirði sem er nýbyggð en
fátæk mjög, hefur einnig til talsverðra
nnina notið góðs af gjafmildi pessara
heiðursmanna, par sem hún hefur und-
anfarin ár fengið alls um 150 krónur
fyrir hvalsporða pá, er peir hafa
ánafnað henni. Og pess skal einnig
sérstaldega getið, að herra L. Berg
á Ilýrafirði hefur gofið henni 20 krón-
ur í peningum árlega nú í 3 ár.
Fyrir allar pessar gjafir, og fleira
sem ekki er hér til greint, vottum
vér Siglfirðingar hvalaveiðamönnunum,
en sér í lagi pessum tveim áður nefndu
herrum, L. Berg og H. Ellefsen, vorar
beztu pakkir, og árnum peim liamingu
og heilla fyr og síðar.
B.
f
Sesilía Kr. Rakel Jörgensdóttir.
J>essi unga kona andaðist 15. april
siðastl. hér í Akureyrarprestakalli að
Aliðsamtúni. Hún dó af barnsburði
og varð tæpl. 28 ára. Hún var dóttir
séra Jörgens sál. Kröyer er síðast var
prestur í Möðruvallaklausturspingum.
Hún var fyrir 1 ári síðan gipt And-
rési Gunnarssyni, ungúm bónda hér
i HlíðÍHni, og var hin sremilegasta
kona, fríð sýmtm, mild og göð og hug-
ljúfi allra, sem hana pekktu. fessi
minningarstef gaf eg manni hennar
við útför hennar og barns peirra:
Er sölin hnigin i svarta nótt?
Hvi sofnar pú, Ijúfa, svo fljótt svo fljött?
Jeg hélt, pað væri um morgun mund,
mig minnti nú kæmi árdagsstund.
Mig dreymdi horfinn minn dapra hog,
mig dreymdi nýkominn sumardag.
Mig dreymdi fögnuð um Drottins geim
mig dreymdi’ að lóan var komin heim
Mér pótti við standa á hánm hól
og horfðum á vorsins fögru sól.
Og fjólu eg sá við fætur pín,
pá fyrstu, beztu, og hún var mín.
Mitt hja'-ta lék við fegurð og frið,
og fuglarnir sungu á hvora hlið.
En alt i einu eg heyri hljóð
sem hlypi á bæinn steypiflóð —
Sem hlypi mitt á mig heljarbjarg,
sem hrapaði á brjóst mér dauðafarg.
Sú hýsn var mikil, sú boðun rík,
Brúður mín ung, nú livílír pú lík!
Sólin er lmigin svo svipjega fljótt;
sárt er að bjóða pér góða nótt!
Sætt er að gleðjast í sorgum kífs —
sárt er að kveðjast á morgni lifs.
Hjarta mitt, hjarta, verði Guðs vilji;
hann ve’t — hann veit, pó að enginn
skilji.
Og soninn ljúfasta, litla pinn —
lát hann ei týnast, pví hann er minn.
Eg bið hann aptur, bið um pig sjálfa,
pá brestur jörðin og fjöllin skjálfa
En pangað til sofið sætt og vel,
uns sigruð liggur Jiin kalda Hel.
M.
Seyðisfirði 20. okt. 1896.
Tiðarfar hefur verið breytilegt pessa
síðustu viku. Frá 12. til 15. voru
blíðviðri og píður, og tók snjó pá óð-
um. En 15. kom rosaveður, sem hefir
112
góðu fólki hlyti að vera eins sorgbitin yfir röngum grun er á hana
hefði fallið, einsog virkilegri yfirsjón. Hann hitti assessorinn. J>að
var maður kaldlyndur og drambsamur að upplagi, og nú frekar en
nokkru sinni áður, er liann áleit sínar beztu vonir sviknar.
Presturiun tók á allri sinni mælsku til pess að sannfæra hann
um að ómögulegt væri að Karólina hefði hrasað. En pað kom fyrir
ekki.
„Herra minn“ sagði assessorinn, eg trúi aldrei öðru en pví sem
eg sjálfur sé og heyri og áreiðanleg vitni segja. Eg sá sjálfur
gimsteinanálina; Gíron gimsteinasali hefir vitnað að hann hafi smíð-
að brjóstnál pessa fyrir Woyna greifa; tveir kunningjar mínir hafa
borið vitni um, að hálfum mánuði áður en pessi óheilla-brjóstnál
fannst, hafi peir séð fröken Karólínu gánga alla Yesturgötu á enda
við hliðina á sendiherra Austurríkis, Woyna greifa, einsog ekkert
væri.
Herra presturinn skilur nú víst hvernig í öllu liggur'h
„Nei, alls ekki“ svaraði hinn, „pví petta var um hádag og á
almannafæri„.
„Ef pessi töfrandi sendiherra, sem allir kvennmenn dázt að,
hefði fylgt einhverri hefðarkonu eða ríkri og tiginborinni yngismey,
pá hefði ongan furðað á pví; en pegar fátæk og munaðarlaus stúlka
hlustar á smjaður pvilíks manns, pá skerðir pað mannorð hennar,
og pegar nú gimsteinadjásn pað er hafði verið haus eign, fannst í
vörzlum hennar, án pess að hún gæti gjört grein fyrir hvaðan hún
hefði fengið pað, pá er málið full-ljöst, já, lierra minn, pegar fátæk,
fríð stúlka gengur með tiginbornum sendiherra, pá boðar pað gim-
steina, svik, sorg og......... Fyrirgefið, en nú parf eg að mæta í
réttinum11.
Presturinn kvaddi og fór. Hann flýtti sér aptur til að finna
Karólínu, en hitti^hana ekki lijá ekkjunni, par sem hann hafði skilið
við hana, fósturíUreldrar hennar höfðu pegar sjálf sótt hana og flutt
hana heim tii sín, og kom pað sér vel, pví hún var orðin veik og purfti
nákvæmrar aðhjúkrunar við.
Milde vitjaði hennar opt, og komst að raun um, að hún var
bæði góð og guðhrædd stúlka og einnig prýðisvel að sér um flesta
'Woyria greifi. 109
verið en eg mun gjöra allt til pess að koma yður i sátt við fóstur*
foreldra yðar“.
Af pví stúlkan opt hafði heyrt til hans í kirkjunni, pá treysti
hún honum og varð við orðum hans, en hann fylgdi henni til gam-
allar ekkju, er hafði gengið honum í móður stað.
Næsta dag flýtti hann sér að heimsækja hana til pess að fá
nánari upplýsingar um hagi hennar. Hún virtist pá vera nokkru ró-
legri, en næstum ennpá sorgmæddari og orðfærri.
Loksins sagði hún honum hverjir fósturforeldrar hennar væru, og
og sagði að sér pætti innilega vænt um pau og væri peira hjartan-
lega pakklát fyrir velgjörðir peirra, en hún vildi ekki fara heim til
peirra aptur. Aptnr á móti bað hún Jóhannes að útvega sér ein-
hverja vist, helzt til sveita eða í einhverjum smábæ, pví í höfuðborg-
inni vildi hún ekki vera framvegis. Hún leyfði honum saint að tala
við fósturforeldra sína og sagði honum hvar pau byggju. Hann fór
strax af stað og fann strax bústað peirra og gekk inn án pess að
berja að dyrum eða gjöra nokkrum aðvart. Kom liann inn i lag-
lega dagstofu, með snotrum húsbúnaði, alltvelum gengið, gólfið skín-
andi livítt og hreint, og gluggarnir vel fægðir. J>að var auðséð að
petta var eitt af hinum „gömlu og góðu„heimilum. Jóhannes fór að
hósta til að láta til sín heyra, og að vörmu spori kom húsbóndinn,
Fridman gjaldkeri, inní stofuna. Hann var maður æruverður útlits,
hniginn á efra aldur,og mjög sorgmæddur á svip. Rétt á eptir kom
roskin kona, lág og gildvaxin, smáeygð og hvasseygð.
„Eg kem með kveðju frá fósturdóttur yðar, fröken Karólínu,,
byrjáði Jóhaunes.
Hinn gamli maður varð léttbrýnn, og tók innilega í hönd prests-
ins.
Konan néri höndunum í ákafa og sagði: „J>arna geturðu séð,
maður minn góður, að pað liefir ekki farið á pann veg sem pú hugð-
ir, hún hefir víst ekki fleygt sér í sjóinn, heldur hefir hún víst lent
í einhverjum fínum herbergjum, pað muntu sanna“.
„Eg get ekki trúað pví“, svaraði gamli maðurinn rólega, „pá
hefði hún ekki sent okkur kærasta prestiun okkar með skiiaboð“.