Austri - 09.03.1897, Síða 1

Kemnr út 3 á m&nuði eða
36 blöð til nœsta nýárs, og
kostar hér á landi aðeins
kr., erlendis 4 hr.
Gjalddagí 1. júlí.
Uppsögn shrifleg luudin við
árambt. Ógild nema hom-
in sé til ritstj. fyrir 1. ohtó-
ber. Auglýsingár 10 aura
línan, eða 60 a. liver þuml.
dálhs og hálfu dýrara á 1.
síða.
vn. áe.
Seyðisfirði,
9. Marz 1897.
UE. 7
1"
MAKGRÉT ARJLJÓTSDÓTTIR,
í\ 17/5 1874, D. 23/12 1896.
„P E R L A If “.*)
Eg heyri kall frá ykkar auðu strönd,
þar ís og kólga baðar landsins fætur,
og kallið segir: kom með hörpu’ í hönd!
En hver má syngja meðan dauðinn grætur.
Ó, perla dýr, hví dóstu svona ung?
Er dauðinn sjónlaus? — Spyr eg enn í bláinn —
Og örlög vor svo óskiljandi-pung?
Og ekkert svarið nema skugginn, práin?
Já skugginn, práin! J>að er hrós vors hróss,
hið helga segulaflið, pað sem leiðir
vorn hug og sál í æðra ljós vors ljóss,
pað lífsins orð sem kallar, býður, neyðir.
„En ekkert sést“ — nei, ekki, ekki fyr
en andi vor sig losa fer frá grómi,
og sorgir vorar opna „dalsins dyr“
og dimmir klettar verða „borgarljómiu.
Hún liafði sýn: Við sællrar systur hlið
hún sveif um hrjóstur skuggalegra vega,
en sér til fjalls hvar salur hrosir við
í sólarljóma skreyttur jmdislega.
[;>ar bjó hin látna. — pessi draumur pinn
oss pótti her. En hitt eg vildi segja:
svo fögur augu eygja bústað sinn,
ó, eðla mær, og purfa’ ei fyrst að deyja.
Með dýrri systur sveifstu penna stig,
en sorgarmyrkur byrgði fagra salinn,
og allir peir sem augurn litu pig
með angri stara nú á skuggadalinn.
fú perla varst, og perla var pitt nafn,
pig prýddi allt sem göfgar dýran svanna,
og hvers manns yndi utaná pú barst,
pví innra hjó hið góða, fagra, sanna.
Hvað dó með pér? pitt listalíf og fjör,
pín logheit prá til driftarverks og parfa,
pín blíða lund svo pýð og pó svo snör,
og prek og táp til lífsins beztu starfa.
Hvað dó með pér? fví lýsa engin ljóð,
pað liggur falið undir pessum klaka;
en fjúki’ ei minnsta fræ á heljarslóð,
hið fyrsta’ og bezta mun ei heldur saka.
Hvað dó með pér? Vér dæmum einsog börn,
°ss daginn felur kalda næturstundin.
himins kemst ei háfieygasta örn,
°S hugur vor vj5 tíð og rúm er bundinn.
Hvað dó? Hvað deyr? Ó, hef pinn <anda lnltt,
pví hundrað sinnum betra’ en nokkurn dreymir
í dýrðarsjóði, dauðans barn, pú átt,
sem Drottinn pér í sínu ríki geymir.
Sof, fagra mær, og Hjóð peim blessuð jól
sem bölið sló og niest pig elska gjörðu.
En kom pú Drottins fagra friðarsól
og föðurvilji bæði’ á himni’ og jörðu!
Mattlúas Joclmmsson.
*) Margarita á grísku J>yðir perla.
Landsskipsútgerðin.
—0--
Reikningar fyrir úthald „Vestu“ eru
nú svö langt komnir, að sjá má, hvernig
Jitgerðin hefir borið sig petta fyrsta
ár, er landssjóður lieldur úti skipi.
Útgjöldin eru alls 173,009 kr. 95 a.
Tekjur 111,572 kr. 2 a. Verður pá
tekjuhallinn 61,437 kr. 93 a. En er
dregnar eru pær 45,000 kr. frá, er
alpingi veitti til skipaferðanna, pá
verður sá áætlaði tekjuhalli 16,437 kr.
93 a., er eigi getur álitizt nein ósköp,
pegar tekið er sanngjarnt tillit til
pess, að petta er fyrsta tilraun með
pvílíkar skipaferðir, og peirra óvæntu
áfalla, er skipið fékk, bæði við bilun-
ina á stýrinu og við haustáfellið mikla,
er hvorttveggja mun hafa orsakað
pessari skipaútgerð landsins mihlu
meira tjón en pessum 16 púsunda
tekjuhalla nemur; og svo liefir pað
hlotið að verða nokkur skaði fyrir út-
gerðina, að „Vesta kom hvergi nærri
á allar pær hafnir, er henni var ætl-
að að koma í síðustu ferð sinni í kring
um landið, — par sem víða biðu bæði
farpegjar og vörur eptir henni, — og
varð pó vegna ótíðariunar í haust og
parafleiðandi biðar á ýmsum höfnum
of sein til Kaupmannahafnar úr síð-
ustu ferðinni, sem líka hefir hvort-
tveggja kostað landssjóð nókkrar pús-
undir króna.
En að kenna farstjóra Ditlev Thom-
sen um öll pessi samsteðjandi óhöpp,
er jafn heimshulegt sem ósanngjarnt,
enda er pað engin ný bóla, að lands-
skipaútgerðir borga sig illa, pó skipin
mæti eigi pvílíkum óhöppum, sem
„Vesta mætti síðast liðið ár.
fannig töpuðu Norðmenn stórfé á
hverju ári á meðan hinn norski ríkis-
sjóður gjörði út strandferðaskipin, par
sem nú einstakir útgjörðarmenn græða
stórfé á ári hverju á sömu ferðunum,
og oss finnst alpingi engan vegin lá-
andi, pó pað álíti pað skyldu lands-
sjöðs að byrja á hagkvæmari ferðum
•fyrir almenning hér á landi, en hann
hefir hingað til átt kost á, pví pað er
varla til pess ætlandi, að einstakir
skipaútgjörðarmenn pori að hætta fé
sínu til pess að ryðja brautina og
kenna landsmönnum og venja pá við
að nota skipaferðirnar.
En pegar byrjunin er gjörð og braut-
in er rudd af landssjóðsútgjörðinni,
pá mun fara hér einsog í Norvegi og
annarsstaðar, að pá munu einstakir
útgjörðarmenn taka að sér ferðirnar
fyrir æ minnkandi tillag, og síðast án
nokkurs tillags, í ábatavon af flutn-
ingunum,eptir pví sem viðskipti og
flutningspörfin og samgöngurnar auk-
ast. En að korna pessu á góðan rek-
spöl og flýta fyrir pví, álítum vér eng-
um jafn skylt sem landssjóði, og pví
fé sé vel varið sem til pess gengur.
Jpessar fyrstu shipaferðir eru nauð-
synlegur shóli fyrir oss íslendinga, til
pess að kenna oss að nota samgöng-
urnar.
J>að er enginn vafi á pví, að pessi
skipaútgjörð landssjóðs mundi hafa
borgað sig vel, ef landsskipið pyrfti
eigi að fara á svo margar hafnir, en
gæti gengið tafarlaust á milli útlanda
og hinna stærri verzlunarstaða lands-
ii^s, par sem svo strandferðabátarnir
tækju við vörunum og flyttu pær til
liinna smærri verzlunarstaða. er gæti
orðið peim drjúgur styrkur til úthalds-
ins, og yrði petta fyrirkomulag svo
bæði landssjóðsskipinu og strandferða-
hátunum til stórhagnaðar. En pað
má hvorki ásaka alpingi, farstjóra eða
fargæzlumenu um pað, að meiri hluti
Iandsmanna hafði ekki menning, fram-
takssemi né einingu í sér til að færa
sér í nyt hinn ríflega styrk alpingis
til amtsgufubátanna, er eigi komust á
nema hér fyrir Austurlandi og nokkr-
um hluta Norðurlands.
En pað er vonandi, að petta færist
bráðlega í lag, og að öll sýslufélög
landsins sjái, hve nauðsynlegar peim
eru greiðar samgöngur á sjónum, enda
er pað rangt af peim og útbornings-
skaparlegast, að heimta, að landssjóður
sendi peim á hinar afskekktu og vöru-
minni hafnir hið dýra landsskip, en
tíma ekki sjálfir að leggja nokkuð fé
að mörkum til amts- eða strandferða-
bátanna. þvíííkur nurlunarskapur og
■félagsleysi er mjög vítavert, og eiga
Austuramtshúar, Þingeyingar og Ey-
firðingar heiður skilið fyrir pað, hvað
vel peir notuðu sér hina viturlegu fjár-
veitingu alpingis til strandferðabát-
anna, og lögðu par til ljúflega sinn
skerf úr sýslu- og bæjarsjóðum.
Að endingu skulum vér leyfa oss að
stinga peirri dúsu uppí vílarana, að
„ Vesta“ setti flutningsgjaldið niður
um 10°l0, og pví dæmi munu svo hin
gufuskipin er til landsins koma að miklu
leyti hafa fylgt, og munlandið hafagrætt
á því töluvert uppí tekjuhallann við
útgjörð „Yesta“.
Hvað sérstaklega farstjóra og skip-
stjóra, peim Thomsen og Corfltzon,
viðvíkur, pá munu peir hafa á pessum
ferðum „Vesta“ áunnið sér almennÍDgs-
lof fyrir lipurð og nærgætni við far-
pegja og umhyggju fyrir vellíðan peirra,
og mundi varla breytt um til batnað-
ar, ef peir færu frá, par eð peir hafa
nú fengið mesta reynslu i pessxim ferð-
um, sem liklegast er að komi ferðun-
um og landssjóði til góða í ár, og
væri æskilegt að menn yrðu nú svo
sanngjarnir, að kenna peim ekki í ár
um véður og vind, og aðrar ósjálfráð-
ar tálmanir skipsins, er fyrir kunna
að koma.
Og pegar tekið er tillit til hinnar
miklu rausnar, er farstjóri sýndi hver-
\ etna par sem „Vesta“ heilsaði, pá
mun hann engan vegin ofhaldinn af
launum sínum, og líklega ekki lagt
annað upp í pessum Vestu-ferðum, en
misjafnlega góðgjarnar og miður vel-
viljaðar útásetningar.