Austri - 30.01.1897, Blaðsíða 3

NR, 3
A U S T R I.
11
skyldur að greiða atkvæði pegar kosið
er. Ef nokkur vanrækir, að forfalla*
lausu, að greiða atkvæði, við hrepps*
nefndarkosningar, skal hann sektast
um . . ? kr.; og rennur pað sektar-
fé í sveitarsjóð.
3. Hreppsnefndaroddviti skal kosinn
á sama hátt sem aðrir hreppsnefnd-
armenn (p. e. hreppsbúar skulu kjósa
hann, en ekki hreppsnefndin) á sama
hreppamóti, sem hreppsnefnd er kosin.
Sá, sem pannig er kosinn oddviti, get-
ur ekki^skorazt undan að taka mðti
kosningu, nenm hann færi rök fyrir
pví, að hann, sökum heimilis anna, eða
annara kringumstæða, geti ekki gegnt
sveitarstjórnarstörfum. f ó gildir pessi
undanpága aðeins um fátæka menn.
4. Engan pann mann má kjósa til
hreppsnefndaroddvita, sem ekki hefir
áður verið í hreppsnefud, nema svo
sé, að hreppsbúar beri meira traust
til hans, en nokkurs annars, sem er í
nefndinni. «
Auðvitað væri æskilegt, að fleira en
petta breyttist í sveitarstjórnarlögun-
um. En pað væri pó strax nokkrar
umbætur frá pví, sem nú er, ef pessi
nýmæli næðu lagagildi hér. Eg veit
að einhverjir muni verða til að mót-
mæla uppástungu pessari, og væri
æskilegt, að peir gjörðu pað opinber-
lega; peir færðu sjálfsagt ástæður fyrir
mótmælum sínum. þá vona eg að pú
„Austri“ minn! lofir mér að höggva
dálítið í ástæðurnar peirra. Mörgum
kann að pykja mál petta lítilsvert.
Mér virðist pað pess vert, að pað só
vel athugað. Meira að segja, eg vona
að pað fái að vera með, pegar rætt
Tórður um Onuur nauösynjamál lands-
ins, á pingmálafundum í vor, og að
pað gleymist ekki alveg á næsta al-
pingi.
það er nú skoðun mín, að pjóðfé-
laginu muni ekki geta liðið vel, ef
sveitafélögin veslast upp af óheppilegri
sveitastjórn. — Sú tæring er ekki betri
en önnnr tæring. —Ef einhvern lang-
ar, að vita hversvegna eg hefst máls
á pessari „hreppapólitík'1 — eða hvað
pið viljið kalla pað — pá mætti biðja
„Austra“, að spyrjast fyrir um pað,
og eg er óhræddur um að hann lofaði
mér að svala forvitni spyréndanna.
Eg hefi kynst sveitastjórn á fleirum
en einum stað.
(Meira seinna.)
TJr Húnavatnssýslu.
Árið er bráðum liðið; en eigi má
pað kallast gott ár hvað tíðarfarið
snertir. þar á móti hefir heilsufar
manna verið yflrleitt mjög gott, og eru
pað ávallt mikilsverð gæði.
Hið næstliðna vor mátti heita frem-
ur gott að veðráttu, en pó varð gras-
spretta ekki að sama hlutfalli jafn
góð, og mun pað hafa verið orsökin,
að votviðrin voru í rneira lagi, en hiti
lítill, og jafnvel eptir pví minni sem
á vorið leið.
Túnin urðu pó í meðallagi að gras-
vexti, en engjar rýrari, einkum mýra-
slægjur. Töðurnar náðust inn með
góðri verkun víðast hvar hér í sýslu,
en í kringum Yatnsnes mun pó hafa
orðið á pví nokkur misbrestur.
Eyrstu dagana af ágúst var bezti
purkur, enda voru pað beztu purk-
dagarnir um heiskapartímann. Hinn
5. ág. brá til votviðra, sem héldust
fullar 3 vikur. Norðanliret kom 24,
og 25. með úrhellisrigningu og snjó
til fjalla, flóðu pá ár og lækir svo
öll jörð varð blaut sem blotnað gati
Hinn 26. komu aptur purviðri, er
héldust að yfirborðinu í liálfan mánuð;
var opt purkur um miðjan daginn, en
svartar pokur fyrri og seirmi hluta
daganna og a nóttum. þennan hálfs-
mánaðartíma hafði almenningur til
pess, að purka úr beyjum sínum og
ná peim inn. Menn voru næsta djarf-
tækir, og nálega ekkert hey fókkst
með fullum purki; en reynsla síðari
tímanna sýndi pað, að ekki var síðar
værma, pví frá 7. til 20. sept. voru
aptúr rnikil votviðri. Frá 20. til 27.
var gott veður og purkflæsur; en úr-
tökusamur rej-ndist pá heyskapurinn,
pví pá var kaupafólk farið, og petta
var réttavikan; menn voru pví fólks-
litlir, og náðu aðeins dálitlu af heyi 2
síðustu daga pessarar viku. En svo
byrjaði fyrir alvöru hið vonda haust,
sem er óhætt að fullyrða, að hefir verið
eitt með verstu haustum, er menn
muna eptir hér; fyrst norðan bleytu
snjóhríð 27. sept. og apt-ur 3 daga
stórhríð með mikilli fannkomu 4. 5. og
6. október. Líkt var og áframhahiið,
norðanhríðar með stuttu millibili, og
pá stundum blotar á milii, og tíðum
líka kalsa veður með frosti,
þetta tíðarfar iiélzt til jólaföstu.
Síðast var suðvestauhríð vond í 3 daga
21., 22. og 23. f. m. Frá jólaföstu-
byrjun til pessa tíma herir aptur verið
bezta tíð, liægar hlákur og optast blíðu-
veður, nú auð jörð að mestu, en nokk-
uð svo svelluð víða.
Margt hefir illt og ópægilegt hlotizt
af hinni erviðu og vondu haustveðráttu;
pað fyrst, að pau. hey sem úti voru
26. sept. urðu ílestum að litlu, og sumt
náðist aldrei inn; pað annað, að eldi-
viður allur er mjög almennt úti enn,
og pykir pað eigi minnstum ópægind-
um valda. Hið priðja og mesta er pó
pað, hvað allar skepnur eru órðnar
hrakaðar og Jlla inntti' vetur bunar;
holdföllin og skaðinn á peim fénaði
sem lógað var bæði heima og 1 kaup-
stað; óhægindi og erviðleikarnir á
verzlunarferðunum, og loks pað, að
flest hin vanalegu og nauðsynlegu
haustverk eru enn ógerð og hlaupa
panniií fram á ókominn a.nná tíma.
Ekki heíir holdur staða kaupmanna
vorra hér verið neítt pægileg í haust,
peir kevptu fé á mörkuðum (eptir vigt),
og svo rakst pað til slátrunar mjög
margt í einu; voru peir pá stundum í
vandræðum að fá svo margt verkafólk
sem purfti til slátrunar, umhirðingar
og geymslu fjárins. þeir áttu víst von
á pvi, að eimskipið „Asgeirsson“ mundi
taka haustvöruruar á Blönduósi, og
flytja til útlanda, en ekkert varð úr
pví. Skipið kom að vísu sriöggvast
hingað 22. okt. en pá var eitt illviðrið
eða hálf vont veður, sneri pað pví von
bráðar burt aptur, og kom aldrei síð-
an. þannig sitja kyrrar hér allar
haustvörur á Blönduósi og Skagaströnd,
kaupmönnum víst til mikils baga.
Verzlunarmaður G. Thordal boðaði
hér fjármarkaði í haust, og urðu menn
glaðir við pað, af voninni um að fá
peninga, geymdu honum pví lengi sauði
sína, en hann kom aldrei, fjáreigendur
höfðu pví holdföllin á sauðum sínuiu
í stað peninga.
Úr Suður-pingeyjftrsýslu.
Engin ný tíðindi eru héðan. Tíð-
arfarið skárra nú um hríð, en var
framanaf vetrinum, svo að hagbeit
til léttis hefir fengizt fyrir kindur.
það veitti heldur ekki af, pví hér var
ískyggilega ástatt með ásetning.
Verzlunin fyrir okkur kaupfélags-
menn má heita allgóð petta árið,
pótt liún nái ekki pví í fyrra. Yerð
á aðfluttum vörum peim hinum helztu
er með allra lægsta móti, og var pó
blgt / fyrra, JFyrlr sauði ífcuguui VIO
til jafnaðar nál. 3 kr. minna en í fyrra,
en peir voru líka lélegrj. Yerð í
kaupfélagi þíngeyinga á útfluttu er
að frádregunum innanlandskostnaði
pannig:
14
dáin fyrir níu árum; 5. og loks hafði engin stórborg beðið inig um
að sýna málverkið í henni.
En pað leizt mér pó verst á, að líklega var hraðfréttin engu
sannari, en pessar blaðalygar. jþað var ekki svo ólíklegt að Ostr-
zynski vildi hefna sín á mér fyrir pað, að eg hafði náð ástum Kazíu,
en hann fengið hryggbrot, pó að báðir foreldrar hennar héldu hans
taum, og reyna til að gjöra mig hlægilegan. En, ef svo væri, sór eg
pess dýran eið, að pað skyldi kosta höfuð hans, einsog stendur í
leikritunum. En vinir mínir hugguðu mig með pví, að hraðfréttin
hlyti að vera sönn, pó að ritstjórinn hefði ýkt við hana. Og sve
kom Soach Klostwicz rétt eptir inn með morgunnúmerið af „Pol“,
par sem sama hraðfréttin stóð, svo pá efaðist eg eigi lengur.
Nú byrjuðu peir fyrir alvöru að óska mér til hamingju. Hinn
gamli smjaðrari Studecki greip í hendina á mér og sagði:
„Guð komi til! þetta hefi eg alltaf sagt og treyst á . . . (jú,
jú, pað var líkast pví, pví hann hafði ætíð kallað mig asna). En
. . • guð sé með oss! ... máske félaga okkar mislíki einlægni mín,
en félagi minn verður að afsaka mig, pví petta er gamall vani . . . “.
Eg óskaði honum norður og niður, en mér gafst eigi tími til að
svara honum, pví í pví sama tök Karminski mig afsíðis og sagði í
hálfum hljóðum, en pó svo að hinir gátu heyrt pað:
„Yður vantar máske peninga félagi góður? Segið raér bara frá
pví, og pá get eg . . .
Karminski er alpekktur meðal okkar fyrir greiðvikni sína. Hann
segir opt við einhvern af okkur: „Efyðurlægi á peningum, pá gæti
eg máske . . . Yerið pér sælir!“.
En nú hafði hann skildinga á sér. Eg sagði honum, að eg
mundi piggja tilboð lians, ef eg gæti eigi fengið annarstaðar peninga.
Loks gekk Swiatecki til mín og sá eg, að honum var mikið niðri
fyrir, pó hann segði purlega:
„þó eg sjái frammá pað, að pú verður eins ríkur og Gyðingur,
pá óska eg pér samt til hamingju11.
„Og pó eg viti pað, að pú verður alltaf heimskari og heimskari,
pá ætla eg samt að pakka pér fyrir pað“, svaraði eg og faðmaði
hann innilega að mér.
Sú þriðja. 11
innar runnu niðuri kaffibollar.n, pví pau hjónin voru einmitt að
borða morgunverðinn. þegar pau urðu vör við okkur, pá stóðu
pau samt upp og tengdafaðir mino sagði:
„Skynsemin og skyldan segja mér reyndar að segja nei!— en
föðurhjartað krelst einnig sins réttar — og sé eg of eptirgefanleg-
ur, pá bið eg guð að fyrirgefa mér pað!“
Og svo lióf liann augu sin til liimins, einsog til pess að sýna
pað, að hann væri við pví búinn að halda varnarræðunni áfram, ef
hinn himneski dómstóll gerði sig líklegan til pess að rannsaka mál-
ið. Eg hefi aldrei á minni lífsfæddri æfi séð neitt jafn rómverskt
-— nema ef pað skyldu pá vera römverskir bjúgar og smákökur,
sem seldar eru á götunum í Rómaborg. Yið vorum öll svo hátíð-
leg, að jafnvel nykur mundi hafa vöknað um augun af að sjá okkur,
en pó tók útyfir, er frú Suslowska fórnaði upp höndunum og sagði
hágrátandi;
„Börnin mín! Skylduð pið rata i nauðir, pá flýið hingað —
hingað!“
Hún benti á brjóst sér.
Jú, jú, par var staðhrinn! en eg hlakkaði ekki til lians! Hefði
Kazia boðið uppá slíkt, pá liefði pað verið öðru máli að gegna..
En eg var samt liissa yfir vinalátum foreldranna. Eg drakk aí
tómri geðshræringu svo mikið kaffi, að Suslowski fór seinast að
gefa kaffikönnunni og rjómanum hornauga. Kazia lét í hvern boll-
an á fætur öðrum, en eg reyndi til pess að stíga á tána á henni
undir borðinu. En hún hristi alltaf höfuðið og dró jafnóðum fót-
inn að sér með pvílíku töfrabrosi, að eg ætlaði að ærast.
Eg sat parna í hálfan annan klukkutíma; en loks hlaut eg að
fara, pví á myndastofunni beið Bobus eptir mér til pess að eg
segði honum til í uppdráttarlist, sem hann optast borgaði mér með
aðallégum nafnmiðum, sem eg hefi flestum týnt. Kazia og móðir
hennar íylgdvGmér báðar útí forstofuna, og pótti mér pað einum
ef' inargt, par eg vildi helzt kveðja Kaziu einsamla.
Munnurinn á henni er svo inndæll! . . .
Eg fór skemmstu leið í gegnum trjágarðinn. þá voru margir
er par drukku vatn sér til heilsubóta, á heimleið, og eg tók eptir