Austri - 09.12.1899, Blaðsíða 3

tfR. 34
A U S T R I.
135
reit greinmn til min í 7 tölnblaði
Austra þ. á., framhaldlð af góðgæt-
inu tii Austfirðinga, sera hanu bar á
borð i 7. tölubl. „ísafoldar“ í. á. Syar
mitt í Austra næstliðið haust vill
læknirinn hrekja með vottorði tveggja
manna, er hjá mér dvöldu sumarið
1897 og sem eru nógu fátækir af
sómatilfinningu til að skrökva því, að
eg með hótun um kaupsvipting hafi
lirætt pá til að greiða liér sveitarút-
svar, og nógu heimskir tiL að útbreiða
pá flóusku af sjálfum sér, að peir hafi
sannfærzt af slíkum hótunum. fað á
líklega að bæta úr skoiti á áreiðanleg-
leik pessara votta og fyrirbyggja að
peir taki aptur, að útvegað er notarjal
staðfesting á eptirritinu, — mun ekki
af veita.
Sögumanninn að reifarasögnunum í
„ísafold“ reynir læknirinn að pvo
hreinan í Austragreininui, titlar
hann, „vandað stillt og siðprútt ung-
menniíl. pJað er tæpast fyrir pá
mannkosti sögumanns, að lögreglan
hefir veitt honum ókeypis gistingu á
alpekktu húsi í E,eykjavík, og hann
orðið misjafnlega kynntur hér; en
læknirinn hefir nú gefið tilefni til að
minnzt er á pað.
Illa tekst lækninum að réttlæta um-
mælin nm Austfirðinga í ísafoldar-
greininni, og krókóttur er sá refiistígur
röksemda hans í Austra; en ekki
nenni eg að eltast við pvætting hans
eða svara honum aptur orði tii orðs.
Eg vil pó láta hann vita, að eg álít
hann eigi eptir að sanna á mig hót-
anirnar áðurnefndu eins og annað í
ísafoldargreininni; en til að leiðrétta
oftrú hans á, vottum peim, er hann
vill láta sa.nua söguna, Pálma Sigurðs-
isyni og Jóni Jónssyni, læt eg hér
fylgja vottorð tveggja skilvísra marma
er hjá mér dvöldu jafnframt P. og J.
og sem hera hið gagnstæða. Að vísu
er pað óstaðfest, en eg veít vel að
peir standa við orð sín.
Að svo mæltu kveð eg doktorinn
og bið hann velvirðingar á pví, hve
lengi hefir dregizt að svara. Annríki
liaima og útvegun vottorðsins af Suð-
urlandi lrefir tafið mig; en líklegalang-
ar hann til að eiga síðasti orðið, og
vist parf hann að réttlæta sig.
Mjóafirði í nóvember 1899.
Konráð Hjálmarsson.
* *
VOTTORÐ.
Við undirritaðir, Helgi Arnason frá
Mundakoti við Eyrarbakka og Jón
.Jónsson á Lambhúsum í Njarðvíkurn,
lýsum pví hérmeð yfir, að vottorð frá
Jóni Jónssyni í Xjarðvíkum og Pálma
Sigurðssyni á Vegamótum við Reykja-
vik, sem stendur í 7. tölubl. Austra
p. á., er rangt og ósatt að svo miklu
leyti sem par stendur, að herra kaup-
maður Konráð Hjálmarsson hafi sagt
við pessa menn: „að hann hefði ekki
leyfi til að láta pá hafa af sumarkaupi
pví, er peim bar, svo mikið sem í far-
gjald, ef peir ekki borgnðu sveitarút-
svarið.11 Sannleikurinn er: að herra
kaupmaður Konráð Hjálmarson kall-
aði okkur Sunnlendinga alla fyrir sig
sem hiá honum voru og tjáði okkur,
að kyrsetning a útsvörum okkar færi
fram á okkar kostnað nema við semd-
mn við gjaldheimtumanninn og greidd-
um útsvörin, sem hann sagðist álíta
réttast. Annað sagði Konráð Hjálm-
arsson ekki pessú viðvíkjandi.
fetta erum við reiðnbúnir að stað-
festa, ef pess verður krafizt.
Staddir í Rcykjavík 28. okt. 1899.
Helgi Arnason. Jon Jónsson.
Bæjarbruni. Af Djúpavogi er oss
skrifað 24. f. m.:
Rann 18. p. m., frá kl. 7—9 e. m.,
.. .1 ... m* ■■■r.fcM— i —■ . i ■' I .1 .. ..
brann á Búlandsnesi hjá Ólafi lækni
Thorlaoius allt hæjarporpið, sem var:
stórt timburhús og baðstofa, hvort-
tveggja byggt á siðast liðnu sumri.
Mjög litlu af innanstokksmunura varð
bjargað, en húsin sjálf brunnu upp til
kaldra kola. Fyrir mannhjálp er kom
frá Djúpavogi tókst að verja hey frá
brunanum. Örsök eldsvoðans var, að
kviknaði í loptinu uppi yfir háum borð-
iampa, og pega.r komið var að, hafði
eidurinn verið búinn að læsa sig í
stopp, er,var alstaðar milli veggja og
lopts i liúsinu, 0s barzt pví eldurínn
á örskömmnm tíma um allt húsið.
Hús og innanstokksmunir var vá-
tryggt, en engu að síður er skaðinn
mjög mikil’.
Fiski- og síldaraflí kvað
nú vera góður áBerufirði, ogreitingnr
af fiski á hinum Suðurfjörðum.
„Hjálmar11 kom til Suðurfjarð-
anna nú um mánaðamótin og fór
norður fyrir land til Sauðárkróks.
Seyðisfirði. 9. desember 1899.
Tíðai farið er nú blítt á degi
hrerjum.
Fiskiafli er hér enn nokkur.
„Y a a g e n,“ skipstjóri Houelaud,
kom hingað frá Englandi með kol til
Wathnesverzlunarinnar p. 7. p. m.
um kvöldið og hafði í ept’rdragi skútu
frá Eskifirði. Með „Vaagen11 kom
hingað snöggva ferð verzlunarmaður
Carl Jensen og nokkrir bændur af
Suðurfjörðunum.
„Yaagen11 á að fara norður á
Eyjafjörð í dag.
jg|g||P“ Svartar sauðargærur eru
keyptar við verzlun 0. W. A.
Seyðisfirði, 7. des. 1899.
Jóhann Vigfúsron.
Jorð til ábuðar.
í næstu fardögum er jörðin Fjarð-
arkot í Mjóafirði laus til áhúðar,
14—16 hundruð, 2 kúgildi. Byggingar-
skilmálai- vægir. Semja má við eig-
anda:
Katrínu Sveinsdóttur, Eirði.
Lífsábyrgðarfélagið
„s T A R“
borgar ábyrgðareigendum meir a f
ágóðanum en önnur lífsábyrgðarfélög;
gefur nbyrgðareigendum sínum kost á
að hætta við áhyrgðirnar eptir 3 ár,
peira að skaðlausu;
borgar ábyrgðina pótt ábjrgðareigandi
fyrirfari sér;
hefir hagkvæmari lífsábyrgðir fyrir
hörn en önnur lífsábyrgðarfélög;
veitir hagkvæmar lán út a ábyrgðina
en önnur lífsábyrgðarfélög.
Umboðsmaður á Djúpavog er verzl-
unarmaður
Páll H. Gislason,
B ö k b a n d.
Munið eptir: Á yfirstandandi vetri
tekur undirritaður að sér að hepta og
binda hækur fyrir almenning.
pórarinsstaðaeyrum, 4. des. 1899.
J. G. Jónsson.
EJÁRMARK
Einars Helgasonar á \'est-
dalsgerði í Seyðisfirði er: Hratt,
gagnbitað hægra; gagnbitað vinstra.
V A E A F É
selt í Vopnafjarðarhreppi 24. okt. 1899.
1. Hvitur sauður tvævetur, mark:
sýlt, fjöður aptan hægra; stýft, fjöður
framan vinstra.
2. Hvítur lambgeldingnr mark: Tví-
stýft aptan hægra; sneitt framan
vinstra, biti framan.
3. Hvít lambgimbur, mark: Heil-
rifað hægra, ómarkað vinstra.
4. Hvítur lambhrútur, með sama
marki.
5. Hvítur lambgeldingur, m&rk-
leysa.
6. Hvítur lambgeldingur: sneitt
aptan. fjöður framau hægra; sýlt,
tvíbitað aptan, fjöður framan vinstra.
7. Hvít lambgimbur, ómörkuð.
Vopnafirði, 10. nó'v. 1899.
Runólfur HaUdórsson
(hreppstjóri).
136
petiinga, einsog ailir ungir, efnalausir iælnar; hann var stórsknldugur,
og gat pví ekki bugsað til að reisa bú, en fór að stunda lækningar
til að hafa ofanaf fyrir sér, pví engin von var til, að hann gæti
fengið embætti fyrst um sinn. Hún var honum bæði sár og reið, og
hjarta hennar fylltist mótpróa.
pá i éð hún pað af, að fara að nema læknisfræði.
J>að var mikið í ráðizt og virtist naumast framkvæmanlegt; en
svo var hún tvo heppin að ná hyili hinnar efnnðu konu, sem fékk
svo mihið álit é gtáfvm benitar og dugnaði, að bún styikti bana ti
náms.
Hans bafði bún ekki keyrt getið siðan, pangað til í dag. pað
átti að kalda læknafund í bænum, og hafði hún séð nafn hans,
dr. Krúger, í tölu peiira sem fnndinn sóttu.
Hermína sat, og handlék blómin sín, og andaði að sér angan
peirra. Hún leit í spegilinn, og sá að bún var föl að yfirlitum.
En hún var preklega vnxin, há og giönn, prátt fyrir hina miklu
áreynslu hinna undiðnu tfu námsára. Og dökka hárið var mikið, og
liðaðist faguriega nm töfuðið, scm enn var unglegt. En ástaruraum-
urinn var liðinn og horíinn. Eptir að hafa unnið af alcfli í tíu ár,
án pess að njóta g]eði, á-sta eða æsku-skemmtana, áttí hún nú pað
líf í vændum, sem ekki var í miklu frábrugðið pessum vinnu-árum.
„Hermína!“ beyrðist allt í einu hljómmikil karimannsrödd segja
á bak við hana.
]’ó tíu ái væiu Iiðin síðan bún hafði heyrt pessa rödd, pekkti
bún bana samt. IJana liafði grunað, að hann mundi koma. Hún
stillti sig vel. Allir lunir gömlu draumar voru fvrir löngu liðnir
og liún átti nú að verja æfinni eingöngn til að gegna skyldum sínum
af fremsta megni, pví hún vildi gegna stöðu sinni með sæmd. ]pö
fór nm hana titringur, er hann leit á hana.
Hún rétti að houum hendina, bauð honum sæti, og spnrði bann,
einsog menn spyrja góðan kunningja:
„Hvernig hefir yður liðið í öll pessi ár?“
Hann bafði ekki eins goft vaid yfir geðshræringu sinni og hún,
pví hann var talsvert skjálfraddaður.
j.Mtr liefii vegnað mkið vel. Eg hef mikil læknisstörfá hendi
133
Grátstafur kom í kverkar honum, svo liann mátti ekki mæla
frekara; bann reyndi aptnr og aptur að segja eitthvað, en kom engu
orði upp, og sneri sér síðan snöggiega á hæl og læddist burt aptur.
„Svona kemur pabbi, optsinnis á dag, og hverfur svo burt aptur
jafn-harðan,“ sagði Mary, „hann heldur sér dauðahaldi f vonina,
sem pó svikur hann' í hTert sinn og hann sér mig.
Erú Storm stundi og strauk beridinni um gullna hárið dóttur
sinnar, um leið og luin stóð á fætur og fór á eptir manni sínum.
Mary lá kyr og virtist vera hugsandi.
,.Eva,“ sagði hún loks og rétti að herrai hendina, „mig langar
til að hvísla dálitlu að pér, eg parf að biðja. pig bónar.“
Eva settist par serat frú Storm hafði setið, og laut ofanað
i\lary.
„Mér kemnr stnndum i hug, að,“ sagði hún, klappaði á hönd
Evn og virtist eiga bágt með að korna fyrir sig orði, „að ívar
verði máske hxyggur pegar eg dey. Viltu bera honum kveðju frá
vinu hans og leiksystur — en pú verður að skila henni með glöðu
bragði, einsog menn bera kveðju frk peim sem glaðír og vougóðir
ferðast til okunnra landa par sem sólin gyllir allt með ljóma sinum
og fuglarni'r syngja gleðiljóð. Viltu g,jöra pað?“
,,.Tá,“ svaraði Eva, með titrandi röddu.
„Eg vildi lílca gjarnan að hann fengi að vita, að læknarnir segja
að pessi veiki hafi búið í mér frá pví eg fæddist. ]Jað er sorgleg
ættarfylgja. Og að síðustu bið eg pig, elsku Eva min, að minuast
mín með hlýjum hug. Fyrir mér liggur nú langur og bjartur dagnr,
pangað til við hittumst sptur. Frelsarinn minu hefir heifið mér pví.“
Tryggur reis á fætur og gekk til Evu, hanu dillaði skottinu
og lagði bausinn í kjöltu henDar, augu hans störðu raunalega á hana
einsog hann vildi spyrja liana að einhverju, en nú setti að henni
grát mikinn, tárin streynidu ofan á skepuuna tryggu.
Kirkjuklukkurnar hljómuðu hátt og hátíðlega yfir skóg og akra,
yfir porpið og prestsetrið; hin siðasta kveðja frá henni, hinu unga,
áðnr svo fjörmikla biómi, sem nú var flatt í annan akur og aldrei